Cierpienie wymaga więcej odwagi niż śmierć.

Witam, witam,

i jak żyjecie? Maturzyści? Trzymam za was mocno kciuki!

Rozdział jest, następny będzie miał więcej akcji, więcej.. hmm, a zresztą zobaczycie sami ;)

Dziękuję za komentarze! Wszystkie! Odpowiem na nie, jak najszybciej, ale... chcę po prostu powiedzieć, że mnie bardzo motywujecie! Lepszych czytelników nie mogłam sobie wymarzyć!

Miłego czytania!

Wasza,

Lupi♥

 

PS. Kolejny raz przepraszam za błędy, beta jak wróci to posprawdza! :)

 

 

 

Teo,

nie wiem co napisała Ci mama, ale na pewno przesadziła. Proszę, nie wymykaj się znów ze szkoły tylko po to by zobaczyć mnie na własne oczy, nie ma co oglądać. Z ręką na sercu stwierdzam, że wcale a wcale nie czuję się tak źle, jak ona twierdzi.

Jeśli jeszcze nie wrzuciłeś mojego listu do kominka, to pozwól, że zmienię temat. Moje zdrowie nie jest ciekawsze niż to co się dzieje wokół. Jestem ciekaw czy właśnie robiłeś jakąś pracę domową? A może siedzisz na łóżku w swojej sypialnie Prefekta Naczelnego i uczysz się na test z Transmutacji? Chciałbym być tam z Tobą, Teo, tak bardzo, bardzo. Chciałbym zobaczyć Hogwart, przejść się po błoniach, pobiegać na korytarzach. Ale jeszcze bardziej chciałbym spotkać i Ciebie, i Hermionę. Czy u niej wszystko dobrze? Ostatni list od H. wydawał się inny, jakby coś ją gnębiło.

Na koniec dodam, że Twój wilkor ma się dobrze. Każdej nocy słucham jego wycia, a dziadek z tego co wiem, odwiedza las parę razy dziennie.

Teo, nie wracaj do domu. Sprawa nie jest tak poważna, naprawdę.

Tęsknię za Tobą, braciszku,

Nate

 

Ciemne oczy błyszczały, gdy kolejny raz przesuwały się po koślawych literkach nakreślonych przez chłopca. Zapamiętał już każde słowo, ale nie mógł oderwać wzroku. Ręka Nathaniela musiała drżeć, gdy ściskając pióro układał ten krótki list. Wyobraził sobie młodszego brata siedzącego z trudem w łóżku z podciągniętymi kolanami, na których położył jedną ze swoich książek. Ze zmarszczonym czołem, zaczął tworzyć owe słowa, zapisując starannie na papierze. Ciemne loki przyklejały mu się do skroni, lepiąc od potu, który zwykle pojawiał się na jego czole, gdy gorączkował. Zapadnięte policzki płonęły czerwienią, a suche wargi zaciskały się nerwowo. Oh, oczywiście nie wierzył słodkim zapewnieniom malca o jego dobrym zdrowiu. Były to najgorsze kłamstwa jakie mógł wymyśleć. Teodor zgrzytnął zębami, zaciskając mocniej palce na kartce. Uniósł drugi list tym razem z idealną kaligrafią matki, która szczyciła się schludnym oraz ozdobnym pismem.

 

Najdroższy Teodorze,

mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku. Niestety, nie piszę bez przyczyny. Z bólem serca zawiadamiam Cię, synku, że Twój brat miał kolejny atak. Dzień po balu czuł się dobrze, ale w nocy w naszym domu miało miejsce prawdziwe piekło. Nathaniel wymiotował krwią, a jego kaszel zdawał się być zapowiedzią najgorszego. Magomedycy przybyli na czas by powstrzymać kolejną falę mdłości, ale i tak potrzebne były eliksiry. Twój brat był na granicy śmierci, kochanie, a ja i Twój ojciec z trudem przyjęliśmy ich werdykt. Fachowcy wyliczyli, że Nate ma niecały rok. Rok pełen bólu oraz cierpienia, ale zażywając leki oraz podane mikstury będzie to mniej bolesne.

Kochanie, nie wiem, że to trudne. Wiem, że okrutne. Ale zdaję sobie też z tego sprawę, że chciałbyś to wiedzieć. Proszę, znajdź w sobie tą siłę, którą ukazywałeś przez te wszystkie lata i bądź z młodszym bratem całym sercem. Jesteś dla niego bohaterem, skarbie.

Kocham Cię,

Mama

 

Ślizgon przełknął z trudem ślinę, rzucając oba listy w ogień. Przyglądał się jak ich krańce zapalają się oraz czarnieją, aż w końcu nie zostało z nich nic. Oddychając ciężko opadł na kolana, wpatrując w pomarańczowe języki żywiołu. Kuszącą myślą było wyciągnięcie w ich stronę dłoni, ale próba uchwycenia płomieni skończyłaby się ciężkim poparzeniem. Pokręcił głową z pogardą o samym myśleniu by sprawić sobie ból, tylko po to by się jakoś wyżyć. Nie był słaby, nie mógł być słaby. A krzywdzenie siebie bez potrzeby było słabością.

-Szlag – mruknął, podnosząc się z klęczek i odsuwając od ciepłego kominka. Potykając się o dywan, skierował swoje kroki do wyjścia. Chłodne powietrze na korytarzu otrzeźwiło go na tyle by zaczął na nowo myśleć bardziej spójnie. Najchętniej znalazłby teraz Hermionę i rozkoszował się ciepłem jej spojrzenia. Utopiłby smutki, słuchając melodyjnego sopranu oraz zrelaskował czując przepływającą między nimi magią. Niestety Granger była teraz poza jego zasięgiem, a nawet gdyby nie zaborcze ramiona Malfoya, to i tak nie miałby sił by powiedzieć jej o liście. Owszem, to jego powinność zawiadomić ją o Nathanielu, w końcu dziewczyna kochała jego brata tak mocno, jak on. Albo i jeszcze mocniej, to ona znając ciemną przyszłość chłopca, oddała mu serce, gotowa przyjąć później bolesne rany. Nie mógł się jednak zebrać by odnaleźć ją, by powiedzieć to wszystko i widzieć cierpienie w brązowych oczach. Nie. Może i matka uważała, że jest zdolny do takich rzeczy, ale prawda jest taka, że sama wizja tego była dla niego torturą. Na szczęście, gryfonka upajała się teraz chwilami z Malfoyem. Taak, czuł jej zmieniające się gwałtownie uczucia, jak zwykle nie stłumiła ich całkowicie, a jego mentalny mur nie dał rady tak bardzo nabuzowanym emocjom. Radość, ekscytacja, smutek, a potem szczęście tak wielki, że bolała go głowa.

-Nott? - Teo uniósł głowę, wyrwany ze świata własnych myśli. Przed nimi stał średniego wzrostu chłopak, którego włosy przybrały intensywną fioletową barwę.

-Noah – przywitał młodego metamorfoga zdobywając się na skinienie. Niespodziewany towarzysz uniósł wysoko brwi, wsuwając kciuki do postrzępionych kieszeni.

-Zaszła jakaś zmiana? Myślałem, że ja mam dzisiaj patrol – Noah zamachał plakietką Prefekta, uśmiechając krzywo –Czyżby Prefekci Naczelni postanowili dołączyć?

