Miłość kpi so­bie z rozsądku.

Cześć wam!

Mam nadzieję, że jeszcze ktoś tu jest. Przepraszam za tak długą nieobecność. Zawaliłam sprawę, wiem i bardzo przepraszam. To się nie powtórzy. Niedługo zaczną mi się rekolekcje i wtedy na pewno postaram się napisać coś w zapasie!

Zapraszam do czytania i jeszcze raz przepraszam!

Rozdział sprawdzony :)

 

Lupi♥

 

 

 

 

 

 

Hogwart spał, a przynajmniej tak mogłoby się zdawać. Świece w komnatach w większości były pogaszone, uczniowie leżeli w swoich łóżkach, a duchy przepływały z jednej pustej klasy do drugiej. Nawet Irytek o tej porze zaprzestał męczeniu starego Filcha, udając się w podróż na najniższe partie lochów. Nauczyciele również oddali się ramionom Morfeusza, jedynie Severus Snape miotał się nerwowo po swoich komnatach. Dyrektor szkoły natomiast przechadzał się spokojnie po korytarzach szkoły, a szkliste, niebieskie oczy błyszczały miłością do tego miejsca. Stary czarodziej zamiatał purpurowymi szatami posadzki, kiwając głową paru portretom, które o dziwo jeszcze nie zasnęły. Mogłoby się wydawać, że to kolejna z wielu monotonnych oraz spokojnych nocy, która zawitała do świata magii.

-Co zrobimy jak skończę szkołę?

Dziewczyński głos przerwał ciszę, która panowała, a mgiełka jej oddechu pojawiła się na chłodnym powietrzu.  Właścicielka owego sopranu siedziała na szczycie Wieży Astronomicznej, wpatrując w rozgwieżdżone niebo.

-A co byś chciała robić?

Uczennica obróciła się spoglądając na swojego towarzysza, który leżał swobodnie, również z głową skierowaną w stronę świetlistych punkcików. Ciemne włosy były roztrzepane, a błękitne tęczówki skryły się teraz za wachlarzami rzęs, gdy przymknął powieki. Zwykła prosta szata została póki co zamieniona na proste bojówki oraz długą koszulkę z logo jakiegoś magicznego zespołu rockowego.

-Żyć – stwierdziła cicho, starając zapamiętać każdy szczegół chłopaka. To jak parę kosmyków zsunęło się na jego czoło, to jak zakrzywiony był lekko jego noc. To jak jego usta wyginały się w krzywym uśmieszku, a ciemne brwi unosiły do góry w wyrazie troski. Chciała chłonąć tą chwilę całą sobą, pamiętać go lepiej niż siebie.

-Będziesz żyć, obiecuję – powiedział spokojnym, ale poważnym głosem, który dodał jego ukochanej otuchy. Młody mężczyzna przyglądał się teraz jej równie otwarcie co ona jemu, a to świdrujące spojrzenia wydawało się dziewczynie jak najbardziej na miejscu.

-Będziemy żyć – poprawiła go stanowczo, podnosząc głos jak gdyby miał on dotrzeć do samych Założycieli, którzy nad nimi podobno czuwali –Bo co to byłoby za życie bez Ciebie?

-Mniej kłopotliwe – zażartował niebieskooki, wywołując tym jedynie rozbawiony grymas czarownicy –Chodź tu do mnie.

Nastolatka nie wykłócała się za bardzo o ten rozkazujący ton, z chęcią wtulając się w szerokie ramiona. Zadrżała, ale nie z zimna, bo pamiętali oboje by rzucić zaklęcie ogrzewające na ubrania. Nie, ona zawsze tak reagowała na najmniejszy dotyk tego właśnie arystokraty. Ułożyła brodę na jego klatce piersiowej, a jasne włosy rozłożyły się w wachlarz. Złapała między dwa palce guzik jego bluzy, pociągając lekko by zwrócić na siebie uwagę szafirowych oczu.

-Jeśli zginiemy.. – zaczęła szeptem, kładąc palec wskazujący na jego wargach, gdy miał już zaprzeczyć –Jeśli zginiemy, to razem, bo.. ja nie chcę żyć bez ciebie. Wiem, że to okropnie egoistyczne z mojej strony, ale.. kocham cię tak bardzo. Ludzie mogą myśleć, że nie wiemy czym jest najczystsze uczucie czy największa miłość, ale.. jeśli moje serce nie jest twoje, to nie wiem już co jest prawdą. Po prostu.. obiecaj mi, obiecaj, że cokolwiek się stanie będziemy razem.

-Ja..

-Salazarze.. – blondynka usiadła gwałtownie, dopiero zdając sobie sprawę co przed chwilą powiedziała. Zasłoniła twarz dłońmi, zerkając na chłopaka przez palce. Czemu po tym całym wyznaniu przyszło jej do głowy, że on wcale nie kocha jej tak jak ona jego? Może dopiero jego uczucie do niej kwitnie, a ona wyskoczyła tutaj z jakże beznadziejnym wyznaniem –Rozumiem, jeśli ty tak na to nie patrzysz. Wiesz, ja.. czasem tak miewam, że plotę głupoty o czym dobrze wiesz, więc.. ale głupotą nie jest to, że cię kocham .. ja..

-Teraz właśnie pleciesz głupoty – westchnął chłopak, wspierając się na łokciach i uśmiechając szeroko –Jesteś.. ja.. cóż. Kocham cię tak bardzo, że mnie to przeraża, a tym bardziej, że.. nie chcę cię zawieść. Nie jestem typem romantyka czy czułego męża.. ja.. nie potrafię mówić takich rzeczy i nie będę się już powtarzał, więc zapamiętaj sobie to co zaraz powiem. Jesteś największym szczęściem jakie mnie spotkało, jesteś moim światem, a ja.. nie umiem powiedzieć nic co by bardziej ukazało moje uczucia..

-Nie mówisz tego wszystkiego przez presję, prawda? – blondynka zachichotała nerwowo, wyginając palce –Wiem, że wojna, koniec szkoły wszystko komplikuje i ..

