Miłość jest jak światło gwiazd - nie umiera nigdy.

Cześć wam,

jak minął weekend? Już niedługo święta, a to się równa z odpoczynkiem ! :D Rozdział trochę dłuższy, ale tak się napisało jak się napisało. Mam nadzieję, że wam się spodoba.

A teraz nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć dobrej nocy oraz pogodnego poniedziałku!

Kolorowych snów,

Lupi♥

 

 

PS. Rozdział będzie sprawdzony jutro, więc jak zawsze proszę wybaczyć błędy :)

 

~ ten znaczek oznacza wymianę myśli między Teodorem, a Hermioną

 

 

 

 

 

 

 

 

Główna sala balowa robiła jak zwykle wrażenie. Świece unosiły się w powietrzu dodając tajemniczości oraz magiczny nastrój zabawie, orkiestra siedząca na podwyższeniu grała spokojną muzykę klasyczną, a kelnerzy przechadzali się po sali częstując gości trunkami. Kobiety wystrojone stały u boków swoich partnerów, przyglądając się sobie wzajemnie z dystansem oraz chłodem. Każda ubrana w tradycyjną suknię wyglądała jak dama ze średniowiecza. Wszyscy obecni pięknie wyglądając, jak zwykle zachwycali się sobą nawzajem. Hrabiny stały w niewielkiej grupce, rozmawiając o czymś zapewne mało interesującym. Lordowie, popijając alkohole z kieliszków, zawzięcie dyskutowali o interesach oraz majątkach. Politycy podzieleni na mniejsze grona udzielali wywiadów bądź dumnie unosili brody. Starsze arystokratki siedziały przy stołach plotkując o młodszym pokoleniu, a młode dziewczyny prezentowały się przepięknie przy boku rodzin.

-Draconie.

Chłopak spojrzał na towarzyszących mu rodziców, którzy obojętni na cały ten chaos, patrzyli na niego wyczekująco. Lucjusz Malfoy przywdział uroczysty granatowy frak, a jasne pasma włosów związał na karku ciemną wstążką. Prawą dłoń zaciskał na lasce, postukując nią niczym stary baron. Drugim ramieniem obejmował jego matkę, niezauważalnie w czułym geście gładząc opuszkami palców jej odkryte ramiona. Narcyza jak zwykle przyciągała wzrok płci brzydkiej jak i zazdrosne grymasy dziedziczek. Pani Malfoy wybrała w tym roku niebieski materiał połączony z czarnym aksamitem na samym dole stroju. Suknie miała krótkie bufiaste rękawy oraz delikatny dekolt wykrojony onyksowym jedwabiem. Część błękitna spódnicy była po podpina lekko ku górze tak by czarny odcień spodu wyłaniał się przy łydkach. Materiał wydawał się idealnie przylegać do ciała kobiety, która i tak olśniewała urodą.

-Wiem – mruknął cicho, obracając się w przeciwnym kierunku, gdzie już wcześniej zaważył rodzinę Greengrass. Skinął ojcu głową, powoli kierując się ku tejże grupie. Uśmiechnął się do kilku wysoko postawionych par, uprzejmie wymieniając powitania. W końcu po niecałych dwóch minutach stał naprzeciw pana Greegrass’a.

-Witaj, Draco – przywitał się głośno mężczyzna, ściskając mu mocno dłoń. Jego dzikie spojrzenie błyszczało groźnie, a twarz o ostrych rysach wydawała się jeszcze bardziej ponura niż zwykle.

-Panie Greengrass – odpowiedział kulturalnie, pochylając głowę w wyrazie szacunku –Przyszedłem prosić o zgodę na towarzyszenie w trakcie uroczystości pannie Greengrass.

-Akceptuję twoją prośbę chłopcze – powiedział z aprobatą arystokrata, kiwając na czekającą obok rodzinę. Ślizgon uśmiechnął się z wdzięcznością, zerkając na stojącą bliżej Dafne. Kolejny raz zdumiało go piękno młodej kobiety, które mogło przyćmiewać urodę i jego matki. Starsza z sióstr była prawdziwą perłą wśród wszystkich dam, co uwidoczniało się w czasie takich przyjęć. Blondynka odziana w niesamowitą kremową kreację przypominała prawdziwego anioła. Ozdabiana kamieniami szlachetnymi opaska wpleciona w kosmyki włosów zdawała się być diademem. Kobiecie towarzyszył jej narzeczony, który za cztery miesiące miał stać się mężem arystokratki. Potężny mężczyzna zupełnie obojętny na piękno towarzyszki oglądał się za alkoholem, a jego szorstkie gesty wydawały się odpychać Dafne.

-Czy mogę pełnić tą zaszczytną rolę? – Wąż przeniósł spojrzenie na własną parterkę, która w przeciwieństwie do siostry zdawała się być upadłym aniołem, lecz równie pięknym. Hebanowe pukle opadały swobodnie na ramiona ślizgonki, jedynie parę kosmyków zostało spiętych z tyłu szmaragdową wstążką. Zielona kreacja idealnie podkreślała smukłość dziewczyny, a rozłożysty dół ciągnął się i po podłodze, co kojarzyło się z sukniami królewskimi. Srebrna nić u dołu spódnicy tworzyła misternie robiony wzór, a tego samego koloru rękawiczki kończyły się tuż przed łokciami.

-To będzie większy zaszczyt dla mnie, słodki panie Malfoy – Astoria wyciągnęła dłoń, wsuwając ją pod jego ramię i dygając skromnie. Stojący w pobliżu ludzie uśmiechali się dumnie oraz ciekawie tradycyjnej wymianie zdań. Kiedy młoda para ruszyła na parkiet ich zaintrygowanie przeniosło się na następne narzeczeństwo.

Młodzi arystokraci stanęli na boku, szukając swoich przyjaciół. Draco z beznamiętną miną obserwował jak na środku stali w dwóch rzędach ustawiają się damy oraz mężczyźni. Stali naprzeciw siebie, czekając na odpowiednią nutę i zaczynając tańczyć. Nie cierpiał tych wszystkich ceregieli, które nawiązywał do dawnych czasów.

-Mógłbyś chociaż udawać, że się dobrze bawisz.

Astoria pochyliła głowę, patrząc w tym samym kierunku co on. Wiedzieli, że oni również będą stać na miejscu starszych par, przyciągając spojrzenia innych. Każdy dobrze postawiony człowiek tańczył w samym centrum sali, każdy arystokrata musiał robić to parę razy, a każde narzeczeństwo skupiało uwagę reszty. Dracon nie miał nic przeciwko tej muzyce, czy samemu tańcu. Nigdy nie sprawiało mu kłopotu wpaść w rytm oraz poruszać się z gracją, pamiętając o każdym kroku. Razem z ślizgonką tworzyli doskonały duet od małego ucząc się wykonywać wszystkie pozy razem. Wiedział po jednym ruchu nadgarstka swojej parterki czy chce zrobić obrót, czy odpocząć.

-Panie Malfoy, panno Greengrass – obok nich pojawił się Marcus Flint, uśmiechając kpiąco –Czy możemy się przyłączyć?

-Możesz przestać – Astoria jęknęła słysząc tą regułkę i uśmiechając prawie niewidocznie do pary –Wyglądacie niesamowicie.

-Dziękujemy, wy również przyciągacie wzrok – zachichotała Millicenta, gładząc czule fioletowy materiał swojej sukni. Jak zwykle wyglądała jak laleczka porcelanowa, równie krucho, delikatnie i niewinnie.

-Gdzie Blaise? – Gloomy objął swoją słodką narzeczoną, kierują spojrzenie na blondyna –Myślałem, że to my będziemy ostatni. Rodzina Millki nie mogła przestać zachwycać się nad naszym szczęściem.

-Właśnie idzie – Draco westchnął cicho, wskazując zbliżającego się mulata i jego towarzyszkę. Zabini w smokingu oraz szacie, z ułożonymi włosami i odsłoniętymi brązowymi oczami prawdopodobnie był głównym marzeniem wszelkich młodych dam. Malfoy niemal współczuł tym dziewczętom, rzucającym tęskne spojrzenia za jego przyjacielem, gdyż jego uwaga skupiona była jedynie na arystokratce, kroczącej przy nim. Pansy prezentowała się ślicznie. Brązowa suknie pogłębiała kolor jej oczu, a czarne włosy ułożone w koka podkreślały harmonię twarzy panny Parkinson. Wyglądała jak zwykle ślicznie i królewsko, ale jedynie oni widzieli dziwny blask smutnych oczu przyjaciółki.

-Astorio, Millicento wyglądacie jak najpiękniejsze kwiaty na polu pełnym zbóż – Blaise pochylił się uprzejmie, uśmiechając szeroko –Draco.. na twój widok zaniemówiłem. A na twój Marcusie niemal nie umarłem z wrażenia.

