Wszys­tkie wiel­kości świata nie są war­te dob­rej przyjaźni.

Cześć i czołem,

kolejny rozdział, i kolejny raz przepraszam, że tak późno. Niestety, szkoła zmierza ku końcowi, a moje oceny błagają o uwagę. Sytuacja nie najlepsza, więc czasu mało i przez to spóźnienie.

Zapraszam do czytania!

 

I mocno ściskam!

 

Niech pogoda będzie lepsza!

 

Wasza,

Lupi♥

 

 

 

 

 

 

 

-Czasem jak zamykam oczy, to wyobrażam sobie nas jako sześćdziesięciolatków.

-Oh, ja mam siwe włosy i pomarszczoną twarz, a ty jesteś łysy i gruby? – dziewczyna uniosła wzrok, uśmiechając krzywo do siedzącego naprzeciwko chłopaka. Palcami musnęła krawędzie leżącej na kolanach książki, której strony delikatnie zaszeleściły. Uwielbiała ten szczególny dźwięk, który koił od małego jej nerwy. Ponownie przeniosła spojrzenie na towarzysza, który rozwalony na krześle obok popijał z kubka gorącą kawę, łamiąc tym samym parę zasad panujących w bibliotece.

-Nigdy nie będę łysy, mam bujną i gęstą grzywę – burknął urażony, przejeżdżając palcami po roztrzepanych puklach, które zdawały się jak zwykle ułożone w idealną „niesforną” fryzurę. Większość chłopców potrzebowała godzin by uzyskać ten ala niechlujny wygląd, jednakże z tego co wiedziała Hermiona, Zabiniemu wystarczył jeden ruch szczotki o poranku. Przynajmniej wiedział czym jest grzebień, bo nie wszyscy (tak, miała na myśli swojego zielonookiego przyjaciela) znali takie wynalazki.

-Niczym dumny lew – powiedziała zadziornie, powodując tym samym zmrużenie powiek Węża na tak haniebne dla niego porównanie –Już nie rób takiej urażonej miny, najsprytniejszy z najokrutniejszych ślizgonów.

-Już lepiej – potaknął, parskając krótkim śmiechem, gdyż nie miał zamiaru wybudzić pani Pince z drzemki –Kontynuując mój opis naszej przyszłości nim tak okropnie i niekulturalnie mnie obraziłaś.. wyobrażam sobie nas za sześćdziesiąt lat wciąż tak cudownie pięknych jak teraz, ale siedzących właśnie tutaj..

-To za sześćdziesiąt lat czy jako sześćdziesięciolatków? Jedno wyklucza drugie, Diabełku, to proste obliczenia mimo tak wczesnej pory – nie odmówiła sobie kolejnej zaczepki, z przerażeniem zdając sobie sprawę, że zachowuje się jak Astoria. Nie żeby się tego wstydziła czy bała, ale to Tori była tą złośliwą, a ona tą spokojną. Na prośbę mulata rozejrzała się po ich kąciku, który zaklepali na początku roku. Miejsce ich codziennych, porannych spotkań mieściło się wciąż w tej samej części biblioteki. Siedzieli na starych fotelach, ukryci w najdalszym zakamarku pomieszczenia. Między regałami stały szklane gabloty z magicznymi artefaktami, które zostały zabezpieczone silnymi zaklęciami. Hermiona przyjrzała się im czując pulsującą od nich magię, która przypominała jasną poświatę.

-Jesteś strasznie czepialską dziewczynką, skarbie, zaczynam się ciebie bać – brązowe tęczówki Diabełka zamigotały radośnie, przecząc wypowiedzianym przed chwilę oświadczeniem –Wyobrażam nas sobie już jako dorosłych, dojrzałych ludzi. I wyobrażam nas sobie za parę dekad, jak przyjedziemy na bal absolwentów naszych wnuków, a w między czasie wykradniemy się tutaj. Przejdziemy między tymi wszystkimi regałami, staniemy przed tymi fotelami, a później tu usiądziemy. Wyobrażam sobie blask twoich oczu, gdy zaleje ciebie fala wspomnień o naszych młodzieńczych spotkaniach, a ja jak zwykle będę starał się ciebie czymś rozbawić.

-To piękna przyszłość, Blaise – wyszeptała poruszona Hermiona, której serce ścisnęło się na samą myśl o tym. Właśnie zdała sobie sprawę, że mimo problemów każdego dnia by wstać tak wcześnie, a potem jeszcze dojść z Pokoju Gryfonów do Bibliotki, nie podda się. Jeden poranek bez Diabła tutaj wydawał się jej całym dniem straconym.

-Wiem, mógłbym zostać wróżbitą – nastolatek wyszczerzył się radośnie, obserwując błyszczące oczy przyjaciółki –Wróżbita Blaise, stu procentowa pewność bajkowej przyszłości.

-Czasem się zastanawiam jak to możliwe, że Hogwart jest w stanie pomieścić tak nadymane ego twoje, Malfoya czy innych próżniaków.. – wymamrotała rozbawiona dziewczyna, wyciągając ręce w stronę kubka mulata i upijając łyk kawy –Obrzydlistwo.

-Nie dość, że kradniesz mi tak bezczelnie płyn mojej esencji życiowej, to jeszcze masz czelność obrażać i się krzywić – prychnął teatralnie Diabełek, przyciągając z powrotem do siebie naczynie z ukochanym napojem –Czarna kawa przynajmniej ma jakiś smak, a nie to twoje coś z karmelem i pianką do połowy.

-Mocne czarne podwójne espresso, to nie esencja życiowa, a trucizna.. – zachichotała gryfonka, odgarniając z czoła niesfornego loka -Jak twoja mama wytrzymywała z tobą jedenaście lat?

-Uznam to za pytanie retoryczne, gdyż wszyscy zdajemy sobie sprawę jak słodkim i niewinnym byłem dzieckiem – mulat cmoknął z dezaprobatą, puszczając oczko do wychowanki Domu Lwa –Tak w ogóle, to masz pozdrowienia od Aryi.. chociaż mówiąc szczerze „pozdrowienia” nie odzwierciedlają tych wszystkich próśb bym udusił cię od mnóstwa przytulasów oraz buziaków. Zaczynam podejrzewać, że masz romans z moją dziewczyną, Hermiono.

-No właśnie, Diabełku, opowiadaj jak tam spotkanie z jej rodzicami? – czekoladowe tęczówki nastolatki błysnęły ciekawością, a malinowe wargi wygięły w krzywym uśmieszku –Ciocia Klio rozłożyła już twoją psychikę na części pierwsze?

-Przyznam szczerze, że to całe przygotowanie z tobą na spotkanie z jej rodzicami trochę pomogło mi znieść ten przenikliwy wzrok pani Roser – nieśmiało przyznał ślizgon, przekrzywiając na bok głowę w geście zamyślenia –Chociaż nie wspominałaś, że będzie mnie pytać o tak wiele rzeczy..

-Padły pytania o ulubiony kolor? – Hermiona uśmiechała się coraz szerzej, gdy skinął potakująco –O plany na przyszłość? O relację z rodzicami? O pasje?

-Tak. Dodatkowe o ulubiony kwiat, ulubione danie czy sytuacje „czysto teoretyczne” jak na przykład, czy kiedyś coś ukradłem, a jeśli tak co czułem – obiekt westchnień większości uczennic Hogwartu wzruszył ramionami, zagryzając wargę –Mój ulubiony kolor to niebieski.. ten o wschodzie słońca, który widać tylko w górach. Z mamą zawsze piłem gorącą czekoladę i obserwowałem niebo.. matka uważała, że przyroda wpływa na naszą osobowość.

-Klio musiała być pod wrażeniem, jeśli właśnie tak odpowiedziałeś – uspokoiła przyjaciela Hermiona, dobrze znając tok myślenia przyszywanej ciotki –Plany na przyszłość?

-No proszę.. powtórka z rozrywki? – Blaise zaśmiał się pod nosem, opierając brodę na dłoni i obserwując z czułością brunetkę –Szczerze mówiąc, to przyznałem, że myślałem o porzuceniu Hogwartu.

-Co? – Hermiona zachłysnęła się z zaskoczenia powietrzem, mrużąc powieki –Masz zamiar nie wracać na ostatni rok?

-Myślałem nad tym, H., przyszły rok.. przyszły rok będzie już środkiem wojny – cicho odpowiedział mulat, spokojnie znosząc przeszywające spojrzenie gryfonki –Chcę pomóc tobie i Harry’emu, to że teraz się przyjaźnimy nie znaczy, że przestaniemy po zakończeniu tego roku. Zależy mi na tobie, Miona, zależy bardzo. Zrobię wszystko co w mojej mocy by pomóc wam.

-A co na to twoja mama? – zapytała zaniepokojona nastolatka, zapamiętując jednocześnie, że musi poruszyć ten temat z Wybrańcem –Myślę, że wolałaby byś został w Hogwarcie.

-Hogwart to najbezpieczniejsze miejsce, gdyż jest tu Dumbledore, jednak nie wiemy, gdzie będzie dyrektor za rok, Hermiono. Matka będzie mnie wspierać, tak jak robiła to całe życie – Blaise westchnął ciężko, przecierając zmęczonym ruchem oczy –Nie rozmawiajmy o tym teraz. Przemyśl to co powiedziałem, Hermiono, nic nie zrobisz z tym, że pragnę się przyczynić do wygranej Pottera.