-Hermiona była ze mną na patrolu w zeszły czwartek, jak i piątek – przypomniał mu ostro, mierząc Krukona wzrokiem –Myślałem, że ustaliliśmy już grafik. Gdzie twoja partnerka?

-Jassie jest na dolnym piętrze – grzecznie odpowiedział prefekt, przewracając oczami –Może moglibyśmy wymienić się partnerkami?

-Mieliście być razem, nie rozdzielać się, czy coś jest w tym niezrozumiałego? – warknął zirytowany ślizgon, zaciskając wargi –Noah znajdź Jassemine i bądź z nią do końca każdego patrolu. Hermiona w tym miesiącu jest w parze ze mną, di Morelem oraz Abbott.

-Jasne – prychnął Noah Oradi, a jego włosy zmieniły się na czarne –Mógłbym w przyszłym miesiącu być z kimś innym niż Jassie, Ernim, Bootem? Naprawdę mam dość nudnych monologów..

-Pomyślę nad tym – Teodor machnął ręką, przechodząc dalej korytarzem –Idź do swojej partnerki. I więcej się nie rozdzielajcie, jasne? Nigdy.

-Jak każesz, szefie – prychnął metamorfog, żegnając się i idąc w drugą stronę. Jeszcze przez jakiś czas Nott słyszał coraz cichsze nucenie chłopaka, które w końcu się uciszyło. Ślizgon przemknął korytarzami dalej, zastanawiając się czy trzeba sprawdzić i innych prefektów. Zasad było mało, ale mieli je przestrzegać. Najważniejszą było nie rozdzielanie się, nie w czasach, gdy Czarny Pan rósł w siłę. Oczywiście wizja śmierciożerców włamujących się do zamków była szalona, ale szpiedzy są wszędzie.

Ciemnowłosy ślizgon stapiał się z mrokiem, idąc zacienionymi skrótami. Sam nie był pewny, gdzie się kieruję. Uciekłby do Zakazanego Lasu, ale był zbyt rozkojarzony by cieszyć się zwykle spokojem tam panującym. Odruchowo skręcił w kierunku Wieży, licząc by nikt więcej nie wszedł mu w drogę. Ile by teraz dał by być w Nott Manor, by móc pobiec do lasu otaczającego ich posiadłoć. Nigris, jego wilk, znalazłby go w niecałe pięć minut. Czasem czuł okropną tęsknotę do swojego czworonożnego przyjaciela, który był dla niego prawdziwym przyjacielem. Więź warga ze zwierzakiem była niezwykle silna, a w jego przypadku jeszcze bardziej zażyła, gdyż on, jak i Nigris byli mali, gdy się spotkali. Dzięki temu dość szybko nabył umiejętność wchodzenia w umysł zwierzaka, kontrolowania go. Większym problemem stał się wpływ wilka na jego umysł. Przez długi czas musiał ćwiczyć wolę by nie dać się ponieść chwili czy zapomnieć o człowieczeństwie. To były ciężkie miesiące, wchodzenia i wychodzenia z umysłu wilkora. Za każdym razem łatwiej było oderwać się od instynktu zwierzaka, zwalczyć pragnienie porzucenia siebie. Nigris natomiast po każdej próbie zdawał się być jeszcze bardziej rozumny. Pomijając fakt, że wilkory były i tak dość mądre, ale po stałym kontakcie z jego umysłem zdawał się rozumieć jeszcze więcej. Ile by teraz dał za taką chwilę wolności, jednak wciąż nie wiedział co by się stało z Hermioną, kiedy zanurzyłby się w umyśle zwierzaka. Najchętniej chciałby najpierw ich sobie przedstawić, chciałby zobaczyć w oczach dziewczyny błyski ciepła na widok Nigrisa. Cóż, z tym też musi poczekać.

-Dracze!

Ciszę przerwał cichy okrzyk, który musiała wydać jakaś dziewczyna. Teodor nie znał nikogo innego kogo można by nazwać „Draczem” oprócz Malfoya, więc ostatnie schodki Wieży Astronomicznej przebiegł sprintem. Wiedział, że to nie Hermiona, nie czuł charakterystycznego mrowienia magii. Uchylił drzwi, omiatając otoczenie wzrokiem. Ku jego zdumieniu przez barierkę przeszła właśnie młoda czarownica. Ciemne włosy poplątane na wietrze opadały na jej twarz, a wiatr tarmosił ubraniem. Blade palce zaciskała mocno na poręczy, przesuwając powoli stopy. Mimo wszystko od razu poznał nastolatkę, która wydawała się myśleć o czymś zupełnie innym.

-Parkinson, co ty robisz? – chrząknął ostrożnie, nie chcąc by przez zaskoczenie poluzowała chwyt. Ku niemu skierowały się brązowe tęczówki, tak inne od znajomych oczu Hermiony. Gryfonki były czekoladowe, te natomiast wydawały się bardziej korzenne, mroczniejsze.

-Zostałeś jeszcze ty.. – wyszeptała tak cicho, że cudem ją usłyszał –Zapomniałam. Ostatnim jesteś ty.. Teodor Nott..

-Hmm, Parkinson? Co ty wyprawiasz? – powtórzył pytanie, zbliżając się ostrożnie do roztrzęsionej dziewczyny. Wiedział, że nawet gdyby się puściła, nie zabiłaby się. Wystarczyło uważać czasem na Historii Magii by dowiedzieć się, że już kilkaset lat temu rzucono specjalne zaklęcia, które utrudniały zabicie się. Skok z Wieży zakończyłby się włączeniem alarmu u nauczycieli oraz zaklęciem, które zatrzyma upadającego metr nad ziemią.

-Jak się puszczę to nic nie da? – zapytała poważnie, kręcąc głową i chichocząc szaleńczo –Jasne, nic nie da. Najpierw musiałabym cię zabić. Możesz mi to ułatwić i po prostu się rzucić ze mną?

-Nie za bardzo mam ochotę, ale dzięki, że pytasz – prychnął nim zdążył ugryźć się w język. Prawdopodobnie warczenie na nastolatkę, która jest gotowa popełnić samobójstwo to nie dobry pomysł. Powinien jakoś ją zniechęcić, a nie syczeć na nią –To się nie uda.

-No tak.. czemu miałbyś mi tu pomagać, skoro nigdy nie darzyliśmy się sympatią? Mogę i śnić, ale i tak jesteś irytującym kretynem – mamrotała, rzucając mu złe spojrzenie –To męczące, ale przyznam, że wizja zabicia cię wcale mnie nie raduje.

-Uznałbym to za komplement.. chyba – mruknął, stając tak blisko, że wystarczyłby jeszcze jeden krok by ją chwycić –Ja też mimo wszystko nie chciałbym cię zabijać.

-Zrobiłam tyle złego, Nott, że zabiłbyś mnie z radością – zaśmiała się gorzko, kręcąc głową –Chociaż to byłaby za łagodna kara.. powinnam żyć teraz z tymi grzechami, a nie umierać.

-Cokolwiek zrobiłaś to na pewno nie było aż tak złe, jak myślisz – powiedział delikatnie, przyglądając jak jej palce zaczynając drżeć –Rzucenie się w dół niczego nie rozwiąże.

-Czyli najpierw muszę dokończyć robotę? Nie dacie mi spokoju? – krzyknęła w stronę nieba, obracając gwałtownie. Teodor rzucił się do przodu, zaciskając palce wokół jej nadgarstków. Ku jego uldze dziewczyna nie zamierzała się wcale puścić, a teraz gramoliła na bezpieczną stronę –Mam nadzieję, że po tym wszystkim będę się mogła rzucić w dół.