-Czy on cię właśnie podrywa? – Milli zachichotała, całując czule policzek Flinta –Mam być zazdrosna?

-Nie masz o co.. moim celem jest dzisiaj ten piękniś – Zabini wskazał na rozbawionego teatrzykiem Draco, a potem mrugnął do niego zalotnie –Jeszcze będziesz mój blondasku.

-Nie będę o niego walczyć – dodała kpiąco Astoria, dotykając delikatnie ramienia cichej Pansy –Kochanie, może nasi partnerzy uciekną wzbudzając sensacje, a my weźmiemy ślub?

-Pod warunkiem, że to ja będę iść pod ołtarz, a nie ty – parsknęła Parkinson, uśmiechając delikatnie by grać dalej twardą i niezłomną –Dopiero się wszystko zaczęło, a ja chcę już do domu.

-Nie zdążyliśmy nawet zatańczyć – sprzeciwił się Diabełek, szturchając ją po bratersku –Nie możemy wypaść w rankingu młodych par poniżej dziesiątego miejsca.

-Pierwsze znając życie zajmie siostra Torii i ten gbur – Pansy przewróciła oczami, upijając łyk wina, które podał jej kelner –Drugie przyszli państwo Malfoy, a trzecie Flintowie. My może będziemy piąci, bo jeszcze ostatnio sensację wywołały zaręczyny Felicity Perigier oraz Sebastiana van Wheppler’a.

-Sebastian zaręczył się z chrumkającą Felly? – Marcus uniósł wysoko brwi, szukając na Sali dawnego kolegę z dzieciństwa oraz małą, pulchną szatynkę, z której kiedyś się śmiali –Rodzina czy miłość?

-Obowiązek – stwierdził Draco, krzywiąc lekko –Bo kiedy to nie jest obowiązek?

-Kiedy rodzina czeka aż pokochasz kogoś przed końcem szkoły i nie zawiera żadnych umów przed twymi narodzinami – Toria zmrużyła powieki, zerkając na szczęśliwą Milli i Gloomy’ego –Macie ogromne szczęście.

-Każde z nas je ma, Ast., znasz Draco i wiesz, że dacie radę ze sobą żyć – Blaise zagryzł wargę, bujając się na palcach u nóg –Tak jak i ja. Znam Pansy, a nawet ją kocham. Czy to źle, że jest dla mnie jak siostra? Przynajmniej będzie szczęśliwa, a ja nie zabronię jej niczego.

-Oprócz kochania – syknęła Astoria, zaplatając ramiona na piersi –Ty możesz mieć inne na boku, jednak ona nie. Ty możesz kochać inną, spędzać z nią czas, ba! Nawet możesz mieć dzieci, jeśli nie zwrócisz uwagi na uszczerbek reputacji, ale my? Możemy mieć tylko was.

-Jeśli Pansy kogoś pokocha, zrobię wszystko by mogła z nim być – Diabeł przytulił swoją narzeczoną, która była dla niego jak siostra –Pamiętaj o tym, jasne?

-Jasne – przyrzekła Parkinson, wdychając zapach jego perfum. Uśmiechnęła się szeroko, wskazując uchylające się drzwi –Czyżby zaraz wybuchł skandal?

Kasta obróciła się w stronę wejścia, przez które weszła właśnie kolejna rodzina czarodziei. Sekundę później całą salę wypełnił odgłos cichych okrzyków oraz szeptów, gdy ich uwagę przyciągnęła jedna osoba. Draco od razu wyłapała z tak wielkiej odległości znajomą twarz Hermiony. Gryfonka kroczyła u boku rodu Nott’ów, dumnie wyprostowana. Ślizgon poczuł jak jego brzuch przestaje być tak mocno zaciśnięty z nerwów, a dziwna troska przemieniła się w rozbawienie. Granger robiła wrażenie w czarnej jak noc sukni, która dodawała jej tajemniczego uroku. Brązowa burza loków została ujarzmiona i spięta w koka, ukazując piękno twarzy dziewczyny. Duże oczy podkreślone mocną kreską przesuwały się z ciekawością po dekoracjach, a pełne czerwone wargi poruszały się, gdyż zapewne rozmawiała z towarzyszem. Czarownica zdawała się promieniować magią, potęgą oraz wdziękiem, który przystoi czystokrwistym damom. Ku jego zaskoczeniu Hermiona pogrążona była w rozmowie z Francisem, dziadkiem Teo, a nie samym ślizgonem. Starszawy mężczyzna zdawał się śmiać z wywołanego oburzenia, zerkając z ciekawością oraz.. dumą?.. na towarzyszkę.

-Czyżby stary ponurak uległ urokowi naszej gryfonki? – Marcus uśmiechnął się lekko, również zauważając zadziwiające zachowanie starego Nott’a.

-Teo mówił, że to jego ojciec był problem – Astoria wskazała na Jonathana, który jednak spokojnie szedł z małżonką tuż za ojcem i mugolaczką. Sam ślizgon szedł na końcu, dopiero teraz dołączając do stojącej już na boku rodziny.

-Wydaje się już pogodzony z sytuacją – Pansy zachichotała, starając się dyskretnie obserwować ród czarodziei. Cała sala skupiona była teraz na piątce przybyłych, zabawnie ich podglądając.

-Czy tylko ja nic nie widzę? – Milli stanęła na palcach, marudząc na niski wzrost.

-Nic się nie dzieje, Mills – Blaise parsknął śmiechem, na wyczyny malutkiej arystokratki –Francis rozmawia z Teo, Hermiona podaje dłoń Teo, wszyscy przesuwają się dalej i stoją. Rozmawiają. Hermiona się śmieje, ponurak uśmiecha, Teo nie widzę, a Katerina, Salazarze jest taka śliczna, rozmawia z Jonathanem.

-Lord Francis Cantankerus Nott, Lord Jonathan Callan Nott w towarzystwie Lady Kateriny Eiry Nott – stary herold wyprostował się na podium, głośno przedstawiając przybyłych tak jak nakywała tradycja –Lord Teodor Francis Nott wraz z .. .. Hermioną Jane Granger.

-Pierwszy skandal za nami – Draco odezwał się po raz pierwszy, leciutko uśmiechając do przyjaciół, którzy obserwowali wzburzony tłum –Niedługo kolejna sensacja.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Hermiona była oszołomiona. Nie mogła się zdecydować co było bardziej interesującego. Samo miejsce imprezy, które okazało się zabytkowym zamkiem, którego mieszkańcami był Merlin oraz jego rodzina, było imponujące. Nawet nie marzyła by zobaczyć tą historyczną budowlę, a tym bardziej by przejść się ciemnymi korytarzami grodu by znaleźć się w głównym pomieszczeniu, które stało się perłą barokowej architektury. Kolejną zachwycają rzeczą była obecność tylu znakomitości. Ledwo co weszli, a już zwróciła uwagę na starszego mężczyznę stojącego przy pobliskim barku, którego książki ubóstwiała. Sekundę później nie mogła oderwać oczu od pięćdziesięcioletniej damy, znanej w całym świecie magicznym z odkrycia wiązań magicznych.

-Hermiono.

Dziewczyna przestała się rozglądać, odwracając do stojącego przy niej dziadka Teodora. Francis patrzył na nią srogo, ale z delikatnym uśmiechem na ustach, którego nikt nie miał jak zauważyć.

-Czy Merlin sam pomagał w fundamentach magicznych tej budowli? – zapytała z ciekawością gryfonka, ignorując szepty wokoło –Słyszałam, że użył Magii Krwi.

-Mówisz, to z takim oburzeniem – Francis Nott skrzywił się lekko, łapiąc za ramię wnuka –Teodorze.. idą w naszą stronę rodzina Biccolicie, stań obok naszej młody czarownicy.

-Oczywiście – chłopak przysunął się bliżej przyjaciółki, uśmiechając z rozbawieniem na widok ekscytacji w jej oczach –Jesteś póki co zadowolona?

-Jeszcze z nikim nie rozmawiałam – przewróciła oczami, poprawiają materiał sukienki bez potrzeby –Ale zaraz się to zmieni..

-Francis.. Jonathanie.. – podszedł do nich postawny mężczyzna w towarzystwie o połowę młodszej kobiety. Chciwy wzrok zatrzymał się na gryfonce, po chwili znów przeskakując na głowę rodziny Nott’ów –Jak się trzymasz, stary druhu?

-Nie narzekam, dziękuję – dziadek Nathaniela wyprostował się, obojętnie patrząc na rozmówcę –Miło zobaczyć cię w dobrej kondycji, przyjacielu. Chciałbym ci przedstawić naszą młodą Hermionę, która stała się dla naszej rodziny jak córka.