-Zamknij się – warknął chłopak, chwytając ją za nadgarstki i przyciągając do siebie. Gwałtownie złapał ją za brodę, przyciskając swoje usta do jej malinowych warg. Pocałunek był przytłaczający, miażdżący oraz porywczy. Blondynka osunęła się na plecy, trzymając ręce nad głową, gdzie przytrzymywał je mężczyzna. Dziewczyna westchnęła, czując ciężar jego ciała na swoim, chłodne palce sunące po jej ciele. Uwolnionymi rękami przyciągnęła go jeszcze bardziej, zachwycając się jękiem jaki wywołało szarpnięcie nastolatka za włosy. Nie zdała sobie sprawy, w którym momencie leżała jedynie w bieliźnie, ale czuła smagnięcie lodowatego powietrza na skórze, kiedy ubrania z zaklęciem ocieplającym zniknęły. Zaprotestowała jednak, gdy chłopak sięgnął po różdżkę by przywrócić działanie magii. Chciała czuć wszystko. Chropowate kamyki wbijające się w jej nagie plecy, chłodny wietrzyk czy delikatne światło księżyca oświetlających ich. Wyobrażała sobie ten moment niezliczoną ilość razy. W jej głowie miał być idealny, miał stać się najpiękniejszym początkiem ich wspólnego życia. W żadnym jednak razie nie widziała tego w ten sposób. Ta dzikość, ta namiętność zastąpiły delikatność oraz niepewność jaką kiedyś pragnęła.

-Marcus.. – szepnęła, rozpaczliwie przytulając się do ukochanego, który unosił się nad nią parę centymetrów –Nie zostawiaj mnie..

-Nigdy, nigdy.. – przyrzekł zduszonym głosem, łącząc ich opuchnięte wargi kolejnym pocałunkiem pełnym uczucia –Kocham ciebie, Millicento, kocham.

 

 

 -.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

 

 

-Poczekaj.

-Granger.. czy naprawdę masz zamiar teraz dawać mi wykład o późnej porze i łamaniu regulaminu? – warknął zirytowany chłopak, kiedy silny uścisk zatrzymał go w miejscu –Jestem troszkę nie w humorze by wysłuchiwać nudne monologi napuszonej Prefekt Naczelnej.

-Co się stało? – gryfonka zignorowała złośliwe uwagi, wbijając stanowczo wzrok w rozproszone oczy ślizgona –Pytam nie jako napuszona Prefekt Naczelna, a .. przyjaciółka.

-Przyjaciółka – powtórzył kpiąco, potrząsając poddańczo głową –Pansy..

-Jesteś draniem – syknęła Hermiona, zaplatając ramiona na piersi –Chodź, nie będziemy tutaj rozmawiać o Pans. Ściany mają uszy..

-Stała czujność – zanucił ponuro blondyn, podążając za brązowooką na siódme piętro –Czyń honory.

Przyjaciółka Wybrańca uniosła jedynie brodę, zastanawiając się nad pomieszczeniem. Czując na sobie intensywny wzrok Malfoy’a, dość trudno było się jej skupić. Tym bardziej, że wciąż miała w głowie myśl, że jest po północy, po zamku raczej nikt nie chodzi. Zerknęła kątem oka na ślizgona, lustrując go wzrokiem. Luźne szare dresy układały się nisko na biodrach, a luźna bluzka z długimi rękawami podkreślała niebiesko-szare tęczówki.

-Już – mruknęła, napotykając jego chłodne spojrzenie. Blondyn podszedł do pojawiających się drzwi, wyprzedzając dziewczynę i chwytając za stalową klamkę. Gryfonka obserwowała jak przekręca gałkę, uchylając wejście.

-Serio, Granger? – chłopak nie powstrzymał szerokiego uśmiechu cisnącego mu się na usta, parskając śmiechem –Myślałem, że mamy .. rozmawiać?

-O co ci chodzi? – Prefekt Naczelna zmarszczyła brwi, przechodząc obok Węża i wchodząc do środka. Od razu poczuła, że się rumieni i zapewne stoi teraz cała czerwona –Chciałam miejsca, gdzie będzie nam wygodnie.

-Jak dla mnie jest bardzo.. wygodnie – zaśmiał się Draco, wskakując na wielkie łoże, które było jedynym meblem w wyczarowanej komnacie. Ściany miały błękitny odcień, a miękki szary dywan uginał się pod stopami. Na środku stało posłanie, które spokojnie zmieściłoby z pięć dorosłych mężczyzn. Balustrady utrzymywały srebrne kotary, a wyrzeźbione wzory na nich wyglądały mistrzowsko.

-Mhmm.. – westchnęła Hermiona, niepewnie zerkając na chłopaka, który rozłożył się na materacu niczym królewicz. Szare tęczówki odnalazły ją, a wąskie usta ułożyły w kpiący uśmieszek –Co ciebie jeszcze tak bawi, Malfoy?

-Krępujesz się usiąść obok mnie na łóżku, mimo że parę dni temu spałaś ze mną? – blondyn uniósł brew, lustrując ją wzrokiem –Nie masz się czego bać, Granger, nie rzucę się na ciebie jak Weasley na kurczaki..

-Fuj, czy ty porównałeś siebie do Rona? – zachichotała dziewczyna, sadowiąc się na brzegu łóżka. Dracon, który skrzywił się teatralnie, złapał ją mocno za nadgarstek wciągając głębiej na materac. W ten sposób przyjaciółka Złotego Chłopca leżała rozciągnięta na samym środku w minimalnej odległości od chłopaka.

-Zapomnijmy o tej feralnej wpadce poetyckiej – poprosił spokojnie, opierając brodę na dłoni i zerkając na nią poważnie –To prawdopodobnie przez ten ciężki stan w jakim się teraz znajduję..

-W porządku.. co się stało? – nastolatka z ciekawością przyjrzała się bladej twarzy, która teraz mogła uchodzić za dzieło jakiegoś wielkiego artysty. Leżąc tak blisko blondyna, mogła jednak dojrzeć szczegóły, które sprawiały że syn Narcyzy wydawał się mniej idealny. Niewielka blizna przecinała koniec jego lewej brwi, a prawy kieł miał minimalny uszczerbek, który pewnie był skutkiem głupiej zabawy dziecka, jakim kiedyś musiał być dziedzic Malfoy’ów.

-Chodzi o Pansy.. – zaczął po paru chwilach ślizgon, opowiadając o dziwnym zachowaniu przyjaciółki, jej wymigiwaniu się odpowiedzi aż w końcu o znalezionym dzienniku. Bez przerwy, chrapliwym szeptem, zwierzał się gryfonce ze swoich obaw oraz trosk o Parkinson. W końcu zawsze z Pans mówili sobie wszystko, a teraz.. teraz widział jak jego mała przyjaciółka cierpi, a on nie umie powstrzymać tego rosnącego bólu w oczach wychowanki domu węża.

-Coś musiało się wydarzyć między świętami a przyjęciem u mnie – przyznała godzinę później Hermiona, z zamyśleniem kreśląc wzory na pościeli –Już wtedy była.. oddalona.

-Też zwróciłem na to uwagę – przytaknął chłopak, który przekręcił się na plecy i wbijał wzrok w gładki materiał –Była zupełnie w innym świecie..

