Naj­piękniej­szych chwil w życiu nie zap­la­nujesz.

Dobry wieczór!

Tak wróciłam! Tak już was nie zostawię na TAK długo! Tak bardzo, bardzo narozrabiałam, a mą karą i męką był zakaz zbliżania się do komputera! Pamiętajcie, kiedy wasi rodzice są tak wściekli, że .. wyglądają jak nadęta Marge Dursley, to jest źle.. bardzo źle! Ja się o tym przekonałam dość mocno, ale cóż poradzić?

Rozdział trochę dłuższy, a następny prawie skończony (tak dostałam laptopa w swoje ręce i się rozpisałam tak na w razie czego!), więc na weekend wracam z kolejnym rozdziałem!

Jeszcze raz przepraszam, przepraszam, a wasze blogi zgodnie z obietnicą nawiedzę zapewne w piątek, gdy moje próbne matury (taaa, próbne matury są bardziej przerażające niż rozbity emocjonalnie dementor) dobiegną końca!

Ściskam mocno (liczę, że nie zniknęliście, chociaż zasłużyłam na to),

Lupi♥

PS. Beta już śpi, więc za błędy obowiązkowo przepraszam!

PPS. Rozdział wyszedł.. jak wyszedł. Dziwnie :o

 

 

 

 

 

 

-Gdybym nie był taki zmęczony pewnie bym drążył czemu w twoich oczach pojawiło się rozczarowanie na mój widok – chłopak wsunął się do pokoju, mijając ją w przejściu –Ale jestem wycieńczony.

-Nie powiem by mnie to nie radowało – westchnęła Hermiona, ignorując ukłucie żalu
i ostatni raz rozglądając się po ciemnym korytarzu, ale jedynie co zauważyła to pasmo światła wyłaniające się z sypialni Teo –Przynajmniej zdążyłeś się umyć.

-Wszyscy spali, kiedy wróciłem, więc łazienka była wolna – gryfon wzruszył ramionami, czochrając wciąż jeszcze wilgotne kosmyki, które poskręcały mu się na głowie –A ty?

-Z Teodorem musieliśmy wrócić do jego domu by zdjąć ze mnie ten kokon i wszystkie ozdoby – wymamrotała, obserwując przyjaciela, który opadł na jej łóżko niczym pan
i władca –Wykąpałam się tam. I niedawno wróciliśmy.

-Wyglądasz jakbyś dopiero co wyszła spod prysznica – zielone tęczówki błysnęły przyglądając po raz pierwszy uważniej Prefekt Naczelnej. Hermiona niemal czuła jak zatrzymały się na jej pogniecionej bluzie, poplątanych lokach aż w końcu na lekko opuchniętych wargach i czerwonych policzkach –Albo..

-Chcesz dociekać? – uniosła wyzywająco brwi, starając się grać twardszą niż była –Mogę ci opowiedzieć co nieco..

-Chyba spasuje – zachichotał Harry, nerwowo poprawiając swoją bluzkę z nadrukiem The Rolling Stones w której zazwyczaj sypiał –Hermiona?

-Tak? – dziewczyna ostatni raz poukładała książki na biurku, przysiadając na blacie
i zerkając na zamyślonego Wybrańca. Młody mężczyzna wyglądał na zmęczonego, ale
i podekscytowanego. Zielone spojrzenie migotało jak zwykle, a kąciki ust unosiły się ku górze.

-Muszę przyznać, że to wszystko było niesamowite – powiedział cicho nastolatek, wzdychając ciężko –A wiesz co jest najgorsze? Że mi się naprawdę podobało. Nie mogłem przestać myśleć o tym, jak swobodnie się czułem wśród tych wszystkich osobistości. Jak normalne wydawały się te wszystkie tradycyjne uprzejmości.. jak taniec zdawał się w końcu niczym trudniejszym niż latanie na miotle.

-W twoich żyłach płynie stara krew Lordów, Harry, pewnie w innej rzeczywistości jesteś jednym z arystokratycznych dziedziców i nic z tych rzeczy nie jest ci obce – czarownica zagryzła wargę, kiedy ulga mignęła na twarzy Złotego Chłopca –To nic złego, że ci się podobało.

-Przypominasz sobie tą masakrę na czwartym roku? Tamten bal wydawał się.. koszmarem – ciemnowłosy zmarszczył brwi, niepewnie unosząc głowę –Obawiam się, że tracę siebie, Hermiona.

-Tracisz siebie, bo spodobał ci najbardziej spektakularny bal w świecie magii? – prefekt popukała się w czoło –Zdajesz sobie sprawę jakim kretynem jesteś?

-Ty natomiast jesteś cudownym oparciem, skarbie, otwieram się przed tobą, a ty wyzywasz mnie od kretynów – parsknął gryfon, szczerząc radośnie zęby –Może za dużo czasu spędzasz ze ślizgonami?

-Może ty powinieneś przestać bać się tego kim jesteś i w końcu być prawdziwym Harry’m Jamesem Potterem, a nie jego zaledwie namiastką – prychnęła urażona, zaplatając ramiona na piersi –Czyżbyś bał się, że ich towarzystwo ukaże to, że miałeś być jednym z nich?

-Czy to jest kiepska próba wymigania się od mojego spostrzeżenia, że zrobiłaś się cała czerwona? – Ostatnia Nadzieja Świata Magii niemalże rozkoszowała się rosnącym rozdrażnieniem przyjaciółki –Zaczynam być coraz bardziej.. ciekawy.

-Wszyscy wiemy dokąd prowadzi zwykle twoje nieustanne wścibstwo, pacanie – odparła nonszalancko kujonka –A może to ty teraz starasz się wymigać od odpowiedzi?

-To bardziej analiza psychiatry niż rozmowa, kochanie. Chcesz zostać moim terapeutą? – Chłopiec z Blizną przekrzywił na bok głowę, pewnie nie wiedząc nawet, że przejął ten gest po zmarłym Syriuszu –Może powinienem w trakcie nawiązywania przyjaźni wspomnieć paru osobom, że kręci cię wyzywanie od kretynów po pacanów?

-Myślę, że właśnie tego się obawiasz. Byłbyś teraz w Slytherinie i zaprzyjaźnianie się z nimi sprawia, że czujesz się nieswojo – Hermiona zignorowała przyjaciela, bębniąc opuszkami palców o ramię –Boisz się tego, że ich polubisz.

-To komu mam powiedzieć? Marcusowi? Niee.. ten oczu od Milki nie może oderwać.. – Harry nachylił się do przodu –Blaise’owi?

-Albo boisz się tego, że oni są arystokratami.. i staną po stronie Voldemorta – dalej dedukowała dziewczyna –Co jeśli ci powiem, że na przykład Marcus wybrał Zakon?

-Powiem, że podjął dobrą decyzję – ciemnowłosy uśmiechnął się lekko –Nie Blaise? To może.. Malfoy?

-Dobrą decyzje? Harry, to świetna wiadomość! Nie każdy ślizgon stanie po stronie zła – warknęła rozjuszona gryfonka, odgarniając włosy za ramiona –Skoro Marcus wybrał nas, to reszta też może.

-Serio? Malfoy? – zielonooki wziął głęboki oddech –Ale.. rumienisz się!

-Musisz ich poznać.. Astoria, Pansy, Blaise.. oni wszyscy wybiorą ciebie, Harry, wybiorą ciebie bo wiedzą, że Voldemort sieje samo zniszczenie – brązowe tęczówki błyszczały gorączkowo –Harry, możemy reaktywować Gwardię! Niech i inni poznają takich ślizgonów jakich znamy my.

-Najpierw trzeba uzbierać zaufanych sprzymierzeńców.. na dodatek ślizgoni wolą ciemną magię praktykować – Harry drgnął nieznacznie, starając się zachowywać tak jak wcześniej chociaż myśl, że przyjaciółka wciąż nie ma pojęcia o jego treningach z Wężami stawała się coraz bardziej dokuczliwa – Serio? Draco Malfoy?

-Znowu dzielisz uczniów na tych dobrych i złych. Ślizgoni nie praktykują jedynie mrocznej magii, jasna też jest ich stała naturą – prychnęła pewnie Prefekt, nie dostrzegając błysku rozbawienia w oczach Wybrańca –A jeśli chodzi o zaufanych sprzymierzeńców, to czemu nie starzy członkowie?

-Nie bądź tak naiwna, Hermiono, ślizgoni są dobrzy w Białej Magii, ale większość od dziecka styka się z Czarną Magią – spokojnie oznajmił zielonooki, wyglądając za okno –Zmieniamy się z roku na rok, nie wiem kto z nich jest wciąż naszym sprzymierzeńcem. Czyli oczekiwałaś, że to Malfoy przyjdzie?

-Luna, Neville, Dean.. oni wydają mi się godni zaufania – zauważyła oschle Hermiona, wbijając wzrok w zdjęcia stojące na etażerce –Myślę, że zaakceptują też obecność Węży.

-Lee, Alicia czy Katie skończyli jednak szkołę – dodał od siebie chłopak, odchylając do tyłu na łokciach –A może Draco Malfoy już zdążył ci złożyć wizytę?

-Jasna cholera, Harry! – Prefekt Naczelna nie wytrzymała, krzywiąc się na swój brak opanowania –Tak, Draco był już u mnie i tak, myślałam, że to on, a nie ty.

-Co robiliście? Albo nie.. nie chce wiedzieć – burknął najmłodszy szukający, marszcząc zabawnie nos –Pewnie nie omawialiście pracy domowej z eliksirów?