-Sir Paulini Biccolicie – czarodziej pokłonił się uprzejmie, chwytając małą dłoń gryfonki i muskając ją ustami –Czyż nie jesteś TĄ Hermioną, słodziutka?

-Miło mi pana poznać, sir – dygnęła jak uczyła ją Katerina, wycierając ukradkiem wierzch dłoni o suknię –Hermiona Granger.

-Przyjaciółka Harry’ego Pottera – Paulini pokiwał głową z uznaniem, nie odrywając nachalnego wzroku od czarownicy –Powiedz mi, moja droga, czy to prawda, że..

-Przyjacielu, to chyba nie czas na takie rozmowy – Francis przerwał staremu koledze, kładąc rękę na ramieniu prefekt naczelnej –Jeśli chcesz pytać o TE sprawy, to przyjdź do nas do domu.

-Jak zawsze masz rację – mruknął Się Biccolicie, chyląc głowę w geście szacunku –Miłej zabawy, młodzi przyjaciele.

Hermiona podziękowała cicho, wzdychając z ulgą. Jak na pierwsze starcie z arystokratą, to nie było tak źle. Uśmiechnęła się lekko, czując kolejny przypływ optymizmu oraz dumy. Nie miała się czego bać. Była tutaj jako członkini starożytnego i szanowanego rodu czarodziejów, który miał bardzo wysoką pozycję. Nikt nie powinien jej obrażać w miejscu publicznym, bo może się narazić na gniew Nott’ów.

-Tego się nie spodziewałam.. dziecko mugoli na Balu Noworocznym – naprzeciwko nich stanęła młoda dama, krzywiąc z obrzydzeniem –Dlaczego ją tu przyprowadziliście..?

-Melisso..

-Jak ona wygląda? Przecież to od razu widać, że nie jest jak my.. nie te proporcje, nie ta postawa.. – wymieniała kobieta, zginając palce –Czy ona chociaż zna kulturę..?

-Melisso, poznaj Hermionę – Katerina wyprzedziła teścia o sekundę, unosząc lekko brwi –Hermiono, to jest Melissa, moja szkolna współlokatorka.

-Ah, Kat, nie powinnaś mnie zniżać do poziomu nawiązania kontaktu z tym.. tą.. – rudowłosa  zmarszczyła nos –Czy ja..

-Bardzo nam miło, Hermiono – do Melissy dołączył jakiś mężczyzna, szybko się kłaniając –Proszę, wybacz mojej małżonce tą histerię.. zapomniała się dziś odstresować..

-Robinie, co ty..

-Lissa, kochanie – przerwał histeryczce Robin, kierując stanowczy wzrok na dłoń nastolatki. Onyksowy sygnet błysnął, a oczy „Lissy” zrobiły się wielkie jak spodki.

-To zaszczyt poznać kogoś.. tak ładnego – kobieta zachichotała, wachlując się wachlarzem –Wybacz, mi tamte słowa.. nie wiedziałam co się dzieje. To pewnie wina ponczu..

-Powinnaś uważać.. – Katerina uśmiechnęła się słodko do dawnej koleżanki –Co pijesz, Lisso.

-Oczywiście.. jeszcze raz prosimy o wybaczenie – małżeństwo wyłapało groźbę żony Jonathana. Oboje szybko się oddalili, a w ich stronę podążyła kolejna grupka osób. Na czele szedł staruszek, opierając prawie cały ciężar ciała na złotej lasce. Wraz z nim dumnie wyprostowani szli dwaj młodzieńcy oraz prawdopodobnie dziesięcioletnia dziewczynka. Mała wydawać by się mogła uroczym dzieckiem, ale beznamiętna mina, puste oczy oraz zaciśnięte w prostą linię usteczka ukazywały ją jako chłodną damulkę.

-Szlamy, niegodziwcy.. szlamy.. – burczał stary i schorowany człowiek, niemal opluwając przy tym Hermionę –Co to ma znaczyć?

-Elowen.. – Francis zachował powagę, ale w jego spojrzeniu błysnęła złość,  zniesmaczenie oraz gorycz –Takie słowa nie przystają..

-Kultura, kultura.. zobacz do czego nas sprowadza ta tolerancja.. szlamy na przyjęciu arystokratycznym, szlamy! – burczał Elowen, stukając gniewnie laską o podłogę –Kiedyś je tu sprowadzano by torturować dla przyjemności.. a teraz? Szlamy u boku czystokrwistych..

-Takie zachowanie nie przystoi – warknął Francis, mrużąc wściekle powieki –Jaki przykład dajesz dzieciom?

-Niech mi pan wybaczy, panie Nott, ale zgadzam się z dziadkiem – wyższy z młodzieńców uniósł dumnie brodę, nie zaszczycając gryfonki spojrzeniem –To niedopuszczalne by przyprowadzać tutaj takie.. brudy.

-Niedopuszczalne jest takie zachowanie – Jonathan powiedział to cichym głosem, włączając się w rozmowę –Jesteś zbyt młody i..

-Niech twój syn, Francis, nie prawi kazań moim dzieciom.. Nathair ma rację – splunął dziadek pyszałka, mlaskając językiem –To zdumiewające, co potrafisz wymyślić Fran..

-Hermiona jest niesamowitą młodą kobietą oraz bardzo uzdolnioną czarownicą –Katerina zmarszczyła brwi, wydymając dolną wargę.

-Hermiona, to kobieta według legend kobieta nielojalna nawet wobec własnego męża.. inne historie mówią, że przyczyniła się do śmierci Andromachy z zazdrości.. – wnuk Elowena parsknął nieprzyjemnym śmiechem –Kto wie co zrobi ta Hermiona dla zdobycia zachcianek?

-Nathair to imię wielkiego maga, który obronił mury tego zamku – Hermiona uśmiechnęła się uprzejmie, ale i nieprzyjemnie –Inny znany człowiek o tym imieniu był bratobójcą oraz zhańbionym hrabią.. Kto wie co zrobi ten Nathair by przypodobać się skwaszonemu dziadkowi..?

-Nie masz prawa mówić tym tonem do mojego brata – niższy z młodzieńców wystąpił na przód, wzbudzając tym głuchy pomruk Teodora –Jesteś nic nie wart..

-Zgaduję, że nigdy cię nie doceniał, prawda? – gyfonka nie odwracała wzroku od ulubieńca arystokraty –Zapewne robiłeś wszystko o co cię prosił, ale nigdy nie okazał chociaż minimum aprobaty? A może nie zwracał na ciebie uwagę podczas twoich osobistych największych dokonań? Może z każdym rokiem poddawałeś się, bo wiedziałeś że ten dumny oraz pyszałkowaty człowiek, którego uważasz za dziadka jest tak naprawdę nieczułym i zgorzchniałym mężczyzną? Powiedz mi, Nathairze.. kiedy cię złamał?

-Ty..                                                        

-W porządku, Acair, zaprowadź dziadka oraz Kerrę do stolika – chłopak po raz pierwszy od trwania tej dyskusji popatrzył prosto na mugolaczkę. Jego młodszy brat skinął jedynie głową, chwytając małą dziewczynkę za rękę i biorąc schorowanego arystokratę pod ramię. Zaprowadził tą dwójkę do najdalej odsuniętego stołu, ignorując zupełnie przyglądających się tej sytuacji gości. Dopiero, gdy odeszli spory kawałek, Hermiona zwróciła uwagę na Nathira. Dziedzic Elowena po dłuższej obserwacji wydawał się jeszcze bardziej przystojny. To było zadziwiające u czystokrwistych magów.. mimo tylu koligacji rodzinnych, oni wciąż wyglądali jak ożywione rzeźby znakomitych artystów. Ciemne włosy odgarnięte na jedną stronę dodawały mu wieku, ale gdy natknęła w końcu zielone tęczówki zrozumiała, że może być on jedynie parę lat starszy od niej samej.

-Choroba twojego dziadka postępuje.. – Francis chrząknął w końcu, jak gdyby przypominając im o swojej obecności. Prefekt Naczelna przekręciła impulsywnie sygnet na palcu, z zamyśleniem lustrując tłum gości.

-Niestety.. ale i tak jego słowa nie były godne człowieka z takim tytułem jaki reprezentuje.. – przyznał po chwili zielonooki, wracając spojrzeniem do gryfonki –Wciąż nie aprobuję twojej obecności tutaj, mugolaczko, ale.. nie znam całej sytuacji.

-To Nathir Wojownik uzyskał dziedziczny tytuł lorda, którym szczycicie się do dziś – Hermiona przekrzywiła na bo głowę, wzdychając cicho –Legedny, którymi lubisz się tak dzielisz, mówią że zaimponował swoją rycerskością, kiedy uratował małą dziewczynkę ze szponów smoka.. Una, ocalona dziewczynka, była mugolką. I od jej imienia macie w godle białą falę.