-Tamto spotkanie byłoby wspaniałe, gdyby nie końcówka – westchnęła gorzko gryfonka, przypominając sobie pospieszne żegnanie z przyjaciółmi, gdy przyszedł zapłakany Mason –Nie należała do..

-Wiem – przerwał jej jasnowłosy, zerkając kątem oka na towarzyszkę –A ty i.. Zabini?

-Co ja i Blaise? – burknęła ciemnowłosa, wciąż rozmyślająca nad przyjaciółką.

-Jak się wam układa? – zapytał cicho Książę Slytherinu, przyglądając nieobecnemu obliczu ukochanej –Jest.. okej?

-Jak nie lepiej – przyznała Prefekt Naczelna, nie zauważając bólu w srebrnym spojrzeniu –Myślę, że to wszystko jeszcze bardziej nas do siebie zbliżyło. Wybaczyłam mu wszystko, chociaż tak naprawdę nie miał za co mnie aż tak przepraszać. Nie panujemy nad naszymi uczuciami, a jego serce zostało całkowicie skradzione.. co prawda nie spodziewałam się tylu sekretów związanych z tym romansem, ale..

-Jakim romansem? – warknął wyprowadzony z równowagi jasnowłosy, siadając gwałtownie na materacu –Blaise ci nie powiedział?

-No nie, ale nie dziwię mu się.. albo jednak dziwię – Hermiona skrzywiła się, kierując wreszcie wzrok na towarzysza –Czy ja jestem taka straszna żeby mi o tym nie mówić?

-Nie, nie powinno to w ogóle mieć miejsca – krzyknął rozłoszczony ślizgon, zaciskając pięści na myśl o mulacie –Jak on .. chyba go zabiję..

-Em, Malfoy? – dziewczyna również usiadła, obserwując niepewnie wściekłego blondyna –Nie przesadzajmy, to normalne, że..

-Nie przesadzajmy? – szarooki obrócił się w jej stronę z niedowierzeniem, niemal sycząc jak wąż –Jest zdradzieckim ..

-Zakochał się! – krzyknęła gryfonka, uderzając bezwiednie chłopaka w ramię –Nie przesadzaj! Zakochał się w niej i.. Malfoy?

-Nie rozumiem – mruknął młody śmierciożerca, przeczesując nerwowo włosy –Nie rozumiem już niczego, Granger.

-To nie takie trudne chyba zrozumieć, że twój najlepszy przyjaciel zakochał się w mojej najlepszej przyjaciółce, prawda? – zauważyła ciemnowłosa, nie zdając sobie sprawy z szoku jaki przeżywał właśnie Wąż –Dla mnie to też było niemałe zaskoczenie, że nic nie zauważyłam, ale.. kochają się, a to jest najważniejsze jeśli są dzięki temu tacy szczęśliwi.

-Kochają się? – powtórzył Draco, unosząc brwi –Blaise i.. Arya?

-O nich mówimy cały czas – Hermiona przyjrzała się młodszej kopii Lucjusza Malfoya, szukając wskazówek naprowadzających na jego tok rozumowania –Malfoy?

-Słucham? – właściciel srebrnych tęczówek, uniósł głowę napotykając brązowy, przenikliwy wzrok –O co chodzi?

-Czy ty.. – kujonka pokręciła głową zmieszana, prychając –Czy ty myślałeś, że chodzi o Diabła i.. i mnie?

-Uwierzysz jeśli zaprzeczę? – zaryzykował zerknięcie na nią, widząc kolejny kwitnący rumieniec –Czemu ciebie to tak zaskakuje..?

-Biorąc pod uwagę, że Blaise jest dla mnie jak brat i prędzej pocałowałabym Cormaca niż.. dobra, może wolałabym już Diabełka, ale nie zmienia to faktu, że jest dla mnie jak BRAT, Malfoy, a ja nie całuję przyjaciół, a tym bardziej nie jestem z nimi w ukrytym związku – zachichotała wciąż zniesmaczona myślą o byciu dziewczyną mulata. Oczywiście zdawała sobie sprawę z uroku młodego mężczyzny, ale.. nie potrafiłaby go pokochać inaczej niż jak rodzinę –To tak jakbym miała zostać panią Potter, kiedy Harry jest dla mnie jak członek familii. Określiłabym to jednym słowem.. „fujka”. To znaczy, wiem że u was w rodach czystokrwistych zdarzały się związki kazirodcze i pewnie przez to niektórzy z was są.. specyficzni, ale.. Czemu się tak uśmiechasz?

-Jesteś zdenerwowana? Przez to nawijasz jak katarynka? – chłopak uśmiechnął się szeroko, kiedy spuściła głowę. Nie mógł nawet powiedzieć jak bardzo był w tym momencie szczęśliwy oraz rozbawiony własną głupotą. Kiedy już to wszystko Hermiona powiedziała wydawało się to takie.. oczywiste. On też nie mógł sobie wyobrazić jej z Potterem czy Zabinim w związku. Przecież widział, że traktują się jak rodzeństwo.. więc dlaczego nie wpadł na ten przekręt wcześniej? Czemu nie zauważył tego zauroczenia Blaise’a mugolką?

-Nie.. chciałam po prostu to wyjaśnić, bo.. – zacięła się, wciąż oglądając z niezwykłą uwagą swoje dłonie.

-Bo? – przysunął się do niej bliżej, czując potrzebę zmniejszenia dystansu.

-Jak mogłeś w to uwierzyć? – wyszeptała, pozwalając na złączeniu bladych, smukłych palców z jej –Przecież my..

-Przecież my się pocałowaliśmy? – dokończył równie cicho, śmiejąc chrapliwie –Poprawka, to ja ciebie pocałowałem. A ty parę dni później powiedziałaś, że to nic nie znaczyło.

-Nie powiedziałam tego – zaprotestowała szybko, unosząc wzrok, który od razu skrzyżował się ze rtęciowymi oczami.

-Czyli coś znaczył? – Malfoy zmarszczył brwi, pierwszy raz w życiu nie był pewny co powiedzieć w czyjejś obecności –Bo twoje późniejsze słowa „zakochałam się chyba w kimś innym” wydawały się dość.. mocnym argumentem, że nasze małe zapomnienie było niczym.

-To było twoje małe zapomnienie, Malfoy, a moje słowa.. były największym kłamstwem jakie powiedziałam w ostatnich latach – przyznała, zagryzając wargę w nerwowym tiku –Ale.. to nie ma sensu.

-Ale czemu? – drążył ślizgon, zdając sobie sprawę, że to może być jedyna szansa by coś wydusić z tej upartej dziewuchy –Czemu nie ma sensu to co.. czujemy?