-Nic to nie da, są nałożone zaklęcia – wytłumaczył kolejny raz, spoglądając na ślizgonkę, która stała wyprostowana przed nim –Nic by się nie skończyło.

-Mhmm, czyli co? Jak mam cię zabić? – Pansy rozłożyła bezradnie ramiona, rozglądając wokół –Każdy umarł inaczej, jak ty? Mam ciebie zrzucić? Już Draco tak zginął.. trucizna? Nie.. Torii tak zmarła..

-Parkinson? – Teodor otworzył buzię, zamykając ja szybko –Dobrze się czujesz?

-Wyśmienicie, dziękuję. Wiesz zabijanie was przyszło mi w sumie z łatwością – wybuchła śmiechem, przybliżając się do niego i patrząc w oczy –Zabiję cię. Zabiję cię, Nott, a potem zabiję siebie.

-To niezbyt miła oferta, ale.. – zaskoczony przerwał, gdy pięść dziewczyny walnęła go w skroń. Nim zorientował się co dzieje, upadł ciężko na ziemię, ścierając sobie dłonie. Kolano zabolało, ale nie miał czasu by się tym przejmować, gdy ślizgonka zaczęła go okładać dalej. Odzyskując panowanie nad sobą, podciął jej spranie nogi, nie starając się nawet powstrzymać od niemiłego zderzenia głowy Pansy z podłogą. Jęknęła głośno, ale mimo protestu z jej strony, usiadł okrakiem na niej. Przytrzymał wierzgające ręce, spoglądając w wielkie oczy, przysłonięte teraz mgiełką bólu.

-Nott.. – wymamrotała przytomnie, mrugając –To boli, idioto.

-Co ty powiesz.. – burknął, wycierając krwawiący nos rękawem, co nie dało żadnego rezultatu –Prawie mi złamałaś nos!

-Muszę to zrobić – warknęła, zamykając powieki. Jedynie dzięki łasce Salazara zdążył zareagować, gdy z prędkością kobry wyjęła z bluzy nóż, chcąc wbić mu go prosto w pierś. Idealnie w tej chwili, zauważył ruch jej spojrzenia, a ostrze zamiast pozbawić go życia, przecięło mu ramię. Ignorując ból, wyszarpnął broń dziewczyny, a potem uderzył ją w brzuch na tyle by utraciła oddech.

-Co się cholera z tobą dzieje?! – wrzasnął, odrzucając nożyk na bok i podnosząc na nogi siebie, jak i ślizgonkę –Parkinson!

-Mam dość – powiedziała jedynie, chrapliwym głosem –Czemu jesteś taki kłopotliwy?

-Bo nie mam zamiaru umierać? – jęknął, zaciskając mocniej palce na ramionach nastolatki i potrząsając nią –Jesteś pod działaniem zaklęcia?

-Nie! To jest cholerny sen! – krzyknęła, a łzy zaczęły płynąć z jej policzków ciurkiem –To jest pieprzony sen, a ja wszystkich zabijam!

-To nie jest sen, Pansy – powiedział wyraźnie, marszcząc brwi –Nie śpisz, dziewczyno, nie śpisz.

-Zabiłam ich.. zabiłam ich wszystkich? – wymamrotała nieprzytomnie, mrugając –Zrobiłam to?

-Nikogo nie zabiłaś, nikogo – uspokoił ją, poluźniając uścisk –Wszyscy żyjemy, to.. nie wiem co się dzieje, Pansy, ale nikogo nie zabiłaś.

-To jest.. to.. ja.. – pokręciła głową, przeczesując splątane włosy palcami –Muszę ich zobaczyć, Nott, musze.. ja..

-Chodź do Pokoju Życzeń, odpoczniesz, a jutro..

-Nie! Nie! Chce się upewnić, że żyją, dobrze? – poprosiła chrapliwie, tym razem samej wbijając paznokcie w jego ręce –Muszę.

-Dobra, dobra, spokojnie – mruknął, prowadząc ja do wejścia –Hermiona i Draco są gdzieś razem.. kogo chcesz zobaczyć?

-Astorię.. Blaise’a.. Harry’ego.. nie wiem.. – mruczała, gdy schodzili ze schodów. W pewnym momencie oparła się o ścianę, dotykając z zaskoczeniem głowy –Niedobrze mi chyba.

-Przywaliłaś dość mocno – wymamrotał, nie mając zamiaru nawet przeprosić. Zacisnął palcami ranę na przedramieniu, czując pieczenie –Pójdziemy do lochów.. wtedy ich zobaczysz.

-Dobrze – zgodziła się cicho, ruszając dalej. Teodor kątem oka obserwował towarzyszkę, która teraz potulnie szła za nim. Czuł się nieswojo z myślą, że w każdym momencie może się na niego rzucić. Naprawdę nie chciał znów oberwać, wystarczyła mu doskwierająca szrama oraz ociekający krwią nos. Pansy wydawała się rozkojarzona, ciągle oglądała się za siebie. Duże oczy wydawały się przerażone oraz dziwnie puste, wargi drżały, a pięści zbielały. Szli w ciszy, a jedynie ich kroki odbijały się echem. Prowadził ich korytarzami, gdzie szanse na spotkanie kogoś były najmniejsze. Mimo jego niechęci do arystokratki, nie miał zamiaru zszargać opinii o niej. Nie był aż tak wredny by podawać osłabioną damę na tacy wszystkim wrogom. Dziewczyna uchodziła za twardą i tak powinno zostać. Ślizgonka ukryła się we wnęce niedaleko wejścia, mrucząc coś pod nosem.

Teodor powiedział hasło, wchodząc pospiesznie do salonu. Pomieszczenie była prawie puste, a jedynie niedobitki jeszcze nie spały. Goyle oraz Crabbe siedzieli przed kominkiem pożerając jakieś ciastka, a Harper plus dwóch młodszych grali w karty. Davis z koleżankami chichotała na kanapie, spoglądając na niego z ciekawością. Uniósł brew, powodując że uciekła spojrzeniem z powrotem do psiapsiółek. Zaczęły szeptać zapewne na temat jego zakrwawionej twarzy.

-Kto tym razem ci podpadł? – Harper cmoknął, ciągnąc z talii kartę.

-Pewien Puchon krzywo spojrzał na Hermionę – odpowiedział spokojnie, powstrzymując prychnięcie, gdy młodsi odwrócili wzrok. Skoro już widzą go upapranego krwią niech przynajmniej myślą, że to ktoś, kto odważył się obrazić jego gryfonkę. Wiedział, że często była na językach w jego Domu, ale może teraz trochę przystopują z wyzywaniem od szlam.

-To już okrutne atakować bezbronnych Puchonów, którzy nie mają jak uciec – Harper zaśmiał się, zupełnie nie bojąc się ostrego wzroku kolegi –Hermiona chyba nie powinna się o tym dowiedzieć?

-Wtedy to ja będę potrzebował ucieczki – ciemnooki uśmiechnął się krzywo, z ciekawością przyglądając się chłopakowi, który bez problemu użył imienia mugolaczki –Wściekła lwica jest nie do ujarzmienia.

-Jak syczący wąż do złapania – zgodził się Harper, a w jego oczach błysnęło ciche porozumienie, które było aprobatą dla zawartego właśnie sojuszu –Ode mnie się nie dowie, przyjacielu.