-Nie chcę byś się narażał, Zabini – syknęła dziewczyna, podciągając kolana pod brodę –Nie chcę martwić się o ciebie równie obsesyjnie, co o Harry’ego. Wolałabym byś był bezpieczny w szkole, a nie narażony na Avady.

-A co z tym czego ja chcę? Zostaniesz w szkole bym to ja nie musiał martwić się o ciebie? – odparował chłopak, unosząc kpiąco brwi –No właśnie, H., nie zostałabyś. Pójdziesz wszędzie za Potterem, a ja pójdę wszędzie za tobą. Właśnie to jest czysta przyjaźń i miłość, Miona. Nie odbierzesz mi tego ani nie sprawisz, że zmienię zdanie.

-Nie wiem co będę robiła w przyszłym roku – mruknęła ponuro czarownica, muskając palcem bransoletkę na nadgarstku, którą dostała na święta od Milli –Blaise?

-Tak, skarbie?

-Chyba przyszła pora by zmierzyć się z prawdą, czyż nie? – brązowooka uniosła spojrzenie, które wydawało się być lekko nieobecne –Poproś ślizgonów by przyszli do nas po lekcjach. Musimy się rozmówić..

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

-Ugh.. to było podłe, wiesz? – stalowe oczy błysnęły, a wargi wygięły w ironicznym grymasie –Już myślałem, że zapomniałeś o swojej obietnicy..

-Nie łamię danego słowa, Malfoy, a już na pewno nie wtedy, gdy wypełnienie przyrzeczenia sprawia mi dużo radości – Teodor pochylił się, jeszcze bardziej dociskając przyjaciela do ściany –Musimy porozmawiać.

-Właśnie widzę jak bardzo czekałeś na tę chwilę, Nott, marzyłeś by przycisnąć mnie do ściany, czyż nie? – parsknął blondyn, przewracając oczami mimo ostatniego wywodu ojca, że lordowi nie powinni tego robić –Rozmowa w cywilizowany sposób jest za trudna?

-Problem, że z tobą nie da się normalnie gawędzić – burknął ciemnooki ślizgon, puszczając jednocześnie jasnowłosego, który od razu zaczął otrzepywać szatę –A teraz posłuchaj mnie uważnie, Draco, bo nie lubię się powtarzać. Wiem, że czujesz coś do Hermiony, wiem też, że zrobisz wszystko by ją uszczęśliwić.. nie mam zamiaru zanudzać cię tymi wszystkimi ostrzeżeniami czy groźbami, co zamierzam ci zrobić, gdy ją zranisz.. po prostu.. Po prostu obiecaj mi na honor Malfoyów, którym się tak szczycisz, że nie dasz się zaślepić uczuciu. Gdy będzie moment, kiedy twoja miłość do niej zagrozi jej.. zrań ją i odsuń od siebie. Zrób wszystko by przeżyła, nawet kosztem swojego serca.

-Dopiero co odkryłem, że mam serce, które pała miłością i oddaniem do jedynej dziewczyny, którą ochraniam od wielu lat.. dopiero co pozwoliłem sobie okazać jej tą miłość, a ty prosisz mnie bym przyrzekł, że w ramach potrzeby mam ją odrzucić? Ona wciąż mi nie ufa całkowicie, wciąż wzdryga się, gdy ją dotykam, wciąż boi.. a ja mam obiecać, że mimo tylu moich zapewnień wobec mojego uczucia, które jej składam.. że ją zranię i zostawię? – srebrne oczy błyszczały w zaciemnionych lochach, a głos zwykle kpiący oraz sarkastyczny, stał się cichy i gorzki –Myślisz, że nie wziąłem tej alternatywy pod uwagę? Myślisz, że nie zdaje sobie sprawy, że gdy nadejdzie taki moment.. a nadejdzie na pewno, będę musiał wypowiedzieć durne kłamstwa, które sprawią że mnie znienawidzi.. ale będzie bezpieczna? Oczywiście, że zrobię wszystko by przeżyła.. obiecuję na czysty honor Malfoyów, na wszystkich Założycieli czy samego Merlina.

-Myślę, że wciąż się boisz potęgi własnych uczuć, Draco – czarne spojrzenie Teodora zmiękło, a mrok który ich otaczał zdawał się utulać obu ślizgonów w ciemnym zaułku –Myślę, że jesteś jedną z lepszych rzeczy jakie mogły spotkać Hermionę.. ale myślę również, że ta miłość może cię zabić. Kocham ją, Draco, kocham tak bardzo, że mnie to przeraża. Mam w głowie, że muszę ją ochraniać, ale.. ty też jesteś moim przyjacielem, Malfoy. Nie robię tego tylko dla niej.. chcę byś przeżył i ty.

-A najłatwiej się skupić, gdy nie myślisz o bzdurnych miłostkach – dokończył jego myśl jasnowłosy nastolatek, wsuwając kciuki do kieszeni szat –Czy gdy nadejdzie czas, kiedy będę musiał ją.. zranić.. czy możesz ty mi obiecać, że sprawisz wszystko co w twojej mocy by ją zapewnić w tych kłamstwach? By na upór temu co powiem nie pobiegła za mną, spodziewając się, że mogę ją chronić?

-Prosisz mnie bym skłamał dziewczynie, z którą jestem związany na śmierć i życie, która potrafi wchodzić do mojej głowy albo odczytywać uczucia..? – parsknął Teodor, uśmiechając ze smutkiem –Przyrzekam, że zrobię co będę mógł by odwieść ją od tego pomysłu.

-Dziękuję – wyszeptał spokojnie syn Lucjusza, przymykając powieki i oddychając ciężko –Nigdy nie pomyślałbym, że nastanie taki dzień, w którym będziemy stać w pustym korytarzu w lochach i obiecywać sobie takie rzeczy.. a to zasługa tylko jednej jedynej mugolaczki, która zawitała w naszych życiach.

-Znamy się całe życie, Malfoy, ale dopiero teraz jestem szczerze wdzięczny za takiego przyjaciela – przyznał rozbawiony Teo, przeczesując ręką zmierzwione czarne pukle –Cieszę się, że Hermiona nie pałała już do ciebie taką niechęcią..

-Doprawdy urocze, Nott, niemal się rozczuliłem – parsknął blondyn, potrząsając głową –Jak to jest być.. z nią w ten sposób?

-Chciałbym powiedzieć, że to nic trudniejszego niż oddychanie – starszy brat Nate’a, oparł się o przeciwległą ścianę, zaplatając ramiona na piersi –Ale to nie jest takie, Dracze, nie jest ani trochę tak zabawne, jak chciałbym to widzieć.

-W porządku, Teo – Dracon Lucjusz Malfoy przyglądał się upartemu przyjacielowi z uwagą oraz niemą obietnicą, że to zostanie między nimi –Mów.

-To głupie, ale.. czasem mnie to przeraża.. Kiedy Hermiona jest blisko czuję magię przepływającą między nami.. czuję tą potęgę oraz moc, która nas otacza, a jednocześnie to ciepło w środku, gdy moja podświadomość umacnia się w tym, że ona jest blisko i jest bezpieczna.. stała się dla mnie drugą połówką tak jakby.. nawet teraz wiem, że gdyby coś jej się stało.. to nie mógłbym przeżyć i ja – wymamrotał bełkotliwie ciemnowłosy, osuwając się na ścianie –Kiedy jej nie ma, to zaczynam świrować.. każda moja cząstka błaga o to by była bezpieczna.. i mimo, że czuję jej aurę, czuję to mrowienie magii, to wciąż mam z tyłu głowy myśl, że nie mam jak jej pomóc w razie potrzeby.. Na dodatek, to nie jest problem jednodniowy, Malfoy, to nie daje spokoju nawet w nocy. Moje wspomnienia przeplatają się z jej, jej koszmary stają moimi, a moje jej.

-To dość.. przerażające – przyznał zaniepokojony blady młodzieniec, który był właśnie świadkiem chwilowego załamania Notta. Nigdy, ale to jeszcze nigdy Teodor nie wydawał mu się bardziej bezbronny i ludzki –Czy to minie..?

-Tak, podobno tak. Dumbledore, jak i dzienniki zapewniają, że to potrwa parę miesięcy, a potem nasze rdzenie magiczne się unormują, a my nie będziemy tak obsesyjnie czuć to.. wszystko.. – czarne oczy błysnęły niebezpiecznie, a cienkie wargi zacisnęły w cienką linię –Czuję się trochę winny, Draco, przez to wszystko wpakowałem ją w to całe bagno od którego ty ją chroniłeś… Teraz należy do naszego rodu, nosi nasz sygnet, stała się częścią rodziny. Jest też teraz narażona na arystokratyczne potyczki oraz obowiązki..

-Zapewniliście też jej maksymalną ochronę. Nie dość, że żaden czystokrwisty czarodziej nie rzuci na nią zaklęcia bez przemyślenia tego trzy razy wcześniej, to sygnet też ją chroni – Król Domu Węża uniósł swoją dłoń, obserwując spoczywający i na jego palcu pierścień rodowy. Każdy członek starożytnego rodu taki posiadał. Był to nie tylko symbol ich przynależności, potęgi, ale i amulet ochronny.