-Harry musi zabić Voldemorta.. a on lubuje się wręcz w dręczeniu oraz krzywdzeniu osób na którym mu zależy.. Malofy, Ron oraz Ginny są na liście najbliższych, Harry’ego, a teraz leżą w Mungu po groźnym opętaniu! Syriusz oraz Fred nie żyją, George jest w głębokiej depresji, nie mówiąc o państwu Weasley.. Jestem jeszcze ja, a Lord Voldemort na pewno skorzysta z każdej okazji by mnie dopaść albo skrzywdzić osoby mi bliskie, bo mój ból będzie dręczyć Wybrańca – znowu zaczęła się nakręcać, wyobrażając sobie najciemniejsze scenariusze –Jeśli się dowiedziałby, że jeden ze śmierciożerców jest ze szlamą, to jak myślisz co by zrobił?

-Jesteś taka durna, Granger – zaśmiał się gorzko Draco, łapiąc jej twarz w dłonie i gładząc delikatnie czerwone policzki –Nie obchodzi mnie, co pomyśli Czarny Pan. Naprawdę. Obchodzisz mnie ty, Granger, nikt więcej.

-Ale..

-Czy jest szansa żebyś zapomniała w końcu o tych wszystkich nieistotnych szczegółach typu wojna, śmierć, wielki czarnoksiężnik i skupiła się na nas? – poprosił nerwowo, oddechem pieszcząc jej wargi –Jeśli to byłby inny świat bez tych bzdur.. czy wtedy byłaby szansa byś coś do mnie poczuła?

-Wiesz, że wciąż trwają dyskusje na temat alternatywnych rzeczywisto..

-Wezmę to za tak – przerwał Hermionie, pochylając oraz zamykając malinowe wargi swoimi. Delikatnie przesunął palcami po szyi, przytrzymując kciuk w miejscu, gdzie dało się wyczuć serce. Z zadowoleniem zauważył, że serce gryfonki bije jak szalone, równie szybko co jego. Przysunął się jeszcze bliżej, popychając ostrożnie prefekt naczelną na plecy. Mniejsze dłonie gładziły jego plecy, a ostre paznokcie bijały się w jego mięśnie, gdy Hermiona chciała go mieć jeszcze bliżej. Nie dbając już czy jej nie ciężko, położył się całym sobą na młodej kobiecie, rozkoszując chwilą zapomnienia. Liczyły się tylko te minuty. Miękkie usta złączone w gorącym uniesieniu, ciężkie oddechy, mocne bicia serc, które wystukiwały to samo tempo.

-Draco.. – jęknęła zdyszana dziewczyna, gdy oderwali się od siebie. Uniósł się na łokciach, zerkając w zamglone, czekoladowe oczy, które błyszczały dziko.

-Chyba nie chcesz mi teraz powiedzieć, że chciałaś powiedzieć nie? – zażartował słabo, czując że jego włosy są w jeszcze większym nieładzie.

-Chciałam tylko powiedzieć, że jesteś aroganckim idiotą – parsknęła, wyciągając drżące ręce i wplatając je w jasne kosmyki –I spytać czemu jesteś tak daleko..

-Nigdy nie jestem daleko od ciebie.. – zaprotestował, pozwalając się przyciągnąć. Ten moment miał zapamiętać już na zawsze. Miał żyć tą chwilą, która potwierdzała ich kwitnącą miłość. Miał czuć zapach truskawek, miał pamiętać chłód aksamitu pościeli oraz skrzypienie materaca, kiedy zatracili się w kolejnym pocałunku.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Harry Potter nie jest tak grzecznym oraz nieśmiałym chłopcem za jakiego ma go większość szkoły. Harry nie jest nawet tak leniwy czy nie potrafiący nauczyć się czegoś z lekcji. Potter nie jest również taki odważny oraz bohaterski za jakiego go mają czarodzieje. Wybraniec naprawdę gdyby nie żył pod presją zabicia największego czarnoksiężnika wszechczasów, okazałby się idealną kopią swojego ojca. Roztrzepany, ale zdolny. To wszystko można było dość łatwo wywnioskować, jeśli przebywało się z nim przez dłuższy okres czasu. I jeśli się było uważnym oraz otwartym dla chłopca. W ten właśnie sposób Erik Hutz, ostry oraz zamknięty w sobie auror, dość szybko nauczył się, że maska zagubionego chłopczyka to pozory. Tak samo Kasta Hogwartu, która nie dopuszczała do siebie „obcych” bardzo szybko odkryła, że pupilek Naczelnego jest dość rezolutnym czarodziejem, który nie jest nawet taki łagodny jak wszyscy myślą. Plotki opowiadały o Złotym Dziecku, gazety nim żyły, a wszyscy czerpali radość z ciekawostek na jego temat. Ale czy ktoś tak naprawdę wiedział jaki on jest naprawdę?

-Jesteś kretynem – stwierdziła Hermiona Granger, najbliższa osoba Chłopca, O Którym Marzyły Wszystkie Młode Czarownice jak napisał ostatnio miesięcznik TopWizzy.

-Ale za to sławnym kretynem – zauważył młody czarodziej, uśmiechając szeroko do idącej obok przyjaciółki –I bogatym.

-Co nie umniejsza tego, że jesteś kretynem – parsknęła śmiechem dziewczyna, poprawiając szalik i zerkając na szarawe niebo –Powiedz mi.. o czym ty myślałeś kupując Hagridowi książkę kucharską?

-Pomyślałem, że to będzie idealny prezent żeby mógł rozwijać swoje kulinarne hobby – zachichotał Wybraniec, schylając się po grudkę śniegu –Nie wpadłem na to, że będziemy jego smakoszami.

-Nie, nie będzieMY, a TY będziesz, cwaniaku – przewróciła oczami, kiedy rzucił śnieżką w pobliskie drzewo –Dzisiejsze pierniczki z pestkami dyni były dla mnie wystarczającym dowodem na talent Hagrida.

-Okej, ale jeśli Hagrid będzie chciał ciebie zaciągnąć na jakieś targi magicznych zwierząt, bo zakocha się w którymś z wymienionych z książki, którą dostał od ciebie to.. nie licz, że wywiniesz się „bo Harry potrzebuje korków z eliksirów” – Potter uśmiechał się szeroko, kiedy kolejna biała kulka w trafiła w czapkę jego towarzyszki. Wracali właśnie z chatki gajowego, a ten poranek zdawał się rozpocząć idealnie. Hermiona zmrużyła groźnie powieki, maszerując jednak dalej w zaspy by dotrzeć do wejścia Hogwartu.