-Liczę się z twoim słowem – przyznał Teodor, lekko się rozluźniając przy tak znajomych rozmowach. Intryga i knucie. Właśnie w nic nie wnoszącej rozmowie, zrozumiał, że ma w ślizgonie sojusznika, który popiera jego przyjaźń z  gryfonką oraz ofiaruję wsparcie –Czy Toria jest u siebie?

-Królowa nie wychodziła ze swych komnat – oznajmił poważnie Harper, wracając do gry –Możesz prosić o audiencję.

-Teodor nie musi, co innego ty. Postaram się wcisnąć cię, skarbie, jak najszybciej.. hmmm, czyżby to był dopiero przyszły rok? – Astoria stanęła w wejściu, obrzucając grającego nastolatka chłodnym spojrzeniem, od którego się wzdrygnął –Ściany mają uszy, Harp, nie wiedziałeś?

-Wybacz, Ast, ale nie każ mi aż tyle czekać – Harper przewrócił oczami, a jego mina się rozpogodziła –Jesteś dobrą Królową.

-Bo jedyną – powiedziała dobitnie, nie zerkając nawet na ślizgonki siedzące na sofie. Zamiast tego przyjrzała się Wężowi, zaciskając usta na widok czerwonych plam –Proszę, powiedz, że to nie jest twoja krew..

-To nie jest moja krew – powtórzył grzecznie, kiwając na wyjście. Zielone tęczówki błysnęły, a dziewczyna pozwoliła się wyprowadzić. Kiedy stanęli w chłodnym korytarzu, szczupłe palce złapały go za podbródek –Taaak, to moja krew.

-Co się stało? – spytała z troską, gładząc go po policzku, który lekko spuchł –Zwykle nie dajesz tknąć twarzy.

-To jakby oskarżenie w twoim głosie? – parsknął, dyskretnie zerkając ponad jej ramieniem na skrytą w cieniu Pansy.

-Mhmm, tak jakby – zaśmiała się zielonooka, czochrając go po włosach i wzdychając –Pansy jeszcze nie wróciła..

-Z tego co wiem miała zamiar dziś spać w Pokoju Życzeń. Wiesz dziś wypadają imieniny Chrisa – powiedział nonszalancko, cmokając –Chciałem tylko żebyś wiedziała, że Draco i H., poszli gdzieś.. razem.

-Gdzieś razem? A czy ona.. wie? – Toria zmarszczyła czoło, kładąc dłonie na biodrach –Mam dość już tych wszystkich sekretów, wiesz? Chciałam być przed Hermi całkowicie szczera, a wciąż przybywają tajemnice..

-Nie.. nie wie ani o tym, ani o treningach z Harry’m w Komnacie – przyznał niechętnie, krzywiąc się, gdy ból ręki powiększył się –Muszę wracać.. chciałem tylko tak zapowiedzieć, że jutro Hermiona zostaje wtajemniczona.

-Powiem Blaise’owi jak wróci – obiecała Królowa, całując go w policzek na pożegnanie –Nie pobij tylko jakiegoś Puchona, proszę.

-Jasne.. martw się lepiej by nikt nie pobił mnie – mruknął, gdy drzwi się zamknęły, a Parkinson wysunęła się z wnęki –I co?

-Żyje.. – przyznała, uśmiechając się słabo –Czy..czyli.. jestem wariatką.

-Z grzeczności nie zaprzeczę – westchnął, kiwając się na piętach –Chodź do Pokoju Życzeń.. opowiesz mi wszystko i ustalimy jak bardzo szalona jesteś..

-.-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.-

Każdy ma marzenia. Każdy marzy o czymś niemożliwym, o czymś poza zasięgiem. I właśnie to jest piękne w marzeniach. Śnimy, pragniemy czegoś, czego nie powinniśmy, coś o co starać się musimy. Czasem przychodzi to do nas z łatwością, innym razem musimy się starać bardziej, ale.. niektóre marzenia się spełniają. Bardziej nieoczekiwanie niż nam się zdaje. Arya marzyła zawsze o wielu rzeczach, tak wielu, że aż wstyd wymieniać. Jednak, kiedy jej dłoń ściskała rękę mulata, kiedy jej talię obejmowało ramię czarodzieja, kiedy czuła przyjemny zapach Diabełka nie marzyła o niczym innym niż żeby czas stanął w miejscu.

-You are the flame in my heart – zanuciła cicho, nie martwiąc się, że rani ich uszy swoim beztalenciem. Blaise wciąż prosił by śpiewała, wciąż powtarzał, że uwielbia jej słuchać. Oboje zdawali sobie sprawę jak beznadziejna w tym była. Ale też jak bardzo lubiła to robić.

-You light my way in the dark – dołączył do niej, uśmiechając lekko i całując ją w czoło -You are the ultimate star..

-Śpiewasz lepiej niż Lenny – stwierdziła, marszcząc nos –Ale nie wyglądasz ani trochę tak dobrze, jak on.

-Zepsułaś tak romantyczną scenę – zaśmiał się, unosząc głowę do góry by spojrzeć na niebo –Niedługo musimy się zbierać.

-Nie chcę – mruknęła, mocniej zaciskając palce na jego ramionach. Delikatnie kiwali się w rytm piosenki, nie dbając zupełnie, że tańczą powoli przy szybszej melodii. Skrzypiące deski nie ujmowały piękna tej sceny, a dodawały jedynie magii. Westchnęła szczęśliwa, opierając znów brodę o jego obojczyk. Wzrokiem kolejny raz ogarnęła piękny krajobraz. Razem z ukochanym przemierzyli wiele ściennych dróg aż dojechali nad niewielkie jeziorko. Ostrożnie weszli na pomost, rozkoszując chwilą wolności. Z dala od ludzi, od cudzych spojrzeń czuli się tak dobrze. Arya podziwiała piękne choinki rosnące na drugim brzegu, zerknęła na ciemną wodę, która wydawała się lodowata. Oblizała wargi, uśmiechając kolejny raz. Wiatr lekko poderwał jej włosy do góry, a ona jeszcze bardziej wtuliła się w tors nastolatka. Ciepły głos piosenkarza rozbrzmiewał w jej jednym uchu, w którym umieściła słuchawkę. Druga znajdowała się w prawym uchu Blaise’a, który niczym zawodowy tancerz prowadził ją w tańcu.

-To chyba nie był zbyt dobry pomysł by zaprezentować się w ten sposób twoim rodzicom – powiedział, a jego oczy błysnęły figlarnie, gdy ją lekko obrócił –Ale mogę całkowicie zwalić winę na ciebie, księżniczko, gdyby nie list, który mi wczoraj wysłałaś, to bym dziś się nie zjawił.

-Wcale nie był tak rozpaczliwie wołający o pomoc – zachichotała, gdy popatrzył na nią z niedowierzaniem –No może i był, ale.. możesz mi powiedzieć, jak udaje ci się wymykać ze szkoły?

-Nic trudnego. Powiedziałem Snape’owi, że zakochałem się w mugolce, a chce wykorzystać każdą daną nam chwilę przed ostateczną wojną – przyznał, zagryzając policzek –Chyba to zrozumiał i.. po prostu ma dość rozhisteryzowanego oraz niestabilnie emocjonalnego nastolatka, który pała namiętną miłością do niemagicznej damy.