-Potter też zapewniłby jej ochronę – zauważył ponuro ślizgon, jednocześnie zerkając i na swój sygnet –Poświęciłeś swoje uczucia dla niej, Draco, nie pozwoliłeś wciągnąć w to wszystko. Chroniłeś ją właśnie przed tym wszystkim.. każde z nas zna swoje obowiązki względem rodziny, a ona? Hermiona nie wie nic o naszym świecie!

-Granger jest bardzo zdolna oraz odważna, Teodorze, ale musisz w nią wierzyć.. skoro ty w nią nie będziesz wierzyć, to kto da jej to poczucie, że niemożliwe jest możliwe? – dziedzic Malfoyów zmarszczył brwi, pocierając z zamyśleniem brodę –Na dodatek nie jesteście sami.. dobrze wiesz, że jestem gotów zrobić wszystko by pomóc jej się przystosować.. nie tylko ja. Astoria, Pansy, Milka i Marcus.. Blasie. Każde z nas.

-A co z umową, że nasza przyjaźń jest tajemnicą? – burknął Nott, podnosząc się do góry –Chyba mieliśmy udawać, że wy wciąż tępicie szlamy i zdrajców krwi, czyż nie?

-Ma to zapewnić nam ochronę przed szpiegami Czarnego Pana.. ale zawsze można skończyć z tym teatrzykiem – mruknął Dracon, ruszając korytarzem wraz z przyjacielem w stronę Wielkiej Sali –Jak się trzyma Nate?

-Niezbyt dobrze – westchnął ciężko Teodor, obserwując z ciekawością mijanych uczniów –Czy mnie coś ominęło.. czy dziś jest coś ekscytującego, że wszyscy są tak radośni?

-Bal, ignorancie – zaśmiał się szarooki, chwilę później krzywiąc, gdy jego plecy kolejny raz uderzyły boleśnie o chropowatą ścianę –Ugh, to moja nowa koszula.

-Wybacz, że nie przeproszę, ale twoja koszula nic mnie nie obchodzi – warknął młody czarodziej, przyciskając różdżkę do gardła napadniętego –Musimy sobie coś wyjaśnić, Malfoy.

-Twoja kultura jest okropna, Potter, ale rozumiem, że to wina tych mugoli – jęknął Wąż, krzywiąc na szarpnięcie –Jednocześnie zwracam uwagę na to, że zawarliśmy sojusz, więc miło będzie jeśli nie puścisz.

-Sojusz sojuszem, ale TA rozmowa wymaga trochę cierpienia – burknął Wybraniec, krzywiąc złośliwie –Cześć, Nottie.

-Dobry, Potter, nie przeszkadzajcie sobie – Teodor uśmiechnął się rozbawiony na widok dwóch odwiecznych wrogów, którzy mierzyli się gniewnymi spojrzeniami –Długo czekałeś aż wyjdziemy z lochów?

-Wystarczająco długo by się zniecierpliwić – mruknął Harry, wciągając z sykiem powietrze –Posłuchaj mnie uważnie, Malfoy, bo..

-Nie zamierzam się powtarzać. Tak, wiem – parsknął Draco, unosząc brew z ironicznym grymasem –Słyszałem to już, kochany Bohaterze. Przed tobą zdążył to powiedzieć i Flint, i Nott, a nawet słodka Milli.

-Nie przerywaj mnie, cholerny gnojku – warknął ciemnowłosy chłopak, a zielone tęczówki błysnęły groźnie –Hermiona jest moją jedyną rodziną, rozumiesz? Jest dla mnie najlepszą przyjaciółką i siostrą, więc przemyśl sprawę tysiąc razy nim spróbujesz ją skrzywdzić. Jestem Wybrańcem, więc mam posłuch i mimo niechęci do manipulacji w dwie godziny sprawię, że zamkną cię w Azkabanie na długie lata nim litościwie zgodzę się na pocałunek dementora, rozumiesz?

-Przyznam, że tej wersji jeszcze nie było – Draco nie mógł się powstrzymać przed zaczepką, wzdychając, gdy zarył plecami o ścianę –Będę miał milion siniaków! Mam delikatne plecy, Potter!

-Pytałem czy rozumiesz, Malfoy. Może i wydaje ci się, że z nazwiskiem Malfoy jesteś bezpieczny, że wpływy twojego taty cię uchronią przed moją zemstą.. ale wierz mi jedna łza na policzku Hermiony, jedno zranione spojrzenie a wypróbuje na tobie te wszystkie znajome mi zaklęcia Czarnej Magii.. specjalnie dla ciebie nauczę się nowych, a każdy twój wrzask będzie melodią dla moich uszu – wysyczał zirytowany gryfon, pozwalając ciemnej stronie swojej natury przejąć kontrolę. Widział, jak źrenice blondyna się rozszerzają, gdy jego magia kipiała od emocji, a ciemna aura, która go zaczęła otaczać od rozpoczęcia praktyk ze ślizgonami Zakazanych Sztuk wypłynęła na światło dzienne –Zabiję cię, gdy będę musiał.

-To..

-Rozumiesz mnie, Malfoy? – Harry James Potter przypominał teraz Toma Riddle’a bardziej niż by się spodziewał, a tym bardziej niż by tego pragnął.

-Rozumiem – odpuścił ślizgon, rozciągając odrętwiałe plecy, gdy gryfon zrobił krok w tył, a jego oczy ponownie pojaśniały. Cały mrok, który go jeszcze przed chwilą otaczał wyparował, a jasna aura otoczyła Wybrańca jak zwykle.

-Bywasz czasem nieobliczalny, Nie taki złoty chłopcze – wszyscy się obrócili w stronę mówiącego, a Blaise zamrugał powiekami –Ciesz się, że byłem jedynym światkiem tego spektaklu.

-Zawsze znajdziesz się o dobrej porze w dobrym miejscu, prawda? – zielonooki pokręcił głową, uśmiechając drapieżnie –Z tobą też muszę porozmawiać. Arya jest dla mnie jak siostra, Diable, mam nadzieję, że rozumiesz przestrogę.

-Oczywiście – mulat poważnie zerknął na jasnowłosego przyjaciela –Hermiona też jest dla mnie jak siostra, Dracze, mam nadzieję, że nie muszę się na ciebie rzucać jak ten impulsywny gryfon i wysyczeć wszystkie znane mi tortury?

-Oh, jasne! Rozumiem! – krzyknął wkurzony już nastolatek, zaciskając pięści –Czy jeszcze do was to nie dotarło? Ja rozumiem widok mnie rozciągniętego na ścianie jest podniecający oraz bardzo zmysłowy, ale nie musicie mnie rzucać na każdą możliwą część tego zamku!

-Nie skomentuję tego, bo w sumie nie wiem jak ująć moje przerażenie – czterech młodych czarodziejów obróciło się jednocześnie, zamierając na widok dziewczyny, która zagryzła wargę rozbawiona –Moglibyście się jednakże pośpieszyć zaraz zaczyna się transmutacja, a chyba nikt z nas nie chciałby się spóźnić, prawda?

-Prawda – odpowiedzieli równo, obserwując zbliżającą się Prefekt Naczelną, która rozejrzała się wokół.

-W czymś wam przeszkodziłam? – zapytała niepewnie, zerkając z ukosa na zarumienionego ze złości Draco, a potem na roztrzepanego Harry’ego –Uhm, albo wiecie co? Nie odpowiadajcie..

-.-.-.-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.- .-.-.-

Hermiona przyglądała się swoim notatkom, które wydawały się nie dość dobre. Z westchnieniem przejechała piórem po ostatnim zdaniu skreślając je. Zmarszczyła brwi, obracając w stronę przyjaciela, który zamyślony wpatrywał się za okno. Czarne kołtuny sterczały mu na każdą stronę, a zielone jak Avady tęczówki wydawały się nieobecne.

-Zdajesz sobie sprawę, że w przyszłym tygodniu mamy sprawdzian? – mruknęła cicho, muskając nogą stopę przyjaciela by go wybudzić z transu nic nie robienia –Nie mam zamiaru słuchać później twoich skomleń, że nic nie umiesz.

-Staram się jak mogę, ale.. to takie nudne – wytłumaczył jej Wybraniec, opierając brodę na dłoni i zerkając na nią z ukosa –Jak ty możesz nie przysypiać?

-Po prostu skupiam się na tym co mówi nauczyciel – wyjaśniła dziewczyna, a widząc wciąż głupkowaty wzrok chłopca, westchnęła ciężko –To nie wykracza ponad twoje możliwe zdolności, Harry. Jest to dość proste, po prostu SŁUCHAJ.

-Jedno wyklucza drugie – prychnął wychowanek Minerwy, unosząc brwi, gdy go kopnęła –Jesteś strasznie agresywna, Hermiono, czyżby się zbliżały twoje czarne dni? Chociaż powinnaś być niedysponowana dopiero za tydzień..

-Nie wiem co bardziej mnie bardziej przeraża, Harry. To że jesteś tak leniwy by chociaż spróbować raz uważać na lekcji, czy fakt, że wiesz, kiedy miesiączkuję – wymamrotała Prefekt Naczelna, zapisując kolejną linijkę, ale znalazła sekundę by rzucić przyjacielowi niezadowolone spojrzenie –A teraz wybacz, zamierzam sporządzić wybitne notatki by móc cię potem wyratować z twojej beznadziejnie desperackiej sytuacji.