-Myślałam, że masz być wielkim bohaterem – warknęła gniewnie, potykając się o niewidoczny korzeń i lądując twarzą w jasnym puchu. Zielonooki nie powstrzymał śmiechu, gdy zobaczył twarz dziewczyny oblepiony jasnymi śnieżynkami oraz ją całą przypominającą bałwana.

-Wyglądasz .. wyglądasz jak.. – krztusił się chichotem, gdy gryfonka prychając podniosła się z klęczek –Oj, H.!

-Dobrze ci radzę.. milcz – krzyknęła, wbiegając co drugi schodek i wsuwając do ocieplanego korytarza głównego. Minutę później dołączył do niej szukający Gryffindoru, który wciąż zaśmiewał się z przyjaciółki.

-Nie jest źle – stwierdził w końcu Harry, machając radośnie do zbliżającej się Lovegood –Cześć, Lunny!

-Hej, Harry – blondynka stanęła obok nich, uśmiechając z rozmarzeniem –Hermiono.. wszystko w porządku?

-Tak.. przewróciłam się i tyle – mruknęła Prefekt Naczelna, marszcząc z oburzeniem nosek –Co u ciebie, Luna?

-Szłam właśnie poszukać pamilkensów.. to takie małe stworzonka, które sprzyjają zimowym krasnalom i.. – krukonka przerwała w połowie, wzdychając cicho –Ale i tak was pewnie to nie interesuje, prawda?

-Mnie interesuje – Wybraniec przekrzywił na bok głowę, przyglądając młodszej koleżance z rozbawieniem –Kierujesz się w stronę Krukolandii?

-Mhmm, nie.. chciałam przejść się na szóste piętro – jasnowłosa zachichotała, chwytając Harry’ego pod ramię i pociągając w stronę schodów –Gdzie ty idziesz?

-Jeszcze nie wiem – mruknął zielonooki, mrugając do stojącej wciąż Hermiony, która dobrze wiedziała gdzie zmierzał przyjaciel –Do później, Miona?

-Tak, zobaczymy się pewnie na kolacji – potaknęła, wpatrując się w oddalającą parę, która zdążyła już rozpocząć rozmowę na nowy temat –Hej, Harry?

Zielonooki obrócił się od razu, zerkając z uwagą na gryfonkę, która nie powstrzymała cichego śmichu. Roztrzepane czarne włosy, hipnotyzujące tęczówki oraz szelmowski uśmiech chłopaka stanowiły jego nierozłączny element, przez co kochała go jeszcze bardziej.

-I tak jesteś moim prywatnym bohaterem – krzyknęła głośno, czując ciepo, gdy jego uśmieszek powiększył się jeszcze bardziej, a w zielonych oczach błysnęły figlarne oraz ciepłe iskierki.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Chłopak westchnął cicho, czując się zaskakująco dobrze oraz radośnie. Rzadko kiedy miał czas by być takim zrelaksowanym i rozluźnionym. Zazwyczaj bywał spięty, nerwowy, czasem paranoiczny, a jedynie jego przyjaciele pozwalali mu na chwilę wytchnienia. Przy nich nie musiał być Wybrańcem, który ma obwiązek uratować cały magiczny świat przed złem, którego ucieleśnieniem był Lord Voldemort. Kiedy spędzał czas z Hermioną mógł zmienić się z Chłopca, Który Przeżył w samego siebie. Nie tak dobrego, nie tak niewinnego i nie tak smutnego nastolatka, który po prostu żyje chwilą. Gryfonka stała się jego prywatną przystanią, oazą w której mógł się skryć. Prawdopodobnie to właśnie dlatego to ona stała się kluczem do jego umysłu, o czym przekonał się na zajęciach wraz z Erikiem. Dziewczyna dodawała mu sił oraz ducha walki, dla niej był gotów dać z siebie wszystko i wygrać tą wojnę. Brakowało mu natomiast Rona, który również odgrywał niemałą rolę w jego życiu. Ten zabawny rudzielec był taką otoczką, oddzielał świat problemów, od świata nie nieznaczących drobnostek. Wiedział, kiedy należy przerwać milczenie pełne troski, a zamienić je na luźne żarty czy mało ważne tematy jak lekcje. Teraz okazało się, że i ślizgoni okazali się dla niego równie.. znaczący. Przy Draco mógł być tym mniej grzecznym Harry’m, a przy Blaisie kopią swojego ojca. Teodor stał się drugim bratem dla Hermiony, a dla niego pewnością, że zawsze będzie ktoś kto się nią zajmie. Równie dobrze wychodziły im sparingi magiczne, gdyż Nott nie próżnował w czarnej magii. Milli natomiast była tym słodkim akcentem niewinności w jego brudnym od zdrad życiu, a jej narzeczony intersującym rozmówcą, który podzielał jego troski o bliskich. Pansy okazała się mu również dość bliska, kiedy dołączyła do opowiadania bajek Nathanielowi. Wiedział, że musi ją chronić, a upewniło go w tym ta bezbronność nastolatki gdy zasnęła przy młodym Nott’cie. No i Astoria, która..

-Sama nie wiem czy Neville mnie lubi – Harry zamrugał, zerkając z niepewnością na kroczącą obok blondynkę, która również należała do jego najbliższych kompanów. Luna była w jakiś pokręcony sposób jego.. odskocznią. Uwielbiał spędzać z nią czas i po prostu słuchać słodkiego sopranu krukonki, która opowiadała o niestworzonych istotach.

-Trudno cię nie lubić, Luna – zaprotestował gorąco, kiwając głową to paru nieśpiących już portretów –Jesteś tak optymistyczną oraz wyjątkową dziewczyną..

-Wyjątkowa.. czy to nie dwa kroki od szalona? – powiedziała niespokojnie młoda Lovegood, spoglądając błękitnymi oczami na towarzysza –Wiem, że ludzie mają mnie za wariatkę.. ale nią nie jestem, Harry. Nie jestem .. przynajmniej mam taką nadzieję.

-Nie jesteś szalona, Luna, a tym bardziej nie jesteś wariatką – Harry przystanął w połowie korytarza na szóstym piętrze, obracając w stronę koleżanki –Jesteś jedną z najcudowniejszych osób jakie poznałem, a już na pewno najbardziej dobrą oraz troskliwą.. świat bez ciebie byłby .. bez sensu.

-To.. piękne, dziękuję – dziewczyna zamrugała szybko, ocierając spływającą po mlecznym policzku łzę –Czyli Neville.. może mnie lubić?