-Raczej nie – przyznała, uśmiechając delikatnie, kiedy znów podejrzliwie na nią zerknął –Harry, jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć to po prostu..

-Nie chce wiedzieć! – krzyknął, zatykając teatralnie uszy –Do takich rozmów jest przyjaciółka, nie przyjaciel.

-Teodorowi nie przeszkadza bycie chłopcem by wypytywać o takie drobnostki – zachichotała gryfonka, nawiązując do otwartych rozmów wychowanków Slytherina na temat wielu używek –Ale skoro nie chcesz wiedzieć, to nie będę naciskać.

-Ślizgoni właśnie dlatego są dziwni – zadecydował Potter, uśmiechając krzywo –Powinnaś pogadać na tematy całuśne z jakąś przyjaciółką.

-Tematy całuśne? Harry, to nie przedszkole – zachichotała brązowooka, chwilę potem poważniejąc –Milli jest zaabsorbowana swoim ślubem, Pansy ostatnio stała się.. sam wiesz jaka, a Astoria jest narzeczoną Malfoya! A Ginny..

-Charlie pisał.. do ciebie pewnie też? W takim razie wiesz, że Ginny i Ron zostali wybudzeni ze śpiączki – Harry wsunął się głębiej na łóżko, opierając brodę na kolanach –Podobno są znowu sobą.. znaczy wykończonymi oraz przerażonymi wersjami dawnych siebie.

-Już nigdy nie będą tymi osobami co wcześniej – wyszeptała Hermiona, wzdrygając się na wspomnienie rodziny rudzielców –Najgorsze, że wciąż nie wiem czy będę w stanie traktować ich jak dawniej. Wiem, że to wszystko.. to wszystko co się zdarzyło między nami, to nie ich wina i, że to tak naprawdę nie byli oni, ale..

-Wiem, Miona, rozumiem – chłopak zacisnął usta, odpędzając z wyobraźni wspomnienie rozszalałego Rona oraz sponiewieranej Ginny, którzy prześladowali go często w snach –Ginny by uważała, że ta cała impreza była przereklamowana.. nie dość, że godzinami trzeba by było ją namawiać na włożenie sukienki, to drugie pół wieczora warczałaby na wszystkich..

-A i tak wyglądałaby olśniewająco – przyznała gryfonka, wyobrażając sobie młodszą siostrę Charliego w długiej sukni balowej, którą kiedyś znalazły na strychu w Norze. Po raz pierwszy zobaczyła wtedy taką ekscytację w oczach Gin na widok takiej kreacji. Zazwyczaj rozmowy o balach i strojach ją zanudzały, a poruszyć wystarczyło temat Quiddicha czy ostatniego wydania „Latanie, to życiowe wyzwanie” by rozchmurzyć śliczną córkę Molly Weasley. Jednak tamta chwila była wyjątkowa, a mina rudowłosej, kiedy przyłożyła materiał do siebie niezapomniana. Suknia należała do jej praprababki według pani Weasley, a na Gin leżała idealnie. Parę magicznych trików i kreacja wyglądała jak nowa. Schowana tym razem w szafie młodej dziewczyny czekała na specjalną okazję.

-Widok Gin w sukience.. ostatni raz, gdy ją założyła skończyliśmy wszyscy w jeziorze przy Norze – przypomniał z roztargnieniem zielonooki, chichocząc pod nosem. Pamiętnego lata dwa lata temu ruda przegrała zakład z bliźniakami i na ich życzenie założyła sukienkę. Molly szalała z radości, Artur zaniemówił, ale reakcja rodzeństwa oraz Harry’ego spowodowała u dziewczyny furię. Ginevra wyglądała niesamowicie w sukience do kostek, kiedy dołączyła do nich nad wodą. Jednak Bill nie mógł się powstrzymać i zaczął się śmiać, a Charlie zrobił zdjęcie naburmuszonej siostrze. Nie minęło pięć minut, a wszyscy leżeli po pas w wodzie, a rozszalała nastolatka niemal złamała różdżkę.

-Ron natomiast czerwieniłby się za każdym razem, gdy jakaś arystokratka zawiesiłaby na nim wzrok – dodała rozbawiona Hermiona, kiedy widok wystrojonego rudego przyjaciela przemknął jej przez myśl –Byłby wkurzony.

-Byłby zmieszany – poprawił ją ciemnowłosy, czochrając czuprynę –Ale poszedłby, bo my byśmy poszli. Nie zostawiłby nas.

-Nie wyobrażaj sobie za dużo.. poszedłby dla pysznego jedzenie – parsknęła Prefekt Naczelna, przewracając oczami –Ale.. mówiąc poważnie.. Ron by cię nie zostawił.

-Nas, Hermiono, Ron nie zostawiłby nas – uparł się młody Wybraniec, podnosząc z łóżka –On ciebie kocha, H., to co wydarzyło się w tym roku jest trudne, ale to nie był on.

-Kiedy się z nimi spotkasz? – dziewczyna zgarbiła się, zamyślając –Ja jeszcze nie jestem gotowa, Harry, nie chcę by zobaczyli.. mnie.

-Za parę dni pójdę ich odwiedzić – wymamrotał Złoty Chłopiec, stając przy oknie i opierając o szybę czoło –Nie będę naciskać, Miona, kiedy będziesz gotowa, to powiesz.

-Jesteś niesamowitym przyjacielem – powiedziała ciepło, uśmiechając, kiedy obrócił się w jej stronę zaskoczony –To.. jesteś prawdziwą podporą, Harry.

-Ah.. jestem kiepski, gdyż nie zatańczyliśmy prawie w ogóle na balu.. – zauważył z goryczą, podchodząc do niej –To było dziwne widzieć ciebie w ramionach zupełnie nieznanych mi osób.. podczas, gdy ja sam rozmawiałem z zupełnie kimś innym.

-Teo musiał mnie z trzy razy powstrzymywać bym odruchowo nie podeszła do ciebie – przyznała z uśmiechem, kiedy skrzywił się teatralnie –To było dziwne..

-Bardzo.. i muszę przyznać, że już nie chce tego powtarzać – syknął na potwierdzenie tych słów, wzdrygając się –Nie obchodzi mnie ile będzie śmierciożerców, szpiegów, zdrajców czy innych banalnych przeszkód na drodze do ciebie..

-Uzgodniliśmy przecież, że dwa tańce to jedyne na co możemy sobie pozwolić – przypomniała mu, gładząc go z uczuciem po rozczochranych włosach –Sam to wymyśliłeś z aurorem Hutzem. Zero pokazywania naszych zżytych relacji, bo..

-Inaczej staniesz się celem numer jeden na ich liście – dokończył cierpko, naśladując ton Erika –Czy mogę nadrobić zaległości i.. poprosić cię do tańca?

-Oh, panie Potter, o tak późnej porze – zażartowała, przyglądając jak zielone tęczówki odbijają światło księżyca –Czy to wypada?

-Lady Hermiono Pierwsza Tego Imienia z domu Grangerów vel Nott’ów, czy uczynisz mi ten zaszczyt i uraczysz ostatnim tańcem w świetle księżyca? – Harry ukłonił się, chwytając ją za ciepłą dłoń –Obiecuję, że za mniej niż pięć minut pójdziemy spać, o ma śliczna muzo.

-Lordzie Potter, to wyróżnienie – odpowiedziała cicho, wsuwając się w ramiona przyjaciela. Ich ruchy mimo nie pełnego zgrania czy gracji, uzupełniały się. Hermiona westchnęła, chowając twarz w zagłębieniu szyi chłopaka.

Właśnie tego potrzebowała. Silnych i pewnych ramion, w których czuła się bezpieczna, tak znajomego dotyku Harry’ego. Ciepłego oddechu Wybrańca na policzku, czucia siły jego serca, które nadawało rytm. Szorstkich dłoni na plecach, ciemnych kosmyków plączących się teraz przy jej twarzy. Nie pamiętała nawet jak z środka pokoju wylądowali na jej łóżku. Nie mogła sobie przypomnieć czy to on przykrył ich kołdrą, czy ona. Z trudem miała otwarte powieki, kiedy ją przytulał. Zasnęła szybko, w schronieniu jakie zapewnił jego uścisk, zasłuchana w bezpieczny szmer jego oddechu.

Przyjaźń poznaję po tym, że nie można doznać zawodu.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Szary. Szary jest pięknym kolorem, tak niesamowitym, że często pomijanym. Świat składa się z tak wielu barw.. zielona trawa, błękitne niebo, brązowa kora, żółte słońce. Ale szary wciąż gdzieś się pojawia, kątem oka można zauważyć tą delikatną, a jednocześnie intensywną poświatę. Szary potrafi hipnotyzować, tak jak wschód słońca nad morzem. Chłodny piach muska stopy, zimny i słony wiatr uderza w twarz, a oczy wpatrują się w jaśniejący horyzont. Szary. Jak minutę przed pojawieniem się pierwszych promieni słońca, tak bardzo łagodny, tak bardzo szorstki, tak bardzo.. inny.

-O czym myślisz?

Dziewczyna uśmiechnęła się leciutko, przekręcając głowę na bok by móc spojrzeć ciekawskiemu prosto w oczy. Chłopak przyglądał się jej spod wpół przymkniętych powiek, opierając głowę na zgiętym łokciu i wylegując na pościelonym już łóżku. Jasne pasma w półciemnym pomieszczeniu wydawały się niemalże srebrne, a tęczówki lśniły jak dwa księżyce.