-Dzięki, Miona – parsknął rozbawiony, ale i wciąż znudzony czarodziej, zerkają nad ramieniem brunetki i ogarniając wzrokiem klasę. Przez chwilę przyglądał się śpiącemu Nevillowi, a chwilę później wymienił udręczoną minę z Deanem. Przypatrzył się uczniom siedzącym po drugiej stronie klasy. Zaklęcia, jak i Eliksiry były jedynymi z paru przedmiotów, które mieli z Domem Węża. Zwykle, jak to bywało i wcześniej, większość lekcji mieli osobno. Z przyzwyczajenia zerknął na Malfoya, który widocznie był zbyt skupiony na rozwiązywaniu jakiejś krzyżówki z Pansy, niż na samej lekcji. Parkinson zaczęła znów przypominać bardziej dawną siebie. Ciemne włosy upięła w szykownego koka, a spod szaty szkolnej wystawała obowiązkowa spódniczka, która prawdopodobnie była trochę za krótka niż nakazywał regulamin. Harry ukrył uśmieszek, rzucając dyskretnie okiem na siedzącą za Pans Astorię. Greengrass niczym zawodowa modelka siedziała prosto z nogą założoną na nogę. Szare podkolanówki sięgały za kolano, a jeszcze krótsza spódniczka niż Pansy falowała przy każdym jej ruchu. Królowa Slytherinu przewiesiła szatę na oparciu krzesła, więc podwinięte rękawy koszuli odsłaniały blade przedramiona. Rozpięte guziki ukazywały równie mleczną cerę szyi i obojczyków nastolatki, a upięte w wysokiego kucyka włosy prezentowały długą, łabędzią szyje.

-Harry? – czekoladowe tęczówki przeszywały go na wskroś, a malinowe wargi rozciągały w kwaśnym grymasie –Słuchałeś mnie?

-Tak – potaknął, kładąc rękę na krześle przyjaciółki –Zawsze cię słucham, H., a to powtarzasz już trzeci raz.

-I będę powtarzać jeszcze milion razy – Hermiona zagryzła policzek, muskając palcami pognieciony kołnierzyk jego koszuli wystającej spod szaty –Czy ty nawet ubrać się porządnie beze mnie nie możesz?

-Nie umiem żyć bez ciebie, Miona, a co dopiero ubierać – stwierdził, posyłając swój firmowy uśmiech łobuziaka, który sprawiał, że dziewczyna miękła –Nigdy się mnie nie pozbędziesz.

-Zgoda, tylko pamiętaj by chociaż przeczesać włosy ręką przed wyjściem – poprosiła młoda czarownica, pakując książki do torby, gdy skończyła się lekcja –Tak, to też mówiłam już trylion razy i tyle razy też to powtórzę.

-Wiem, a ja będę cię słuchał – Harry skinął głową podchodzącemu Teodorowi, który oparł się o ich ławkę –Widzimy się u was za pół godziny?

-Tak – gryfonka ruszyła do drzwi równo ze ślizgonem, rzucając ostatni uśmiech przyjacielowi –A i Harry, nie rzucaj się proszę na uczniów na korytarzu.

-Nie obiecuję – zaśmiał się spadkobierca Huncwotów, znikając za następnym zakrętem.

-O czym będziemy rozmawiać? – Teodor zwolnił tempo, dostosowując się do mniejszych kroków uczennicy.

-O tym co przede mną ukrywacie – Hermiona posłała mu kpiące spojrzenie, jednocześnie wzdychając ciężko –Wiem, że mnie blokujesz od paru miesięcy i rozumiem, że chcesz mieć sekrety, ale.. Teodorze pora mnie w to wtajemniczyć. Jeśli myślałeś, że nie zauważę waszych wspólnych zniknięć, to chyba mnie nie znasz..

-Znam ciebie aż za dobrze – mruknął ciemnowłosy, cmokając cicho –Wiem też, że planowałaś to od paru tygodni..

-Mam nadzieję, że to wszystko było warte tego wyczekiwania – najmądrzejsza czarownica młodego pokolenia zatrzymała się przed wejściem do Pokoju Wspólnego Prefektów –Mam również nadzieję, że ty i Malfoy macie dobre usprawiedliwienie do wciągania Harry’ego w jakieś niebezpieczne porachunki.

-Przyznaję, że ja też mam taką nadzieję – zaśmiał się ponuro ślizgon, przepuszczając zirytowaną Lwicę –Inaczej coś czuję, że nie przeżyjemy..

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Pansy wciągnęła przez głowę grubą bluzę, odgarniając spod niego włosy. Stanęła przed lustrem, mierząc taksująco wzrokiem. Rozciągliwe, czarne dżinsy wygodnie opinały jej długie nogi, jednocześnie pozwalając rozciągać się w każdą możliwą stronę. Fioletowa bluza należąca do Blaise siegała jej prawie do kolan, sprawiając że wydawała się mniejsza i kruchsza. Czarne włosy spływały prosto na ramiona dziewczyny, wydobywając brąz zagubionego spojrzenia.

-Proszę, nie zdejmuj jej – głos mulata powstrzymał ją przed całkowitym ściągnięciem jego własności. Nie chciała wydawać się krucha.

-Będzie mi w niej za ciepło – wymamrotała, posłusznie jednak nie zdejmując odzienia i łapiąc szczotkę by jeszcze raz przeczesać ciemne kosmyki –Przyszedłeś sprawdzić czy nie zabijam Astorii?

-Raczej spytać czy nie widziałaś gdzieś mojej najlepsiejszej z najlepsiejszych przyjaciół, która zawsze podkrada mi skarpetki – parsknął, zezując na jej stopy –Ale cieszę się, że jeszcze nikogo nie zabiłaś.

-Jesteś nienormalny, zdajesz sobie z tego sprawę? – Pansy zachichotała, siadając na swoim łóżku i obserwując przyjaciela w lustrze zaczęła cicho nucić piosenkę –I nie ma powodu do radości, słonko, to się leczy.

-Ty jesteś moim powodem do radości, Panny, nie zapominaj o tym nigdy – powiedział ciepło Blaise, wdrapując się na materac za nią i wyjmując grzebień z jej ręki, zaczął rozczesywać grube pukle –Co panienka sobie życzy? Warkoczyki? A może koczka? Jestem też mistrzem kucyków, kochaniutka!

-Błagam przestań! Brzmisz jak połączenie skrzata domowego i Umbridge – wyjęczała, śmiejąc się głośno, co wywołało szczere rozbawienie Diabełka –Hmm, poproszę warkoczyki. Dwa. I to ładne, panie Zab, ładne.

-Godne księżniczki – zgodził się nastolatek, ze skupieniem rozpoczynając układanie fryzury. Nie wiedział, że robił przy tym tak podobną minę do grymasu Harry’ego, który z identyczną cierpliwością rozczesywał loki Hermiony. Tak jak gryfoni, Blaise z Pansy również często zachowywali się jak rodzeństwo. Chłopak był na każde skinienie siostrzyczki, a gdy pierwszy raz wybuchła płaczem jako pięciolatka, że żadna fryzura jej nie satysfakcjonuje mulat spędził dwa dni z matką, która pokazała mu jak zaplatać warkocza. Do tej pory szczycił się ową umiejętnością, która po latach wcale nie stała się lepsza.

-Wyglądam jak strach na gnomy – skwitowała Pansy, gdy odsłonił jej lustro. Dwa koślawe warkocze sterczały zabawnie po obu stronach głowy dziewczyny. Brązowe spojrzenia przyjaciół spotkały się, a malinowe usta czarownicy rozciągnęły w uroczym uśmiechu –Super, dziękuję.

-Polecam się na przyszłość – skłonił się ciemnowłosy, pstrykając uczennicę w nos –Pan?

-Tak? – ślizgonka zsunęła się z łóżka, podchodząc do biurka by zabrać stamtąd swoją bransoletkę. Wyciągnęła nadgarstek w stronę węża, który sprawnie zapiął rzemyk.

-Czemu do mnie nie przyszłaś wcześniej? – czarodziej zadał pytanie, które dręczyło go od tygodnia. Czuł się zraniony, że Parkinson nie przybiegła do niego od razu po całej tej zakichanej sytuacji. A przez to co czuł był jeszcze bardziej zły, nie miał prawa być wściekły na nią, więc był na siebie –Nie ufasz mi?

-Oh, Blaise – właścicielka kruczoczarnych włosów, złapała przyjaciela za brodę unosząc ją wyżej by ich oczy się napotkały –A czy ty przyszedłbyś do mnie, gdybyś miał halucynacje, że zabiłeś nas wszystkich?

-Chciałbym cię chronić – przyznał cicho, pochmurniejąc –Ale to ja mam chronić ciebie, a nie ty mnie.

-Kiedy dotrze w końcu do ciebie i Draco, że to ja całe życie was chroniłam – zachichotała młoda kobieta, wsuwając się na kolana siedzącego ślizgona –I będę was chronić do ostatniego tchu, bo was kocham. Kocham cię, Blaise, i tak. Ufam ci.

-Ja ciebie też kocham, Pansy – wyszeptał cicho chłopak, mocno ją obejmując –Gdyby Dracze nas teraz zobaczył..