-Jak najbardziej i.. – zielonooki skrzywił się, czochrając swoją czuprynę –Niech mnie Merlin przeklnie, jeśli on nie szaleje na twoim punkcie. Non stop mówi o tobie, a chłopaki mają już dość, że nawet od słowa takiego jak budyń rozmowa z nim schodzi na twój temat i tego jaka jesteś cudowna. I wiesz co? Ja się z nim całkowicie zgadzam!

-Harry.. – blondynka roześmiała się, stając na palcach i mocno go przytulając –Obiecujesz, że powiesz mi, gdy stanę się szalona?

-Obiecuję – wyszeptał, wtulając twarz w jasne kosmyki pachnące miodem –A ty obiecujesz, że przybiegniesz do mnie po tym jak ci wyzna miłość?

-Obiecuję – zgodziła się dziewczyna, wzdychając i wciąż go nie puszczając –Wiesz co? Myślę, że nawet mroczna magia nie da rady skalać tego dobrego oraz czystego maga jakim jesteś.

-Dziękuję – mruknął Wybraniec, przymykając powieki oraz rozkoszując się tymi słowami –Jesteś naprawdę świetną dziewczyną, Lunny.

-A ty jesteś naprawdę wspaniałym chłopakiem, Harry – odpowiedziała z równym ciepłem, przeczesując po siostrzanemu jego czarne kosmyki jakby chcąc je ujarzmić.

-Kłóciłabym się z tym – oboje obrócili się z niemałym szokiem w stronę jak się okazało trzeciej osoby na korytarzu, która stała niecały metr od nich –Potter.

-Wybacz, Luna, ale muszę lecieć – przeprosił przyjaciółkę Złoty Chłopiec, uśmiechając drwiąco w stronę kamiennej ślizgonki –Powodzenia z tymi palcośtam.

-Dzięki, ale chyba pójdę poszukać Nev’a – blondynka pomachała im, w podskokach kierując się z powrotem do Wielkiej Sali. Gryfon przewrócił oczami, doganiając idącą już na siódme piętro Królową Slytherinu. Astoria wyglądała oszałamiająco jak zwykle, a nawet ten ponury grymas nie zepsuł jej uroku.

-A ciebie co, wilkołak ugryzł? – zażartował z ponurej dziewczyny, która uniosła jedynie wysoko brwi –Jesteś bardziej zirytowana niż zwykle.

-Wiem, że będę musiała z tobą siedzieć przez parę godzin, Potter – warknęła, wyczarowując magiczne drzwi i wchodząc bez czekania do środka. Komnata przybrała postać mało przytulnej sali, a wszystkie ściany pozamieniały się w ogromne lustra –Mam nadzieję, że będziesz wszystko szybko łapał, a idiota jakim zwykle jesteś chociaż raz zamieni się w pojętnego ucznia.

-Mhmmm, słodka oraz urocza jak zwykle – parsknął, uśmiechając szeroko na grymas złości ciemnowłosej –Powiedz.. jak cię do tego zmusił Nott?

-To już sprawa między nami, a nie tobą, Potter – prychnęła ślizgonka, rzucając swoją torbę na jedyny w pomieszczeniu fotel –Chcesz zacząć tortury fizyczne czy psychiczne?

-Nie wiem.. – przyznał, krzywiąc się lekko ze zmieszaniem –Jestem kiepski i w tym, i w tym.

-Zdaję sobie z tego sprawę – przyznała zielonooka, kręcąc ze smutkiem głową –To będzie masakra.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Zielone spojrzenie, włosy upięte w idealnego koka, doskonałe proporcje twarzy, pełne oraz różowe wargi, poważna mina, twardy wyraz. Proste plecy, uniesiona broda i nienagannie czyste ubranie. Spokój. Brak uczuć. Ideał.

Astoria uniosła brew, burząc tym harmonię jaka widniała na jej obliczu i przyjrzała się jeszcze raz stojącej przed nią osobie. Lustro zapewne nie kłamało, a ona stała niczym Królowa na prawie pustej sali, wpatrując się w siebie jak w niespotykany okaz w Zakazanym Lesie. Tylko, że nie czuła się wolna. Raczej jak spętane zwierzę, które przywiązano na siłę i wsadzono do klatki. Mogła wmawiać sobie czy innym, że to oni widzą ją zza szyby, ale.. to ona była tą obserwującą. Z zazdrością zerkała na dziewczęta, które nie dbały w ten sposób o swój wizerunek. Dobrym przykładem była Hermiona, której opinia innych nie przeszkadzała w normalnym życiu. Gryfonka ubierała się w co chciała, mówiła to chciała, myślała tak jak chciała, dobierała przyjaciół takich jakich chciała. Była sobą. Ona natomiast mogła jedynie przykładać twarz do niewidzialnej szyby by przyglądać się tym prozaicznym czynnościom dziewczyny, którymi ona sama nie powinna się zajmować. I nie chodziło o to, że Miona była mugolaczką. Osobą czystokrwistą, a zachowującą się w podobny sposób była sama Ginny Weasley. Rudowłosa wkładała luźne stroje, które nawet nie przyciągały uwagi. Biegała nawet po korytarzach w swoich znoszonych trampkach, które były popodpisywane niemal przez większość jej przyjaciół. Astoria nawet nie zdawała sobie sprawy jak bardzo jej tego zazdrościła. Albo raczej czegoś innego, co nie zmienia faktu, że TO miało wpływ na rezolutność tego rudzielca.

Przeniosła ciężki wzrok ze swojego odbicia na sylwetkę troszkę oddaloną. Ciemnowłosy siedział na podłodze, opierając jeden łokieć o kolano, a drugą ręką miętosząc swoje roztrzepane pukle. Zmarszczone czoło oraz skupione oczy niemal ukazywały intensywność z jaką chłopak wpatrywał się w kawałek papieru. Wydawał się stremowany oraz lekko spięty o czym świadczyły napięte ramiona gryfona. Ślizgonka przesunęła się troszkę na bok, przyglądając znajomej twarzy. Kiedy zaczęła zwracać uwagę na wyrazistość jego spojrzenia? Czy zauważać w jakim zabawnym tiku pociera nos, zapewne zapominając, że nie nosi już okularów. Pamiętała swoje zaskoczenie, gdy napotkała te iskrzące się tęczówki bez osłony szkieł. Chwilę później wiedziała już, że Wybraniec przeszedł operację korekcyjną wzroku. Brak okularów trzeba przyznać przysłużył się jego osobie, a teraz wyglądał mniej dziecinnie i niewinnie.

-Gdybym zapomniał kim jesteś.. uznałbym to za przejaw nadmiernego zainteresowanie moją osobą – Harry Potter uniósł nagle wzrok, krzyżując go z wciąż spokojną Królową Slytherinu, która jednakże nie zdążyła całkowicie ukryć blasku ciepła na swojej twarzyczce –Czemu to robisz?

