Miłość motywacją do życia.

Cześć, kochani!

Nie wiem jakim cudem udało mi się napisać ten rozdział. W każdej wolnej chwili pozwalałam sobie na upust emocji, więc dziś gorzko-słodko.

Mam nadzieję, że Wam, drodzy gimnazjaliści egzaminy poszły znakomicie. A jeśli wciąż jesteście niepewni, to głowa do góry. Na tym świat się nie kończy!

Wam, maturzyści, życzę mnóstwa szczęścia i spokoju. Wiem jaki to stres, bo sama z nim właśnie walczę. Doprawdy od dawna nie czułam takiej pustki w głowie, jak ostatnio robiąc fizykę. Niech moc będzie z Wami! A dla pocieszenia i motywacji - WAKACJE przed nami!

Następny rozdział po 23.05, bo wtedy kończę matury!

Dziękuję za ostatnie komentarze - jesteście wspaniali!

Ściskam i pozdrawiam,

Lupi♥

PS. Trzymajcie za nas kciuki od jutra!

PPS. Nie sprawdzony rozdział, bo beta przez matury nie dała rady;< Dlatego z góry przepraszam za każdy błąd!

Mam dwadzieścia cztery lata

ocalałem

prowadzony na rzeź.

To są nazwy puste i jednoznaczne:

człowiek i zwierzę

miłość i nienawiść

wróg i przyjaciel

ciemność i światło.*

Hermiona zamknęła zbiorek wierszy, wyglądając za okno. Słońce przyjemnie grzało jej policzki, gdy z przymrużonymi powiekami obserwowała leniwie świat. Słyszała śmiech dzieci, które biegały bądź siedziały piętro niżej w ogrodzie. Jak fascynującym było obserwowanie tych niewinnych twarzy, wygiętych w uśmiechach ustach, mimo bólu jakie odczuwały. Podziwiała tą siłę w szczupłych nogach pięciolatków, które dzielnie utrzymywały wiotkie ciałka.

- Czemu przerwałaś?

Nie odrywając spojrzenia od dzieci, przysunęła się bliżej szyby. Oparła o nią czoło, pozwalając na nowo odciąć światu zewnętrznemu. Tak naprawdę jej świat zaczynał się i kończył ostatnio w tym maleńkim pokoiku. Nauczyła się poruszać w nim po ciemku, nauczyła się kroczyć tak by deski nie skrzypiały. Obróciła się powoli, przesuwając wzrokiem po białych ścianach oraz miękkiej pufie stojącej w kącie. W końcu dotarła do niewielkiego stoliczka, na którym z wazonu wystawał bukiecik kolorowych kwiatków oraz porozrzucane były papierki po cukierkach. Tuż przy etażerce stało duże posłanie, chociaż może nie wyróżniające się niczym szczególnym. Może to szczupła osoba leżąca pod białą narzutą sprawiała, że łóżko zdawało się tak gigantyczne. Może to zlewający się odcień skóry z kołdrą dodawał dziwnej aluzji. A może ona powoli traciła zmysły?

- Czemu nie poczytamy czegoś weselszego? – spytała, przejeżdżając krańcem języka po spierzchniętych wargach. W pokoiku było przyjemnie, ani za ciepło, ani za zimno, ale jej za każdym razem schło w gardle. Przesunęła palcami po grubych lokach, pozwalając na chwilę chłodnemu powietrzu musnąć jej kark. W końcu odsunęła się od parapetu, wracając na stałe miejsce przy łóżku. Zerknęła bezwiednie na aparaturę, która uspakajająco wydawała dziwne dźwięki. Jednak dokładnie widziała jak bije serce chłopca, jak walczy o dodatkowe lata. Miesiące. Dni.

- Jeśli wolisz – skinęła krótko głową, opierając wygodniej o oparcie i skubiąc bezmyślnie niebieski lakier, którym Arya pomalowała jej parę dni wcześniej paznokcie. Odprysł już w paru miejscach, ale nie miała kiedy tak naprawdę o siebie zadbać.

- O czym myślisz? – odezwała się po dłuższej chwili, poprawiając mu jednocześnie poduszkę. Odruchowo spojrzała czy krew nie pobrudziła kawałka bandaża przy wenflonie. Przejechała opuszkiem po sinym ramieniu chłopca, czując łagodny puls.

- O wolności – szepnął, otwierając powieki i odnajdując jej spojrzenie. Westchnęła, gdy szafirowe tęczówki z niesamowitą intensywnością wbiły się w nią. Twarz Nathaniela stała się bardziej groteskowa niż ją pamiętała. Policzki zapadły się, ostatnie rumieńce zniknęły, a sińce pojawiły pod podkrążonymi oczami. Chłopiec nieustannie drżał, często tracił apetyt, a jedynie co robił całymi dniami, to wpatrywał się w sufit.

- O wolności – powtórzyła, odgarniając łagodnym ruchem czarne kosmyki z jego twarzy. Dziecko uśmiechnęło się do niej łagodnie, przytakując – Co o niej myślisz?

- Myślę o śmierci – poprawił ją karcącym tonem, wywołując ciarki. Często zapominała, że mimo tak młodego wieku Nate był dojrzały. Czasem jego oczy zdawały się znać sekrety świata, były osoby doświadczonej. Kogoś kto wiedział, że śmierć nadejdzie wkrótce.

- Mógłbyś czasem pomyśleć o życiu – stwierdziła, uciekając spojrzeniem do maskotki, którą położył w nogach. Czarny jak smoła smok wpatrywał się nią pustymi oczami, a język wystawał w zabawny sposób – Od kogo go dostałeś?

- Kater.. mamy – odparł krótko, opadając z powrotem na poduszki. Przesunął się na skraj, odwracając do niej tyłem by nie widziała jego twarzy. Hermiona patrzyła na plecy, starając zignorować widoczny kręgosłup rysujący się nawet pod szpitalną piżamą chłopca. Zamiast tego ułożyła się na materacu za nim, ostrożnie kładąc dłoń na jego ramieniu. Wiedziała, że temat rodziny dla Nathaniela był trudny. Chłopczyk tak naprawdę nie miał dzieciństwa, nie znał rodziców, dziadków. Był chory od najmłodszych lat, umierający więc rodzina nie chciała go męczyć. A raczej siebie stałym żegnaniem najmłodszego dziedzica, który z roku na rok znikał. Jedynym towarzyszem chłopa byli lekarze, czasami matka oraz starszy brat.

- Nazywa się jakoś? – spytała, powolnymi ruchami gładząc go po smolistych lokach. Nate wzruszył ramionami, dając znak, że ten temat nie jest zbyt dobry. Oparła się wygodniej, wciągając przyjemny zapach dziecka. Jak zwykle pachniał czystością, słodyczami oraz trawą o poranku – Mogę ci zdradzić sekret?

- Zabiorę go do grobu – parsknął cicho, okręcając by móc na nią spojrzeć. Hermiona uśmiechnęła się, gdy ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. Na nowo pochłonęła ją piękna barwa tęczówek, w których zamigotała po raz pierwszy od dawna ciekawość – Obiecuję nikomu nie powiem.

- Uważam, że celowo odpychasz od siebie rodzinę – powiedziała spokojnie, nie pozwalając mu się odezwać – I to rozumiem. Też to chyba robię, chociaż nie ma to zbyt wielkiego znaczenia. I tak ich nie zranię, bo nie będą mnie pamiętać. Ale to chyba pomoże bardziej mi, wiesz?

- Zamierzasz zabrać rodzicom wspomnienia? – szepnął zdumiony, gdy po pięciu minutach w końcu rozgryzł sens jej wyznania. Hermiona skrzywiła się lekko, ale nie zaprotestowała. Nate wyciągnął powoli drżącą dłoń, kładąc ją na jej policzku – Czemu nie jesteś więc z nimi? Nie powinnaś pielęgnować wspomnień z rodzicami?

- Cóż, mówiąc szczerze, to po prostu się boję – zaśmiała się chrapliwie, zamykając powieki – Wolę udawać, że to normalne tygodnie. Że wszystko będzie dobrze, że wojny nie ma, Harry to zwyczajny dzieciak, a .. a Draco.. żyje.

- Rozumiem – odparł po namyśle, uśmiechając pocieszająco. Gryfonka odetchnęła z ulgą, widząc brak wzburzenia w oczach dziecka. Nigdy nie chciałaby go zawieść, ale nie umiała nie podzielić się z nikim swoimi planami. Oczywiście, Teodor wszystko wiedział i popierał, a jednak czuła usilną potrzebą uzyskania przebaczenia u małego czarodzieja.