-Una to celtyckie imię, a w tłumaczeniu oznacza białą falę – zgodził się młody baron, uśmiechając lekko –Czy mam rozumieć, że nie zostałem jeszcze całkowicie przekreślony w twoich oczach?

-Czy mam rozumieć, że moje pochodzenie nie jest dla ciebie ważne? – spytała z rozbawieniem, rozluźniając się odruchowo, gdy poczuła jak napięcie milczącego Teodora odeszło –Jesteś bardzo zmienny.

-Być może zagubiony, a mnóstwo ludzi stara się ukazać mi ich punkt widzenia – wyszeptał, kłaniając się na pożegnanie, ale pochylając tak by usłyszała kolejne pytanie jedynie ona –Kto wie? Może to właśnie ty ustabilizujesz moje morale.

-Pozdrów dziadka.. – burknął na odchodne Francis, kiedy młodzieniec pożegnał się i z nimi. Następnie jego cwane czarne oczy skupiły się na młodej czarownicy, która patrzyła gniewnie na Teo –Zaskakujące.

-Zaskakujące jest twoje milczenie, Teodorze – stwierdziła kujonka, gniewnie marszcząc nos –Nie pomogłeś mi w ogóle.

-Bo wiedziałem, że sobie poradzisz – ciemnowłosy musnął palcami jej policzek, pobudzając tym aurę ich magii –Gdybym nie był tego pewien, zainterweniowałbym.

-Skąd ta pewność? – drążyła nastolatka, łapiąc kieliszek z ponczem z tacy, którą podstawił im kelner.

-Nathir, Acair i Kerra są wychowywani przez uroczego Elowena, ale nie obrali jeszcze żadnej strony na zbliżającą się wojnę. Zapewne Czarny Pan zainteresuje się nimi, a ich dziadek poprze go, ale ta trójka.. – Teodor wzruszył ramionami, upijając łyk ognistej i oblizując wargi –Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zatańczysz ze mną?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Krok. Prawo. Prawo. Krok. Lewo.

Krok. Krok. Lewo. Obrót.

Ukłon. Krok. Prawo. Prawo. Krok i ukłon.

Hermiona kolejny raz dygnęła, uśmiechając delikatnie, gdy po dłuższej nucie saksofonu przyszedł czas na grę skrzypiec. Ponownie zbliżyła się do swojego partnera, utrzymując postawę oraz unosząc na wysokość twarzy dłoń. Czuła ciepło ręki Teodora, kiedy zaczęli się okrążać w koło, a ich palce dzieliły milimetry. Przyjemne mrowienie przypominało, że ich magia się kumuluje oraz przepływa między nimi. Przeniosła spojrzenie z ich dłonie na twarz swojego towarzysza, uśmiechając leciutko. Teodor nie patrzył na nią, rozglądać dyskretnie na boki. 

~Nie masz czym się martwić – już bez problemu przesłała swoją myśl do Nott’a, nie musząc się nawet wysilać ~Szukasz dróg ucieczki?

~Raczej przyglądam najbardziej zainteresowanym naszą parą – czarne tęczówki błysnęły ciepło, gdy skrzyżował z nią wzrok ~Nawet nie chcę wiedzieć o czym myślą te wszystkie niedojdy.

~Oh, wiesz to co zwykle – Hermiona obróciła się zgrabnie, ponownie wpadając w ramiona przyjaciela ~Szlama, bród, jak mogli, szlama, zło, mugole i te sprawy.

~Mhmm, myślałem raczej o fakcie w jak pobudzający wyobraźnię sposób dziś się prezentujesz – Teo uśmiechnął się do niej krzywo, zaciskając mocniej palce na jej dłoni ~Czy musisz używać tego słowa?

~Czy właśnie Teodor Nott powiedział mi komplement? – gryfonka zachichotała, odchylając lekko do tyłu i zamiatając spódnicą ~Jestem szlamą, Teodorze, i nie wstydzę się tego.

~Nie masz czego się wtydzić, możesz być dumna ze swojego dziedzictwa – ciemnooki zmarszczył brwi, rzucając zamyślonym wzrokiem ponad jej ramieniem ~Zaraz będzie obrót do tyłu i zmiana partnera, Hermiono.

~Zmiana partera? – dziewczyna wstrzymała oddech, wiedząc że te znakomite umiejętności taneczne zawdzięcza jedynie gracji z jaką poruszał się jej przyjaciel oraz jak delikatnie ją prowadził ~Wiesz, że nie umiem tańczyć, Teo!

~Zaufaj mi – ślizgon puścił dłoń ciemnowłosej, zgrabnie posyłając ją w ramiona następnego tancerza. Sam złapał w talii jakąś brunetkę, która jak zawodowa tancerka dygnęła.

 

 

Hermiona zawirowała na moment, zaciskając mocniej rękę na ramieniu nowego partnera. Mocny ucisk w brzuchu pojawił się znikąd, a jedyne o czym mogła myśleć to nieznajomość wszelkich kroków tego tańca. Dlaczego w ogóle zgodziła się wejść na parkiet? Wiedziała, że istniało prawdopodobieństwo, że w trafią na ten właśnie układ. Dwa rzędy pań i panów, tańczących na zmianę.

-Pierwsza zasada.. patrz na prowadzącego – cichy szept przy jej uchu, sprawił że miała ochotę roześmiać się z ulgi. Uniosła wzrok ze swoich niewidocznych nóg na iskrzące się tęczówki młodzieńca, z którym miała zaszczyt tańczyć –Druga zasada.. nie pozwól stresowi przejąć kontrolę.

-Nie umiem tańczyć – westchnęła ze smutkiem, instynktownie krocząc jak towarzysz –Jestem w tym kiepska..

-Każdy umie tańczyć – zaprotestował nastolatek, pochylając na bok głowę –To mężczyzna ma płynnie prowadzić taniec, jeśli nie umie.. to wtedy masz problem. Tym razem nie ma żadnego.

-Czy właśnie schlebiasz samemu sobie? – Hermiona z trudem zachowała kamienną twarz, potykając niemal niewidocznie o własne stopy. Gdyby nie silny uścisk jasnowłosego oraz jego elegancja, ktoś mógłby zauważyć ową katastrofę. Zamiast tego poruszali się dalej synchronicznie, tworząc piękny duet.

-Nikt nie robi tego lepiej – prychnął Dracon Malfoy, odpychając ją od siebie by zrobiła piruet, a po chwili znów obejmując ją mocno w talii i utrzymując ramiona w gardzie –Chociaż możesz spróbować przejąć miejsce pierwsze.

-Mam ciebie komplementować? – zaśmiała się gryfonka, rumieniąc kiedy szare tęczówki wbiły się w nią intensywnie –Nie patrz tak na mnie.

-Dlaczego? Nie lubię odmawiać sobie przyjemności, a nią jest teraz przyglądanie się tobie – zaprotestował spokojnie, sprawiając, że przygryzła wargę co od razu przykuło jego uwagę –Wyglądasz niesamowicie.

-Nie czuję się sobą – przyznała z goryczą, spuszczając ze smutkiem oczy –Dziś jestem wystrojona jak księżniczka, czuję się ładna oraz potężna, ale.. też nieswojo.

-Nie całkiem – szarooki wykrzywił kąciki ust, unosząc brwi i rzucając spojrzenie w dół –Powiedz mi.. jakież to buty założyłaś, Granger?

-Takie żeby było mi wygodnie – burknęła zażenowana gryfonka, okręcając się dookoła –Buty na obcasie przyczyniłyby się do mojego szybkiego zgonu.

-Gdyby ktoś zauważył, że masz na sobie znoszone trampki.. – blady Król Slytherinu chrząknął by zamaskować wybuch śmiechu –Czyli nawet teraz zachowałaś cząstkę brawury Gryffindoru.

-Martwię się, gdyż znika ona przy tak licznym gronie – wyszeptała, kiwając głową na wlepiających w nich wzrok gości Balu Noworocznego.

-Wszyscy się w ciebie wpatrują – potaknął ze zrozumieniem, krzywiąc na myśl, że właśnie o tym mówiła jego matka. Hermiona nie lubiła paradować w takich kreacjach oraz udawać kogoś niesamowitego przed innymi. Po pierwsze, nie musiała tak naprawdę niczego udawać, ale i tak obecność tylu ludzi ją przerażała.

-W aluzję mnie – nie zgodziła się z nim, marszcząc brwi –Dzisiaj mam na sobie suknię godną królowej, makijaż niczym arcydzieło, a włosy ujarzmione przez liczne sztuczki. Na co dzień nie wyglądam tak.. właśnie tak.