-O wschodzie słońca – odparła cicho, przenosząc z powrotem spojrzenie na odsłonięte okno zza którym jaśniało niebo –Każdy jest podobny, a jednocześnie wyjątkowy i piękny.

-Też je lubię, bardziej niż zachody bo te są przereklamowane – parsknął śmiechem, obserwując zamyśloną Prefekt Naczelną –Ale to chyba nie to cię tak zadręcza.. o co chodzi, Granger?

-Nie miałam na dziś wypracowania na Transmutację – powiedziała szybko, przypominając sobie cały dzień. Cóż, żadnym usprawiedliwieniem było ich wyjście, ale nawet niedawny Bal nie spowodował tego rozkojarzenia. Nawet noc spędzona z kopiącym Harry’m, czy nieustanne paplaniny jej koleżanek na temat całej tej imprezy.

-Myślę, że McGonagell odpuści ci chociaż jeden raz – odrzekł kpiąco Draco, odkładając na bok książkę, którą czytał od godziny. Nie mieli czasu spotkać się dzisiaj, dlatego równi po kolacji zjawił się u niej. Nie dotykali się w ogóle, ale w cichym zrozumieniu byli obok siebie. Ona usadowiona na wygodnym parapecie kończyła poprawiać analizę Eliksiru Przyczepności dla Snape’a, a on półleżąc na łóżku zajmował się sobą.

-Zawsze mam wypracowania, Draco, zawsze! – kontynuowała z goryczą, zerkając na arkusz papieru –Byłam w stanie napisać podczas pogoni za Bazyliszkiem, podczas ucieczki przed uciekinierem z Azkabanu czy w czasie Turnieju Harry’ego! A teraz nie.

-Oh, Granger, to okropna i tragiczna historia, ale wciąż nie rozumiem tej twojej rozpaczy – zaśmiał się cicho, kiedy zmarszczyła czoło ponownie wracając do zamaszystego pisania –Granger?

-Już kończę – mruknęła, przygryzając wargę i dopisując kolejną uwagę do swojej pracy.

-Granger? – chłopak nie przestawał się przyglądać ukochanej, zsuwając się w pewnym momencie z łóżka i podchodząc do drzwi –Co powiesz na przerwę od nauki?

-Nawet nie zacząłeś się uczyć, Draco, a już chcesz przerwy? – z niedowierzaniem uniosła brwi –Nie wygłupiaj się.

-Ja nigdy się nie wygłupiam, skarbie, to jest takie.. prostackie. Jak już to bywam szaleńczo zabawny, ALE tym razem jestem poważny – jasnowłosy uśmiechnął się szeroko, wyciągając w jej stronę dłoń –Chodź, Granger, obiecuję nie będziesz żałować.

-Muszę skończyć tą analizę i zacząć powtarzać zaklęcia, a jeszcze.. – wymieniała coraz ciszej, przyglądając blondynowi z zamyśleniem –Gdzie pójdziemy?

-Nie powiem – błyski w oczach ślizgona sprawiły, że wyglądał jeszcze bardziej chłopięco, a jego kąciki ust uniosły się jeszcze wyżej, co dodało mu uroku –Nie chcesz poznać kolejnych sekretów Hogwartu.. kolejnych moich sekretów?

-Z miejsca mogłabym wymienić tysiąc argumentów przeciwko temu.. – wymamrotała, gładząc okładkę książki. Uniosła wzrok na Węża, który poruszał zachęcając palcami wyciągniętej dłoni –Jesteś niepoprawny, Malfoy.

-Nieobliczalny brzmi o wiele lepiej, ale nie będę się z tobą o to kłócił – prychnął, promieniejąc jeszcze bardziej kiedy ich ręce się splotły w uścisku –Gotowa na przygodę?

-Zawsze – uśmiechnęła się delikatnie, czując pierwszą falę ekscytacji –A.. co z innymi uczniami?

-Większość siedzi w Pokojach Wspólnych, ale my i tak będziemy poruszać się rzadko używanymi korytarzami – zapewnił ją spokojnie, kiedy schodzili po schodach z pionu sypialń do salonu Komnat Prefektów –Twój status Prefekt pozwoli nam sprawnie poruszać się po ciszy nocnej..

-Która już trwa i została ustanowiona po to by nie chodzić w jej czasie po szkole.. czy to za trudne dla twojego geniuszu, Malfoy? – ślizgon i gryfonka jednocześnie stanęli w miejscu, zauważając Teodora, który siedział niczym władca na fotelu –Myślałem, że macie się uczyć.

-I to robiliśmy, Nott, ale każdy zasługuje na przerwę – spokojnie zauważył Dracon, kiwając się na piętach –Cieszę się, że w końcu przyznałeś na głos, że jestem genialny.. to wzruszający moment.

-Możecie odpocząć nie wychodząc stąd.. czyż nie? – parsknął ciemnowłosy, rzucając ostre spojrzenie Hermionie, która otwierała właśnie buzię by się wtrącić –Nie przerywaj, H., to rozmowa między mną, a nim.

-Dokładnie.. typowa wymiana zdań między twoją niańką, a chłopcem, który sprowadzi cię na złą drogę – mruknął syn Lucjusza, szczerząc się nieprzyjemnie –Kontynuując to urocze przesłuchanie, Nott, chciałbym zauważyć, że wiedziałeś o moich intencjach.

-To chyba jakieś żarty – jęknęła panna Granger, załamując się, gdy obaj młodzieńcy wciąż wbijali w siebie spojrzenia godne bazyliszka –Dodam jedynie, że ja wciąż tu jestem.

-Jak mogłabyś wyjść na chwilę, to byłbym wdzięczny – mroczne oczy Teodora skrzyżowały się na moment jej, a jego wyraz twarzy złagodniał –To taka normalna pogawędka nim cię gdzieś z nim puszczę.

-Dziękuję, zostanę – prychnęła zirytowana, zaplatając ramiona na piersi –Normalna pogawędka?

-Bardziej kulturalna niż rzucenie się na mnie na pustym korytarzu – zauważył jasnowłosy, krzywiąc lekko –Ale to mnie zapewne też czeka?

-Jak najbardziej, przyjacielu, wiesz że nie dam ci spokoju – Teo wykrzywił się groźnie, zaciskając pięści –Wracając.. powiadasz, że chcesz ją sprowadzić na złą drogę?

-Nott.. wiesz, że jej nie skrzywdzę – srebrne tęczówki błysnęły ciepłem, gdy ślizgon zerknął na naburmuszoną dziewczynę –I nie dam nikomu jej skrzywdzić.

-Sprawa względna, gdyż nie wiesz co czeka nas w przyszłości, ale porzućmy to.. oboje wiemy, że zapewnisz jej bezpieczeństwo – przyznał ciemnooki, pochylając na przód –Powiedz mi proszę.. gdy Hermiona mówi nie, to znaczy..?

-Nie znaczy nie – odparł poważnie blondyn, ignorując prychnięcie kujonki –Chyba, że chodzi o naukę lub jakiś głupi plan ratowania świata.

-Dobra odpowiedź – przytaknął rozbawiony Teodor, unosząc brew –A co myślisz o lataniu po alkoholu?

-To głupota, Nott, te pytania i samo latanie po wypiciu – zaśmiał się blady młodzieniec, uśmiechając –Prędzej wciągnę na miotłę hipogryfa niż tą upartą lwicę.

-Kolejna dobra odpowiedź.. – brat Nate’a zagryzł wargę –Plany na przyszłość?

-Przeżyć wojnę – mruknęła Hermiona, zażenowana całą tą sytuacją.

-Kiedyś już po całym tym.. wszystkim, zdam egzaminy na Uczelnię Magomedycyny i zostanę Uzdrowicielem – gryfonka zaciekawiona zerknęła na towarzysza, który zamyślił się –Trzy lata studiów, a potem praca w Abrcrusie lub Mungu, jak dobrze pójdzie mi staż.

-Myślałeś o egzaminach na Mistrza? – młody warg był wyraźnie ożywiony –UM jest dobrą uczelnią.

-Najlepszą o magomedycynie – potaknął dziedzic Malfoy’ów, zerkając z ukosa na gryfonkę –Tak jak mówiłem już wcześniej.. zastanawiam się nad podjęciem nauki i w mugolskiej uczelni.

-Pamiętam – przerwał w połowie pytania Hermiony Teodor, uśmiechając ze zmęczeniem –Dobra, idźcie. Przesłuchanie skończone.

-Było zabawnie – burknął Król Slytherinu, pociągając do wyjścia zszokowaną ukochaną –Czekam na napad w ciemnym korytarzu, przyjacielu!

-Postaram się cię zaskoczyć – obiecał mu Teodor, mrużąc powieki –A.. Hermiono?

-Tak? – dziewczyna obróciła się w drzwiach, napotykając łagodne teraz oczy swojej bratniej duszy.

-Masz wrócić do pierwszej, jasne?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

And I wish I never met you
And I wish that I would cry
And my whole life I'd loved you baby
And I know deep down inside
That I wish that I would die
And I wish our love would die
And I wish that I could collect from you
For all your senseless crimes,
Yeah!!!