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo cię kocham – wyszeptała, nachylając i muskając wargami czoło ciemnowłosego. Chłopiec wtulił się w nią, zaczynając szlochać. Tuliła szczupłe ciałko małego Notta, szepcząc ciepłe słowa pocieszenia, obietnice oraz puste słowa nadziei. Powoli się uspakajał i oddech, i drżące bicie jego serca, a dziewczyna patrzyła jak ostatnie krystaliczne krople znikają z mokrych policzków.

- Nie chcę umierać – mruknął cicho, gdy przykrywała go kołdrą oraz kolejny raz poprawiała wbitą igłę. Zawahała się przez chwilę, ale kiedy oddech na nowo się wyregulował, a malec zasnął opuściła pokoik. Zamknęła ostrożnie drzwi, zsuwając na podłogę tuż za nimi. Nie umiała udawać dłużej twardej kobiety, gdy za tymi leciutkimi ścianami umierał najsłodszy chłopiec świata. Nie umiała udawać pełnej nadziei, kiedy z dnia na dzień pozostawał z niego cień.

Miała już dość.

Chciała się poddać.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

- Czasem się zastanawiam czy to nie jeden z twoich idiotycznych dowcipów, wiesz?

Harry uśmiechnął się krzywo, kopiąc końcówką buta kamyk. Oparł się wygodniej o płytę, zerkając na szary kamień naprzeciwko. Patrzył z dziwną nostalgią na wyryte imię Syriusza, jego tytuł oraz rok urodzenia i śmierci. Patrzył na grób swojego ojca chrzestnego, zastanawiając czy nie zachowuje się niewłaściwie. Oczywiście, nikt na niego nie krzyczał, nikt nie zwrócił mu nawet uwagi gdy z dwiema puszkami piwa wyszedł z domu, przechodząc do małego ogródka, na którym Blackowie chowali zmarłych. Odnalazł bez trudu najnowszy nagrobek, sadowiąc przy nim i otwierając obie puszki. Słońce już zniknęło, ale wciąż było na tyle ciepło by móc w krótkim rękawku patrzeć na ciemne niebo. Jednocześnie światło padało z okien kuchni, gdzie czasami majaczyła sylwetka Molly, szykującej kolację.

- Chociaż muszę przyznać twoja śmierć była głupia – mruknął, klepiąc pocieszająco zimny kamień – Mogłeś, Syriuszu, bardziej się postarać by wzbudzić podziw i zostać zapamiętanym jako wielki bohater, a nie ślamazara zaplątana w firankach. Oczywiście, nie bierz tego do siebie – przewrócił oczami, wyobrażając sobie obrażonego przyjaciela, a jednocześnie ostatniego członka rodziny jaka mu pozostała – I tak cię podziwiałem. Podziwiam. W końcu jesteś Syriuszem Łapą Blackiem, prawda?

Minął miesiąc od kiedy wysiedli z pociągu. Miesiąc od kiedy ostatni raz spędził długie godziny z wszystkimi znajomymi. Na peronie jak zwykle stał z Weasleyami, a potem ruszył do wyjścia. Jednak Artur wcisnął mu do ręki świstoklika, a minutę później stał pod tymi drzwiami. Do środka wciągnął go Bill, ściskając oraz szepcząc miłe słówka powitania.  Grimmauld Place, nie zmieniło się zbytnio od jego ostatniego pobytu tu. Jak się dowiedział rodzina rudzielców na czas wakacji postanowiła często go odwiedzać, a na co dzień dotrzymywali mu towarzystwa Daphne z Charliem. Pani Weasley za cel wzięła sobie utuczenie go, a Artur z Remusem znikali z domu na całe godziny. Towarzystwa dotrzymywało mu rodzeństwo Weasley oraz odwiedzający ich Zakonnicy.

- Zastanawiałem się czy nie posprzątać ci trochę w pokoju – chrząknął, krzywiąc złośliwie – Ale jednak postanowiłem zostawić dla potomnych. Zabawnie by było, gdyby po wojnie otworzyć tu muzeum, co? Nie martw się, nie zrobię tego. Twój sekret bałaganiarza jest bezpieczny.

Jak zwykle nikt mu nic nie chciał powiedzieć. Dodatkowo jego kontakt z Hermioną został ograniczony, gdyż on miał zakaz opuszczania schronu, a gryfonka spędzała czas z rodziną. Wymieniali się czasem listami, gdy Teo na prośbę przyjaciółki służył za posłańca. Upił kolejny łyk gorzkiego napoju, spoglądając na wciąż pełną butelkę stojącą obok nagrobka Syriusza. Nie wiedział czy oczekiwał, że alkoholu będzie w niej ubywać magicznie, ale widok pełnej pojemności wywołał smutek.

- Czy oprócz umiejętności wężomowy umiesz też rozmawiać z butelką piwa? – odwrócił głowę w kierunku kamienicy, gdzie po schodach tarasu schodziła dziewczyna. Niechciany towarzysz okazał się ładnie ubraną, młodą kobietą o oczach równie zielonych co kolor trzymanej przez niego butelki. Astoria mimo braku obecności szerszej publiczności wciąż zakładała kolorowe sukienki oraz eleganckie marynarki. Teraz jednak szła w luźnych spodniach od piżamy oraz za dużej bluzce z jednym z bohaterów Marvela.

- Mówiłaś chyba że nie cierpisz tej koszulki – zauważył, wskazując prosto na Hulka – Co tu robisz?

- Sprawdzam czy z moim pokręconym chłopakiem wszystko w porządku – odpowiedziała spokojnie, siadając na trawie tuż obok niego. Wyjęła mu z dłoni butelkę, upijając łyk oraz lekko krzywiąc – To jakiś mugolski chłam?

- Tak – uśmiechnął się szeroko, gdy otarła ręką usta. Czasem Astoria przestawała zachowywać się jak dumna księżniczka, a wtedy podobała mu się jeszcze bardziej. Chwile w których wskakiwała na jego łóżko, przytulając oraz kładąc przy nim. Chwile, gdy jadła pyszne zapiekanki Molly rękoma, a sos spływał jej po brodzie. Bawiło go, kiedy starała się pomóc Fleur z doborem lakieru do paznokci, użyczając własnych do eksperymentów. A tym bardziej podobały mu się chwile ich sam na sam. Gdy stawała się dzika, nieokrzesana, a jednocześnie wrażliwa oraz spokojna. Lubił te sprzeczności w ślizgonce, które wywoływały w nim przyjemne dreszcze.

- Będę mogła iść na ślub Billa i Fleur? – spytała , jak gdyby to on miał decydujący głos. Drgnął, wypierając z myśli liczne pytania ostatnio do niego kierowane. Albus Dumbledore uczynił go swoim dziedzicem jak mawiali cicho poplecznicy zmarłego dyrektora. Jednak Moody, Remus czy państwo Weasley wciąż wyganiali go ze spotkań. Wciąż traktowali jak dziecko, podczas gdy inni wciąż pytali o opinie.

- Jeśli nie przeszkodzi ci rudy odcień włosów – przewrócił oczami, gdy zachichotała. On zgodnie z planem będzie udawać jednego z kuzynów pana młodego. Domyślał się, że obie siostry Greengrass również bez problemu zmienią się w członków rodziny Rona. Prawdopodobnie Daphne mogła się stać nawet „legalnym” Weasleyem, gdyż związek jej oraz Charliego kwitł.

- Jakoś przeżyje nawet piegi – stwierdziła w końcu, posyłając mu delikatny uśmiech. Wiatr zdmuchnął brązowe kosmyki na piękną twarz arystokratki, ale Toria jedynie zamknęła oczy, z przyjemnością pozwalając przyrodzie muskać jej nagie ramiona lekkimi podmuchami. Harry patrzył na dziewczynę, która była prawdziwą zagadką. Parę dni temu spotkali się po raz pierwszy od zakończenia roku, a on wciąż pamiętał jak uradował go jej widok.

- Idziesz czy nie?

- Idę – krzyknął, chwytając kolejne dwie blaszki ciastek świeżo upieczonych przez mamę Rona. Przewrócił oczami na zniecierpliwienie Charliego, który sam pozostał w salonie, a i tak marudził. Uśmiechnął się do siedzących przy stole państwa Weasley oraz Remusa z Tonks. Nimfadora nie skomentowała tego nawet słowem, zerkając jedynie z utęsknieniem na alkohol w szklance pana Weasleya. Od dwóch tygodni sama nie mogła tknąć niczego niezdrowego, bo dowiedziała się, że jest w ciąży. Przechodząc obok dalekiej kuzynki, puścił do niej perskie oko, które na chwilę wywołało smutny uśmieszek. Wyszedł na korytarz, unikając kolizji z rozrzuconymi na podłodze książkami, które porządkował ostatnio Stworek.