-Muszę przyznać, że dziś oszałamiasz wszystkich facetów na tej sali. Założę się, że w ich głowach pojawiły się teraz liczne marzenia o tobie oraz o tym, co znajduje się po tą warstwą materiału.. Dzisiaj wyglądasz jak wysoko postawiona czarownica, która oczarowuje arystokratów starych jak i młodych.. – młody Malfoy przerwał, stając naprzeciwko niej i zaczynając obracać względem osi, którą tworzyły ich niemal stykające się dłonie. Ognistym spojrzeniem przyglądał się swojej uroczej partnerce, która z czerwonymi policzkami wpatrywała w swoje paznokcie.

-Czy to już koniec? – zapytała cicho, wtulając się kolejny raz w jego ramiona.

-Tak – potwierdził jej przypuszczenia, gładząc łagodnie opuszkami palców smukłą dłoń –Nie skończyłem mówić. Więc pomijając tych wszystkich gości, którzy wlepiając w ciebie maślane oczy, to.. szczerze powiedziawszy równie pięknie wyglądasz w zwykłych dresach oraz z tą rozpuszczoną strzechą.. W sumie.. wolę cię właśnie taką .. chaotyczną, jesteś wtedy.. grangerowata, Granger.

-Ja.. – dziewczyna ostatkiem sił powtrzymała się przed utratą kontroli na własną mimiką, przyglądając z uczuciem blondynowi –Nie wiem co powiedzieć.

-Nie musisz nic mówić – westchnął cicho, nachylając się w pożegnalnym ukłonie –To ja powinienem już wcześniej to wyznać. Powinnaś być bardziej pewna siebie, panno Granger.

-Dziękuję za taniec, panie Malfoy – odpowiedziała, dygając elegancko. Chwilę później tuż przy niej stanął Teodor, który z rozbawieniem poprowadził ją do siedzącego przy stole Francisa. Z tego co zauważyła Katerina wraz z mężem tańczyli ze sobą już trzeci taniec, kołysząc w rytm melodii. Hermiona usiadła ostrożnie na krześle, uśmiechając się z wdzięcznością do kelnera, który przystanął przy niej. Umoczyła wargi w czerwonym trunku, rozglądając po sali. Jasne kosmyki Dracona wyłapała od razu, a srebrzyste oczy również się w nią wpatrywały z uwagą. Zachowała powagę, czując jednak ogarniające ją ciepło. Ślizgon obrócił się do niej plecami, rozmawiając ze swoją prześliczną narzeczoną. Astoria wyglądała prześlicznie oraz odurzająco, a Hermiona mimowolnie poczuła ukucie zazdrości. Przesunęła spojrzeniem dalej odnajdując rozpromienioną Milli, która ze śmiechem tańczyła z Marcusem.

-Czy to nie zadziwiające, że pan Malfoy miał zaszczyt służyć tobie, śliczna nieznajomo, ramieniem, a ja nie?

Prefekt Naczelna zerknęła z ukosa na stojącego obok mężczyznę. Blaise uśmiechał się szeroko, poprawiając nonszalancko mankiety. Ślizgon wyglądał niesamowicie oraz pociągająco, a jego wygląd przykuwał uwagę licznych dam.

-Oh, panie Zabini, a już myślałam, że pan o mnie zapomniał – parsknęła śmiechem, gdy przyjaciel zamrugał szybko, udając załamanego –Ależ z chęcią panu podam mą dłoń, panie Zabini, proszę się tylko postarać i poprosić mnie do tańca.

-Lady Hermiono I Takiego Imienia, czy uczyni mi pani zaszczyt i sprawi, że stanę się najszczęśliwszym mężczyzną na tej Sali, jeśli poproszę ją o łaskę jednego tańca? – Diabełek zrobił minę a’la kota ze Shreka, mrugając niewinnie długimi rzęsami –Obiecuję moje namiętne uczucia trzymać na wodzy.

-Liczę na pańskie słowo – dygnęła elegancko, pozwalając poprowadzić się na parkiet. Tym razem nie stanęli na środku Sali, a z boku wśród wolno tańczących par. Hermiona westchnęła cicho, rozluźniając się w bezpiecznym uścisku mulata, który mrużąc powieki spoglądał na nią z góry. Odpowiedziała mu uniesieniem kącików, zdając całkowicie na jego pewne oraz pełne gracji ruchy. Przyglądając się teraz jego oczom, całej twarzy zdała sobie sprawę, że młodzieniec nie jest jej już w najmniejszym stopniu obojętny. Ufała jemu tak bardzo, że gotowa była złożyć nie tylko swoje życie w jego rękach, ale i na przykład Dracona czy Harry’ego. Pozwoliłaby mu decydować o losach własnych rodzicach, bo czuła, że zrobiłby wszystko dla nich. Po to by chronić ją. Przysunęła się bliżej, wywołując tym jego rozbawiony grymas.

-Czyżbyś już utonęła w moim spojrzeniu, słodka niewiasto? – zapytał, szeroko się uśmiechając i kręcąc ją idealnie w rytm melodii.

-Zrobiłam to już dawno temu – odpowiedziała delikatnie, zagryzając wargę –Gdzie jest twoja mama, Diable?

-Tam gdzie zawsze – ślizgon, sprawnie obracając ją plecami do siebie i przyciągając bliżej. Wciąż kołysali się w tańcu, ale teraz zwróceni w stronę podwyższonej sceny –Moja mama nie przepada za tymi ceremoniami od czasu śmierci ojca.. Dlatego woli siedzieć bezpiecznie na tamtym stołku i dyrygować orkiestrą.

Bystry wzrok gryfonki od razu wyłapał z tłumu muzyków matkę przyjaciela. Nie była to trudne, gdyż arystokratka siedziała na samym środku, niczym królowa wszystkich grajków. Kobieta ubrana była w piękną bordową suknię, która spływała z jej ramiona jak krwawy wodospad. Długi tren układał się w wachlarz, a wcięcie pozwalało wygodnie trzymać wiolonczelę. Szczupła noga o karmelowym odcieniu kusiła, kontrastując się z całą resztą kreacji, która ukrywała ciało damy. Mama mulata pochylała głowę na bok, a dzięki upiętym czarnym włosom, mogła dojrzeć twarz pani Zabini. Jak na czystokrwistą czarownicę miała jeszcze piękniejsze rysy od reszty zachwycających pań na tej sali. Kości policzkowe były łagodnie zarysowane, długie czarne rzęsy podkreślały błękit zamglonych oczu, a czerwone wargi uchylone troszkę dodawały jej egotyzmy. Sprawne oraz szczupłe palce w niesamowitym tempie dotykały napiętych strun. Saima Zabini raczej muskała wiolonczelę, ale muzyka jaka się z niej wydobywała.. owładnęła zmysłami wszystkich gości.

-Jest bardzo piękna – stwierdziła, nie mogąc odwrócić wzroku od najbardziej oświetlonej członkini orkiestry –To tak jak gdyby reszta starała się dopasować do niej.

-Tak właśnie jest – zachichotał Blaise, opierając brodę na jej ramieniu –Oni wszyscy są najbardziej utalentowanymi studentami Akademii Apolla, którą prowadzi teraz moja mama.

-Akademia Apolla? Czy to ta osławiona szkoła dla wybitnie uzdolnionych muzyków? – Hermiona otworzyła szeroko buzię, zdając sobie sprawę, że nigdy nie zadała sobie trudu poznać lepiej rodzinne dzieje Blaise’a –Twoja mama jest dyrektorem?

-Mhm, to jedyna uczelnia w świecie magii dla muzyków – poprawił ją Wąż, uśmiechając z dumą –Każdy może się do niej dostać, jeśli kocha grać. Moja mama zmieniła parę reguł by właśnie tak było.. wcześniej była dość ostra rekrutacja, ale.. matka kocha muzykę. I uważa, że każdy ma prawo szukać w sobie melodii.. nie będę cię zanudzać.

-Nie, proszę kontynuuj – gryfonka znowu stanęła twarzą do chłopaka, który z zamyśleniem zerkał ponad jej ramieniem na rodzicielkę –To po mamie masz talent muzyczny.

-Prawdopodobnie.. uwielbiałem słuchać jak gra na wiolonczeli, ale sam nie potrafiłem z taką łagodnością się z nią obchodzić. Dostałem od niej gitarę mając niecałe pięć lat i.. gitara stała się dla mnie tak samo ważna, jak dla mamy wiolonczela – potwierdził jej teorie odziedziczonego genu, szczerząc radośnie –Mama ukończyła Hogwart, ale od dziecka uczyła się grać na wiolonczeli. Dumbledore załatwił jej rekrutację do Akademii Apolla, a ona zdała testy śpiewające. Na pierwszym roku studiów zdołała już prześcignąć większość prymusów, a liczni znawcy talentów przybywali do Apolla by ją zobaczyć oraz wysłuchać.

-Ukończyła Akademię i została nauczycielką? – zapytała zaciekawiona prefekt, ignorując fakt, że tańczą już drugą piosenkę –Co się robi w Akademii? Jak muzyka oddziałuje na..