Lekko zachrypnięty głos Micka Jaggera cudownie brzmiał i idealnie pasował do nastroju dziewczyny. Nie chodziło wcale o jak zwykle niesamowity tekst, ale o energię piosenkarza, z którą zwykle ożywiał swoje piosenki. Nastolatka oparła z powrotem skroń o szybę, obserwując z lekkim znudzeniem mijane uliczki. Biały puch pięknie ozdabiał domy i wywoływał szerokie uśmiechy na buziach dzieci. Co odważniejsze maluchy lepiły śnieżki, starając się w trafić w leniwie snujące się samochody, ale wystarczyła jedna reprymenda od strony starszego wojskowego by dały spokój zabawie. Bystre oczy młodej kobiety przesuwały się ze znużeniem, a palce wybijały rytm na udach.

-Skarbie? – dopiero, gdy siedząca przed nią matka obróciła się do tyłu, zasłuchana w The Rolling Stones obserwatorka zrozumiała, że jej chwilowy spokój właśnie się skończył.

-Taak? – mruknęła, wybudzając ipoda z uśpienia i z większą niż zwykle uwagą przeglądała utwory. Nie miała ochoty znowu widzieć zmęczonych min rodziców czy karcących spojrzeń. Zamknęła na moment powieki wybierając kolejny utwór na chybił trafił.

Oh I want to get away
I want to fly away
Yeah yeah yeah
Oh I want to get away
I want to fly away
Yeah yeah yeah!

Idealnie. Lenny Kravitz zawsze poprawiał jej humor, a utwór Fly Away, którego początek właśnie zabrzmiał w słuchawkach pięknie oddawał tą sytuację. Ile by teraz dała by zmienić się w ważkę czy sowę, mogłaby odlecieć. I polecieć gdziekolwiek.. cóż, na pewno metą byłoby jakiekolwiek miejsce, w którym teraz znajdował się Blaise. Nie.. to nie była obsesja. Chociaż miłość nią właśnie była, czyż nie? Zakochana. Za bardzo kocha, a jeśli jest czegoś „za bardzo”, to jest to szkodliwe?

-Możesz mi powiedzieć co miało znaczyć to zachowanie przy cioci Mel? – matka znowu usiadła prosto, ale jej zielone oczy wpatrywały się w nią przez lusterko. Pani Roser była piękną kobietą, wyglądającą młodziej niż inne mamy w jej wieku. Była świetnym dowodem na to, że życia czasem wygląda jak film. Modne ubranie, stylowy makijaż, cudowne fryzury, a na dodatek świetne wykształcenie i rozwijająca się kariera. Czy nie tak powinna właśnie prezentować się przepiękna małżonka wiceburmistrza? Ciemne pukle, które zwykle spięte zostawały w koka tym razem opadały swobodnie na ramiona. Pełne usta podkreślone czerwoną szminką, migdałowe oczy o seledynowej barwie.

-Sama się prosiła – mruknęła jedynie na wspomnienie nieprzyjemnej sytuacji, która miała miejsc niecałe dwie godziny temat. Tradycyjne spotkanie rodzinne, które odbyło się w tym roku w domku nad jeziorem u dziadków, zakończyło się dość fatalnie. Tyle, że to nie była jej wina. Ciocia Melpomene, potocznie nazywana ciotką Mel, była starszą siostrą mamy. Niezwykle upartą, zarozumiałą oraz wścibską kobietą, której hobby było wprawianie w zakłopotanie młodych. Prawdopodobnie wpływ na to jaka jest miało jej imię, jeszcze bardziej wyjątkowe niż samej nastolatki. Wszystkie córki dziadków miały wyjątkowe imiona, gdyż babcia, jak i dziadek mieli świra na punkcie mitologii. Wydawało im się zabawnym pomysłem spłodzić wiele dzieci i podobierać im imiona prosto z Mitologii. Melpomene była jedną z muz, jej dziedziną był śpiew oraz tragedia, co idealnie ukazywało ciotkę. Kolejna z sióstr mamy zyskała piękne imię Erato, opiekunka poezji miłosnej, ku zaskoczeniu co dwa lata Aryi zmieniał się wujek. Trzecia ze starszego rodzeństwa pani Roser, Terpsychora, tak to nie żarty, a sama prawda. Powinna lubować się w tańcu, ale ciocia miała dwie lewe nogi. Wszyscy na jej prośbę mówili po prostu Terp, ale i tak imię wzbudzało sensację.

-Arya, wiesz jaka jest Mel – ciągnęła dalej kolejna „muza” dziadków, Klio, która cudem zdobyła jeszcze w miarę normalne imię. Klio Roser, kobieta roku i ulubienica mediów. Znany psychiatra, do której zgłasza się multum ludzi. Niestety praca matki daje się we znaki przy każdej rozmowie, którą przeprowadza z córką –Na dodatek troszkę przesadziłaś.. Czy to nie była zbyt gwałtowna reakcja na jeden z jej komentarzy?

-Zaczynasz znów mnie analizować, nie cierpię gdy to robisz! Nie jestem twoją szurniętą pacjentką.. – burknęła jasnowłosa licealistka, nawijając na palec blond kosmyk –Na dodatek co miałam zrobić na słowa, które niemal oznaczały, że jestem puszczalska?

-Widocznie źle zinterpretowałaś słowa cioci, skarbie, bo Mel nigdy by nie zrobiła takiej aluzji – ostro skomentowała jej oskarżenie muza historii, wydymając z gniewem wargi –Ciocia pytała po prostu czy jesteś z Masonem..

-Chociaż dobrze wiedziała, że nie jestem – dokończyła dziewczyna, wsłuchując w śpiew Kravitza by się uspokoić –Czasem mam dość tych wszystkich rodzinnych bzdur, mamo, wybacz, ale bywacie męczący.

-Z wzajemnością, słoneczko – milczący do tej pory wiceburmistrz wtrącił się, uśmiechając lekko. Kolejna postać wyjęta z amerykańskiego filmu. Wysoki, wysportowany, ale jednak z niewidocznym prawie brzuszkiem, wesoły pan Roser. Blond włosy, które po nim odziedziczyła wciąż były gęste, a siwizna słabo widoczna. Zmarszczki przy oczach od śmiechu pogłębiały się przy każdym uśmieszku, błyszczące fioletowe tęczówki, które przyciągały uwagę. Takie jak jej. Była podobna bardziej do taty niż mamy, ale nie ubolewała nad tym. Sylwetkę odziedziczyła po mamie, ale nieprzeciętny kolor oczu oraz lśniące kosmyki po tatusiu. Pan Roser, idealny obywatel, który był ojcem dla wszystkich odznaczał się stałym optymizmem. Każdy problem to dla niego pestka, przecież każdą przeszkodę da się ominąć, prawda?

-Dziękujemy za komentarz panu burmistrzowi – pani Roser zaklaskała teatralnie, wzbudzając tym grymas u męża, który był skupiony na drodze –Miło, że dołączył pan do poważnych rozmów z hormonalnie niestabilnym osobnikiem potocznie nazywanym nastolatką.

-Jesteś niemożliwa – westchnął smętnie, posyłając jednak żonie jeden z uśmiechów zarezerwowanych jedynie dla rodziny –Ale i irytująca.

-Jak każdy w tej rodzinie – dodała Arya, unosząc brwi na widok nagłej ekscytacji dzieci przy pobliskim podwórku, które podbiegły do ogrodzenia –Wciąż stoimy na czerwonym?

-Pewnie jakiś wypadek – mruknęła Klio, wyjmując telefon i burcząc pod nosem na temat „młodziutkich sekretarek” –Będziesz musiała pogadać z ciocią, Ar.

-Mhmm.. – nastolatka obojętnie zerknęła na motocykl, który właśnie ich minął i stanął w niewielkiej odległości od nich. Właśnie on wzbudził takie podekscytowanie u brzdąców, które wlepiały teraz wzrok w piękny model Suzuki.

-Wciąż jednak nie wiem jaka była przyczyna twojego rozstania z Masem, kotku, coś ci zrobił? – ojciec zmarszczył brwi, rzucając kpiące spojrzenie żonie, które opętańczo wpisywała coś na telefonie –Wydawał się uroczym chłopakiem.

-Mówiłam już.. po prostu się wypaliliśmy – przypomniała im, odruchowo uśmiechając się na myśl o Diabełku, który teraz stał się jej obsesją –Po prostu.. tak się stało.

-Związki u młodzieży są bardzo niestabilne, kochanie, mają bardzo duże wymagania, którym nie potrafią sprostać – dorzuciła od siebie pani psychiatra, unosząc zarozumiale brodę.

Arya przewróciła oczami, zdejmując z uszu słuchawki i wciskając je do kieszeni kurtki. Zamyślona, odruchowo przeniosła spojrzenie za okno, zerkając na motocykl. Czując palący wzrok właściciela uniosła w końcu wzrok na zasłoniętą szybką twarz. Nie mogła się powstrzymać od cichego westchnienia, kiedy poznała brązową, skórzaną kurtkę mężczyzny. Nachyliła się do szyby, gdy kierowca zdejmował kask. Blaise uśmiechał się łobuzersko, wpatrując w nią z oczekiwaniem. Skinął głową, poklepując miejsce za sobą.

-Teraz? – blondynka, zacisnęła dłoń na klamce, przyglądając jak Diabełek unosi wyzywająco brwi.

-Słucham? – rodzice zerknęli na nią, pewni że pyta ich.

-Będę w domu przed północą – zapewniła ich, sięgając po leżące obok rękawiczki –Kocham was bardzo!