-Uznam, że przeraźliwy Postrach Hogwartu, jak mawia Harry, jest wrażliwym romantykiem – blondynka uniosła brwi, kiwając do muzyki –Może kiedyś sam kochał kogoś tak mocno.. a wojna to zepsuła.

-Snape kochający jakąś kobietę? Z trudem mogę sobie to wyobrazić – chłopak przechylił na bok głowę –Chociaż to wyjaśniałoby jego gorzką postawę.

-Czyli po prostu puszcza cię nauczyciel? Hermiona nigdy nie mogła się tak wymykać – ze smutkiem stwierdziła, czując szybsze bicie swojego serca, gdy jego palce zsunęły się wzdłuż jej kręgosłupa.

-Hmm, wydaje mi się, że profesor McGonagall nie puściłaby jej – mruknął, puszczając ją, a po chwili ciągnąc tak by usiadła z nim na pomoście –Opiekunka Gryffindoru jest surowsza oraz bardziej.. trzymająca się zasad.

-Jak tam jest? – spytała, idąc za jego przykładem i kładąc głowę na drewnianych deskach, zapatrzyła się w niebo –Hermi opisała mi chyba każdy szczegół.. Harry nawet pokazał zdjęcia, ale to wciąż.. magiczne.

-Jest tam magicznie – zgodził się, wybierając kolejną piosenkę –Hogwart naprawdę jest dla nas drugim domem.. odnajdzie się tam każdy. Spodobałby ci się.. kiedy leżę na błoniach w moim ulubionym miejscu, zawsze szukam gwiazdozbiorów.. widzisz tamtą gwiazdę?

-Tamtą? – uniosła palec, wskazując jedną z wielu jarzących się punktów –Tamtą?

-Nie.. tamtą – przyciągnął ją bliżej siebie, przytulając –Jak połączysz te.. to będzie to Kasjopeja.. a tam jest Wielka Niedźwiedzica..

-A tamto? – uśmiechnęła się delikatnie –A nie.. to samolot.

-Gdybyś w nim była, to gdzie byś chciała polecieć? – spytał z rozbawieniem, muskając ustami jej palce –Hmm?

-Nigdzie – odparła bez namysłu, obracając w jego stronę –Nigdzie indziej niż tu.

-Ja też – wyszczerzył się szeroko, prychając –Chociaż.. moje łóżko też jest fajną opcją.

-Pajac – zachichotała, a fioletowe tęczówki zamigotały radością –Blaise?

-Arya? – wyszeptał w odpowiedzi.

-Chciałabym zrobić coś szalonego – stwierdziła, mrużąc powieki –Coś .. innego.

-Mhmm, ucieczka z samochodu, jazda na motorze, leżenie na pustkowiu nad jeziorem nie jest wystarczająco szalone? – uniósł brwi, powstrzymując wybuch śmiechu –Jesteś dziwna, księżniczko.

-Twój stopień popierniczenia moralnego jest taki sam – pokazała mu język, podnosząc się i robiąc obrót –Wymyśl coś, Diabełku.

-Zaproponowałbym kąpiel nago, ale wciąż jest śnieg i jest zbyt zimno.. szkoda kąpiele nago są integracyjne – westchnął, prostując się i przyglądając dziewczynie –Kocham Cię, Arya.

-A ja kocham ciebie, Blaise – powiedziała z czułością, podchodząc do niego i stając na palcach by go pocałować. Zarumieniona popatrzyła na niego z uczuciem –Kochaj się ze mną.

-Tu i teraz? – zaskoczony, odsunął się trochę.

-Tu i teraz, kochaj się ze mną – powtórzyła, mocniej go przytulając –Chcę być.. z tobą. Całkowicie.

-Nie.. znaczy tak.. – jęknął, opierając ich czoła o siebie –Chcę się z tobą kochać, księżniczko, ale nie tu i teraz. Znaczy chciałbym i tu, i teraz, ale.. musimy zaraz wracać, a ja wolałbym zatrzymać cię na cała noc. I cały dzień.

-Rozumiem.. szczerze mówiąc, to bardzo.. bardzo.. wow – westchnęła, uśmiechając delikatnie –Właśnie dlatego cię kocham. Nie chcesz uprawiać ze mną seksu, bo nie chcesz mnie potem zostawić.

-Nie, nie chcę uprawiać z tobą seksu – zaprzeczył czule, muskając wargami jej usta –Chce się z tobą kochać.

-Bardzo – przyznała, wtulając się w niego –Blaise?

-Wiem, musimy się zbierać – burknął, puszczając ją i pociągając za włosy –Wciąż nie wiem co powiem twoim rodzicom.

-Nic nie powiesz, to ja wejdę do środka, a ty uciekniesz – zażartowała, pozwalając ukochanemu założyć jej kask na głowę –Bo chyba nie chcesz.. Blaise..?

-Nie, nie chcę – zapiął pasek pod jej brodą, gładząc delikatną skórę oraz uśmiechając szelmowsko –Ale tak wejdę z tobą i jak przystało przedstawię się.

-Tatuś cię zabije – ostrzegła go z oszołomieniem siadając za nim –A mamusia rozłoży twoją głowę na części.

-Będzie się działo – przyznał ze śmiechem, odpalając silnik.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

-Od kiedy?

Hermiona przerwała ciszę, rozglądając się kolejny raz. Każdy skrawek ściany pokryty był pergaminami z zapiskami i notatkami. Naprzeciwko łóżek umieszczono centrum głównej idei, każda myśl łączyła się z inną aż w końcu nabierała sensu. Kartki były pomazane, poskreślane, porwane, podkreślone, zamazane. Książki wciśnięte w róg pomieszczenia zawierały milion małych karteczek, które oznaczała co ważniejszą informację.

-Od listopada.

Prefekt Naczelna przysunęła się do jednej części, którą pokrywały stare fotografie przodków arystokracji. Niektóre były zaznaczone wielkim X, inne z wykrzyknikami.

-Dlaczego?

-Mieliśmy dość – odparł platynowy chłopak, opierając się o ścianę i wciąż w nią wpatrując, kontynuował –Postanowiliśmy znaleźć kruczek do jednej z najważniejszej tradycji czystokrwistych..

-Okazało się jednak, że każdy z nas miał w tym swój interes.. Najpierw chodziło o Dafne i to, że niedługo zostanie oddana brutalnemu gnojkowi – dodała milcząca do tej pory zielonooka Królowa, unosząc brew z zamyśleniem –Ale teraz.. ja nie chcę skończyć jak moja siostra, Blaise zakochał się w Aryi, a Draco ..

-Nie mówiliśmy wcześniej, bo.. cóż, nie byliśmy pewni czy cię to zainteresuje – potaknął Blaise, który właśnie odkładał gitarę na swoje łóżko –Ani czy jest sens zawracania ci tym głowy, kiedy ratujesz świat z Wybrańcem.

-Zaskoczona? To taki nasz.. egoistyczny projekt – z rozbawieniem mruknął Malfoy, odchylając głowę do tyłu –Gdzie się podziewałeś wczoraj, Diable?

-Skąd czerpiecie wiedzę na ten temat? – Hermiona z ciekawością podniosła jedną z karteczek, wyłapując najważniejsze fakty –Hmm?

-Każdy z nas ma w domu biblioteczkę z różnymi starymi pergaminami.. – Astoria uśmiechnęła się lekko, widząc czerwone policzki gryfonki –Na dodatek Draco.. ułatwia nam dostęp do jeszcze rzadszych zbiorów.