-Stop, stop – parsknął Blaise, przerywając grad pytań dziewczyny –Mama zdała dwa lata wcześniej wszystkie testy końcowe, a najwybitniejsi wiolonczeliści spotykali się z nią. Talent mamy był jak żywioł.. nie do ujarzmienia, namiętny, a jednocześnie tak dziki, że aż piękny. Matka nie zawsze potrafiła skupić się na danej melodii, improwizując i tworząc własną. Emocje napędzały wszystko, ona.. odlatuje, gdy tylko zaczyna grać. Ówczesny dyrektor, Fergus Triokario , zaproponował jej posadę, ale.. odmówiła.

-Odmówiła? Bycie nauczycielem w najlepszej placówce muzycznej? – prefekt naczelna zapowietrzyła się, marszcząc brwi –Przez ciebie?

-Nie, nie.. jeszcze nie chodzi o dziecko – zachichotał, przewracając oczami –Odmówiła, bo postanowiła pojeździć po świecie i poznać egzotyczne sztuki muzyczne. Rok później wróciła z wielką weną, a Fergus z chęcią ponowił okazję. Mama stała się dość.. oryginalnym nauczycielem. Zabierała studentów na dwór, kazała szukać melodii wygrywanych na ulicach, szukać inspiracji wśród nic nie znaczących miejscach. Każdy miał grać muzykę swojej duszy, a nie odtwarzać zapisane nuty. Dwa lata później wybrano ją na Mistrzynię Muzyki, czyli ona dyryguje orkiestrą oraz .. została tak jakby szefem wszystkiego co związane z muzyką. A rok potem, gdy już i ja pojawiłem się na świecie, mama przyjęła posadę dyrektora Akademii Apolla. Wciąż jednak uczy, a potem wybiera z różnych roczników, różnych uczniów i zabiera ich na różne okazje.

-To chyba nie są studenci – mruknęła Hermiona, kiwając na starszych mężczyzn grających na skrzypcach. Jednak orkiestra składała się z mieszanek rocznikowych, od młodych dziewcząt, po wiekowych muzyków.

-Nie, to jest specjalny zespół, który występuje tylko na takich ważniejszych okazjach – potaknął, obracając ją zgrabnie –Na resztę pytań odpowie ci sama moja mama. Prosiła bym zaprosił cię na obiad, który ma zamiar organizować.. nie odmówisz mam nadzieję?

-Czy twoja mama.. nie ma nic przeciwko .. takim jak ja? – spytała z wahaniem, przygryzając wargę –W końcu pochodzi z czystokrwistej arystokracji, a..

-Czym moja mama ma coś przeciwko tak mądrym, zdolnym oraz dobrym czarodziejom, jakim jesteś? – Blaise uniósł brwi z niedowierzeniem się krzywiąc –To dość raniące, że pytasz o takie rzeczy. Jak ktoś tak pięknie wygrywający melodię swojej duszy, mógłby mieć głupie uprzedzenia?

-Wybacz, to .. trudne do zrozumienia – przyznała, rumieniąc się, gdy kątem oka wyłapała, że przy nich tańczy Draco z Astorią –Z chęcią się wybiorę na obiad.

-Innej odpowiedzi nie miałem zamiaru przyjmować – Diabeł puścił jej oczko, zatrzymując się, gdy ostatnia nuta zadrżała, a potem ucichła –Hermiono z Wilczego Rodu, to był dla mnie prawdziwy zaszczyt.

-Panie Zabini, to była sama przyjemność – odpowiedziała z rozbawieniem, dygając elegancko. Nim jednak zdążyła wrócić do stolika, przy którym zasiadali Nott’owie, wystąpił kolejny wybuch szeptów. Gryfonka obróciła się w stronę wejścia, wyłapując od razu burzę ciemnych włosów. Harry James Potter wszedł do Sali Balowej w eleganckim stroju, który był skrojony specjalnie dla niego. Zielone tęczówki błyszczały niebezpiecznie rozbawieniem oraz ciekawością, kiedy wszyscy skupili uwagę na Chłopcu, Który Przeżył.

-Czy to.. Wybraniec? – jakieś stare panie, stojące niedaleko gryfonki niemal piszczały z ekscytacji.

-Złoty Chłopiec..

-Potter..

-Syn Jamesa Pottera..

-Ostatnia Nadzieja..

Tysiące takich szeptów zlało się w jeden głośny harmider. Arystokraci napawali się tą chwilą, podczas gdy Harry z istną drwiną wymalowaną na twarzy zmierzał na parkiet. Nagle wszystkie młode dziewczęta zaczęły poprawiać stroje, starsi czarodzieje szukali tematów do poruszenia z osławionym dzieckiem. Sam gryfon ignorując wszystkich stanął na środku parkietu, uśmiechając lekko do parterki. Dopiero teraz ludzie zwrócili uwagę na jego towarzyszkę. Niektórzy potrzebowali chwilę by poznać w owej piękności córkę Ksenofiliusa Szaleńca. Jasne kosmyki krukonki splecione zostały w warkocza, w którego wpleciono mnóstwo kolorowych wstążek. Niebieski materiał ciasno opinał dziewczynę w talii, ukazując zwykle ukryte krągłości Lovegood. Od bioder jednak rozchodził się na boki, a liczne warstwy różnych odcieni błękitu szeleściły przy krokach blondynki. Zamglone spojrzenie szarawych tęczówek zatrzymało się na moment na Hermionie, a pomalowane na różowo wargi wygięły w radosnym uśmiechu.

-Lord Harry James Potter w towarzystwie.. Lady Luny Ariany Lovegood – oznajmił wyniosłym tonem herold, z dumą prezentując najbardziej znanego młodego czarodzieja.

Gryfon wraz z partnerką stanęli z boku, gdzie chwilę później cała śmietanka towarzyska zgromadziła się by podać dłoń ulubieńcu Dumbleodre’a. Hermiona przyglądała się ze współczuciem przyjacielowi, który z cierpliwością poznawał wysoko postawionych urzędników, baronów czy lordów.

-Nie wiedziałem, że Pomyluna ma na drugie Ariana – Teodor stanął przy niej, muskając ramieniem jej plecy –Wygląda ślicznie.

-Magicznie jak zawsze – potaknęła, zerkając z ukosa na ciemnowłosego –Może.. zaprosić ją do nas na jakiś wieczór..? Poznalibyście się lepiej.

-Czy ty właśnie próbujesz mnie ze swatać z Pomyluną? – Nott parsknął śmiechem, unosząc głowę do góry jak wyjący wilk –Nie jestem zainteresowany Lovegood, Miona, naprawdę.

-Tak tylko pomyślałam – burknęła, krzywiąc się –I nie mów na nią Pomyluna, Teodorze, Luna to wspaniała osoba.

-Wiem, ufasz jej, a ja ufam tobie – wyszeptał spokojnym tonem, wciąż mając śmiech w oczach –Ale jeśli myślisz, że swatanie mnie wynagrodzi mi tą migrenę..

-Widziałeś dużo? – czerwona jak burak gryfonka, spuściła oczy –Przepraszam, to takie.. dziwne. Byłeś wtedy w mojej głowie?

-Nie siedzimy w swoich głowach, H. – zachichotał znów ciemnooki, chwytając dwa kieliszki z winem i podając jeden towarzyszce, kontynuował –Po prostu kiedy przebywasz blisko.. Jego i dzieje się coś.. emocjonującego, to twoje mury obronne w głowie burzą się w sekundę, a co.. ciekawsze przeżycia przelewają się na mnie.

-Czyli nie widziałeś? – odetchnęła z ulgą, opróżniając szybko naczynie –Musimy poćwiczyć.

-Nie widziałem, ale czułem.. mieszaninę szczęścia.. em.. zachłanności oraz.. – Teo przewrócił oczami, oblizując wargi z ciemnego alkoholu –Jesteś zbyt niestała przy Nim.

-To nie moja wina – wydukała Hermiona, ochronnie zaplatając ramiona na piersi –Po prostu.. tracę kontrolę, to takie.. ogłupiające uczucie. I pojawiło się nagle..

-Nie przesadzaj z tym nagle – mruknął wnuk Francisa, krzywiąc lekko –Sam widziałem jak wasza relacja.. kształtuje się w bardziej namiętną.

-Wiesz co jeszcze jest dziwne? – jęknęła prefekt naczelna, pocierając skronie –Że rozmawiam o tym z tobą, a nie z jakąś dziewczyną.

-Lepiej ciebie rozumiem, Hermiono – delikatnie dotknął palcem jej policzka –Można powiedzieć, że wiem co czujesz..

-Też podoba ci się jakiś blondyn? – zachichotała pod nosem, unosząc wysoko brwi –Może nie za damami mamy się oglądać, a za jakimś chłopakiem dla ciebie, co?