Nim zdążyli się zorientować otworzyła drzwi, szybko wyskakując z samochodu. Zatrzasnęła drzwi słysząc pierwsze okrzyki niedowierzenia, ale nim rozsądek przejął kontrolę pobiegła wprost do ukochanego. Stanęła przy pięknym Suzuki, chwytając kask, który już podawał jej chłopak oraz nasuwając go na głowę. Ciepłe palce mulata sprawdziły czy zabezpieczenie się trzyma, a później czarodziej pomógł się usadowić na tylnym siedzeniu. Arya zdążyła jedynie zerknął na moment za siebie by zauważyć zszokowanych rodziców. Chwilę później pędziła szybko, obejmując mocno ślizgona w pasie. Umiejscowiła brodę na jego ramieniu, chłonąc ten moment całą sobą. Widok lasu zimą wydawał się teraz jeszcze piękniejszy, a mijane domki bardziej wyjątkowe. Czuła jakby lecieli, gdy droga zagłębiła się bardziej w las.

I want to get away
I want to fly away
Yeah with you!

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hogwart był magiczny. Każda wieża, każdy korytarz, każda sala, każdy fragment muru stanowiło dopełnienie zamku. Hogwart był niesamowitym miejscem. Pomijając fakt, że była to szkoła dla wyjątkowych ludzi, to również był piękny zabytek. Wszędzie były nieznane nikomu zaułki, ciemne pomieszczenia, zagadki. Hogwart był jak labirynt. Łatwo się było w nim zagubić nawet po sześciu latach nauki, a zapewne i całe życie spędzone na badaniu Szkoły Magii nie przyniosłoby całkowitego sukcesu w rozwiązywaniu jego tajemnic. Hermiona uwielbiała swój drugi dom właśnie między innymi za to. Istna tajemnica nie do pojęcia przez nich, czarodziei.

-Daleko jeszcze? – spytała enty raz, ściskając mocniej dłoń chłopaka. Zagłębili się w kolejny ciemniejszy przesmyk, gdzieś w okolicach Sali od Starożytnych Run z tego co jeszcze się orientowała.

-Zawsze jesteś taka niecierpliwa? – parsknął Malfoy, uśmiechając się do niej w półmroku –Na niespodziankę trzeba zasłużyć, wytrzymaj jeszcze trochę.

-Powtarzasz to setny raz – mruknęła, posłusznie jednak zbierając w sobie kolejne siły. Potykając się zeszli parę stopni w dół, a później znowu w górę –Nie zgubiłeś się?

-Nie, Granger, dobrze wiem gdzie jesteśmy – zaśmiał się ślizgon, uspakajająco kreśląc na wierzchu jej ręki koła kciukiem –Już blisko, skarbie.

-Chodzimy już z godzinę – burknęła, zdając sobie sprawę, że nie minęło chociażby i pół godziny –Jest pięknie.

-Jest ciemno i nic nie widać – zauważył z rozbawieniem Dracon, pociągając ja w kolejny zaułek –Co jest w tym pięknego?

-Nie chodzi jedynie o to co widzisz, kretynie, ale i o to co czujesz.. chłód ścian i ciepło pochodni, ciemność oraz blask świateł, migoczące cienie na ścianach. Cichy skowyt wiatru w oknach, trzeszczenie podłogi, odgłos kroków.. jest pięknie – wytłumaczyła mu zamyślona, pochylając lekko głowę –Wyobrażam sobie czasem, że właśnie tędy kroczył Godryk Gryffindor, Rovena czy Salazar. Tu na parapecie przysiadła Helga, a tam Slytherin i Gryffindor planowali kolejną intrygę.. o, a tu sam Merlin się potknął.

-Pewnie na tych schodach przysiadywała Morgana – dodał od siebie Wąż, skręcając ostro w lewo. Popchnął niewidoczne do tej pory stare drzwi, popychając ją do środka. Dziewczyna zaskoczona stanęła na środku niewielkiego pomieszczenia, które było na tyle małe, że nie mogłaby całkowicie rozprostować ramion.

-Wow – powiedziała odruchowo, gładząc chropowate ściany opuszkami palców.

-To nie jest ta niespodzianka, Granger, ale miło, że i jej przedsionek wzbudza takie emocje – zachichotał blondyn, podskakując po drugiej stronie by chwycić jakąś dźwignię. Cichy jęk drewna przerwał głuchą ciszę, a z góry zaczęło coś opadać –Uważaj na głowę.. okej.

-Drabina – stwierdziła gryfonka, patrząc z fascynacją na ciemność na górze –Dokąd prowadzi?

-Jak wejdziesz to się przekonasz – odpowiedział spokojnie Król Slytherinu, chwytając jej dłonie i umieszczając na drabinie –Ostrożnie i powoli, skarbie, jest na tyle stara, że schodki są bardzo.. słabe. Niektóre popękały, więc będę mówić kiedy masz mocniej się trzymać, okej?

-Okej – Hermiona przysunęła się bliżej, stawiając stopę na pierwszym szczebelku, który lekko się ugiął –Chyba jestem za ciężka.

-Nie wydaje mi się – prychnął młodzieniec, całując koniuszki jej zaciśniętych palców –Będę iść za tobą by w razie czego się przytrzymać.

-Przypomnij mi bym nigdy nie zakładał sukienek na twoje „niespodzianki” – mruknęła, ruszając powoli ku górze –Nie wiadomo czy nie będzie wtedy drabin czy innych przygód byś musiał iść za mną.

-Nie widziałem cię w sukience.. oprócz bali – jasnowłosy zmienił jak zwykle temat na bardziej dla niego interesujący, obserwując wspinaczkę lwicy –Czemu cię nie widziałem?

-Bo rzadko zakładam, jestem za gruba na sukienki – burknęła, pnąc się coraz wyżej, ale wciąż ostrożnie –Mam za grube nogi.

-Za gruba? Żartujesz sobie, Granger? Jesteś idealna – Dracon poczuł nagłą potrzebę upewnienia dziewczyny, że ma słuszność. Jak ona mogła myśleć, że jest za gruba? Była przecież cudowna w każdym calu! Owszem nie należała do grupy tych najszczuplejszych, ale podobała mu się właśnie taka.

-Niestety nie ma sylwetki Pansy, nóg Astorii czy kruchości Milli. Albo smukłości Ginny – gryfonka syknęła zaskoczona, gdy szczebel jęknął głośno. Silna dłoń zacisnęła się na jej kostce nim obsunęła się noga dziewczyny –Dziękuję.

-Moim zdaniem jesteś piękna – powiedział cicho chłopak, gładząc odsłoniętą skórę na kostce ukochanej –Nie mogę oderwać od ciebie wzroku właśnie teraz. Wyglądałaś olśniewająco podczas obu balów, i tego na czwartym roku, i tym przedwczorajszym. Ale jeszcze bardziej mnie rozpraszasz ubrana w to co zwykle. Piżama z tamtego wieczoru, dresy, które nosisz w pokoju, sweter Weasley’ów który wkładasz w chłodne dni.. rozczochrane włosy. To jesteś cała ty i właśnie taka jesteś najpiękniejsza.. chociaż wciąż nie wiem jak wyglądasz w sukience.

-W twoich snach, Malfoy – parsknęła zaczerwieniona z zażenowania Prefekt, omijając połamany szczebel. Ciemność otoczyła ich teraz z każdej strony, a ona niemal czuła palący wzrok chłopaka, który pilnował by nie spadła.  

-W moich snach rzadko masz na sobie cokolwiek – parsknął, gdy stanęła zaskoczona jego odpowiedzią –Już blisko, skarbie, jeszcze parę stopni.

Hermiona zagryzła język, pokonując ostatni etap wspinaczki. Podciągnęła się na górę, stając ostrożnie na zakurzonej podłodze. Zamarła, gdy dotarło do niej gdzie jest. Pomieszczenie było niewielkie, ale większe od tamtej wnęki. Jedna ściana była ogromnym oknem, pokrytym częściowo bluszczem. Widok na rozległe jezioro oraz otaczający go z drugiej strony Zakazany Las robił niesamowite wrażenie. Naprzeciwko okna słabo widoczny, ale jednak zauważalne było malowidło. Ktoś, może jakiś uczeń z dawnych lat, a może jeszcze inna zagadkowa postać, namalowała na całej ścianie widok Zakazanego Lasu od wewnątrz. W oddali majaczał zarys zamku, mgliste wody jeziora oraz błonia. Barwy lekko zbladły, ale i tak wciąż oddawały piękno pejzażowi. Autor bądź autorka zadbał o każdy detal, a dzieło wyszło nieziemsko.

-Jak się podoba? – blondyn przemknął pod ścianę, pod którą położony został materac oraz parę kocy. W pobliżu leżało kilka książek oraz papirusów, z charakterystycznym pismem arystokraty.

-Nie wiem co powiedzieć – przyznała z fascynacją stając na palcach by musnąć opuszkami palców zwisające spod sufitu kryształki. Nie umiała zliczyć ile ich ktoś popodwieszał pod sufit, ale liczne szkiełka odbijały ledwo widocznie światło księżyca –Co to?

-W dzień, gdy świec słońce robi się tu bardzo kolorowo – wyjaśnił chłopak, uśmiechając lekko –Promienie rozpraszając się po całym pokoju, pejzaż ożywia się, a tobie wydaje się, że przenosisz się do innego świata.

-Często tu przychodzisz? – spytała, obserwując jak rozkłada poduszki –Śpisz tu?