- Cześć.

Zamarł zdumiony unosząc wzrok. Na końcu korytarza stała całkowicie przemoczona dziewczyna. Biała sukienka do kostek przylegała do gibkiego ciała ukazując idealną kondycję młodej kobiety. Brązowe pukle zdawały się ciemniejsze podkreślając jednocześnie bladą twarz ślizgonki.

- Cześć – odparł chrapliwie, spoglądając na ukochaną. Astoria nie przypominała tej dumnej dziewczyny, która na koniec szkoły zdążyła skrzyczeć go po stokroć. Teraz duże oczy były pełne strachu oraz smutku, wargi drżały z zimna, a w dłoni ściskała niewielką torbę. Bez słowa odstawił butelki na podłogę, wyciągając w jej stronę ramiona. Nie był pewien czy to zrobi, ale nastolatka w trzech sekundach znalazła się przy nim obejmując z całej siły. Przytulił ją mocno, gładząc po wilgotnych włosach oraz wciągając fiołkowy zapach.

- Harry.. – Charlie zamarł, otwierając szeroko buzię i zerkając za siebie do salonu, gdzie siedzieli pozostali – Hmm, Daphne? Chodź.

W ten oto sposób druga córka Lorda Greengrass zniknęła w niewiadomych okolicznościach. Oczywiście gazety rozpisywały coraz to nowsze teorie spiskowe, wielu arystokratów zaczęło panikować, a rząd zapewniał, że to jedynie przypadek by to dwie dziedziczki zostały porwane. Przypadek. Oczywiście, Astoria od kiedy weszła do Grimmlaud nie opuściła go dalej niż do ogródka. Nawet nie chciała tego robić, była w pełni usatysfakcjonowana bliskością starszej siostry oraz swojego chłopaka. Dostała oddzielny pokój niedaleko komnaty Daphne, ale spała w nim raz. Później spędzała noce z Harrym, a także dni, gdyż rzadko kiedy potrzebowała coś ze swojej sypialni. Z tego co dowiedział się Wybraniec Astoria została uświadomiona przez ojca w trakcie uroczystej kolacji, że skoro Daphne zniknęła to ona zajmie jej miejsce. I poślubi tyrana od którego uratowali jasnowłosą ukochaną Charliego. Spanikowana ślizgonka uciekła, nie zabierając ze sobą prawie żadnych rzeczy.

- Harry – zamrugał wyrwany z własnych myśli, spoglądając na równie zamyśloną dziewczynę. Astoria wpatrywała się w niego z uwagą, a usta wygięła w łagodnym uśmiechu – Jesteś teraz przywódcą jasnej strony.

- Nie, nie jestem przywódcą Jasnej Strony – westchnął, wyciągając spod koszulki nieszczęsny wisiorek R.A.B., za który oddał życie Dumbledore, a który okazał się fiaskiem – Nie mogę być.

- Owszem, jesteś – zmarszczyła brwi, wyciągając dłoń i stukając palcem w jego czoło – Albus Dumbledore od zawsze traktował cię jako dziedzica. Podobno pojawiasz się w testamencie, a nikt nie wątpi, że teraz ty dowodzisz.

- Nie jestem nim – mruknął, zagryzając wargę oraz mrużąc powieki ze złością – Nie mogę poprowadzić tylu ludzi do.. donikąd. Nie wiem co mam robić, Ast. Nie wiem gdzie zacząć cokolwiek, a ty twierdzisz, że dodatkowo mam na barkach ciężar odpowiedzialności za tyle osób.

- Czemu nie widzisz plusów, głuptasie, skoro jesteś przywódcą możesz zasięgnąć radą u każdego ze starszych. Możesz dowiedzieć się czegoś nowego bądź wskazać czym powinni inni się zająć – podniosła głos, gdy widocznie skrzywiony miał protestować – Harry! Spróbuj spojrzeć na to z innej perspektywy – przysunęła się do niego, muskając wargami wargi gryfona – Spróbuj przez chwilę być tym bezwzględnym ślizgonem, który gdzieś tam w tobie siedzi.

Zielonooki chłopak przymknął powieki, chłonąc lekki dotyk ust ciemnowłosej na policzku. Przyciągnął ją do siebie, obejmując oraz przytulając tak by oparła się plecami o jego klatkę piersiową. Astoria zamruczała z zadowoleniem, splatając ich palce oraz unosząc głowę do góry by móc obserwować niebo. Młody Potter przyjrzał się jej przez chwilę, również zerkając na gwiazdy. Błyszczały blado na ciemnym niebie, hipnotyzując swoim pięknem. Czy był zdolny zastąpić dyrektora? Oczywiście, że nie. Na dodatek przez lekcje Czarnej Magii nie był nawet nieskalanie czysty jak powinien jako przywódca. Jednakże jeśli mógł uratować ich, mógł uratować Astorię, to zrobi to. Nie chciał był jeszcze bardziej wytykany palcami niż teraz, ale jeśli.. jeśli i inni uznają go za zastępcę Dumbledore’a, to będzie musiał sobie poradzić. Wystarczy, że Hermiona i Ron na nowo będą obok niego, wystarczy, że ślizgoni nie odstąpią od jego boku, wystarczy że uwierzą w niego. Może on też to zrobi. Może mają szansę. Może.. może im się uda.

- Widzisz tamtą gwiazdę? – uniosła dłoń, wskazując na jaśniejszą kropkę na niebie.

- Widzę – przytaknął, czując że się uśmiecha.

- To orion, a tam regulus – szepnęła ciepło, przesuwając rękę kawałek dalej – A tamta? Tamta to syriusz, wiesz?

- Syriusz – powtórzył miękko, uśmiechając szeroko. Pocałował odruchowo arystokratkę w głowę, niemo dziękując za wsparcie. Zawsze umiała powiedzieć coś bez zbędnych słów. Oparł się wygodniej o nagrobek, wpatrując w gwiazdę swojego ojca chrzestnego. Była piękna, wyróżniająca się na tle innych.

- Podobno w gwiazdach jest ukryte nasze przeznaczenie – dodała, a jej oczy błysnęły radośnie jak gdyby miała dar odczytania ich treści – Co widzisz?

- Nadzieję – odpowiedział krótko.

W końcu to im pozostało.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Dziewczyna obserwowała przez chwilę chłopaka, który patrzył pustym wzrokiem na ekran. Od dłuższego czasu przestał zwracać uwagę na fabułę, uciekając myślami daleko od jej pokoju. Od niej. Ostatnio coraz częściej przyłapywała brązowe tęczówki zamglone, smutne. Zaniepokojone. Lęk ściskał ją za serce, gdy zwykle radosne usta zaciskały się w cienką linię. Nie dość że on wymykał się z jej rozpaczliwego uścisku, to samo robiła Hermiona. Ostatnie ich wspólne dni były najdziwniejszymi na przełomie całej przyjaźni. Panna Granger była blada, niechętnie się odzywała, a nawet płomienne przemówienia na temat jej beztroski zniknęły. Herm patrzyła ze smutkiem na wszystko wokół, starając się zapamiętać każdy szczegół. Jakby miała już tu nie wrócić.

- Zdradzisz mi w końcu co cię tak trapi?

Chłopak drgnął zaskoczony, odrywając wzrok od ekranu, który jako jedyny dawał światło w sypialni właścicielki. Zerknął na nią, a ta przerażająca rozpacz ją zaciekawiła kolejny już raz. Pozwoliła by ciepłe palce mulata musnęły jej policzek, przesuwając na szyję oraz ramiona. Przymknęła powieki, ciesząc z delikatnej pieszczoty nastolatka.

- Nie chcę cię martwić niepotrzebnie – wymamrotał w końcu, opadając na poduszki i wzdychając – Po prostu mi zaufaj.

- Ufam ci, Blaise – przytaknęła żarliwie, układając głowę na jego torsie. Przycisnęła ucho do serca chłopaka, ciesząc każdym silnym uderzeniem. Fioletowe oczy Aryi spoczęły na nowo otrzymanych przez mulata kwiatach. Fiołki ładnie zdobiły pokój, przypominając o cudownych chwilach sam na sam. Ale przeczuwała, że ich znaczenie może być inne. Od kiedy czarodziej zapoczątkował dziwny rytuał wręczenia jej kwiatków przy każdej sposobności odkryła, że mają różne znaczenia. W tajemnicy przed wszystkimi zakupiła książkę z objaśnieniami, a potem wklejała po każdym otrzymanym kwiatku do zeszytu z kolorowymi podpisami co znaczy. Były już bezsłowne komunikaty o tęsknocie, miłości, zakochaniu, flircie, ale fiołków nie dostała. Przełknęła z trudem ślinę, wyrzucając z głowy głupie myśli. Przecież te wszystkie kwiatki mogły nie mieć żadnego znaczenia dla Zabiniego. Po prostu ona sama sobie dodawała takie a nie inne symbole. A fiołki na pewno znaczą coś równie radosnego co słonecznik – zabawę.