-Jesteś nienormalna, Hermiono Jane Granger – sarknął z dużą dozą rozbawienia, chwytając ją za ramię –Ta zniewaga krwi wymaga, mądralo, zapraszam na parkiet.

-Ale Teo..

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

-Pozwolisz, że ośmielę się poprosić o jeden taniec?

Harry ukłonił się kulturalnie, ukrywając tym samym przed dziewczyną szeroki uśmiech. Ponownie uniósł lekko głowę, zerkając spod wachlarza czarnych rzęs na piękną arystokratkę. Ciemnowłosa dama z oszołomieniem wpatrywała się w jego wyciągniętą dłoń, ale po niecałych dwóch sekundach chłodna mina wróciła, a ona zielonymi oczami przyjrzała mu się podejrzliwie.

-To będzie wyróżnienie dla mnie, Lordzie Potter – powiedziała wyniośle, wsuwając smukłe palce w jego dłoń i pozwoliła poprowadzić się na parkiet –Możesz mi powiedzieć, co ty wyprawiasz? Co z twoją uroczą partnerką?

-Czyżby to zazdrość się pojawiła w twoim głosie? – zażartował nastolatek, rozluźniając się w towarzystwie ciemnowłosej –Luna i ja mamy już parę tańców za sobą. Na dodatek teraz jest w trakcie poważnej rozmowy z badaczem stworzeń fantastycznych.

-To specyficzny rodzaj .. człowieka, ta Lovegood – burknęła wychowanka Snape’a.

-Luna jest moją przyjaciółką, Greengrass, to niesamowita osoba – warknął zielonooki, ściskając mocniej dłoń parterki –Wiem, że za nią nie przepadasz, ale nie mów o niej w ten sposób przy mnie.

-Rozumiem – Astoria westchnęła, kiwając głową –Ale wciąż nie rozumiem, co ty wyrabiasz?

-Tańczę z tobą – odpowiedział z rozbawieniem gryfon, kładąc odpowiednio rękę na jej talii i przyciągając bliżej siebie –Ćwiczyliśmy to przez ostatnie dwa dni, pamiętasz?

-Tak, pamiętam – syknęła wściekle, okręcając się z gracją - I pamiętam, że były to dla ciebie godziny tortur.

-Nie było tak źle, gdy zdejmowałaś maskę oziębłej książczynki, Greengrass – mruknął, uśmiechając szerzej, gdy zmarszczyła brwi –W sumie.. to nieźle się bawiłem.

-Ja nie „bawiłam” się w ogóle, Potter, ja miałam zadanie do wykonania – warknęła, zgrzytając zębami –I jak widać nie jesteś tak głupi.

-Ależ owszem, nie kłam. Podobało ci się wyzywanie mnie oraz chichotanie, gdy się wciąż potykałem o własne stopy – sprostował Wybraniec, unosząc nonszalancko brew –Ośmielę się stwierdzić, że polubiłaś mnie.

-Jak dużo zdążyłeś już wypić ponczu, Potter? – ślizgonka wytrzeszczyła oczy, unosząc wyżej brodę –Podobno niedoświadczonym szybciej daje się we znaki.

-Czyli nie zaprzeczysz? – ciągnął Złoty Chłopiec, parskając śmiechem, kiedy zmrużyła powieki –Wiedziałem, że to jedynie maska tak obojętnej damulki.

-Potter. Nie jestem damulką, ale.. – Królowa Slytherinu chłodno popatrzyła w ciepłe zielone oczy –Jestem bezwzględna, zimna oraz obojętna na ludzi. Nie obchodzą mnie bardziej niż robactwo.

-Wtedy Hermiona nie pokochałaby cię jak siostry – powiedział delikatnie Harry, obserwując jak szok oraz miłość błysnęły na twarzy Astorii nim odzyskała kontrolę –Jesteś zagadką, Astorio Greengrass.

-A ty zamierzasz mnie rozgryźć? – prychnęła kpiąco, podziwiając w myślach szybkość z jaką chłopak zdobył umiejętność tańca –Widać, że jednak coś wyniosłeś z lekcji.

-Miałem świetną nauczycielkę.. dość brutalną oraz nieczułą – potwierdził, puszczając jej oczko –Ale wynagrodziło mi to zobaczenie Królowej Slytherinu bez żadnych masek.

-Żeby zobaczyć mnie bez masek musisz się bardziej postarać, Ostatnio Nadziejo – Astoria wygięła niezauważalnie kąciki ust, dygając nisko –Czemu miał służyć ten taniec?

-Podobno jeden taniec ze mną to zaszczyt dla wszystkich – powiedział z teatralną wyższością –Możesz powiedzieć rodzinie, że to jedna z twoich niesamowitych intryg, która miała za zadanie podnieść wam prestiż.

-Zastanawiam się, kto tak w ogóle wierzy w tą przykrywkę słodkiego dzieciaka, jakiego udajesz, Potter. Jesteś urodzonym spiskowcem – młoda arystokratka powstrzymała szerszy uśmiech, kłaniając się na koniec tańca –Co nie zmienia faktu, że jesteś durny.

-Co nie zmienia faktu, że nie zaprzeczyłaś, że mnie lubisz – odparował, również robiąc tradycyjny skłon –Lubię zagadki, Astorio.

-Nie zostaje mi nic innego niż życzyć ci szczęścia, Harry.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Dziewczyna zacisnęła mocniej ręce na chłodnym łańcuchu, ignorując przeraźliwe zimno. Odepchnęła się mocniej stopami od ziemi pokrytej śniegiem, pobudzając huśtawkę do życia. Wiatr uderzył ją w twarz, wywołując jeszcze większe rumieńce, a palce niemal przymarzły do lodowatego metalu. Jednak i tego zdawała się nie zauważyć, unosząc wysoko brodę oraz wyciągając język. Biała śnieżynka opadła na niego, rozpuszczając się od razu. Był to niesamowity obrazek, niemal jak z bajki. Ośnieżony park, opustoszały przez późną porę oraz niesprzyjającą pogodę. Czarne niebo oraz mnóstwo jasnych gwiazd, ledwo widocznych przez światła Londynu. Młoda kobieta samotnie siedząca na starej huśtawce, której jasne włosy wydostawały się spod wełnianej czapki.

-Przeziębisz się.

Z cienia za nią wyłonił się chłopak, który wcześniej był zupełnie niewidoczny. Biały puch skrzypiał pod jego ciężarem, kiedy podchodził bliżej. W słabym świetle lampy jego włosy wydawały się dziwnego koloru, a cienie na buzi wydłużyły się.

-W co ty jesteś ubrany? – parsknęła dziewczyna, mierząc przybyłego wzrokiem –Wyglądasz jakbyś urwał się z balu.

-Prawdopodobnie dlatego, że to zrobiłem – zaśmiał się wystrojony młodzieniec, wzruszając ramionami –Pansy źle się czuła, a ja odczytałem twoją wiadomość.. musiałem wyjść.

-Całkowicie o tym zapomniałam, przepraszam! – blondynka z szeroko rozwartymi oczami wpatrywała się w czarodzieja –I jak Hermiona? A Harry?

-Gdy wychodziłem Potti tańczył ze starą lady Kayną, a Hermiona rozmawiała z jakąś grupką mędrców – złożył grzecznie raport, opierając beztrosko o rampę od huśtawki –Nie wzięłaś rękawiczek?

-Spieszyłam się, nie chciałam wpaść na rodziców – przewróciła oczami, chowając ręce do kieszeni kurtki –Czyli zerwałeś się z Noworocznego Balu, najważniejszego w świecie magii?

-Sytuacja tego wymagała – potaknął, mrużąc powieki –Chcesz coś powiedzieć?

-Nie jestem pewna.. – chrząknęła, spuszczając spojrzenie na swoje kolana –Pogrzeb był parę dni temu.. Rozmawiałam dziś rano z Masonem i.. on wie. Tak naprawdę to wiedział nim to powiedziałam otwarcie.

-Hmm?

-Wyjaśniła mu sytuacje.. dość ciężko było mi patrzeć na jego zranione oczy, ale był na to przygotowany – ciągnęła coraz cichszym głosem –Powiedział, że wciąż mnie kocha, ale rozumie, że ja kocham już kogoś innego. Mas stwierdził, że tak naprawdę zdawał sobie z tego sprawę od początku roku, że nasz związek się rozpada, ale nie chciał kończyć tego rozdziału.

-Hmm?

-Długo siedzieliśmy i o tym rozmawialiśmy.. nie chcemy stracić całkowicie kontaktu, ale poprosił bym dała mu czas.. oczywiście, że się zgodziłam.. – fioletowooka oblizała usta nerwowo –Dziewczyny też nie były zaskoczone. Adele stwierdziła, że wciąż byłam nieobecna, a przy Masonie nie wyglądałam na szczęśliwą.