-Przychodzę parę razy w tygodniu, a śpię wtedy, gdy musze pobyć sam – wyjaśnił, opadając na materac i klepiąc miejsce obok siebie –Lubię tu leżeć i patrzeć na gwiazdy, a w dzień obserwując wojnę barw, która się tu stacza.

-Draco? – gryfonka rozluźniła się, kiedy okrył ją kocem, przyciągając bliżej siebie. Pod ciepłym materiałem ich palce splotły się ze sobą, a ona poczuła nagłą potrzebę przybliżenia się do niego –Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś.

-Jesteś pierwszą osobą, którą tu zabrałem – odparł cicho, przyglądając się jej z namysłem –Kiedy będziesz potrzebowała kiedyś uciec przed światem zapraszam.

-Najpierw musiałabym tu w trafić – zaśmiała się, wzdychając –Ale na pewno skorzystam z zaproszenia.

-Szczególnie wtedy, gdy założysz sukienkę – dodał niewinnym głosem, uśmiechając rozbrajająco –Będę cię asekurował.

-Chyba totalnie oszalałeś – prychnęła, rumieniąc się pod palącym spojrzeniem srebrnych tęczówek. Nie przeszkadzało jej już jednak prawie w ogóle, a jedynie rozpraszało.

-Na twoim punkcie – wyszeptał ciepłym tonem, a maska z jego twarzy zniknęła na dobre. Znowu leżał przy niej ten chłopczyk, który namawiał na przerwę, ten nastolatek, który przyszedł powiedzieć jej dobranoc po balu, młody mężczyzna, który od dłuższego czasu troszczył się o nią bardziej niż myślała.

-Zdajesz sobie sprawę, że to wszystko.. nie ma sensu? – zapytała beznamiętnie dziewczyna, unosząc ich splecione dłonie –Czemu.. czemu to ciągniemy?

-Uczucia ogólnie nie mają sensu, Granger, ale nie zgodzę się z tobą – odparł spokojnie blondyn, czując ukłucie w okolicach serca –Nie umiem.. nie umiem powiedzieć co tak naprawdę czuję przy tobie, ale..

-Ale? – Hermiona powtórzyła cicho, obracając się w jego stronę, gdy przekręcił się gwałtownie by móc patrzeć jej prosto w oczy –Draco?

-Szczerość byłaby lepsza, prawda? – wymamrotał, przeczesując dłonią włosy i zbierając siły –W porządku. Słuchaj mnie uważnie, Granger, bo nie zamierzam się powtarzać. Nie obchodzi mnie Czarny Pan, nie obchodzi mnie tradycja arystokratyczna, ten cholerny ślub czy to, że Potter może zginąć. Nie patrz tak na mnie.. naprawdę mam to gdzieś, jeśli ma mi to odebrać ciebie.

-Ale..

-Zamknij się, Granger, nie skończyłem – warknął, masując nerwowo skronie jakby toczył bitwę myśli –Nawet sobie nie wyobrażasz jak to było znosić ciebie przez pięć lat, znosić te oczy pełne złości oraz niechęci, znosić te grymaśne miny, gdy ze mną rozmawiałaś. Nie masz pojęcia jak czuje się ktoś, kto musi poświęcić coś dla dobrego innej osoby jak nigdy dotąd, a ta osoba nie ma o tym pojęcia.

-Ale..

-Milcz, Granger, jeszcze przez chwilę – syknął, wyglądając za okno na oświetlone blaskiem księżyca jezioro i odzyskując spokój –Zawsze dostawałem to co chciałem, wiesz? Dopiero.. dopiero, gdy Harry odrzucił moją ofertę przyjaźni.. dopiero kiedy non stop stawałaś w jego obronie.. zdałem sobie sprawę jak wielkim jestem egoistą. I nie przeczę. Nie zmieniłem się.. dlatego nie zgadzam się, że to nie ma sensu.

-Malfoy..

-Nie, Granger, nie – pokręcił głową, uśmiechając leciutko, ale i smutno –Powinienem zrobić coś z tym już wiele lat temu, nie jestem w stanie jednak zapanować nad tym wsyzstkim. To nie tak, że nagle piorun trzasnął, a ja zobaczyłem w tobie kogoś innego.. wciąż jesteś tą małą mądralińską, ale to właśnie ona..

-Draco.. – Hermiona ze łzami w oczach starała się dojść do słowa.

-To ona sprawiła, że zacząłem czuć i.. myśleć o innych – kontynuował, przyglądając się jej z ciekawością –Nie mam pojęcia czemu. Czy przez to, że jesteś taka nieobliczalna? Narwana? Taka.. inna, ale ja.. chyba się w tobie zakochałem.

-Malfoy..

-Wiem, że ty mnie nienawidziłaś, wiem jak bardzo cię raniłem, ale .. – przerwał na moment, wzdychając ciężko –Wiem, że mnie rozumiesz. Wiem, że jeśli mi pozwolisz, to.. uszczęśliwię cię. Daj mi szansę, Granger, a .. ja.. proszę.

-Draco.. – dziewczyna, zamknęła powieki, oddychając ciężko –Nie powinieneś tego mówić.

-Wiem – przyznał cicho, wyciągając dłoń by musnąć opuszkami jej policzek –Wiem.

-Ja.. nie mogę – wyszeptała, kładąc własną rękę na jego dłoni i lekko ściskając –To nie tak, że.. ja..

-W porządku, rozumiem – Dracon westchnął, przekrzywiając głowę –Jeszcze przed wakacjami mnie nienawidziłaś, a teraz ja klęczę przed tobą i mówię takie.. rzeczy. Możesz mnie nie lubić, możesz nie chcieć tego, ale.. proszę tylko byś pamiętała, że jestem tutaj dla ciebie, okej?

-Nigdy cię nienawidziłam tak naprawdę – zaprzeczyła czule dziewczyna, wsuwając palce w jego włosy –Może nie lubiłam za te chamskie odzywki, ale to nie była nienawiść. Mimo swojej chłodnej maski dobrze wiedziałam, że jesteś inteligentny, więc każda utarczka słowna była..

-Ekscytująca – dokończył ze szczerym uśmiechem –Nigdy nie wiedziałem jak zareagujesz.

-Nigdy nie wiedziałam co odpowiesz – dodała z zamyśleniem –Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak mnie wciągnęły te ..  gry.

-To działało obustronnie – mruknął, nie spuszczając z niej ciepłego spojrzenia.

-Nie.. nie mówię nie, Draco, ja po prostu.. muszę pomyśleć – Hermiona z uwagą przyglądała się szarym tęczówkom, które błyszczały –Muszę pomyśleć jak powiem o tym, Harry’emu.

-O czym? – dopytywał niepewny blondyn, wstrzymując oddech, gdy się nachyliła w jego stronę.

-Że przestałam myśleć logicznie, Malfoy, po prostu mam dość – odpowiedziała ledwo poruszając ustami, mrużąc powieki –Jestem nienormalna, że.. że nie oponuję.

-Genialna Granger pozwala się ponieść uczuciu? – zażartował dziedzic Lucjusza, przyciskając ich czoła do siebie –A jak będziemy żałować?

-To będziemy się martwić w przyszłości – najmądrzejsza czarownica tego pokolenia zsunęła się w ramiona ślizgona, łącząc ich usta długim pocałunkiem.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Dziewczyna spokojnym krokiem spacerowała po znajomych korytarzach zamku. Czuła jednak, że o czymś istotnym zapomniała, że coś umyka jej kątem oka. Nie zaprzestała jednak wędrówki, napawając się ciszą Hogwartu. Dopiero po paru minutach uświadomiła sobie, że jest ubrana w białą suknię. Jedwab falował przy jej kostkach, a koronka została misternie obszyta srebrną nicią. Zaskoczona nowym odkryciem, stanęła na błoniach, nie wiedząc nawet kiedy wyszła z Wielkiego Holu. Zielona trawa łagodnie ocierała się o bose stopy młodej dziewczyny, a słoneczne promienie ogrzewały blade ramiona. Szybkim tempem zmierzała do jeziora by móc przyjrzeć się swojemu odbiciu dokładniej. W zafalowanej tafli odbijała się wysoka, szczupła młoda kobieta. Czarne włosy upięte były w przepięknego oraz fachowego koczka, a za uchem wsadzona została gałązka lilii. Uśmiechnęła się szeroko, zaczarowana tym widokiem. Jednak, gdy wiatr powiał mocniej, woda stała się ciemniejsza. Rozejrzała się po pustych błoniach, które również przestały wydawać się tak piękne oraz przyjemne. Wzdrygnęła się, obracając po raz ostatni do lśniącej toni. Jednak zamiast siebie zobaczyła Hermionę, która wypłynęła z ciemności. Lśniące, brązowe loki okalały rumianą twarz gryfonki.

-Miona? – ciemnowłosa wyciągnęła dłoń w stronę przyjaciółki, która odskoczyła do tyłu w przestrachu. Dopiero teraz prefekt naczelna uniosła głowę, wprawiając nastolatkę w osłupienie. Popielata skóra brązowookiej była dziwnie obca, ale to oczy wydawały się najbardziej przerażające. Zaczerwienione gałki uwolniły szkarłatne łzy, które zaczęły zostawiać ślady na policzkach kujonki –Hermiona?!

-To.. – Granger otworzyła usta, krztusząc się jednak własną krwią, którą zaczęła wymiotować. Wychowanka domu lwa opadła na kolana, odtrącając rękę przyjaciółki. W końcu udało się jej złapać oddech, a rozczarowane spojrzenie natknęło się na dziewczynę –To twoja wina, Pansy, twoja wina.