- Ostatnio.. zrobiłem coś złego – przymknęła powieki, słuchając ciepłego barytonu. Przytaknęła, że słucha, muskając opuszkiem palca ramię chłopaka – Można powiedzieć, że zabiłem. Nie zaprotestowałem gdy ktoś zabijał przy mnie. Może jednak nie powinnaś mi ufać.

- Ufam – powtórzyła stanowczo, marszcząc czoło – Czy ta osoba miała powody by to zrobić?

- Tak – odparł krótko, chyba nawet za szybko, ale zignorowała rosnącą niepewność.

- Czy żałujesz? – kiedy zaprotestował, podniosła się na łokciach by móc popatrzeć w oczy Blaise’a – W porządku.

- Nic więcej nie powiesz? – zaśmiał się ironicznie, przewracając oczami – Powiedziałem właśnie, że kogoś zabiłem! A ty mówisz „w porządku”?

- Nigdy nie mówiłam, że jestem normalna – burknęła, siadając i zaplatając ramiona na piersi – Czego oczekujesz, Blaise? Że ucieknę? Będę krzyczeć? Czy tego chcesz? – uniosła brwi, gdy pustym wzrokiem patrzył na sufit – Czemu chcesz mnie odsunąć, Blaise? Czemu.. uciekasz?

- Chcę jedynie byś zrozumiała kim jestem – mruknął, przykładając dłonie do twarzy – Nie jestem.. taki dobry jakbym chciał. Jakbyś chciała. Jestem czasem ciut.. zły.

- Każdy z nas jestem czasem ciut zły – wyciągnęła rękę, kładąc ją na ramieniu spiętego nastolatka, ale ciemnowłosy zeskoczył z łóżka – Co się dzieje? Tak naprawdę?

- Nie słuchasz mnie, Arya – warknął, stając na środku pokoju. Jasnowłosa zmrużyła powieki by lepiej widzieć czarodzieja ukrytego w mroku. Jedynym dźwiękiem im towarzyszącym był śmiech z filmu, a ekran niewiele oświetlał.

- Zawsze cię słucham – prychnęła, unosząc dumnie brodę – Ale proszę, wyjaśnij mi co takiego nie rozumiem.

- Okej, okej – zaśmiał się ponuro, ciut histerycznie – Jestem potworem. Czasem. On jest we mnie, budzi się i nie umiem nad nim zapanować. Wtedy nie obchodzi mnie czy ten ktoś czuje ból. Jeśli zasłużył na to, to go zabiję.

- Dobra – potaknęła spokojnie, co jedynie zaskoczyło mulata – Rozumiem, bywasz złym człowiekiem. Ale nie zmienia to faktu, że ci ufam. Znam cię. Kocham cię.

- Arya..

- Wiem, że u was sytuacja robi się nieciekawa – przerwała mu zimnym głosem – Czasem słyszę rozmowy rodziców. Pamiętaj, że mój ojciec jest wiceburmistrzem i jest na bieżącą. Słyszę, co się u was dzieje. I rozumiem, że obawiasz się zmian.. jakie przyniesie wojna – chrząknęła, mrugając szybko – Boisz się, że w trakcie następnych miesięcy zostaniesz zmuszony do robienia złych rzeczy.. tych bardzo złych, ale, Blaise, to wciąż będziesz ty. Może i z krwią na rękach, może i z koszmarami, beznadziejną pustką. Ale twoje serce będzie biło niezmienionym rytmem. Rytmem, który pokochałam.

- Arya..

- Zamknij się, Zabini – burknęła, zeskakując zwinnie z łóżka i podchodząc do niego – Zrozum, że nie obchodzi mnie co zrobisz. Jeśli zapewni to, że przeżyjesz… jeśli wrócisz do mnie, jeśli wciąż będziesz mnie chciał.. kocham cię. Nie mam zamiaru zostawiać cię po tylu radosnych chwilach tylko z powodu tej przeklętej wojny.

- Nie chcę by stała ci się krzywda – szepnął, przyciągając ją do siebie i mocno obejmując – Nie chcę się bać o ciebie. Wolę byś żyła dalej, beze mnie, niż byś miała zginąć.

- Nie wiem czy będę umiała – mruknęła, stając na palcach by dosięgnąć jego ust – Przeżyjemy razem. Albo razem zginiemy, okej?

Blaise przycisnął swoje wargi do jej, nie odpowiadając. Blondynka zapomniała o wszystkich obawach, żarliwie odpowiadając na pocałunek. Czy mogła im się stać jakaś krzywda, gdy kochali się tak bardzo? Czy los mógł być na tyle okrutny by ich rozdzielić? Na zawsze? Mimo że powtarzali oboje w myślach, że życie nie jest takie brutalne, to ich dotyk był rozpaczliwy. Naglący, delikatny, pełen obaw, a jednocześnie namiętności. Miłość nie powinna być tak silna między dwojgiem młodych ludzi, ale dla nich stała się jedynym powodem do życia. Dla nich świat zaczynał się i kończył w tym pokoju.

Bo skąd Arya miała wiedzieć, że nim zauważy ta bajka zniknie?

Bo skąd Blaise mógł wiedzieć, że jego plan ochrony dziewczyny okaże się największym błędem?

Bo skąd mogli wiedzieć, że ich świat niedługo się skończy?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

- Powinnaś założyć coś radośniejszego, wiesz?

Dziewczyna odwróciła wzrok od lustra, zerkając za siebie. Jak zwykle chłopak bez problemu przekradł się do jej sypialni, a ona tego nie zauważyła. Odepchnęła niepokojącą myśl o swoim zagubieniu, że nie potrafiła poczuć nawet łączącej ich magii. Kolejny raz przyjrzała się z uwagą swoim dłoniom, które zdawały się być bledsze niż zwykle w wakacje.

- Nie chcę nic innego – mruknęła w końcu, sięgając po kolejną spinkę i upinając loki w koka – Nie chcę.

- Przestań zachowywać się jak dziecko. Egoistyczne dziecko – skarcił ją ostrzejszym tonem, chociaż czarne tęczówki zamigotały troską – Millicenta byłaby niezadowolona z żałobnej sukienki, wiesz?

- Czy to ma jakikolwiek sens? – wzruszyła ramionami, zerkając na niego z dziwną obojętnością – Dla mnie nie.

- Och, myślałem, że najmniej lubię twoją osobowość jako zagubionej sierotki, ale zmieniam zdanie – Teodor stanął obok niej, krzywo się uśmiechając – Jako okropna przyjaciółka oraz porzucona dziewczynka zachowujesz się jeszcze bardziej irytująco.

Hermiona zrobiła krok w tył, odbierając słowa jako policzek. Spuściła wzrok na swoje buty, proste balerinki, a później na nowo spojrzała na niechcianego gościa. W oczach Notta nie ujrzała jednak ani złości, ani rozczarowania, a ciepło oraz wiarę. Czy potrafiła znaleźć w sobie resztki szczęścia? Czy umiała w końcu oderwać się od rozpaczliwych myśli o Draco?

- Potrafisz – szepnął, czytając jej w myślach bez najmniejszego problemu. W końcu odetchnęła, odwracając się plecami do niego. Teo rozpiął suwak, pomagając zsunąć z niej czarną sukienkę. Bez słowa założyła na nowo spodnie oraz bluzę, pozwalając się wyprowadzić z pokoju. Porozmawiali przez chwilę z jej rodzicami, zapewniając że będą ostrożni, a jutro dziewczyna pojawi się z powrotem w domu. Hermiona z trudem wytrzymała tą rozmowę, obserwując pełne miłości twarze rodziców. Starała się odsunąć, jak mówił Nathaniel, odsunąć by mniej ją bolało to co miała zrobić. Chwyciła dłoń przyjaciela, krzywiąc na specyficzne szarpnięcia w okolicach pępka. Nogi ugięły się pod nią jak zwykle, ale silny uchwyt Teo nie pozwolił upaść. Zastanawiała się czy to kwestia genów arystokracji czy jakaś sztuczka, że ani Nott, ani inni ślizgońscy przyjaciele nie mieli problemów z teleportacją. Musi w wolnej chwili znaleźć jakieś ciekawostki na ten temat w książkach, może był sposób na wady teleportacji.