-Na pewno nie zamierzałby do was dołączyć – dokończył wyżej wymieniony blondyn, wchodząc niczym pan na włościach do pokoju arystokratki –Zanim coś powiecie.. Malfoyowie mogą mówić o sobie w trzeciej osobie kiedy chcą. To jedynie dodaje nam potęgi oraz władzy, a nie sprawia, że można na nas patrzeć jak na wariatów.

-Przestań się wymądrzać i chodź tutaj – prychnęła ulubienica ślizgońskiego duetu, a jasnowłosy przewracając oczami zbliżył się –Już nie rób takiej miny, Smoku.

-Jesteście okropnie ckliwi – burknął syn Lucjusza, obejmując przyjaciół, a chwilę później odsuwając się –A skoro mamy to za sobą.. reszta już czeka.

-Nie możemy pozwolić by Astoria się zniecierpliwiła – zgodziła się właścicielka dormitorium, zamykając za nimi drzwi. Wyszli z Pokoju Wspólnego na ciemny korytarz, gdzie stała reszta ich przyjaciół. Milli w jasnoróżowej koszulce wetkniętej za spódnice wyglądała słodko,  a jednocześnie pociągająco, co widać było po spojrzeniach Marcusa. Flint obejmował narzeczoną, dyskutując o czymś z Torią.

-Czyżbyś się dziś jakoś wystroiła? – zapytał Zabini, unosząc brew. Oczywiście wszyscy wiedzieli, że uroda to jeden z atutów Królowej Slytherinu. Na dodatek młoda kobieta potrafiła ją podkreślić w każdy możliwy sposób. Czasem przybierała postać delikatnej oraz dziewczęcej, innym razem zmysłowej oraz niebezpiecznej. Tym razem zielonooka miała na sobie czarną sukienkę, w której zapierała dech.

-Nie, Diabełku, ja zawsze jestem olśniewająca – mruknęła nonszalancko Astoria, mierząc go wzrokiem –Ty natomiast wyglądasz na rozczarowanego.

-To nic takiego – burknął ślizgon, ruszając lochami w stronę Pokoju Prefektów –Idziemy?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Hermiona ukryła uśmiech obserwując gromadę uczniów, którzy zajmowali właśnie miejsca w salonie. Sama stała w aneksie kuchennym, obserwując ich wszystkich z boku. Czuła się niezmiernie szczęśliwa, gdy zamiast się krzywic na widok Harry’ego, ślizgoni uśmiechali się jeszcze szerzej. Milli pocałowała zdumionego gryfona w policzek, siadając minutę później na fotelu. Marcus klepnął młodszego ucznia po ramieniu, zajmując miejsce między nogami ukochanej. Blaise rzucił jakiś żarcik, który wywołał salwę śmiechu. Draco mrucząc coś pod nosem, usiadł obok kapitana Gryffindoru.

-Tylko nie rozpłacz się, proszę, nie wiem nigdy co wtedy robić – Teodor oparł się o szafkę obok, gładząc ją po plecach leniwym gestem –I nie patrz tak na mnie.

-Nie mogę się doczekać po prostu by poznać wasze sekrety – wyjaśniła gryfonka z diabelskim błyskiem w oku –Nie rób takiej przerażonej miny.

-Czasem mnie przerażasz – wymamrotał Nott, przepuszczając ją w przejściu, a potem grzecznie podążając za nią do salonu. Prefekt Naczelna usiadła na oddzielnym fotelu, przyglądając z uwagą roześmianym przyjaciołom. Astoria i Harry zaczęli się złośliwie przekomarzać, Millicenta pokazywała wszystkim kolejny raz swój pierścionek, Marcus zagadał Teo w sprawie zbliżających się egzaminów. Dziewczyna odetchnęła cicho, przymykając powieki. Chciała zapamiętać ten dźwięk na całe przyszłe lata, śmiechy tej grupy, głosy, krzyki czy piski. Chciała zapamiętać baryton Blaise’a, przeplatający się z charakterystycznym przeciąganiem samogłosek Dracona. Chciała zapamiętać słodki chichot Milli, chrobotliwy głos Marcusa, chrypkę Torii, gdy się zakrztusiła śmiechem. Chciała zapamiętać ten szum jaki robili, bo ten chaos koił jej nerwy.

-Granger..? – otworzyła oczy, odnajdując zatroskany wzrok blondyna, który ją obserwował.

-W porządku – zapewniła go, uśmiechając lekko do nich wszystkich –Lubię was słuchać.

-Piękny początek do naszego wieczora pełnego zwierzeń – zaśmiał się Marcus, puszczając oczko zarumienionej gryfonce –Nie przeciągajmy tego, kochani.

-Dokładnie, każdy z nas ma jeszcze jakieś plany – zgodziła się Milka, przejeżdżając palcami po czuprynie swojego przyszłego męża –To..?

-Chciałabym byśmy zaczęli od tematu tabu, czyli.. wojny – wyjaśniła Hermiona, zagryzając wargę, gdy wszyscy spuścili wzrok –Zależy mi na was bardzo i dla waszego dobra, chciałabym byście dziś się zastanowili nad tym co wybierzecie.

-To może ja zacznę – Blaise wyprostował się, strzelając jednocześnie palcami u rąk –Nie stanę po stronie Czarnego Pana, nie zamierzam. Ale nie stanę też u boku Albusa Dumbledore’a chociaż jest cholernie niesamowitym magiem. Wybieram ciebie, Harry – brązowe tęczówki węża wbiły się w zaskoczonego Wybrańca –Zrobię wszystko co mogę by pomóc ci nie tylko pokonać tego szaleńca, ale i przeżyć.

-Dziękuję – wykrztusił zielonooki, mrugając szybko.

-Ja niestety nie mam takiego wyboru, co Diabełek – Astoria westchnęła ciężko, podciągając kolana pod brodę i obejmując je ciasno ramionami –Moja matka nie żyje, moja siostra za dwa miesiące poślubi tyrana, który jest ślepo zapatrzony w Czarnego Lorda.. mój ojciec zrobi wszystko dla swojego pana. Nie zmieni stron.. – nastolatka zacisnęła usta, wciągając gwałtownie powietrze do płuc –Ale ja też podjęłam decyzje.. nie mogłabym unieść różdżki na mugola, mugolaka.. gdy poznałam was, ciebie, Hermiono. Dlatego.. tak jak Blaise wybieram Pottera.

-Greegrass.. – Złoty Chłopiec otworzył buzię, zamykając ją równie szybko, a po chwili zastanowienia, skinął głową –Jeśli chciałabyś.. mogę postarać się ochronić twoją siostrę.

-Będę zobowiązana.. Harry – wymamrotała oszołomiona Królowa Slytherinu, taksując gryfona wzrokiem –Dziękuję.

-Nie, Astorio, nie masz za co – wykrztusił nastolatek, odwracając spojrzenie –Nikt nie ma prawa odbierać nam wyborów.

-Rodziny to robią od wielu lat, Harry – Pansy chrząknęła, chwytając w swoją dłoń rękę Blaise’a, a w drugą Dracona –Jednakże ja nie mam już rodziny. Mój ojciec.. moja matka dali mi jedynie życie. Nie czuję do nich nic więcej niż.. niechęć lub nienawiść.. Moja rodzina umarła wraz ze śmiercią Christopha – wyszeptała, ale jej głos był silny i pewny –Harry, nie ukrywam, że często mi go przypominasz.. przez co zrobię wszystko by cię uchronić.. wybieram ciebie.

-Cóż, my już o tym mówiliśmy – Marcus zerknął na zamyśloną Hermionę, która skinęła potakująco –Ale powtórzę. Harry jestem po twojej stronie. Jednakże moja rodzina.. mogą nie być za szczęśliwi.. ale nie zdradzę cię, po prostu obiecaj zrobić wszystko co w twojej mocy by uchronić Milkę. A jeśli się uda, to wybacz też członkom rodu Flintów.

-Obiecuję, że zrobię wszystko co w mojej mocy – przyrzekł młody Potter, oblizując spierzchnięte usta –Nie chcę krzywdzić ludzi, ale nie pozwolę tknąć tych na których mi zależy.

-Mam w takim razie nadzieję, że zależy ci na mnie tak jak mi na tobie – słodka blondynka, po raz pierwszy wydawała się tak poważna –Lubię ludzi, Harry. Lubię, ale nie każdemu powierzyłabym swoje życie, a co więcej życie Marcusa. Tobie jednak bym zaufała, bo.. jesteś idealnym wyborem. Popełniasz błędy jak my, ale postaram się wspierać cię przy każdym wyborze.

-Gdy przyjdzie czas rodzina Nottów wzniesie przy tobie różdżki, Bohaterze, a nasze wilki zawyją w ramach hołdu – Teodor uśmiechnął się gorzko wypowiadając pradawne słowa, które były przyrzeczeniem sprzymierzenia.

-W ten dramatyczny sposób przyszła chwila na mnie..– Draco uniósł wzrok, patrząc w oczy każdemu z osobna, na koniec wbijając wzrok w Hermionę –Tylko dajcie mi cokolwiek powiedzieć, zanim osądzicie..

-Jasna sprawa, Dracze – Blaise pokiwał ze zrozumieniem głową, sięgając po szklankę z dokiem stojąca na stole.

-Dobra – blondyn ostrożnie podciągnął rękaw bluzy, odsłaniając przedramię. Na bladej skórze odznaczał się Mroczny Znak.