-Ja nic .. ja nie.. – Parkinson zachwiała się na miękkich nogach, wycofując gdy koścista dłoń Miony zaczepiła się o skrawek sukienki –Ja..

-Pans? – obróciła się z ulgą, uśmiechając nerwowo do stojącego chłopaka –Wszystko okej?

-Tak. Nie. Znaczy ja.. – ślizgonka skrzywiła się, zmniejszając odległość między nią, a młodzieńcem by go mocno przytulić –Salazarze, nie wiem co się dzieje.

-Nie wiesz? – odsunęła się nerwowo, mierząc przybyłego wzrokiem. Wyglądał jak zwykle, a ciepłe tęczówki wpatrywały się w nią z tym szelmowskim rozbawieniem –Oh, Pans, jak to nie wiesz?

-Hermiona.. – wydukała, przypominając sobie o przyjaciółce. Dziewczyna leżała bezwiednie na trawie, a szeroko rozwarte oczy stały się puste oraz dalekie –Ja..

-Co się przejmujesz? – zaśmiał się mulat, obejmując ją mocno –Zasłużyła na taki los, a dzięki tobie jest już okej.

-Dzięki mnie? Okej? – powtórzyła niepewnie, czując jak posmak żółci pojawia się w jej buzi.

-Zabiłaś tą durną szlamę, skarbie – zaśmiał się nastolatek, przygryzając zabawnie wargę –Jestem z ciebie dumny.

-Blaise.. – dziewczyna wyrwała się z uścisku z trwogą patrząc na przyjaciela –Co ty mówisz?

-Skarbie.. – parsknął Diabeł, wzruszając ramionami i mocząc nogi w chłodnej toni jeziora –Masz ochotę popływać?

-Blaise, poczekaj – zawołała Pansy, kiedy poziom wody zaczął sięgać już do pasa –Możemy porozmawiać?

-Nie da się rozmawiać ze zmarłymi – zachichotał radośnie ślizgon, oddalając się od brzegu –To nie moja wina, skarbie.

-Nie jesteś martwy, Blaise! – krzyknęła zdezorientowana Pansy, wyciągając bezwiednie ramiona w stronę Węża i również mocząc stopy w chłodnym jeziorze –Przestań się wygłupiać!

-Kto powiedział, że nie jestem martwy? – mulat zerknął po raz ostatni na nią, puszczając oczko –Sama mnie zabiłaś, skarbie!

-BLAISE! – ślizgonka upadła na kolana, gdy ciało Zabiniego zniknęło pod wodą. W pewnym momencie zauważyła siną dłoń tuż przy własnych nogach. Wyciągnęła z trudem ciało mężczyzny, który miał opuchniętą oraz fioletową twarz. Wrzasnęła z rozpaczy, odrzucając zwłoki oraz uciekając jak najprędzej w stronę zamku. Potykając się o mokry materiał sukni, udało się jej dotrzeć na główny korytarz. Z trudem łapała oddech, starając przypomnieć sobie dlaczego się tu znajduje.

-Parkinson?

Naprawdę, nie miała ochoty reagować, ale.. straciła kontrolę nad własnym ciałem. Spojrzała wprost na uśmiechniętego Marcusa, który ubrany w odświętną szatę stał przed Wielką Salą.

-Gdzie ty się podziewałaś, dziewczyno? – chłopak złapał ją za łokieć wprowadzając do najpiękniejszego pomieszczenia w Hogwarcie. Wielka Sala jak zwykle promieniowała magią, ale zamiast stołów pojawiły się krzesła, a wszystko było ozdobione białymi liliami. Przy podeście dla nauczycieli stali rodzice ślizgona, rozmawiający z rodziną Milli.

-Co się dzieje? – obejrzała się przez ramię orientując się, że na wszystkich krzesłach zasiadają uczniowie. Większość obróciła się w ich stronę, gdy szli po czerwonym dywanie w stronę przodu.

-Jak to co? – zachichotał Flint, przyglądając się jej z lekkim rozbawieniem –Ślub się dzieje.

-Ślub? – powtórzyła niepewnie, krzywiąc gdy dość brutalnie popchnął ją w stronę pierwszego rzędu –Twój i Milli?

-Nie, Snape’a i Sprout – parsknął, unosząc brew –Jasne, że mój i Millicenty. A ty jesteś druhną.. pamiętasz?

-Pamiętam – Pansy skinęła głową nie wiedząc czemu. Czuła się jak obserwator, nie potrafiła wyjaśnić czemu tu jest, czemu ..

-Nadchodzi panna młoda – powiedział cicho Marcus, stając w odpowiednim miejscu. Ślizgonka obróciła się, starając dostrzec przyjaciółkę. Milli ubrana w białą suknię maszerowała dostojnie z uniesioną brodą. Jasny materiał idealnie na niej leżał, a delikatny makijaż dodawał jej uroku. Stąpając po czerwonym dywanie wyglądała jak anioł, który zaszczycił ich swoją obecnością. Pansy zerknęła na twarze gości, które wyrażały podziw oraz radość. Dopiero po minucie zrozumiała, że coś się nie zgadza. W Hogwarckiej sali wcale nie zasiadali sami uczniowie.. większość to byli arystokraci i inni znani czarodzieje czystej krwi. Nigdzie nie dostrzegała znajomych twarzy mugolaków czy wrogów krwi.

-Marcus.. czemu nie ma tu wszystkich uczniów? – zapytała cicho, ale błękitne oczy Milli i tak na nią spojrzały z pewną dozą rozczarowania.

-Szlamy, zdrajcy krwi nie zostali zaproszeni – odpowiedziała blondynka, zatrzymując przy schodkach, na których miała się odbyć ceremonia –Wiesz jak jest, Pans.

-To gdzie oni teraz są? – spytała z ciekawością, czując nieprzyjemny dreszcz, gdy usta Mills ułożyły się w mrożący krew w żyłach grymas.

-Nad nami – rzuciła ze śmiechem, widocznie chcąc uciąć tą rozmowę. Złapała w swoje dłonie ręce Marcusa, obracając w stronę Snape’a, który miał przypieczętować przysięgę. Pansy na prośbę przyjaciół stanęła znowu na swoim miejscu, starając rozgryźć odpowiedź blondynki. Wbiła wzrok w kieliszki napełnione winem, które młodzi mieli wypić po wypowiedzianych słowach. Czerwone wino wyglądało niesamowicie w kryształowym naczyniu. Tafla jednak zafalowała, gdy coś do niego kapnęło. Pansy zmarszczyła brwi, kiedy kolejna kropla wpadła do drugiego kielicha. Zaskoczona obróciła się w stronę siedzącej obok kobiety, która z uśmiechem obserwowała ceremonią. Nim jednak zdążyła się odezwać na kremową szatę damy kapnęła czerwona kropla. Ślizgonka odetchnęła, czując że i na jej ramię spadło coś mokrego. Spuściła oczy nie chcąc patrzeć na czerwoną plamkę, których pojawiało się coraz więcej. Kiedy zamrugała z przerażeniem zauważyła, że czerwony dywan po którym wcześniej szła z Marcusem, a po którym później przeszła Milli stał się.. inny. Czerwone nitki zniknęły, a materiał wydawał się zamienić w strumyk. Strumyk gęstej, bordowej cieczy, która spadała z góry.

-Nad nami – powtórzyła Pansy, spoglądając na pannę młodą. Dziewczyna śmiała się właśnie, unosząc do góry twarz. Ciemne smugi zdobiły jej policzki, a wielkie kleksy ozdobiły białą suknię. Blondynka wyglądała jakby krwawiła z wielu maleńkich ran, ale zamiast płakać ta zanosiła się śmiechem.

-Nad nami – zarechotał rubasznie Marcus, unosząc w geście toastu kielich i mocząc w nim wargi. Parkinson spojrzała w końcu na sufit Wielkiej Sali, który zwykle był rozgwieżdżonym niebem. Tym razem nie mogła dostrzec nawet centymetra magicznego stropu, gdyż w powietrzu unosili się ludzie. Uczniowie, których twarzy nie mogła znaleźć na sali lewitowali w powietrzu, wykrwawiając na śmierć. Niektórzy byli już sini, a z rozciętych ramion, nóg, brzuchów wciąż sączyła się krew. Jej krople opadały na arystokratów, tworząc bordowy deszcz. Pansy jęknęła, czując przerażenie na widok twarzy Ginny Weasley, która pustymi oczami wpatrywała się w nią, a fioletowe wargi ułożyła w krzyk, który odbił się echem od ścian.

-Niech oni przestaną – poprosiła cicho, gdy dołączyli do niej inni lewitujący. Nikt jednak jej nie usłyszał, gdyż w odpowiedzi czystokrwiści magicy wybuchnęli śmiechem. Muzyka rozbrzmiała w pomieszczeniu, pary zaczęły tańczyć, a ich radosne chichoty mieszały się z cierpiącymi wrzaskami.

-Biedna, mała Pansy – Milli stanęła obok niej, uśmiechając z troską –Wiesz, że to twoja wina, kochanie..

-Nie moja.. – zaprotestowała ślizgonka, ale niewinne tęczówki blondynki nie odpuściły –Nie..

-Pansy..

-Nie! – krzyknęła przerażona dziewczyna, odskakując na bok. Poczuła, że przez to ktoś stracił równowagę upadając na zabarwione w czerwone kałuże kafelki. Zerknęła przepraszająco na leżącego mężczyznę, który przewrócił się na brzuch.