- Dzień dobry – przywitała się z dziadkiem chłopców, który akurat siedział w salonie, gdy przeszli przez willę rodziny. Francis wciąż zdawał się jej chłodnym starcem o niebywałej inteligencji oraz sprycie, ale oczy przestały być aż tak zimne. Lord Nott był mężczyzną po przejściach o zapewne równie mrocznej przeszłości, co cały ród. Jednak nigdy nie ugiął przed nikim karku. Ani przed Ministerstwem, ani przed Voldemortem.

- Hermiona – powiedział powolnie, zerkając na nią z zamyśleniem. Zadrżała na myśl co skrywały jego ciemne tęczówki, które błysnęły na ich widok – Co tu robisz, słodkie dziewczę?

- Mieliśmy mały kryzys – odpowiedziała zdawkowo, uśmiechając łagodnie do ponurego staruszka – Cieszę się, że Nathaniel jest w szpitalu. Moja babcia zaopiekuje się nim jak najlepiej.

- Dziękuję, ale to nie był mój pomysł – machnął ręką, sprawiając że sygnet seniora rodu błysnął w świetle lamp – To Katerina wciąż wierzy w tego chłopca.

- To pański wnuk – zauważyła gryfonka, krzywiąc na znieczulicę Lorda. Francis jednak odwrócił głowę w kierunku kominka, dając tym samym znać, że rozmowę uważa za zakończoną. Dziewczyna zgrzytnęła zębami, ale zgodnie z Teodorem opuściła pokój. Weszli na piętro mijając służbę, a ona kolejny raz z ciekawością popatrzyła na pokojówkę. Wciąż ją zaskakiwało ile tradycji pozostało w Starożytnych Rodach. Myślała, że jedynie skrzaty pełnią służbę u arystokracji, ale przyjaciele szybko wyprowadzili ją z błędu. Oczywiście, skrzaty były w kuchni i zajmowały się najgorszymi pracami, ale podawanie jedzenia, usługiwanie na balach było zadaniem ludzi. Również każda szanująca się rodzina miała osobiste pokojówki oraz lokai, którzy spełniali zachcianki lordowskich mości.

- Wybieraj – rzekł Teodor, gdy weszli do sąsiadującej obok niego sypialni. Hermiona z ciekawością przyjrzała się błękitnym ścianom oraz brzozowym meblom. Ze zdumieniem przesunęła wzrokiem po rzeźbionym biurku, wielkiej biblioteczce oraz lustrze, na koniec obracając w kierunku dużego posłania. Pokój przypominał ten z jej dziecinnych marzeń, nawet miękki dywan na środku dębowych desek zdawał się pochodzić ze snów. Jeden rzut okiem na Teodora upewnił ją w jej podejrzeniach.

- Kiedy? – spytała zdumiona, patrząc jak z nonszalancją opadł na materac.

- Kiedy tylko cię poznali – wyznał w końcu, uśmiechając szeroko – Bez problemu opisałem im ten pokój, a remont zajął parę chwil. Ciut dłużej czekaliśmy na renowacje tych mebli, bo były w pokojach rzadko użytkowanych. Ale kilka dobrych zaklęć, magia skrzatów oraz matki i ta dam. Pokój twoich marzeń.

- Prawda – przyznała, uśmiechając do przyjaciela. Teodor przewrócił oczami, ale wskazał jej głową drzwi do następnego pomieszczenia. Z ciekawością przeszła do przestrzennej łazienki, która również nie przypominała znane jej dotychczas standardy. Wanna wielkości niewielkiego basenu zajmowała sam środek pomieszczenia, a liczne słoiki z solami oraz zapachami zdobiły szafeczki. Marmurowa podłoga ogrzewała jej stopy, gdy podeszła do kolejnego przejścia.

- Nie byłam pewna co ci się spodoba.

Odwróciła się, napotykając ciepłe oczy Kateriny. Matka Teodora ubrana w podobną do rzymskich tunik sukienkę, stanęła obok niej. Kasztanowe pukle upięła w warkocza, który odejmował jej lat. Wyglądała pięknie oraz podobnie do starożytnych boginek, gdy z takim spokojem na twarzy patrzyła na nią. Hermiona też zerknęła na komnatę, którą zajmowały jedynie ubrania. Liczne suknie, spódnice, spodnie, halki, buty, biżuteria ułożone na półkach wyglądały niczym w kolorowych gazetach. Jednak gdy wyciągnęła dłoń i dotknęła miękkiego materiału, zrozumiała, że to nie sen.

- Jest niesamowicie – mruknęła, chociaż nie należała do fanek przebieranek. Musiała jednak przyznać, że nie było na świecie osoby, która by zaprzeczyła, że jej garderoba była wyjątkowa.

- Zawsze chciałam mieć córkę, więc może troszkę przesadziłam – stwierdziła w końcu Katerina, gdy Hermiona wciąż nie wiedziała za bardzo co ze sobą począć. Spojrzała z rozbawieniem na strapioną kobietę, która uśmiechnęła się niepewnie – Teodor wspominał, że nie przepadasz za.. wyszukaniem strojów.

- Nigdy mnie to nie interesowało szczególnie – przyznała, przechodząc na środek pokoiku. Przyjrzała się z ciekawością niewielkiemu stopniu, na którym zapewne powinna przymierzać kreacje. Z każdej strony otaczały ją lustra oraz ozdoby, sprawiając że poczuła się jak księżniczka. Chociaż zwykle wolała być wojowniczką, to tym razem ta kobiecość jej pasowała.

- Mogę ci pomóc, jeśli się zgodzisz – zaproponowała łagodnie Lady Nott, wskazując jej podest – Naprawdę, gdy już przejrzysz wszystko będziemy mogli zmienić wystrój oraz..

- Jest idealnie – przerwała, posłusznie wchodząc na podwyższenie oraz spoglądając na miłą kobietę – I chętnie skorzystam z twojej pomocy.

Katerina uśmiechnęła się szeroko, przechodząc od razu do wieszaków z sukniami. Nie zajęło zbyt wiele czasu by wiele kreacji lewitowało przed Hermioną czekając na jej decyzję. Gryfonka jednak wolała obserwować krzątającą się wokół niej matkę chłopców. Widziała ciemne obwódki wokół oczu, które świadczyły o nieprzespanych nocach. Zapewne przeżywała rozłąkę z młodszym synem, ale Prefekt Naczelna wierzyła, że podjęli dobrą decyzję. Lord Voldemort nie będzie szukać czystokrwistego dziedzica w mugolskim szpitalu na przedmieściach. A tym bardziej nie będzie podejrzewać, że w trafił pod opiekę staruszki – babci Hermiony, która pokochała chłopca jak wnuka. W głębi duszy sama gryfonka, jak i Katerina wierzyły, że może mugolscy lekarze znajdą lekarstwo na chorobę dziecka.

Po godzinie mile spędzonej przy swobodnych rozmowach z kobietą, Hermiona przyglądała się własnemu odbiciu. Z ciekawością obserwowała dziewczynę stojącą przed nią, która w turkusowej sukience prezentowała się niebywale ładnie. Materiał kończył się w połowie jej ud, a od tyłu przedłużony falował przy kostkach. Góra kreacji była luźna, podkreślająca pełny biust oraz talię, ale w sprytny sposób zakrywając niedoskonałości. Najbardziej obawiała się swoich nie tak szczupłych jak u modelek ud, ale po namowach kobiety odważyła się włożyć krótką sukienkę. Teraz zapomniała o swoich kompleksach brzydkich nóg oraz odrapanych kolan, z dumą obserwując wyeksponowaną jej kobiecą figurę. Nasunęła na stopy rzymskie sandałki, dziękując Morganie za cudowne zaklęcie wiążące te liczne paseczki. Ciężkie loki Katerina pozostawiła rozpuszczone, spinając jedynie trzy kosmyki srebrną spinką, odsłaniając jej twarz. Delikatny makijaż podkreślił brązowe oczy, ale nie ukrył młodych rys gryfonki. Pomalowane błyszczykiem wargi oblizała odruchowo, uśmiechając na oburzone prychnięcie swojej stylistyki. Wyglądała naprawdę ślicznie, a co ważniejsze jak ona.

- Jeszcze to – spojrzała na podany przez arystokratkę sygnet rodowy, nasuwając go na środkowy palec. Ostatni raz przyjrzała się sobie, zastanawiając jak zareagowałby Draco. Czy skwitowałby to ironicznym uśmiechem? A może by jedynie pocałował ją delikatnie, a jednocześnie aprobująco?

- Dziękuję – szepnęła, odnajdując w zwierciadle wzrok utkwione w niej Kateriny. Kobieta położyła dłoń na jej ramieniu, pocieszająco ściskając.