-Spotkałem się z Aryą – Blaise wbijał wzrok w przyjaciela, który szczerzył się do niego kpiąco –A ty? Dopiero się kąpałeś, gdy wróciłem.

-Spacerowałem – prychnął blondyn, mrużąc powieki –A w ogóle co cię to interesuje?

-Póki co jednak utknęliśmy w miejscu – Astoria zignorowała rosnące napięcie między ślizgonami, stając obok zamyślonej gryfonki –Znaleźliśmy jedynie parę przypadków, gdzie umowy zostały rozwiązane. Niestety zwykle przyczyny są pomijane albo pojawiają się rozwiązania dość.. radykalne.

-Czyli? – Hermiona uniosła brwi, rzucając warczącym na siebie ślizgonom złe spojrzenie –Jakie rozwiązania są dość.. radykalne?

-Śmierć jednego z kandydatów.. – Zabini chrząknął, ostatni raz marszcząc się na przyjaciela –Albo jak zostanie któreś z nich skazane do Azkabanu, na przykład za..

-Morderstwo – dokończył cichy głos. Wszyscy obrócili się zaskoczeni, gdy w wejściu stanęła Pansy z Teodorem. Oboje wyglądali na zmęczonych oraz zamyślonych.

-Czy to krew? – gryfonka zamarła, obserwując przybyłych –Teo?

-To nic takiego – burknął, zdejmując z siebie koszulkę. Wyjął z szafy jeden ze swetrów Malfoya, kierując do łazienki –Wezmę szybki prysznic, a Parkinson ma wam coś do powiedzenia.

Hermiona odsunęła się od ciekawych zapisków przyjaciół, obserwując z niepokojem dziewczynę. Pansy na drżących nogach opadła na łóżko Diabełka, przyglądając swoim dłoniom. Astoria usiadła przy niej, z troską zaciskając usta. Chłopcy i Prefekt Naczelna zajęli łóżko blondyna, czekając na historię.

-Jestem mordercą – Pansy powiedziała to bardzo cicho.

-Słucham? – zielonooka przerwała ciszę, wstrzymując oddech –Pansy..

-Zabiłam człowieka – powtórzyła twardo ślizgonka, wzdychając –Zabiłam mugola.

-Mów dalej, Pans – Hermiona poprosiła ciepło, nie poruszając się nawet –Po prostu nam opowiedz.

Dziewczyna uniosła wzrok, krzyżując go z brązowymi tęczówkami. Widząc tam jedynie smutek i troskę, zaczęła mówić. Coraz szybciej, coraz głośniej opowiedziała przyjaciołom wszystko. Poczynając od chorej sytuacji w domu, przez zbrodnie jaką popełniła, sekret ojca jaki poznała, ostatni wieczór. Z trudem wypowiadała słowa, które opisywała mordy jakie zrobiła. Ale znalazła w sobie siłę, a w nich podporę. W końcu mogła podzielić się swoimi troskami, nie bojąc się odrzucenia.

-.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.--.-.-.-

Harry obserwował swoje odbicie z uwagą. Starał się znaleźć w swoim odbiciu coś innego, coś obcego. Niestety wciąż widział siebie. Swoje zielone oczy, który zdawały się zbut jarzące. Czarne włosy, który nie chciały się ułożyć. Długie nogi oraz ręce, które sprawiły, że w końcu mógł powiedzieć kompleksom dotyczącym jego wzrostowi „papa”. Zmienił się przez te wakacje, zmienił nawet ubrania. Arya w końcu nie wytrzymała i wymusiła na nim jeden dzień spędzony w sklepach. Jasne był jej wdzięczny, w końcu przestał wyglądać jak w worku na ziemniaki, ale i tak tamte chwile były przerażające. Tyle ubrań, marek, strojów w jednym miejscu!

-Mam nadzieję, że właśnie obmyślasz jakiś cudowny plan działania, a nie próżnie wpatrujesz się w siebie?

Obok jego odbicia, pojawiła się druga sylwetka. Mężczyzna unosił pogardliwie brwi, a jego wąskie usta wyginały się w krzywy uśmieszek. Auror ubrany w służbowy strój, wydawał się jeszcze bardziej groźny.

-Powiedz mi, jak można się we mnie nie wpatrywać? – Harry zaśmiał się cicho, obracając w stronę nauczyciela –Każdy nie może ode mnie oderwać wzroku, więc czemu ja to mam robić..?

-To zabrzmiało bardzo, ale to bardzo ślizgońsko – westchnął Erik, siadając na wyczarowanym fotelu –Czyżbyś spędził ostatnio z nimi czas?

-Jak mam nie spędzać z nimi czasu, skoro stali się nowym przyjaciółmi Hermiony? – odpowiedział pytaniem na pytanie, również kreując sobie siedzisko –Co u twojej żony?

-Ma się dobrze, dziękuję – burknął mężczyzna, wciąż patrząc podejrzliwie na chłopca –Ćwiczyłeś ostatnio Czarną Magię?

-Od świąt nie.. ale niedługo wracamy do treningów – mruknął gryfon, zagryzając wargę z niepewnością –Powiem w końcu o tym Mionie.

-Dziewczyna jest bystra, zrozumie – prychnął czarodziej, bawiąc się różdżką –Zachęcisz ją by dołączyła?

-Nie! – krzyknął Wybraniec, zgrzytając zębami –Nie. Hermiona nie zacznie nawet ćwiczyć Zakazanych Sztuk. Nie pozwolę jej się.. zabrudzić.

-Myślałem, że w końcu zrozumiałeś, Harry, że Zakazana Magia nie jest taka zła – westchnął dorosły auror, pocierając czoło –Musi poćwiczyć chociaż podstawy.. będzie wtedy łatwiej się jej bronić.

-Podobno potężni czarodzieje łatwiej ulegają Czarnej Magii.. Miona jest niesamowita i ma niesamowity potencjał.. nie narażę jej na to – stwierdził stanowczo, strzelając kostkami u rąk –Wystarczy, że Nott posiada szaleńczą wiedze na ten temat. Obroni ja w razie czego..

-Decyzje i tak podejmie dziewczyna – zauważył delikatnie Erik, nie chcąc zirytować chłopca jeszcze bardziej –A co z Weasleyami?

-Spotkam się z nimi niedługo – przyznał Harry, uśmiechając lekko, kiedy poczuł nacisk umysłu przyjaciela. Bez problemu utrzymał blokadę umysłową, nie pozwalając nikomu wejść do głowy –Niezła próba, staruszku.

-Nie wiem o co ci chodzi, dzieciaku – prychnął Hutz, przewracając oczami –Ćwiczyłeś bezródżkową?

-Tak, tak – zielonooki przymknął powieki. Cięgi lekcjom z aurorem dość szybko zaczynał łapać materiał. Lekcje przestały mu sprawiać problem, prace domowe stały się łatwiejsze, tak jak i zaliczenie testów. Hermiona sprawdzała jego eseje już jedynie pod względem gramatycznym oraz stylistycznym, czasem coś dopisując. Za animagię jeszcze nie zabrał, ale wciąż ćwiczył umysł. Magia bezródżkowa przychodziła mu łatwo, tak samo jak skupianie magii. Coraz lepiej odczuwał aury innych, chociaż wciąż sprawiało mu to trudności.