-Draco! – pisnęła Milli. Zapanowało poruszenie, każdy chciał coś powiedzieć.

-Dość! – Wybraniec przerwał chaos który wywołał jasnowłosy –Obiecaliśmy go wysłuchać, nie? Mów, Malfoy.

-Zagroził, że zabije moją matkę – młody śmierciożerca odnalazł pokrzepiające oczy ukochanej, która przeszła przez pokój by usiąść obok niego –Kocham mamę, kocham. Nie mogłem na to pozwolić.. dlatego przyjąłem znak.

-Wiedziałaś – stwierdził cicho Harry, obserwując Prefekt, która pogładziła opuszkiem palca tatuaż –Wiedziałaś, prawda?

-Tak – przyznała wychowanka Domu Lwa, splatając palce ze ślizgonem –Spotkaliśmy się po jego inicjacji.. musiałam mu pomóc. Był ledwo żywy.

-Ale przeżyłem – powiedział szeptem chłopak, przesuwając językiem po białych zębach –Przeżyłem i powiedziałem wszystko dyrektorowi. Teraz wie tylko on i wy.

-Oh, Draco – Pansy przysunęła się do przyjaciela, siadając po jego drugiej stronie –Przykro mi, kochanie.

-Mi też, Pan, ale mogą być i korzyści – wtulił się w szyję Parkinson, a potem popatrzył na Złote Dziecko –Zostanę szpiegiem.

-Szpiegiem?

-U Czarnego Pana?

-To niebezpieczne!

-Nie zgadzam się!

-Stary, w coś Ty się wpakował?

Kasta była przerażona sytuacją, w której został pozbawiony blondyn. Sam zainteresowany wpatrywał się uparcie w Harry’ego. Hermiona przyjrzała się każdemu z przyjaciół. Milli z szklistymi oczkami tuliła się do Marcusa, który mierzył Dracona współczującym spojrzeniem. Przeniosła wzrok na Blaise’a. Bawił się swoją różdżką, blady na twarzy z zamkniętymi oczami. Zagryzła wargi, spoglądając na Astorię. Ku jej zdumieniu dziewczyna ze spokojnym spojrzeniem wpatrywała się w osobę siedzącą przed nią. Zielone tęczówki skupiły się na Potterze, który marszczył brwi i mierzwił swoje potargane włosy.

-Draco, to wielkie ryzyko, wiesz o tym? – siedząca na kolanach Marcusa Milka o mało się nie popłakała.

-Wiem i jestem na to gotów, Mills – zapewnił przestraszoną ślizgonkę uśmiechem –Co o tym myślisz, Potter?

-Ja.. ja szczerze powiedziawszy nie wiem, co myśleć – burknął gryfon, odchylając głowę do tyłu, a potem zerkając z ukosa na właścicielką Krzywołapa, który stanął na środku pokoju –Miona?

-Wiesz dobrze co odpowiem, Harry – dziewczyna przymknęła powieki –Draco nie prosi cię byś wybrał mu zadanie, to należy do dyrektora. On po prostu oczekuje twojego zrozumienia. Oni wszyscy właśnie otworzyli się przed tobą i wybrali ciebie, Harry. Po prostu bądź dalej sobą.

-Ufam wam – dziedzic Huncwotów uśmiechnął się, ogarniając grupę wzrokiem pełnym wdzięczności –Czy jeszcze o czymś należy wspomnieć?

-Mhmm, Teo? – uczennica z burza loków, uniosła brew –Co ukrywacie?

-Zaczęło się to parę miesięcy temu – rozpoczął ciemnowłosy ślizgon, przeczesując palcami włosy –Zaczęliśmy się spotykać w Komnacie Tajemnic by ćwiczyć Zakazaną Magię..

 -.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona patrzyła z przerażeniem na swoje dłonie. Wiedziała, że to wszystko było takie dziwne, a jednocześnie normalne.. takie pomieszane, a jednocześnie klarowne, ale naprawdę nie rozumiała jak sobie z tym poradzić. Kiedy Teodor z pomocą Harry’ego, Blaise’a oraz Draco wtajemniczył ją w końcu w te ich treningi.. nie wiedziała w sumie jak zareagować. Domyślała się oczywiście, że to nie będzie nic dobrego, ale wciąż nie mogła sobie wyobrazić Harry’ego używającego Czarnej Magii.

-Nie byłaś zaskoczona, przynajmniej nie tak jak powinnaś była być – Blaise oparł się przy niej, gdy wciąż schowana przed resztą ukryła się za szafkami w aneksie kuchennym –Nie wiem tylko czemu?

-Nie mogę powiedzieć, że się tego spodziewałam – westchnęła gryfonka, chowając ręce za siebie –Ale od jakiegoś czasu zaczęłam zauważać zmiany w Harry’m. To nie tak, że nagle się obudziłam z tą, po prostu.. kiedy spędzam dużo czasu z Teo moje zmysły się wyostrzają – dziewczyna starała się jak najlepiej wyjaśnić swój punkt widzenia –Nie chodzi mi nawet o sam wzrok, słuch, ale.. czuję magię. Mogę wtedy smakować tak jakby aury.. gdy ostatnio Harry był u nas, a ja i Teodor siedzieliśmy na sofie poczułam zmianę w nim, nie gwałtowną. Zachodziła ona od paru miesięcy jednak dopiero teraz przestałam tłumaczyć to moją obsesyjną podejrzliwością..

-Jak wygląda aura? – zaciekawił się Zabini, wsuwając kciuki w kieszenie spodni –Jak wygląda moja aura?

-Ona nijak wygląda, to po prostu.. czujesz takie mrowienie i pulsowanie, a im potężniejszy rdzeń magiczny czarodzieja, tym lepsze doznanie – Prefekt przymrużyła powieki, przyglądając przyjacielowi –Od ciebie zwykle pulsuje magia tak żwawo, jak u dziecka. Ale teraz, Diabełku, przygasła.. czemu?

-Nie mam szaty na jutrzejszy bal – zażartował nastolatek, wzruszając ramionami –Nie masz się czego bać, H., opanujesz magię.

-Mam z tym problem – przyznała ciemnowłosa, kolejny raz wyciągając przed siebie ręce. Parę minut wcześniej Teodor powiedział jej o stanie Nathaniela.. była tak przerażona, a jednocześnie wściekła na czas, który tak szybko leci, że znów nieujarzmiona część jej natury dała o sobie znać. Magia buchnęła z niej, gdy złapała dłoń Notta, sprawiając że wszystkie meble się zatrząsały. Kolejny raz poczuła to ciepło ją zalewająco, przyjemne rozluźnienie, gdy skulminowana siła wylała się z niej falami. W oczach ślizgona dostrzegła tą samą przyjemność oraz odrętwienie, które błysnęło przyćmiewając na moment jego żal. Chwilę później inne zmysły powróciły, a ona usłyszała przerażone krzyki przyjaciół.

-Myślę, że przydałby ci się po prostu trening – wydumał Blaise, chwytając swoim małym palcem jej i uśmiechając pokrzepiająco –Skoro ujarzmiamy Pottera to ciebie też możemy.

-Nie ma mowy – Draco niczym na zawołanie, wysunął się z cienia, gniewnie zerkając na swojego współlokatora –Granger nie tknie czarnej magii.

-To co tknę, a czego nie będzie moim wyborem – syknęła młoda czarownica, wysuwając uparcie podbródek –Nie wiem czy chcę treningów..

-To będzie twój wybór – powiedział spokojnie Diabeł, puszczając jej dłoń i odchodząc parę kroków. W końcu po chwili zastanowienia machnął ręką, zostawiając gryfonkę sam na sam z jasnowłosym.

Brązowooka zagryzła wargę, unosząc w końcu wzrok na blondyna. Ciemne spodnie, czarna bluza z długimi rękawami tak dziwnie się kontrastowały z bladą cerą czy srebrzystymi tęczówkami. Jego oczy wpatrywały się w nią teraz intensywnie, a usta wyginały w krzywym uśmieszku. Hermiona poczuła dziwny ucisk w brzuchu, a w głowie jej zaszumiało, gdy zrobił kolejny krok, który skrócił ostatnie centymetry ich dzielące. Policzki na pewno miała już czerwone, a serce waliło prawdziwym galopem. Czy to właśnie były te literackie motylki w brzuchu? Gdyż ona czuła bardziej, że to głodne trestale ją zjadają od środka.

-Cześć – szepnęła, drżącym wdechem uzupełniając zapas tlenu. Wyciągnęła dłoń, muskając delikatnie opuszkami palców kontur jego szczęki.

-Cześć – odpowiedział z iskierkami rozbawienia w oczach, pochylając się i opierając swoje czoło o jej. Ich oddechy zmieszały się, drażniąc spragnione wargi. Wciąż wpatrywali się w siebie natarczywie, badając reakcje. Gryfonka uspokoiła oddech, napawając się chwilą bliskości. Czuła lodowate dłonie sunące po jej plecach, czuła silne bicie jego serca, gdy drugą dłoń położyła na jego torsie. Westchnęła cicho, gdy sprawnym ruchem posadził ją na blacie, nachylając jednocześnie nad nią. Jego dłonie znajdywały się teraz na jej policzkach, a kciuki gładziły rozpaloną skórę.

-Pocałujesz mnie? – spytała nim zdążyła ugryźć się w język, ale zamiast śmiechu Draco wciąż zachował powagę, jedynie uważnie się jej przyglądając.