- Na pewno chciałby byś była szczęśliwa – powiedziała łagodnie, nawet nie wiedząc o kim konkretnie mówi. Hermiona przytaknęła, ciesząc w myśli na wyrozumiałość oraz cierpliwość tej ciepłej kobiety.

- Byłabym szczęśliwa gdyby był obok mnie – odpowiedziała ze smutkiem, wychodząc z garderoby – Gdybym miała pewność, że wszystko się dobrze skończy.

- Ależ to jest właśnie najlepsze w tej grze – zaśmiała się ponuro, a jednocześnie radośnie matka Teodora, której oczy błysnęły dziwnie – Nigdy nie wiesz co czeka na mecie.

- Jakiej grze? – spytała Hermiona, uśmiechając do czekającego na nią przyjaciela.

Teodor uniósł brew na jej widok, taksując uważnie wzrokiem. W końcu czarne tęczówki pojaśniały radośnie oraz aprobująco, a młody Nott wyciągnął w jej kierunku dłoń. Katerina zadowolona z reakcji, poprawiła machnięciem różdżki kołnierz koszuli pierworodnego, a później westchnęła z zadowoleniem.

- Prostej – wzruszyła ramionami ciemnowłosa, całując syna w policzek, a potem rzucając jej ostatnie spojrzenie w drzwiach – Grze w życie.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Kiedy była małą dziewczynką marzyła o pięknym ślubie godnym księżniczki. Wyobrażała sobie ogromną salę podobną do tej w Hogwarcie, ale dwa razy większą oraz bardziej zdobioną. Liczne girlandy podwieszona na kolumnach miały ocieplić misternie zdobione wnętrze. Goście wystrojeni w najpiękniejsze szaty czekali by na jej wejście. Przystojny narzeczony w bogato zdobionym fraku stałby na końcu wraz z jej rodziną oraz przyjaciółkami. Ojciec zdobyłby się na uśmiech pełen wzruszenia oraz dumy, gdy maszerowaliby w rytm marszu przez salę. Suknia godna królowej przykuwałaby uwagę innych, dzwony rozbrzmiałyby w najbliższych wioskach, gdy padłoby sakramentalne tak. Małe kuzynki trzymałyby za nią tren, ciesząc się z wyróżnienia. Jej ślub miał być tematem numer jeden, miał nie schodzić z pierwszych stron gazet przez kolejny rok. Ludzie oczekiwaliby nowinek o pełnym przepychu weselu, o najznakomitszych gościach, o najpiękniejszej parze młodej.

- Gotowa?

Zamrugała, przeganiając dawne marzenia. Była wtedy młodsza, mniej rozumiejąca to co się dzieje wokół. Tak naprawdę wciąż tego nie przyjmowała do wiadomości, wciąż tego nie dostrzegała. Tworzyła swoją własną wizję świata. Życia.

- Chyba bardziej nie mogę – stwierdziła, przyglądając oceniająco swojemu odbiciu. Pierwszą różnicą między snem o ślubie, a rzeczywistością była suknia. Nie przypominała tych bufiastych, błyszczących, które lubiła wycinać z magazynów. Kiedy przechodząc tydzień temu przez mugolski Londyn zobaczyła tą kreacje.. och, niech Merlin ma ją w opiece! Nie minęła chwila, gdy weszła do starego acz eleganckiego sklepu, w którym przywitała ją starsza lecz sympatyczna kobieta. Spytała czy mogłaby przymierzyć tamtą z wystawy, a gdy materiał ułożył się na jej ciele już wiedziała. Kupiła ją od razu, wysyłając już z domu sowę do Astorii oraz Marcusa.

- Wyglądasz fantastycznie – dodała jej ukochana przyjaciółka, a teraz też druhna oraz świadkowa. Nie mogła zaprzeczyć, że prosta suknia opinająca jej biust oraz talię ładnie się prezentowało. Od bioder materiał spływał swobodnie, sprawiając że wyglądała jeszcze smuklej oraz niewinniej. Włosy upięła z pomocą Astorii w luźnego warkocza, wsuwając w niego maleńkie kolorowe i żywe kwiatki. Bez nałożonego jeszcze welonu przypominała teraz elfa leśnego, a może willę?

- Coś starego – Greengrass wpięła w jej włosy ozdobną spinkę, która będzie podtrzymywać welon – Coś niebieskiego – ciemnowłosa uśmiechnęła się ironicznie, wskazując na założoną już podwiązkę – Coś pożyczonego – teraz arystokratka odpięła wiszący do tej pory na jej szyi naszyjnik – Proszę. Jesteś gotowa na nowe życie, kochanie.

- Dziękuję – Milli przyjrzała się szlachetnemu kamieniu, połyskującemu teraz nad jej piersiami. Zdawała sobie sprawę jak cenny był to wisiorek dla przyjaciółki, ostatnia pamiątka po matce. Powstrzymała napływające do oczu łzy, wciągając powietrze do płuc. Nie przytuliły się, nie chcąc popsuć tego oszałamiającego wyglądu jasnowłosej, ale ich splecione dłonie oraz uśmiechy mówiły same za siebie.

- Wiem, że nie o takim ślubie marzyłaś, ale..

- Nie – przerwała jej miękko, wskazując z dumą na długi welon – Właśnie to będzie ślub moich marzeń.

Mówiła szczerze. Może nie przypomina tej wyśnionej księżniczki, może zamiast na salę balową wyjdzie na plażę, a jej gośćmi nie będą znakomici celebryci, a obcy ludzie. Marzyła wcześniej o zamku, wielu diamentach oraz eleganckich stołach. Teraz jednak stała w niewielkim domku w stylu hawajskim na jednej z licznych małych wysepek na oceanie. Specjalnie wraz z Pansy wybrały tą najmniejszą, odległą od znanego im świata. Teodor z Marcusem stworzyli sprytnie świstokliki, a organizacją zajęła się ona. Porozmawiała z tubylcami, który uradowała wieść o weselu i zaproszeniu na nim. Nie przeszkadzało jej, że ich nie zna. Wystarczyły uśmiechy tych dobrych ludzi by to zrobiła. Wyjdzie za mąż na piaszczystej plaży, wśród najbliższych przyjaciół.

- Och.. wyglądasz.. wow.

Blaise zamrugał patrząc na nią wielkimi oczami. Uśmiechnęła się szeroko, przyglądając jak w końcu jego oczy znowu połyskują radośnie. Zabini założył eleganckie spodnie oraz koszulę, zarzucając nawet marynarkę. Była pewna, że jak inni gości rzucił wcześniej czar chłodzący. Prezentował się niebywale przystojnie z zaczesanymi do tyłu włosami, które odsłaniały migdałowe oczy oraz kości policzkowe. Kolejna różnica. Do ołtarza nie będzie prowadzić jej ojciec, a przyjaciel. Wybór Blaise’a był prosty, odruchowy. Tak naprawdę bardziej cieszyła się takim obrotem spraw. Wiedziała, że Zabini nie pozwoli jej się potknąć, będzie ją trzymać mocno do końca.

- Wydawało mi się, że matka starała się nauczyć cię większej ogłady – zażartowała, zarzucając woalkę na twarz. Blaise skinął głowę, kłaniając z galanterią oraz wyciągając do niej dłoń.

- Bez butów? – zapytał zaskoczony, gdy wychodzili na piaszczystą plażę. Zatrzymali się pozwalając Astorii stanąć przed nimi. Chwyciła w drugą dłoń bukiet kolorowych, egzotycznych kwiatów. Parę metrów dalej z liści palmowych zrobiono ozdobny ołtarz, a pochodnie wbite na bokach zapłonęły. Wiklinowe krzesła ciągnęły się w paru rzędach, a zasiadający na nich mieszkańcy wioski z niecierpliwością ją oczekiwali. Zanurzyła z przyjemnością palce w miękkim, ciepłym wciąż pisaku. Słońce właśnie chyliło się ku zachodowi, a stojący z boku muzycy rozpoczęli grę. Kolejna zmiana. Zamiast tradycyjnego marszu weselnego wybrała prostą acz pasującą piosenkę z ulubionej bajki – Lilo i Stich. Wciąż dziękowała za to Hermionie, a początkowa muzyka z filmu pasowała do miejsca idealnie.

- Panno Bulstrode, znajomość z panią to była przyjemność – Blaise powoli ruszył, gładząc ją po ściskanej dłoni – To ostatni moment, gdy mogę tak powiedzieć, prawda?