-Hmm?

-Taak. To był ich pomysł, wiesz? – zaśmiała się cicho, zagryzając wargę niepewnie –Jechałyśmy ze szkoły i zobaczyłyśmy ten sklep. Namówiły mnie bym kupiła to oraz wysłała do ciebie żeby przekazał być.. lepszy… Blaise? Powiesz coś? Wiem, że musiałeś długo na mnie czekać i zrozumiem, jeśli..

-Nie rozumiem – przerwał jej szybko, wyciągając coś z kieszeni. W świetle lampy okazał się to średniej wielkości lizak w kształcie serca. Czerwona barwa błysnęła, gdy uniósł prezent trochę wyżej –Wysłałaś mi list z krótkim napisem „M. wie. U mnie wszystko w porządku. Przepraszam. A.” plus wrzuciłaś to do koperty.

-Taak – potwierdziła, wiercąc się niespokojnie –To takim symbol. Że to moje serca i w trafia do ciebie.. wiem, to takie dziecinne, ale..

-Serce. Właśnie – ponownie przeszkodził jej, marszcząc czoło –Właśnie tego nie rozumiem, Arya. Czekałem na ciebie tyle czasu, pomińmy fakt, że mógłbym czekać jeszcze dłużej, gdybyś go potrzebowała, ale.. przysłałaś mi to. Powiedz. Co to jest?

-Serce – powtórzyła, wzdychając –Wiem, że to dziwne, ale..

-Serce. Całe – Zabini kucnął przed nią, opierając się łokciami o jej kolana i trzymając lizaka na wysokości jej oczu, przełamał go na pół. Blondynka wstrzymała oddech, czując dziwny ucisk w okolicach piersi. Zagryzła mocno policzek, zastanawiając się co teraz.

-Ja..

-Nie. Teraz ja mówię – uciszył ją, przyglądając połówkom serca. Zadowolony, wsunął jedną część do swojej kieszeni, a drugą umieściła w jej płaszczyku –Jesteś moją drugą połówką, A., więc połowa mojego serca ląduje u ciebie. Ja zachowam sobie tą część. Gdy będziemy razem, to będę czuł, że moje serce jest całe.

-A jak jesteśmy oddzielnie, możemy cieszyć się jedynie jego połową – dokończyła, uśmiechając się szeroko i mrugając oczami –Uciekłeś z balu by mi to wyjaśnić?

-Uciekłem z balu, bo myślami wciąż byłem z tobą, a nie z tym całym zamieszaniem – powiedział spokojnie, podnosząc się i łapiąc ją za ramię by podnieść do góry. Uniósł brodę blondynki, gładząc ją jednocześnie po policzku –Zimno ci.

-Teraz już gorąco – prychnęła, stając na palcach by dosięgnąć jego ust. Oboje poczuli ogłupiające szczęście, gdy mocno wtuleni w siebie, oddychali jednocześnie. Słowa przed chwilą wypowiedziane wydawały się prawdziwsze niż można było przypuszczać. Teraz. Tutaj. Będąc ze sobą, przytulając się, dotykając czuli, że są w odpowiednim miejscu. Ich miejscu.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona wciąż czuła się niesamowicie. Mimo zmęczenia, które odczuwała w drodze powrotnej, teraz po ciepłej kąpieli nie czuła się zupełnie śpiąca. Wielkimi oczami wpatrywała się w spoczywający na palcu sygnet, który znaczył w tym momencie więcej niż zwykle. Wszystko miało się teraz zmienić. Nie była już zwykłą Hermioną Granger, mugolaczką jakich mnóstwo. Ten wieczór był oficjalnym wprowadzeniem jej do rodu Nott’ów, została przedstawiona innym arystokratom jako ktoś równy ich pozycji. Parsknęła śmiechem, przypominając sobie przeróżne reakcje. Niektórzy niemal przed nią klękali, starając się zdobyć aprobatę Francisa, inni całkowicie ją ignorowali, a pozostali pluli jadem. Mimo paru utarczek, nieprzyjemnych rozmów była szczęśliwa. Ten bal okazał się wielkim wydarzeniem, a ona miała okazję poznać paru ciekawych ludzi. Ponownie odtworzyła w głowie rozmowę z panem Brensenem o nietypowych przypadkach różnic atomów magii. Z rumieńcami otworzyła drzwi do sypialni, do których właśnie ktoś zastukał.

-Cześć.

Gryfonka zamarła, mrugając szybko. Przed nią stał Draco Malfoy, nonszalancko opierając się o framugę. Jasne kosmyki opadały mu na czoło, a lśniące kropelki świadczyły, że niedawno musiał brać prysznic. Ubrany w zwykłe czarne dżinsy oraz szarą bluzę zdawał się zupełnie inną osobą niż z tą, z którą tańczyła na balu.

-Cześć – wyszeptała, wciąż analizując sytuację. W pewnym momencie zdała sobie sprawę, że stoi, powtórzmy, przed Draco Lucjuszem Malfoyem ubrana w znoszoną piżamę. Dobrze, że założyła dziś te fioletowe spodnie od dresów oraz starą koszulkę Harry’ego z nazwą jakiegoś zespołu Quiddicha. Wczoraj miała tą upokarzającą pstrokatą piżamkę w żabki oraz misie, z której wyśmiewał się Teodor.

-Wpuścisz mnie do środka? – zapytał z kpiną chłopak, kiedy wciąż wpatrywali się w siebie bez słowa. Prefekt Naczelna szybko się przesunęła, robiąc mu miejsce. Zamknęła za nim szczelnie drzwi, opierając o nie plecami. Ślizgon rozejrzał się po uporządkowanym pokoju, zatrzymując dłużej wzrok na jej biurku, gdzie otwarty był podręcznik od Transmutacji. W końcu srebrne spojrzenie spoczęło na niej, mierząc ją z ciekawością.

-Co? – mruknęła, chowając dłonie za siebie.

-Nic, po prostu wyglądasz.. – Malfoy zrobił krok w jej stronę, przekrzywiając na bok głowę –Jak Granger.

-Na balu mówiłeś, że to nic złego – przypomniała, marszcząc brwi –Na dodatek moje włosy po tej całej fryzurze oszalały, gdy tylko je uwolniono.

-Nie mówię, że to coś złego – obruszył się, zatrzymując niecałe dwa kroki od niej –Jak wspominałem.. wolę cię właśnie taką. Nieujarzmioną oraz.. piękną.

-Mmm.. po coś konkretnego przyszedłeś? – chrząknęła zdenerwowana, rumieniąc się przez to intensywne wpatrywanie blondyna w jej osobę.

-Taa. Chciałem pożyczyć notatki z Zaklęć – prychnął, przewracając oczami.

-Oh, dobra. Właśnie je gdzieś tu widzia.. – dziewczyna ruszyła w stronę biurka, ale mocny chwyt chłopaka zatrzymał ją. Szarooki obrócił ją w swoją stronę, unosząc brwi.

-Naprawdę myślałaś, że wspiąłem się tutaj z samych lochów, bo chciałem wziąć od ciebie durne notatki.. dodajmy, że o trzeciej w nocy? – parsknął śmiechem, kiedy skrzywiła się –Czyżbyś o tej porze przestawała myśleć, Granger?

-Ty natomiast nigdy nie zacząłeś myśleć, durniu – powiedziała wyniośle, uświadamiając sobie, że teraz nic nie dzieliło jej od Węża. Stała tak blisko niego, że mogła przyjrzeć się stalowym tęczówkom z bardzo bliska. Czuła miętowy zapach jego oddechu oraz przyjemny aromat mydła –Nie powiedziałeś po co przyszedłeś, Malfoy.

-Nie zaczynaj znowu z nazwiskiem, Granger – burknął, uśmiechając lekko –I nim coś powiesz.. ja to co innego.

-Niech będzie – zgodziła się jednorazowo ze swoim wrogiem numer jeden, który właśnie wsunął blade palce w jej ciemne loki –Po co przyszedłeś, Draco?

-Po nic, Granger – wyszeptał, schylając się i łącząc ich wargi słodkim pocałunkiem –Chciałem powiedzieć po prostu dobranoc.

-Powiesz to później – wymamrotała, obejmując go mocniej, czym nie wzbudziła jego protestu. Z jeszcze większą czułością, przytulił ją mocno. Dopiero teraz poczuł jak nieznośna troska ulatnia się całkowicie, a supeł w brzuchu znika. Dopiero trzymając ją szczelnie we własnych ramionach, wiedział że nic jej nie grozi. Dopiero teraz docenił ten dzisiejszy wieczór. I dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak cudowną była myśl, że taką Hermionę Granger mógł widzieć jedynie on.