-Nie – mruknął cicho, przysuwając jednocześnie jeszcze bliżej. Prefekt zaskoczona całkowicie reakcją swojego ciała, poczuła że oplata go nogami w pasie, chcąc zapobiec jego ucieczce. Wciąż zaciskała palce na jego bluzce, starając spowolnić swoje szalone serce, do jego.

-Dlaczego? – drążyła niepewnie, drżąc, gdy wsunął rękę w jej loki, lekko za nie ciągnąc –Czemu nie?

-Jeśli cię pocałuję nie będę mógł przestać – wyjaśnił chrapliwym głosem, ocierając ich nosy o siebie i uśmiechając z trudem –A jak nie będę mógł przestać to tym razem zamiast Longbottoma przyłapie nas twój przyjaciel Wybraniec.

-Oh, ale.. – dziewczyna zachichotała, przypominając sobie ostatni ich skradziony pocałunek na korytarzu. Byli zbyt pochłonięci sobą by zauważyć przerażonego Neville’a który oczami wielkości galeonów wpatrywał się w nich. Bardzo długo musiała go przekonywać, że nie jest pod wpływem zaklęcia.

-Jeszcze dziś cię pocałuję – obiecał jej ślizgon, odchylając do tyłu i odrywając od niej –Ale nie teraz, chociaż tak bardzo tego pragnę.

-Trzymam cię za słowo, Draco, chociaż wolałabym byś je teraz złamał – mruknęła, rozluźniając nogi i przyglądając mu z ciekawością, gdy pożądanie w szarym spojrzeniu osłabło –Czy to pora na wprowadzenie naszego szatańskiego planu w życie?

-Jak najbardziej, skarbie – zgodził się z nią, nachylając i całując w czubek głowy. Nie był to może ten pocałunek na który liczyła, ale i tak poczuła mrowienie na całym ciele. Z trudem zsunęła się z blatu, podążając przy blondynie do salonu, gdzie wszyscy wyglądali na niesamowicie podekscytowanych.

-Hmm, pomyślałam, że może pójdziemy do Pokoju Życzeń? Opracujemy tak początkowy plan działania – kontynuowała, ignorując porozumiewawcze uśmieszki dziewcząt oraz oburzoną minę Harry’ego –Co wy na to?

Niecałe piętnaście minut później, maszerowali zbitą grupką ciemnymi korytarzami. Hermiona czuła się niespodziewanie zadowolona, gdy Draco kroczący przy niej złapał ją za rękę. Z całych sił starała się słuchać paplaniny Milli, ale w głowie wciąż wyobrażała sobie co będzie, gdy Malfoy dopełni przyrzeczenia. Nie zwróciła uwagi, że dotarli na miejsce nim Marcus nie machnął przed jej oczami ręką. Wyobraziła sobie dokładnie wygląd pomieszczenia, przepuszczając wszystkich przed sobą. Na koniec wsunęła się tuż za Zabinim, uśmiechając szeroko, gdy stanął sparaliżowany.

-WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, BLAISE! – krzyknęli równo, otaczając przyjaciela z każdej możliwej strony. Millicenta powiesiła się na szyi mulata, a Astoria niemalże wdrapała na jego plecy. Oszołomiony ślizgon mrugał zaskoczony, czując jak bucha w nim nagła miłość do tych wszystkich zebranych tu ludzi.

-Myślałeś, że zapomnieliśmy, stary? – syn Lucjusza zaśmiał się, unosząc brwi –Przecież od tygodnia nie nadajesz na inny temat!

-Prawie wszystko zdradziłam – przyznała Pansy, wciąż ściskając ukochanego węża –Wtedy w pokoju u mnie.. prawie wszystko ci wypaplałam!

-Zgodnie z tradycją wieczorem będzie u nas impreza – Milka klasnęła z uciechy, odgarniając blond pukle z czoła –Ale Hermiona, jak i Harry również chcieli coś zrobić, więc.. to jest przedimpreza.

-Co do tej w Pokoju Wspólnym nie ma co się martwić – zapewniła Toria, całując chłopaka w policzki –Wiedzą, że przyjdziemy później.

-Język zgubiłeś? – Teodor wyszczerzył się radośnie, poklepując węża po plecach –Oddychaj.

-Moja matka zaprosiła was na obiad – Blaise wydał się lekko zmieszany, dukając owe słowa.

-Obiad? – parsknął śmiechem Dracon, a Marcus uniósł brwi zaskoczony. Rzadko kiedy odbierało mowę temu wygadanemu nastolatkowi, ale teraz ten przytulał do siebie z całych sił gryfonkę, nie chcąc jej puścić.

-Taak, obiad – powtórzył, chowając twarz w lokach Prefekt i szepcząc do niej do ucha –Jak mogłaś mi to zrobić, zdrajczyni?

-Cudownie, a kiedy jest ten OBIAD? – Astoria zachichotała, sadowiąc się wygodnie na jednej z wielu wyczarowanych puf.

-Greengrass, nie zawstydzaj nam Zabinusia-wstydziusia – chłopiec z blizną przybrał komicznie poważny ton, rzucając leniwie na stary fotel.

-Dziękuję za troskę, Potterusiu-okrąglusiu – słodko zaświergotał Diabeł, odstawiając w końcu brązowooką na ziemię i wracając do swojego starego „ja” –Uroczysty obiad z okazji moich zacnych urodzin odbędzie się za miesiąc.

-W lutym? I już teraz nas powiadamiasz? – zdziwiona Hermiona popatrzyła na przyjaciela. Mulat lekko się uśmiechnął, targając jej burzę pukli przez co dostał kuksańca.

-W arystokratycznych rodzinach datę przyjęć, obiadów i innych „ważnych” wydarzeń podaje się z pewnym wyprzedzeniem, zazwyczaj powinno to być 18 dni, Granger – odpowiedział kpiąco Malfoy, unosząc kieliszek z alkoholem do ust by upić łyka. Gryfonka odwróciła czym prędzej wzrok od jego ust, rozglądając wokół. Kolejny raz zapomniała, że wszyscy tu siedzący posiadają znane, szanowane oraz rodowe nazwiska.

-Rozumiem – stwierdziła poważnie, marszcząc brwi –Czy to będzie coś w stylu .. balu?

-Nie, nic z tych rzeczy – zapewnił ją Blaise, przewracając oczami, gdy Milli i Marcus zaczęli się całować –To będzie zwykły obiad. Prawdopodobnie będzie też Arya, ale.. jeszcze nie wiem.

-Arya? – Hermiona uśmiechnęła się szeroko, sięgając do leżących nie daleko toreb z prezentami. Złapała pierwszy z brzegu, podchodząc do ślizgona i wręczając go –Przypomniałeś mi o czymś, prezenty.

-Będziesz nas całować ze szczęścia – zaśmiał się Potter, stając przy przyjaciółce –Skromnie dodam, że się napracowaliśmy.

-Dziękuję – parsknął Zabini, otwierając pudełeczko i oglądając je z zainteresowaniem. Niepewnie wyjął zawartość, przyglądając się z ciekawością przyjaciołom –Mhm, ale to działa?

-I w tym właśnie problem – jęknął zielonooki, krzywiąc nieprzyjemnie –Sprzęty elektryczne koligują z magią, więc nie. Teoretycznie nie działa, ALE mając Hermionę za przyjaciółkę, a mnie za dociekliwego Wybrańca.. udało się.

-Działa jedynie na dachu Wieży Astronomicznej. Natężenie magii jest tam najsłabsze, gdyż jest to najbardziej oddalone miejsce od rdzenia vel serca Hogwartu. Jak się postarasz to znajdziesz zasięg – kujonka szybko tłumaczyła mu jak ma włączyć urządzenie, po czym zerknęła na zegarek –A teraz idź tam. A jak zaczniesz brzęczeć, wciśnij ten przycisk.

-Ale..

-Nie pytaj, idź – zarządziła nastolatka, ostatni raz mocno go przytulając.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona skrzywiła się, zerkając na swoje odbicie. Po odprężającej kąpieli, jej włosy zdawały się być przybyszem z kosmosu. Loki sterczały na wszystkie strony, sprawiając że wyglądała jak jakiś krzak. Nie spojrzała nawet na szczotkę wiedząc, że jedynie ją złamie. Wróciła z powrotem do swojej sypialni, zatrzymując w pół kroku.

-Cześć – powiedział ironicznie Malfoy, który opierał się o jej biurko i oglądał notatki z dzisiejszych lekcji –Masz okropne pismo, mówiłem to już kiedyś?

-Mam ładne pismo, ale jak szybko notuje, to nie dbam by było estetyczne – warknęła, zirytowana. Nie tylko dlatego, że znów ją zaskoczył w jej własnym dormitorium, ale dlatego że kolejny raz wyszła przed nim na idiotkę. Założyła koszulkę z szeroko uśmiechniętym Szczerbatkiem, postacią z ostatniej jej ulubionej bajki. Rozważała przez chwile czy dziwnie by to wyglądało, gdyby przebrała się jeszcze raz, ale..

-O co z tym chodzi? – spytał ślizgon wskazując na czarną postać z filmu „Jak wytresować smoka”, która widniała na jej piżamie –Czy to jest niby smok?