- Nie mów, że się stresujesz – zachichotała, prostując ramiona, gdy minęli pierwszych gości. Przez chwilę obserwowała jak idąca przed nimi Astoria przykuwa uwagę licznych młodzieńców. Musiała przyznać, że w tej bordowej suknie wyglądała przepięknie. Włosy pozostawiła rozpuszczone, zakładając na głowę jedynie ozdobną opaskę. Chwilę później oczy pozostałych skupiały się na niej, a ona cieszyła się ich uwagą. Uśmiechnęła się, gdy minęli pierwszy rząd. Napotkała iskrzące spojrzenie Harry’ego, radosny uśmiech Pansy oraz zachwyconą minę Hermiony. Ukochana Blaise’a mrugała co chwilę, wciąż nie wierząc w rozgrywające się przed nią wydarzenia. Przy ołtarzu stał kapłan z tutejszej wioski, prosty oraz dobroduszny staruszek.

- Opiekuj się nią, Gloomy – Blaise wsunął jej dłoń w ciepłą rękę Marcusa, który wyglądał oszałamiająco we fraku oraz lekko rozwianych włosach.

- Jak najlepiej, przyjacielu – obiecał Flint, ściskając uroczyście dłoń mulata. Zabini usiadł na miejscu obok swojej partnerki, kiwając jej głową. Milli obróciła się oddając swój bukiet stojącej za nią Astorii. Tuż przy Marcusie stał Teodor, pełniący funkcję świadka. Płynnym ruchem odsunęła z twarzy woalkę, ukazując zarumienioną twarz. Odnalazła oczy Marcusa, chłonąc z rozkoszą ich szafirowy połysk. Czy żałowała, że jej marzenia się nie spełniły? Nie. Właśnie się spełniały, po prostu  uległy wielu modyfikacjom. Co najważniejsze ona czuła się jak księżniczka, a mężczyzna, którego pokochała był obok. Tak samo jak przyjaciele, którzy kochali ją bardziej niż własna rodzina. Nie mogło być lepiej. Ceremonia trwała, a Milli słyszała jedynie bicie swojego serca. Nie odrywała oczy od przystojnej twarzy narzeczonego, obserwując jak ostatnie promienie pięknie oświetlają jego oblicze. Słuchała głosu kapłana, skrzeku mew latających nad oceanem i śpiewu muzyków. Wsłuchiwała się w ciche skrzypienie płonących pochodni, szmer piasku oraz przewracanych stron. Czuła słony zapach wody, słodki kwiatów oraz cytrusowy perfum ukochanego. Dopiero uśmiech na ustach, które tak pięknie się wyginały przypomniał jej o teraźniejszości. Zerknęła na kapłana, który patrzył na nich z radością.

- Ja, Marcus Gabriel, biorę Ciebie, Millicento Aido, za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.

- Ja, Millicenta Aida, biorę Ciebie, Marcusie Gabrielu, za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.

Powtórzyła płynnie, ściskając mocniej palce ślizgona. Nigdy nie myślała, że ta ostatnia część przysięgi.. śmierć, może rozdzielić ich aż tak szybko. Ale Marcus złożył już papiery na wydział aurorski, poinformował rodzinę o braku poparcia dla Czarnego Pana, a potem bez chwili zawahania poprosił o możliwość dołączenia oficjalnie do Zakonu. Tymczasowo stał się wrogiem numer jeden, ale nie bał się. Nie wiedziała czy to przez odwagę pokochała go jeszcze bardziej czy może przez tą głupiutką brawurę.

- Millicento, przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności.. – Marcus odebrał od Teodora złotą obrączkę, nasuwając ją powoli na jej palec. Drgnęła nieznacznie, gdy zimny krążek oplótł jej palec węzłem wiecznym oraz zobowiązującym. Długo czekała by poczuć jej ciężar oraz prezentować z dumą.

- Marcusie,  przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności.. – lekko drżącymi palcami nasunęła chłopakowi złoty krążek. Chwycili się szczęśliwi za dłoni, prosząc Założycieli o dar łaski oraz błogosławieństwo.

- Możecie się pocałować – oznajmił kapłan, unosząc ręce do góry. Milli przysunęła się do ukochanego, zamykając oczy dopiero przed samym złączeniem ich warg. Marcus całował ją słodko, delikatnie, a jednocześnie zachłannie. Zacisnęła palce na jego marynarce, przyciskając się jeszcze bardziej.

Na zawsze chciała pamiętać tą chwilę.

Kolejne minuty był ciągiem różnych momentów, które dopiero potem uporządkowała. Przyjaciele rzucili się na nich z gratulacjami, ściskając oraz całując. Nieznajomi tubylcy również nie żałowali ciepłych słów, objęć oraz proroczych wróżb. Dzieci skakały wokół nich sypiąc kwiatki, gdy przesunęli się kawałek dalej. Milli roześmiana rzuciła za siebie kwiatki, które ku ich rozbawieniu złapała Astoria. Mina Harry’ego w tym momencie była pełna niedowierzania i szoku, ale gryfon z galanterią ukłonił się swojej pani. Kiedy zabrzmiały pierwsze dźwięki ukochanej piosenki Marcusa, ruszyli na środek. Roześmiana tańczyła w objęciach ukochanego, wirując na tle kolorowego nieba. Gloomy w pewnej chwili, pod koniec piosenki, chwycił ją w ramiona i wbiegł do oceanu.

- Zacznie myśleć o rozwodzie szybciej niż myśleliśmy – śmiał się Harry pomagając jej wyplątać się z mokrej sukienki. Z pomocą przyjaciółek zrzuciła jedną warstwę sukni pozostawiając w cienkiej halce, ale nie chciała tracić chwil na przebieranie. Starsze kobiety z wioski założyły na jej głowę wianek z żywych kwiatów, życząc szczęścia. Nie wiedziała ile czasu im zajęło, a chciała bawić się i bawić. Tańczyła z każdym gościem, zawsze wracając w ramiona Marcusa. Kroiła tort, rzucała kieliszkiem za siebie a na koniec wciąż mokra i szczęśliwa opadła na koc. Obróciła się by zerknąć na siedzących obok przyjaciół, rozluźnionych oraz radosnych. Blaise obejmował Aryę, szepcząc coś do jej ucha. Pansy z Teodorem siedzieli obok siebie, rozmawiając wesoło, a Hermiona mimo zamglonych oczu uśmiechała się. Skupiła wzrok na Wybrańcu, który stanął przed nimi z szampanem w ręku.

- Mówiąc szczerze, to pierwsze wesele, na którym byłem – chrząknął, zerkając na zebrany wokół tłum – Pierwsze i na pewno niezapomniane. Spodziewałem się tandety, ale.. Milli nie patrz tak na mnie! Jednak zrozumiałem piękno tej uroczystości. Wszyscy patrzą zawsze na pannę młodą, gdy wchodzi.. czy któreś z was spojrzało na Marcusa? – Harry uśmiechnął się szeroko, wskazując zakłopotanego ślizgona – Ludzie, wyraz jego twarzy… to była miłość. Miłość, która jest naszą siłą, która jest waszą siłą, Milli i Mar. Jesteście młodzi, ale dostaliście dar kochania się. Dlatego korzystajcie z niego do ostatniej chwili. Życzę wam byście pamiętali tą noc. Pamiętali, wspominali i ją przeżywali każdego dnia na nowo. Za Milli i Marcusa!

Niech chociaż nam los sprzyja, poprosiła w duszy Milka, całując z uczuciem ukochanego. Na nowo rozpoczęły się tańce, rozmowy oraz liczne zabawy. Milli wirowała z każdą chwilą coraz bardziej, coraz rozpaczliwiej obawiając się przyszłości. Kiedy pierwsze promienie oświetliły plażę, Marcus chwycił ją w pół zanosząc przy akompaniamencie wiwatów do ich domku by skumulowali małżeństwo do końca. Dziewczyna wyciągnęła do góry szyję, chłonąc ostatkiem sił resztki nocy.

Bo marzenia się spełniają.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Widziała błysk w jego oczach. I dobrze wiedziała, że planuje.

Widziała jak zaciska zęby. I dobrze wiedziała, że ze sobą walczy.

Widziała jego zamyśloną minę. I dobrze wiedziała, że zbliża się koniec.

Jednak milczała. Jak zawsze pozwoliła mu wymyślić wszystkie alternatywy działania, słuchając jak mruczy pod nosem. Lubiła go takiego zamyślonego. Wydawał się roztargniony i jeszcze bardziej roztrzepany, wciąż niecierpliwie wiercący. Ale nie reagowała.

Czekała.

- Coś cię martwi?