-Marcus – jej przyjaciółka kucnęła przy ślizgonie, obracając go na plecy. Chwilę później błękitne spojrzenia z ciepłego zmieniło się w nienawistne –Zabiłaś go!

-Ja.. – Pansy popatrzyła na ciemnowłosego, który upadając wbił sobie sztylet prosto w serce. Nowo poślubiona małżonka Flinta zawyła przerażająco, przykładając malinowe usta do poplamionych na czerwono warg męża. Z mokrymi policzkami wyciągnęła tkwiące ostrze, odrzucając za siebie.

-Zamordowałaś go! – Milli nie przestała krzyczeć, waląc pięściami w nieruchomą pierś młodzieńca –Jesteś morderczynią!

-Mill..

-Zabiłaś go, zabiłaś, zabiłaś, zabiłaś! – jasnowłosa uniosła drżącą rękę do góry, kierując w jej stronę różdżkę –Zabiłaś..

-Oh, Milli.. Protego – mruknęła, odskakując jednocześnie od zielonego zaklęcia, które przeleciało obok niej. Starała się wymyślić jakikolwiek plan działania, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Przyjrzała się sztyletowi, który przyczynił się do śmierci Marcusa, czując dziwną potrzebę wzięcia go do ręki –Accio..

-Jesteś.. – ślizgonka zamarła, obserwując przyjaciółkę, która podniosła się z klęczek. Robiąc to przecięła trasę lotu ostrego noża, którego Parkinson przed chwilą przywołała zaklęciem. Błękitne oczy wbiły się zaskoczone w nią, gdy sekundę później Milli przebił sztylet.

-Mills – wyszeptała ciemnowłosa padając na kolana przy leżącej już na posadce blondynce –Milla..

-Morderczyni.. – wychrypiała młoda pani Flint, zamierając w pół oddechu. 

-Nie.. – jęknęła Pansy, obserwując własne ręce, które puściły wiotkie ciało. Ze łzami w oczach wydostała się z krwawej Sali, w której goście wciąż się bawili. Nikt nie zauważył śmierci młodych czarodziei, wszyscy byli zbyt upojeni zabawą.

Ślizgonka przeszła znanym sobie skrótem, kierując się w stronę najbliższej łazienki. Wsunęła się do pustego pomieszczenia, szybko mocząc brudne dłonie w czystej wodzie. Otarła ręcznikami czerwone ramiona, policzki, włosy. Drżącymi palcami rozpięła sukienkę, zrzucając lepki materiał z siebie. Stojąc w samej bieliźnie, przyjrzała się swojemu odbiciu. Wyglądała przerażająco.. wyglądała jak morderczyni.

-Pan? – przez drzwi wsunęła się czarna czupryna, a ona już wiedziała, że to nie koniec koszmaru –Jesteś?

-Co ty u robisz? – spytała, wyłaniając zza filaru i wpatrując w zielone tęczówki –Harry, idź stąd.

-Ale przecież sama kazałaś mi tu przyjść – Wybraniec uniósł wysoko brwi, lustrując ją spojrzeniem –Emm, wyglądasz.. zaskakująco.

-Dzięki – prychnęła ślizgonka, łapiąc bluzę, którą rzucił w jej stronę Złoty Chłopiec. Wsunęła na siebie ciepłe ubranie przyjaciela, uśmiechając z wdzięcznością –Musisz iść, Harry.

-Dopiero co napisałaś, że mam tu przyjść – chłopak wzruszył ramionami, czochrając swoją ciemną czuprynę –Dlaczego akurat tu?

-Bo ja tu jestem – z cienia wyłoniła się ciemna sylwetka, która kierowała różdżką prosto w głowę nastolatka –Czas na ciebie, kochana Pansy.

-Kochana Pansy? – Potter zmarszczył czoło rzucając smutne spojrzenie na ślizgonkę –O co chodzi?

-Twoja przyjaciółka cię zdradziła, Harry Potterze, twoje życie w zamian za życie jej rata – wysyczał Czarny Pan, wykrzywiając twarz w grymasie radości –Ostatnie słowo, Złoty Chłopcze?

-Morderczyni – splunął zielonooki, rozkładając szeroko ramiona, gdy zielone zaklęcie uderzyło w niego. Wychowanka Domu Węża zdumiona wpatrywała się w chłopca, który pięknymi tęczówkami wpatrywał się w sufit. Podeszła do niego, przyglądając kolejnej śmierci jaką spowodowała. Przypominając sobie, że nie jest sama rozejrzała się po łazience, ale Lord Voldemort zniknął równie szybko, jak się pojawił.

-Jak mogłaś? – Astoria stanęła w wejściu, obserwując ich z zaskoczoną miną –Jak mogłaś, Pansy?

-Toria..

-Jesteś.. jesteś.. – Królowa Slytherinu pokręciła głową, starając dobrać słowa –Nie jesteś moją Pansy Parkinson.

-Nie ja..

-Nie tłumacz się.. to nie ma sensu – zaśmiała się gorzko arystokratka, wyciągając rękę –Chodź, musimy iść.

-Gdzie? – Pansy złapała alabastrową dłoń, której właścicielka pociągnęła ją na korytarz –Gdzie idziemy?

-Wieża Astronomiczna – zachichotała zielonooka, odgarniając brązowe włosy za uszy –Muszę przyznać, że ta herbata jest pyszna.

-Jaka herbata? – panna Parkinson zmarszczyła brwi, kiedy jej towarzyszka popatrzyła na nią z troską.

-Ta, którą mi przyrządziłaś rano – podpowiedziała delikatnie, oblizując wargi –Jak mówiłaś dopiłam do samego dna.

-Ale..

-Była.. pyszna – Królowa Węży zatrzymała się w połowie kroku, chwytając dłońmi za gardło –Strasznie.. duszno.

-Astorio..

-Okropnie.. duszno – ślizgonka kucnęła, wciąż macając swoją szyję –To..

-Toria! – ciemnooka patrzyła jak dziwna piana lekko różowa zapełniła buzię przyjaciółki, a żyły na szyi oraz czole wydawały się pulsować. Nagła opuchnięta oraz fioletowa twarz panny Greengrass obróciła się w jej stronę.

-Dlaczego? – wydusiła umierająca, wbijając mocno paznokcie w trzymaną wciąż rękę morderczyni –Dlaczego?

-To nie ja – przysięgała Pansy, zagryzając zęby –Nie ja!

-Zabiłaś.. mnie – powiedziała zaskoczona arystokratka, zastygając z zaskoczonym wyrazem twarzy.

-Nie ja.. – powtórzyła kolejny raz Parkinson, ocierając ze złością policzki –TO NIE JA.

To był koszmar. Pansy to wiedziała, wiedziała, ale to było takie denerwujące! Ominęła zmarłą, pamiętając wciąż cel wędrówki. Wieża. Musi dojść do wieży i wszystko się wyjaśni. Nie pamiętała jak, ale cudem przedostała się w końcu na dobrą stronę zamku, a chwilę później wskakiwała co drugi schodek. Otworzyła ciężkie wrota, mrużąc powieki przy mocnym smagnięciu wiatru. Przed nią roztaczał się piękny widok na błonia, Zakazany Las oraz dziedziniec Hogwartu.

-Zabiłaś nas wszystkich.

Ślizgonka ze spokojem wpatrywała się w widok. Wiedziała, że on tu będzie. Wiedziała, że będzie tu na nią czekał. Ostatni.

-Sama zaczynam w to wierzyć – przyznała, zerkając przez ramię na zrelaksowanego przyjaciela. Platynowe włosy unosiły się przy lekkim powiewie, a szare tęczówki zerkały na nią zza wachlarza czarnych rzęs.

-To prawda – powiedział stanowczo, przesuwając się na drugi koniec i unosząc ramiona –Zrób to.

-Nie potrafię – zaprotestowała, zaciskając palce na różdżce.

-Oczywiście, że umiesz. Zabiłaś przed chwilą wszystkie osoby na których ci zależy – zauważył, przewracając oczami –Kochasz mnie, a ja kocham ciebie, Panny. Zabij mnie.

-Nie – zacisnęła usta, stając naprzeciwko niego –Nie potrafię.

-Wierzę w ciebie – zaśmiał się, wyciągając ramiona by ją przytulić. Z chęcią skróciła między nimi odległość, z impetem na niego wpadając. Ku jej zdumieniu, jego ręce nie zacisnęły się na jej talii, a jego broda nie oparła na czubku jej głowy. Draco Malfoy nie przygotowany na uderzenie, zrobił krok w tył. Krok w przepaść.

-Dracze! – pisnęła dziewczyna, patrząc na coraz bardziej oddalającą się jasną plamkę, która była jego głową. Z rozłożonymi ramionami wyglądał jak ptak. Tyle, że nie rozłoży skrzydeł. Zacisnęła mocno powieki, starając wybudzić z koszmaru. Zabiła już wszystkich. Zabiła już WSZYSTKICH. Niech się w końcu obudzi.

-Parkinson.. co ty robisz?

Ciemną noc przeszył ostry głos mężczyzny. Dziewczyna, która zdążyła już podjąć ostateczne środki by się wybudzić, przeszła na drugą stronę balustrady. Zaciskając mocno palce na chłodnej poręczy, spoglądała w dół.

-Zostałeś jeszcze ty.. – wyszeptała cicho, słysząc zbliżające się kroki –Zapomniałam. Ostatnim jesteś ty.. Teodor Nott..