-Szczerbatek – przytaknęła zawstydzona, gdy musnął palcami pyszczek stworka pożerającego własny ogon –To smok z mugolskiej bajki dla dzieci.

-Mugole są dziwni – mruknął, uśmiechając się jednak do niej łagodnie –Czyli lubisz bajki dla dzieci, Granger?

-Uwielbiam – przyznała, odsuwając się od niego i podchodząc do biurka by poukładać rozwalone przez niego notatki –A ty?

-Co ja? Czy lubiłem bajki? – ślizgon zaśmiał się, siadając na łóżku z błyskiem w oku –Lubiłem. Szczególnie o smokach, jaki jest ten smok?

-Niesamowity – od razu odpowiedziała, opierając o blat biurka by móc na niego patrzeć –Możemy kiedyś obejrzeć.. znaczy jeśli ty, ja ..

-Zamknij się, Granger, z wielką przyjemnością obejrzę z tobą bajkę – przerwał dziewczynie młody czarodziej, wzdychając –Co jeszcze lubisz?

-Oh, dużo rzeczy – mruknęła zestresowana, cmokając ustami –Lubię czytać, spotykać się z..

-Nie, nie o to pytam – kolejny raz odezwał się nieproszony, przekrzywiając głowę –Co lubisz robić o czym nikt nie ma pojęcia?

-Lubię czytać książki kryminalne – przyznała, zaplatając lok na palec –Lubię słuchać Stonesów czy Green Day, ale to już wiesz. Lubię pożerać lody, szczególnie sorbet malinowy. Lubię huśtawki.. – wzruszyła ramionami, podchodząc do blondyna, gdy wyciągnął w jej stronę ręce –A ty co lubisz robić?

-Lubię słuchać twojego głosu – wymamrotał, pociągając ją tak by usiadła na nim okrakiem i zanurzając twarz w gęstych kosmykach –Lubię też rozwiązywać zadania z numerologii..

-Draco – parsknęła nastolatka, odchylając do tyłu by znów ujrzeć srebrzyste tęczówki, które migotały wesoło –Mówisz poważnie?

-Tak, naprawdę uwielbiam numerologię – powiedział szczerze, opadając do tyłu na plecy i przyglądając zawstydzonej gryfonce, która siedziała teraz na jego biodrach –Lubię też szkicować.

-Szkicujesz? – ciemnowłosa zainteresowała się tym, zsuwając z jego nóg by usiąść obok –Co?

-Raczej to takie.. rysunki, szkice budynków – wymamrotał troszkę nieśmiało, wygodniej sadowiąc na jej poduszkach –Rozrysowuję sobie co nieco i hmm, projektuję. Kojarzysz Operę Helgi, gdzie kiedyś w tak uroczy sposób udawałaś Astorię? Fascynują mnie takie konstrukcje i staram się stworzyć coś własnego.

-A co z medycyna? – drążyła wychowanka Domu Lwa, pozwalając się objąć i kładąc brodę na jego torsie popatrzyła na niego –To o czym rozmawiałeś z Teo?

-To prawda, chcę zostać uzdrowicielem – wymamrotał niewyraźnie, przekręcając ich tak by to ona leżała pod nim. Położył się częściowo na dziewczynie, muskając wargami jej usta, ale nie pozwalając pogłębić pocałunku. Palce wplótł w poskręcane loki, przeczesując je delikatnie. Przejechał nosem po zarysie jej szczęki, otulając swoim oddechem. Ich ciężkie oddechy drażniły usta, ale ślizgon wciąż nie zakończył tortur. Pocałował skroń Prefekt zsuwając się coraz niżej, łaskocząc tym samym ukochaną. Czuł jak dłonie gryfonki zaciskają się na jego koszulce, przyciągając jeszcze bliżej.

-Draco.. – wydyszała, zarumieniona Hermiona, odnajdując zamglonym spojrzeniem srebrzyste spojrzenie. Chwilę później młody Malfoy połączył ich w upragnionym pocałunku, równie żarliwym, co ich charaktery, ale jednocześnie łagodnym, jak kwitnące uczucia dwojga młodych czarodziei. Przyjaciółka Wybrańca odleciała na moment, smakując z rozkoszą kolejne wcielenie Dracona. Odpowiadała z czułością na jego pieszczoty, przesuwając rękoma po jego plecach. Powoli odpływała w przyjemnie odrętwiały stan, błagając jednocześnie by jej serce nie wyskoczyło z piersi. W pewnym momencie jednak jasnowłosy odsunął się od niej, przekręcając na bok i wciągając haustem powietrze. Król Slytherinu obrócił się sięgając po coś za siebie, jednocześnie rzucając młodej uczennicy przepraszające spojrzenie. Przejechał dłonią po własnej twarzy, ignorując pogniecioną koszulkę oraz potargane włosy. Usiadł wygodnie na wezgłowiu, a po chwili posadził ukochaną bliżej siebie, wsuwając w jej dłonie książkę.

 –Czytaj – poprosił zachrypniętym głosem, obserwując zdezorientowaną minę dziewczyny.

-Jestem.. jestem w połowie – zaprotestowała, gładząc opuszkami palców powycierane strony kryminału ukochanego autora, Jo Nesbo –Dlaczego mam czytać?

-Bo za chwilę bym nie mógł przestać, Granger, dlatego czytaj – jęknął, wsuwając twarz w zgłębienie jej szyi –Po prostu czytaj, proszę.

-Tylko mi tu nie zaśnij – mruknęła, uśmiechając szeroko i otwierając na wybranej stronie –Draco?

-Tak, Granger? – westchnął ciężko, odsuwając zbłąkanego loka ze swojej twarzy.

-Dziękuję – wyszeptała, drżąc, gdy splótł ich dłonie. Zagryzła policzek, a po piętnastu minutach pogrążyła się całkowicie w lekturze, czytając powieść głośno, ale nie zauważając zupełnie, że blondyn nie zwraca żadnej uwagi. Ślizgon obserwował ją z czułością, zapamiętując każdy jej gest. Po zabawne przygryzanie języka, gdy przewracała strony, czy odgarnianie włosów, kiedy napięcie rosło. Wyobraził sobie, że tak właśnie będzie za dziesięć lat. Będzie budził się i patrzył na nią, gdy pochłaniałaby kolejną książkę. Zamrugał szybko, odpędzając ten obraz sprzed oczu. Póki co musi żyć chwilą i korzystać z życia, nim wojna dopadnie i ich.

.-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.- .-.-

Blaise skrzywił się, gdy kolejny zimny powiew uderzył go w twarz. Zapiął bluzę pod szyję, a kaptur narzucił na głowę by przynajmniej trochę osłonić się od wiatru. Stał tu już pięć minut, przyglądając czarnemu urządzeniu. Uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie niespodziankę urządzoną przez przyjaciół. Owszem, żył swoimi urodzinami już od paru tygodni, ale dziś zwątpił.. kiedy nikt nie zwrócił na niego uwagi, kiedy nie obudził się przy Pansy, która zwykle chciała pierwsza złożyć mu życzenia. Nic. Poczuł się trochę odtrącony, ale jednocześnie dziwnie odprężony. Bo czy jego urodziny coś zmieniały? Wiedział, że będzie impreza w Slytherinie na jego cześć. Wiedział, że oni wszyscy będą mu składać nieszczere życzenia. Dlatego gdy ujrzał grupę osób na których naprawdę mu zależy.. wzruszył się. kiedy wracali z Pokoju Życzeń Milka i Toria zapewniły, że impreza będzie przednia. Marcus mamrotał coś o kolejnych bólach głowy, a Draco szedł w milczeniu. Nim jednak doszli do połowy korytarza, ślizgon stwierdził, że mimo miłości do mulata, nie ma dziś ochoty na imprezy. I zniknął. Mulat był niemal pewny, że to jego „nie mam ochoty” wliczało się w „mam ochotę na cnotę pewnej lwicy”, ale nie skomentował tego. Wszyscy go zapewniali, że on sam spędzi dzisiaj tutaj parę godzin. Znów przypatrzył się telecośtam, które służyło podobno do rozmów. Podskoczył, gdy urządzenie – podobno komórka – zaczęła wibrować. W pierwszym odruchu chciał ją wyrzucić, ale Hermiona by go pewnie zabiła. Zgodnie z jej zaleceniami przesunął palcem po ekranie, przystawiając telefon do ucha.

-Halo? – poczuł się głupio, odzywając do tego pudełka.

-Jestem wściekła, że nie powiedziałeś mi wcześniej o swoich urodzinach! – usłyszał znajomy krzyk, a jego twarz rozjaśniła się w szerokim uśmiechu –Jak ci się podoba prezent ode mnie, Harry’ego i Miony?

-Wspaniały – parsknął śmiechem, unosząc głowę i wpatrując w wielki księżyc –Widzisz księżyc?

-Widzę – dziewczęcy głos sprawił, że poczuł się jeszcze bardziej zadowolony z życia –Ty też na niego patrzysz?

-Tak – potaknął, zapominając od razu o przejmującym chłodzie i zimnym wietrze –To tak jak byśmy byli obok siebie, prawda? Arya?

-Prawda, Blaise, to tak jakbyśmy byli obok siebie – powtórzyła jego słowa, które rozbrzmiały echem w jego głowie –Tęsknię..

-Ja też – mruknął, zagryzając policzek –Opowiesz mi teraz o co chodzi z tym telefonem?