-A co takiego robię? – uniosła brwi, podchodząc bliżej do nastolatka –Sprawdzam czy pracujesz.

-Robię to od czterech godzin.. poprawka pięciu – zerknął na zegarek, przewracając oczami –Może przerwa?

-Jesteś niezmiernie leniwą istotą – mruknęła, wyczarowując w komnacie dwie poduchy i siadając na tej zielonej –Powiedz mi szczerze.. czy bez Hermiony zdołałbyś zdać chociaż do hmm drugiej klasy?

-Bez Hermiony nie dożyłbym drugiego roku, Greengrass – sprostował, rzucając się z westchnieniem ulgi na szare siedzisko –Już wtedy mnie ratowała.

-Czy to jest ta historia o.. kamieniu filozoficznym? – zapytała szczerze zaciekawiona dziewczyna, przypominając sobie historię, którą opowiedziała jej gryfonka –Muszę przyznać, że.. nie spodziewałam się tego.

-Myślałaś że pławię się w luksusach, a nad moim życiem drzy cały świat? – parsknął, marszcząc grymaśnie nos –Co prawda teraz nagle wykazują zainteresowanie moim bezpieczeństwem, ale dopiero po.. odrodzeniu się Voldemorta.

-Wierzyłam – ciemnowłosa spuściła wzrok na dłonie, które położyła na kolanach –Ja tobie wierzyła, Potter, od momentu w którym pojawiłeś się z .. nieprzytomnym..Cedrikiem na boisku.

-Martwym Cedrikiem – poprawił ją cicho zielonooki, pocierając z namysłem brodę –Dlaczego?

-Nie mam pojęcia – przyznała również szeptem, zagryzając wargę –Nie mam pojęcia, Potter.

Ślizgonka zerknęła na towarzysza, który zapatrzył się w lustro i pogrążył we własnych myślach. Z ciekawością obserwowała szukającego Domu Lwa, który wydawał się teraz bardziej rozluźniony. Zastanawiała się jak długo musieliby rozmawiać by przynajmniej zachowywał się jak przy.. jak na przykład przy Lovegood. Nie potrafiła nawet nazwać tego niemiłego uczucia, jakie ja dzisiaj napadło, gdy idąc na spotkanie z Wybrańcem natknęła się na tą dwójkę. Jak on śmiał przytulać tą świruskę, gdy byli umówieni? Jak mógł się tak uśmiechać do tej wariatki, kiedy wiedział, że zaraz spotka się z nią? Czemu.. czemu przy niej nie był taki..

-Czemu taka jesteś? – Harry patrzył na nią ze szczerym zainteresowaniem, moszcząc wygodniej na sofie i sięgając po ciastko, które wyczarowała w Pokoju Życzeń –Czemu tak siedzisz?

-Nie mam pojęcia o co ci chodzi – prychnęła, przekrzywiając na bok głowę –Źle siedzę?

-No właśnie zbyt doskonale – zaprotestował, mrużąc z namysłem powieki –Umiesz się w ogóle garbić?

-Garbienie się nie przystoi damie – wyrecytowała odruchowo, wzdychając ciężko –Zawsze napominano mnie bym tego nie robiła, więc czemu nagle mam się garbić?

-Nie męczy cię to czasem? – Złoty Chłopiec uśmiechnął się lekko –Bycie taką idealną?

-A ciebie nie męczy bycie bohaterem? – odparowała, opadając z większym rozluźnieniem na oparcie i zrzucając w połowie twardą maskę Królowej.

-Dla niektórych warto być bohaterem – sprostował, parskając śmiechem na własne słowa.

-Dla niektórych warto być idealną – dorzuciła cicho, również się uśmiechając leciutko –Opowiesz mi o tym pierwszym roku..?

-Jeśli komuś to zdradzisz.. będę musiał cię zabić – ostrzegł ślizgonkę Harry, pochylając w jej stronę i rozpoczynając opowieść. Nawet nie zauważyli kiedy upłynęły im aż dwie godziny na samych rozmowach. Nie zwrócili uwagi na tikające wskazówki zbyt zatraceni w poznawaniu siebie. Tych prawdziwych. Do wieczora przesiedzieli razem w Pokoju Życzeń na przemian zagadując siebie, ćwicząc wygłaszanie mów oraz tańcząc. Który jak później stwierdził sam Harry Potter okazał się dość przyjemnym doświadczeniem.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona wstrzymała oddech, kiedy drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się, a do środka weszła kolejna grupka osób. Niemal obsesyjnie wyłapała jasne kosmyki pośród ciemnych czupryn. Ich właściciel siadał przy stole Domu Węży, rozmawiając z zaangażowaniem z Marcusem oraz Goylem. Przyglądała się im przez chwilę, kierując z powrotem wzrok na własny talerz.

-Wszystko okej, Hermiono? – Dean Thomas zerkał na nią z troską, kiedy po raz kolejny westchnęła ciężko –Źle się czujesz?

-Nie, dziękuję, wszystko jest w porządku – odparła cicho, poklepując kolegę po ramieniu i rozglądając się od niechcenia po sali. Czuła się opuszczona bez ciemnej czupryny Harry’ego przy stole, ale wiedziała że ten ma ważniejsze rzeczy do robienia. Sam Dumbledore zwolnił go dzisiaj z zajęć, jak i Astorię, która miała pomóc mu przygotować się do Balu Noworocznego. Arystokratka słynęła z klasy oraz elegancji, której miała nauczyć Potter’a. Dość ciężko było sobie wyobrazić nie stremowanego zielonookiego, który bez jąkania wymówi całą mowę, a potem mistrzowsko zacznie tańczyć. Teodor zarzekał się jednak, że dwa dni ze ślizgonką, a Złoty Chłopiec zmieni się o stokroć. 

-Nie potrafisz przestać myśleć, prawda?

Prefekt uniosła głowę, zauważając dopiero stojącego niecały metr od ich stolika Nott’a. Ciemne włosy jak zwykle opadały na jego czoło, a czarne jak onyksowe kamienie tęczówki błyszczały zniecierpliwieniem, rozbawieniem oraz irytacją.

-Ktoś musi to robić – mruknęła, upijając ostatni łyk soku dyniowego i odkładając naczynie z powrotem na miejsce -Już czas?

-I tak jesteśmy spóźnieni – wzruszył ramionami beztrosko, uśmiechając lekko gdy od razu się poderwała do góry –Spokojnie, H., ostrzegałam, że przybędziemy dopiero po obiedzie.