Odwróciła się od okna, gdzie wpatrywała się w siedzącego jak zwykle przy nagrobku Syriusza chłopaka. Natychmiast przyjrzała się uważnie dwóm czarownicom, które zajadały się ciastkami Molly i popijały herbatą. Jej siostra ubrana w szorty oraz luźny top zdawała się promienieć szczęściem, jasne włosy splotła w niechlujnego koka na czubku głowy, a bluza Charliego dodawała jej uroku. Obok na krześle wylegiwała się Fleur, równie radosna oraz beztroska, wertując jakiś kolorowy magazyn.

- Nie wiem jak mi będzie w rudym – mruknęła, wywołując śmiech u obu dziewczyn. Obie zaczęły żartować, że Harry ją prawdopodobnie porzuci.

- Czy wy znów plotkujecie? – usłyszała najpiękniejszy głos, a silne ramiona oplotły ją w talii. Wygięła głowę na bok, gdy musnął wargami jej szyję, wzdychając z rozmarzeniem.

- To kiedy planujecie ślub? – zapytała Daphne, obrywając ścierką po głowie od Francuzki.

- Non, non, non, Daphne – zachichotała Fleur, cmokając z rozbawieniem – A ty et beau Charles?

- Och, już widzę jak zaciągam pod ołtarz Charliego Weasleya – zaśmiała się Daphne, ale Astoria zdążyła dostrzec w jej oczach nadzieję – Musiałabym się zmienić w smoczycę by udał się tam dobrowolnie.

Wszyscy zaśmiali się na takie stwierdzenie, dobrze wiedząc, że Charlie nie widział świata poza arystokratką. Jedynie stojąca właśnie w drzwiach Ginny Weasley nie uśmiechnęła się. Astoria wyprostowała się odruchowo, mierząc z gryfonką niechętnym wzrokiem. Ginevra nigdy jej nie lubiła, a ostatnio, gdy więcej osób zaczęło kibicować Torii i Wybrańcowi, chyba ją znienawidziła. Greengrass widziała ten ból w jej spojrzeniu, ten żal, który również teraz się pojawił na twarzy dziewczyny.

- Harry.. – mruknęła cicho, wysuwając z jego ciepłych objęć i mocniej zaciskając palce na kubku z herbatą. Wybraniec uniósł wzrok, podążając za jej spojrzeniem, a jego kąciki ust zadrżały radośnie. Głupiutki chłopak nie zdawał sobie sprawy z zauroczenia Ginny jego osobą, a ona poczuła ukłucie współczucia dla gryfonki.

- Napijesz się może czegoś? – zaproponowała, uśmiechając z przymusem do rudej, która właśnie przytulała jej chłopaka. Oczy Gin z trudem oderwały się od niego, kierując z niechęcią w jej kierunku.

- Nie. – zimno odpowiedziała, splatając ramiona na piersi i marszcząc brwi – Przyszłam na chwilę.

- Wszystko w porządku? – zaniepokoił się Harry, ale ku jej uldze oraz cichej satysfakcji wrócił do jej boku, opierając o blat, na którym właśnie usiadła.

- Tak, tak. Chciałam się upewnić czy wciąż nie zrobiłeś czegoś głupiego – zaśmiała się dziewczyna, mrużąc filuternie powieki – Hermiona by mnie zabiła. Albo wcześniej sama bym umarła z troski.

- U mnie jest okej – również się wyszczerzył, spoglądając na nią kątem oka, gdy przeczesała dłonią ciemną czuprynę – W sumie to lepiej niż okej – mruknął, a ona nie powstrzymała zadowolonego uśmiechu – Jak przygotowania?

- Wszystko na jutro gotowe – odparła spokojnie ruda, odwracając wzrok i tym razem kierując go na przyszłą pannę Weasley, która sięgała po ciasteczko – Fleur, o której będziesz jutro?

- Rano – westchnęła jasnowłosa, przymykając powieki – Wielki dzień. Jutro.

- Będzie cudowanie, zobaczysz – zapewniła ją Daphne, klepiąc po ramieniu i zerkając na Harry’ego – Prawda, Barny?

- Oczywiście, kuzynko Dorothy – prychnął sarkastycznie, wiedząc jak obie siostry Greengrass krzywiły się na myśl o eliksirze wielosokowym. Obie jednak obiecały Fleur, która stała się im bliska, że będą. A Harry naprawdę cieszył się z wiadomości o obecności Torii u boku.

- Tak naprawdę przyszłam tu, bo chciałam porozmawiać – Ginny wpatrywała się znów w zielone tęczówki Wybrańca – Na osobności, Harry.

- Och, no dobra – Potter zrobił krok, ale Astoria widziała błysk satysfakcji w brązowych oczach Ginny, która na nią spojrzała w tym momencie. Zignorowała karcący wzrok Astorii, kiedy zacisnęła rękę na jego włosach lekko pociągając. Złoty Chłopiec syknął zaskoczony, gdy przyciągnęła go do siebie, cmokając w usta. Widziała te iskierki pożądania, które uwielbiała wzbudzać, ale nim odpowiedział na pocałunek popchnęła go w kierunku drzwi, gdzie czekała niechętnie Ginny.

- To było poniżej klasy – skarciła ją starsza siostra, ale Astoria wzruszyła ramionami. Zeskoczyła z blatu, wychodząc na taras i tym razem samej kierując się w najdalszy kąt działki. Usiadła w cieniu, opierając o płot i obserwując bezchmurne niebo. Objęła rękoma nogi, zastanawiając co robi teraz Draco oraz czy sobie radzi. Zamrugała, nie pozwalając niechcianym myślom wkraść się do swojego umysłu. Oczyściła go ze zbędnych refleksji, jak uczył ją Eric Hutz. Umysł wolny pozwalał logiczniej myśleć, powtarzał, a ona się zgadzała.

- Chowasz się przed światem? – Daphne usiadła obok niej, przypominając swoją obecnością długie godziny ich dzieciństwa, które spędziły w ogrodach. Lubiły kłaść się na trawie, pozwalać słońcu parzyć skórę oraz chłonąć spokój przyrody.

- Czy jeśli będę uciekać najszybciej jak umiem to problemy znikną? – zapytała jak kiedyś, gdy była mała, a każde słowa siostry były dla niej prawdziwe oraz szczere – Daphne, czy można uciekać w nieskończoność?

- A czy to coś da? Ulgę? Wolność? To byłoby złudzenie – zauważyła, obejmując ją ramieniem i całując w policzek – Moja słodka siostra. Co cię trapi, As?

- Przyszłość. Moja, twoja, Harry’ego, nas wszystkich – westchnęła, opierając brodę na kolanach – Chcę być silna dla was, ale boję się. Bardzo.

- Każdy z nas się boi, kochanie, ale to właśnie daje nam też siłę – szepnęła Daphne, gładząc ją po policzku – Nie zapominaj o nadziei.

- Przyszłość.. kto się jej nie boi? – Astoria przymknęła powieki, pragnąc wyobrazić sobie ich wszystkich zdrowych, silnych oraz szczęśliwych. Ale nie umiała.

- Przyszłość jest naszym wyborem, siostrzyczko – Daphne uśmiechnęła się łagodnie, spoglądając w stronę drzwi od ogrodu, w których stanął Charlie. Poczuła jak uśmiech sam ciśnie się jej na usta, gdy brązowe tęczówki skupiły się na niej. Wciąż nie rozumiała jak to się stała, że się w nim zakochała. Przecież nie cierpiała bezczelności oraz braku ogłady, ale ten chłopak był inny. Wyjątkowy. Sprawiał, że żyła. Że chciała żyć.

- Daphne, czy ty.. jesteś szczęśliwa? – zielonooka zagryzła wargę, niepewnie spoglądając w szczere i ciepłe oczy siostry – Czy nie zastanawiałaś się co by było gdyby?

- Nie, pierwszy raz od lat wiem, że robię to co chcę – blondynka uśmiechnęła się szeroko, odgarniając jasne kosmyki z twarzy – Co podpowiada ci serce, As?

- Nie poddawać się – ślizgonka podniosła się z ziemi, gdy do Charliego dołączył Harry – I kochać tego imbecyla.

- Będzie dobrze, pamiętaj – Daphne objęła ją pociągając w stronę chłopaków, którzy z czegoś się śmiali – Liczy się tu i teraz.

- Liczymy się my – zgodziła się, podbiegając do Wybrańca oraz obejmując go. Gryfon chwycił ją w ramiona, całując czule w skroń oraz opierając brodę na czubku jej głowy.

Przymknęła powieki wsłuchując w mocne bicie jego serca.

Póki biło była dla nich nadzieja.

Póki rytmicznie uderzało mogła być silna.

Póki je słyszała nie bała się jutra, nie bała się niczego.

Był on i była ona.

Jest on i jest ona.

Teraz.

Tutaj.

*fragment "Ocalony" Różewicza