-Co powiesz na mały sparring? – auror uśmiechnął się z drwiną, podnosząc leniwie z fotela.

-Ojć, staruszku, bo jeszcze się zgrzejesz – parsknął śmiechem, chwilę później lądując na podłodze przez zaklęcie –Nie było jeszcze startu..

-Nie było mowy, że będzie – zauważył auror, chichocząc –W walce każde chwyty są dozwolone.

-Zapamiętam – stęknął Wybraniec, dźwigając się na nogi. Chwilę później Pokój Życzeń migotał od zaklęć, a ściany odbijały okrzyki obu przyjaciół. Zielonooki nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo tęsknił za tym mężczyzną. Uwielbiał aurora, który zastąpił mu częściowo stratę po Syriuszu. Zapewne jego ojciec chrzestny nie rzucałby w niego tyle nieprzyjemnych zaklęć, ale cóż.. w końcu to mu się podobało. Prawdziwa walka, tak jakby był dorosły. Bo na wojnie nikt nie będzie zwracał uwagi na jego wiek. Nikt.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

-Powiem potem Mills.

Hermiona oderwała wzrok od zwiniętej postaci na łóżku, przenosząc spojrzenie na stojącą obok Astorię. Dziewczyna wydawała się nagle kruchsza niż zwykle, a duże zielone oczy błyszczały bólem. Gryfonka złapała dłoń przyjaciółki, splatając z nią palce. Uścisnęła mocniej jej rękę, przyciągając do siebie.

-Mogę zostać – powtórzyła cicho, kiedy szczupłe ramiona Torii ją oplotły –Nie musze wracać do siebie, As.

-Pansy chce żebyś wróciła – przypomniała jej ciepło ślizgonka, odsuwając się ze smutnym grymasem –Mamy zachowywać się jak zawsze.

-Wiem – westchnęła Prefekt Naczelna, znowu obracając w kierunku przykrytej pościelą Parkinson. Przysunęła się bliżej łóżka dziewczyny, siadając ostrożnie na materacu –Hej, Pans.

-Nie jestem chora, Granger, jestem po prostu.. mordercą – zaśmiała się ponuro ślizgonka, zaciskając powieki –Wciąż widzę jak jego oczy gasną.. jak opada na ziemię.

-To co zrobiłaś, Pansy, to najodważniejsza rzecz jaką mogłaś uczynić – wychowanka Domu Lwa, ścisnęła ramię ciemnowłosej –Ten chłopak.. by bardzo cierpiał, nie dali by mu umrzeć tak łatwo. Nawet nie wiesz ile dobra mu okazałaś zabijając go.

-Pozbawiłam go życia.. – warknęła wściekle zbrodniarka.

-Tak. Zabiłaś go, Pansy, jego serce zatrzymało się, bo rzuciłaś zaklęcie – Hermiona złapała brodę przyjaciółki, kierując jej twarz w swoją stronę –Otwórz oczy.

-Nie miałam prawa.. – wycharczała ulubienica Draco i Blaise’a, uchylając powieki.

-Nie.. nikt nie ma prawa torturować bezbronnej osoby, ty okazałaś mu łaskę – gryfonka, otarła spływającą łzę z bladego policzka –Nie obwiniaj się, Pansy, nie gdy zrobiłaś to z dobrego serca. Nie jesteś złą osobą, nie jesteś morderczynią, kochanie. Jesteś największym miłosierdziem jakie spotkało tego nieszczęśnika.

-Mam krew na rękach, Hermiona, on mnie prześladuje.. – przyznała z trwogą nastolatka, odgarniając krucze pasma włosów z czoła –Nie daje mi spokoju..

-Pansy, to jest wojna. Każde z nas zostanie zmuszone do przerażających czynów, każdy z nas będzie obmywał dłonie z krwi wrogów lub przyjaciół, każdy z nas uniesie w końcu różdżkę i wypowie słowa, które zmienią nas całkowicie – czarownica szeptała gorączkowo, nie uwalniając ślizgonki z intensywności spojrzenia –Z najgorszego mroku, może pojawić się odrobina jasności. To co zrobiłaś.. to.. uratowałaś go, Pansy.

-To czemu czuje się taka.. brudna? – spytała drżącym głosem Parkinson.

-Nie prześladuje cię ten człowiek, prawda? – Hermiona zmarszczyła brwi namyślając się –Prześladuje cię.. my. My cię prześladujemy, prawda? Widziałaś jak zabijasz każdego z nas.. Pansy, jeśli potrzebujesz przebaczenia.. to my ci je dajemy, jeśli to nie daje ci spokoju..

-Ja..

-Proszę, wróć do nas, Pan – gryfonka przytuliła mocno przyjaciółkę, przykładając usta do jej ucha –Potrzebujemy cię, Pansy, tak bardzo cię potrzebujemy.

-Ja..

-Nie, pomyśl, proszę – Prefekt Naczelna odsunęła się, ostatni raz uśmiechając ciepło to zamyślonej ślizgonki –Kochamy cię, ja cię kocham.

-Ja ciebie też kocham, Miona – wyszeptała dziewczyna, obserwując zmierzającą do wyjścia kujonkę. Pansy nie mogła powstrzymać łez cisnących się do jej oczu, a gdy lawendowy zapach Astorii ją otoczył równie szczelnie, co ramiona przyjaciółki pozwoliła im płynąć. Teraz.. teraz nie potrzebowała niczego więcej niż chwili ciszy i spokoju.

 

 

-Wszystko będzie dobrze.

Hermiona uśmiechnęła się do bladego chłopaka, który czekał pod drzwiami. Jasnowłosy skinął sztywno głową, wciąż opierając się o ścianę. W nieoświetlonym korytarzu wydawał się kruchy oraz zimny.

-Jest sens bym mówił, że akurat przechodziłem?

-Niezbyt – przyznała, obserwując jak srebrne tęczówki błyszczą, gdy napotkały jej –Co tu robisz, Draco?

-Za każdym razem to.. niesamowite, wiesz? Kiedy zwracasz się do mnie po imieniu.. – wymamrotał zamyślony, wyciągając w jej stronę dłoń i muskając lekko palcami policzek ukochanej –Odprowadzę cię.

-Poradzę sobie – zapewniła go, przysuwając bliżej niego –Nie jestem bezradnym kociakiem.

-Mhmm, jesteś niebezpieczną lwicą, wiem – mruknął rozbawiony, wsuwając rękę w jej dłoń –Ale jesteś teraz w gnieździe węzy, skarbie, a to nie jest bezpieczne miejsce nawet dla tak prychającego lwiątka jakim jesteś.

-Nikt nie wie, że tu jestem – parsknęła, machając wokół –Jestem na korytarzu w Domu Salazara, a wszyscy jego podopieczni nie wiedzą o obecności szlamy w tym cennym miejscu.

-Rzuć już lepiej na siebie Zaklęcie Kameleona nim jednak twoja obecność zostanie wykryta – powiedział uparcie, przyglądając jak mruczy zaklęcie –Gotowa?

-Bardziej nie będę – potwierdziła, kładąc rękę na jego ramieniu by wiedział, że idzie za nim –Pamiętaj by do mnie nie mówić, jeszcze pomyślą, że ich Król wariuje.

-Przymknij się, Granger – prychnął blondyn, wchodząc do Pokoju Wspólnego i od razu przyciągając spojrzenia. Chłopak zabronił Wężom wchodzić na korytarz do sypialń dziewczyn by Pansy nie została zauważona. Teraz gdy tamta bezpiecznie znajdywała się w swojej sypialni, Hermiona ukryła się dzięki magii, to jego rozkaz zostanie odwołany. Skinął głową dwóm piątoroczniakom, którzy pilnowali by nikt nie proszony nie próbował wejść.

-Powiesz nam co się stało, Smoku? – Tracey podniosła się ze swojego fotela, omijając grono przyjaciółek by do niego podejść –Czemu nagle zabroniłeś nam wracać do sypialń?

-Bawiliśmy się w zabawy grupowe.. nie dostałaś zaproszenia? – mruknął obojętnie, uśmiechając chłodno, gdy się zmarszczyła niechętnie –Już możecie sobie iść do waszych pokoi, Try, kryzys niewyżytych zażegnany.

-Chodziło o Pansy? Ostatnio wydawała się.. przygaszona – Hestia zapytała ostrożnie dobierając słowa, ale i tak spotkało się to z nastroszeniem blondyna.

-Nie musicie się martwić o Pansy – odpowiedział głośniej, przechylając na bok głowę i przyglądając się znajomym z namysłem –Bardziej bym się martwił o siebie na waszym miejscu.. markotna Pansy, to smutna Pansy.. a smutna Pansy, to wściekli my.

-Całe szczęście, że nasza przyjaciółka ma w nich oparcie – Blaise wychylił się za kanapy, uśmiechając nieprzyjaźnie. Leżał na swoim ulubionym miejscu przy kominku, pilnując porządku –Idziesz się przejść?

-Potrzebuję przemyśleć parę spraw – przyznał milszym tonem Draco, kierując ku wyjściu –Życzę wszystkim kolorowych snów.

Lochy były ciemne, chłodne oraz nieprzyjemne, ale ślizgon odetchnął z ulgą. Lubił ten mrok, unoszącą się w powietrzu ciemność. Lubił echo stóp, szelest szat czy powiew chłodu, kiedy się nimi przechadzało. Przymknął powieki ciesząc się jeszcze przez chwilę spokojem, po czym ruszył przed siebie.

-Niemal widzę jak pytania cisną ci się na język – uśmiechnął się kpiąco, gdy uścisk na jego ramieniu zelżał –Jako, że nikogo tu nie ma i nikt nie pomyśli, że rozmawiam sam ze sobą... możesz pytać, Granger.

-Naprawdę chcecie znaleźć haczyk? Nie chcesz ślubu z Astorią? Co na to twoi rodzice? A jej rodzice? – Hermiona powstrzymała się przed zadawaniem kolejnych pytań, czekając aż dostanie odpowiedzi na te –Czy jest jakaś żyjąca para, która odwołała ślub?

-Po pierwsze, tak, naprawdę chce znaleźć haczyk. Po drugie, już chyba mówiłem, że to w tobie się zakochałem nie w niej. Po trzecie, moi rodzice, to.. hmmm mój problem – mruknął zamyślony, macając po omacku wokół by złapać ją za dłoń –Jej rodzice? Jej ojciec.. to trudne. Coś wymyślimy, jeśli uda nam się rozwiązać ten problem. Nie. Nikt żyjący nie sprzeciwił się umowie.. jeszcze.

-Czemu nie mówiłeś wcześniej? – spytała cicho, ściskając jego palce mocniej, gdy cienie zamigotały –Pomogłabym.

-Wiem, wszyscy to wiemy i dlatego nie mówiliśmy wcześniej – westchnął, gdy wyszli na oświetlony korytarz –To wszystko nie będzie miało sensu, jeśli nie wygramy wojny. Musisz się skupić na ratowaniu świata, a nie szukaniu haczyka.

-Więc.. czemu teraz wiem? – dociekała dalej, wpatrując natarczywo w blondyna, co ten czuł, a nie widział.

-Teodor uznał, że powinnaś wiedzieć o tym, skoro wiesz o moich uczuciach – przyznał spokojnie, lekko mrużąc powieki –Musisz wiedzieć na czym stoisz.. Granger, zrobię wszystko by do ślubu nie doszło, ale jeśli zagrozi to życiu Torii..

-Wtedy siłą zmuszę cię byś ją poślubił – dokończyła poważnie, zrzucając z siebie czar i puszczając jego rękę –Draco, zdaję sobie sprawę z tego co wyprawiamy. Wiem, że martwisz się, że mnie wykorzystujesz, ale.. to nie tak, że nie wiem o tym ślubie. Chcę jednak cieszyć się chwilą, jasne?

-Jak słońce – potaknął, chwytając ją za rękę i mimo protestu przyciągając do siebie.

-Co myślisz o Pansy? – zapytała, rozluźniając się, gdy znów przeszli przez zaciemniony skrót –Najgorsze jest to, że kryła się z tym tak długo..

-Zabiję jej ojca – wymamrotał ponuro, mrugając szybko –Naprawdę. Nie marzę o niczym innym niż żeby go.. wymęczyć. Śmierć to byłaby za łagodna kara.

-Co to za ojciec zmusza do takich rzeczy.. – wyszeptała przerażona gryfonka, marszcząc czoło –Ten sen, te halucynacje.. poproszę panią Pomfrey o eliksiry uspakajające oraz Słodkiego Snu. Będzie się wysypiać.

-Już teraz będzie się wysypiać.. ona potrzebowała po prostu zrozumienia i przebaczenia, a my to jej daliśmy – stwierdził poważnie, gładząc ją po włosach –Pansy jest silna. Bardzo. Poradzi sobie.

-Najgorsze jest to, że tyle wycierpiała – Hermiona zagryzła wargę, przymykając powieki –Czemu dobrzy ludzie tyle cierpią?

-Nikt tego nie wie – skrzywił się, kierując na ukochaną szare tęczówki. Brązowe loki podskakiwały przy każdym jej kroku, a parę niesfornych kosmyków opadło jej na czoło. Zarumienione policzki, zadarty nos oraz usta rozchylone lekko sprawiły, że jego serce zaczęło szybciej bić.

-Patrzysz się na mnie – powiedziała w pewnym momencie, zerkając na niego nieśmiało –To dość.. onieśmielające.

-Onieśmielające są teraz moje myśli, Granger, nie spojrzenie – mruknął zachrypniętym głosem, uśmiechając przy tym łobuzersko –Rumienisz się.

-Wcale, że nie.. jest mi po prostu.. duszno – prychnęła, przystając, kiedy pociągnął ją w ciemny korytarz. Uderzyła plecami o chropowatą ścianę, a jej dłonie oparły się o tors blondyna. Odległość między nimi zmniejszyła się do minimum, a rtęciowe tęczówki zaczęły migotać. Gryfonka westchnęła ciężko, gdy chłodne palce przejechały po jej obojczyku –Draco..

-Ciii, bo ktoś nas usłyszy – wymamrotał, łącząc ich usta pocałunkiem niezbyt delikatnym. Szczupłe dłonie przyciągnęły go jeszcze bliżej, a malinowe wargi odpowiedziały równie namiętnie. Pochłonięci sobą zupełnie zapomnieli o całym świecie, zapomnieli o troskach i zmartwieniach, a ich serca wyrównały się, bijąc razem, zgodnie wybijając rytm.

-Draco.. – chrząknęła dziewczyna, odsuwając się gwałtownie i kierując spojrzenie za jego ramię –Już ktoś nas usłyszał.