-Nigdy się nie spóźniam – burknęła, żegnając się szybko z domownikami Gryffindora i pociągając ślizgona na korytarz –Nie musieliśmy tyle czasu zmarnować na jedzenie, gdybyś tylko powiedział, to..

-To byś nic nie zjadła i jeszcze omdlała w czasie ubierania – dokończył z ironicznym prychnięciem, pociągając ją w jeden z mniejszych korytarzy, mrucząc coś o drodze na skróty –Nie masz się czym przejmować.

-Ty się w ogóle czymś przejmujesz? – warknęła wściekła gryfonka, zeskakując co drugi schodek –Znając życie nie, ale ja mam czym!

-Hermiona..

-To ja będę jedyną mugolaczką na zjeździe buców, to ja będę musiała znosić pełne oburzenia spojrzenia, to ja będę słyszeć obraźliwe komentarze, to ja będę..

-Miona..

-A jak zrobię coś głupiego? – kontynuowała biadolenie, wzdychając ciężko –A jak będę brzydko wyglądać w za ciasnej sukni? A jak pęknie?

-Hej, hej, hej, Hermiono Granger – ślizgon powstrzymał się ostatkiem sił przed napadem śmiechu, łapiąc przyjaciółkę za łokieć i obracając w swoją stronę –Nie masz czym się martwić. Będziesz wyglądać pięknie, a uwagi innych są nic nie warte.

-Ale..

-A jak pęknie ci suknia, to masz pewność, że wszyscy zapamiętają ten moment na następne stulecie – przewrócił oczami, unosząc podbródek gryfonki do góry –Gdzie się podziała twoje gryfońska odwaga?

-Zwinęła się w kłębek i wyjechała na urlop – westchnęła cicho, obejmując chłopaka i mocno go przytulając –Nie wiem jak ty ze mną wytrzymujesz.

-Wiem, jestem niesamowity – wyszeptał do jej ucha, wzbudzając dźwięczny chichot –Gotowa?

-Nie będę już bardziej – skrzywiła się, splatając ich palce –Jak ja się w to wpakowałam?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

-Wyglądasz…

-Jak nie ja – stwierdziła dziewczyna, podchodząc bliżej do lustra by przyjrzeć się swojemu odbiciu.

Czarny jak noc aksamit sięgał ziemi, falami opadając na jasny kamień. Suknia była gustowna oraz bardzo elegancka utrzymana w starym stylu. Onyksowy gorset zawiązany sznureczkami kojarzył się ze starymi filmami, a ciemna koronka z której zostały zrobione rękawy przypominała bajeczne stroje z bajek. Kreacja była prosta, ale jednocześnie bardzo drobiazgowa. Każda nitka miała swoje zadanie oraz miejsce, każdy koralik doczepiony do postawionego wysoko kołnierzyka błyszczał się w świetle, a każdy wyszyty wzór wydawał się ożywać przy najmniejszym ruchu. Hermiona z ciekawością przyjrzała się swojej fryzurze, gdyż po raz pierwszy w życiu jej włosy zdołały się ułożyć w misternie robionym koku. Zaledwie parę krótszych kosmyków było na wolności, których zadaniem było opadanie wokół jej twarzy. Makijaż był kolejnym arcydziełem, który wydawał się ją całkowicie zmienić. Mocno podkreślone oczy zdawały się jeszcze bardziej brązowe, czerwone usta pełniejsze, a policzki nawet bez pudru zdrowo zarumienione.

-Nie.. wyglądasz jak najbardziej jak Hermiona Jane Granger – mężczyzna stanął przy niej przed lustrem, krzyżując z nią spojrzenia –Tylko z małym akcentem rodu Nott’ów.

-Nie jestem tego pewna.. w ogóle nie jestem pewna czy to dobry pomysł – przyznała cicho, unosząc ostrożnie fałdy aksamitu by zobaczyć buty. Naprawdę nie wiedziała jak zdoła utrzymać w nich równowagę, gdyż nie przywykła do tak wysokich obcasów –Co ja tu tak w ogóle robię?

-Cóż Hermiono.. jesteś teraz członkiem naszej rodziny.. – towarzysz gryfonki zamilkł, gdy uniosła zaskoczona wzrok z butów na niego. Mężczyzna miał na sobie odświętny frak również w czarnym kolorze, a na niego zarzuconą tego samego koloru szatę. Z książek pamiętała, że był to jeden z tradycyjnych stroi balowych u czarodziei, ale nie zmieniło to faktu, że na żywo Francis Nott wyglądał jak bohater filmów o czasach średniowiecznych. Włosy zaczesane do tyłu nadawały jego twarzy jeszcze ostrzejszy wyraz twarzy, a głęboko osadzone oczy przyglądały się jej czujnie –Tak, jesteś teraz jedną z córek naszego rodu, a naszym obowiązkiem jest właściwe zaprezentowanie ciebie przed szerszym gronem.

-Nie jestem pewna czy spotka się to z ich pełną akceptacją – zauważyła spostrzegawczo, unosząc brwi –Czy to nie zaszkodzi waszej reputacji?

-Nie mogę się już doczekać ich reakcji – przyznał z diabolicznym błyskiem w oczach, przekrzywiając na bok głowę –A jak co do reputacji.. Nathanielu jak brzmi dewiza naszej rodziny?

Hermiona obróciła się zaskoczona, dopiero zauważając przybycie małego chłopca. Schorowany Nott przysiadł na taborecie przy toaletce, przyglądając im się z ciekawością. Ze strachem dziewczyna zauważyła, że jego twarz znów stała się wychudzona, a blask życia ponownie zmalał.

-Rodzina, obowiązek, honor – wyrecytował spokojnie, uśmiechając z trudem do gryfonki –Ślicznie wyglądasz, H.

-Dziękuję, Natie – powiedziała delikatnie, chłonąc jego widok z rosnącym ciepłem –Miałam przekazać pozdrowienia od Harry’ego.

-Harry’ego? – malutki czarodziej zarumienił się, podciągając kolana pod brodę –Coś jeszcze mówił?

-Non stop mówi o bajkach, które musicie obejrzeć – zaśmiała się, kiedy malec wpatrywał się w nią z niedowierzaniem –Wydaję mi się, że zyskałeś przyjaciela.

-I to nie byle jakiego – Teodor stanął w wejściu, kiwając głową w stronę dziadka –Rodzice czekają na dole.

-Zawołam Sophie – mruknął starszy mężczyzna, ignorując zupełnie młodszego wnuka i wychodząc na korytarz.

-Zazdroszczę wam – wyszeptał chłopczyk, zagryzając nieśmiało wargę –Kiedy wrócicie?

-Mam nadzieję, że jak najszybciej – burknęła nastolatka, siadając ostrożnie przy młodszym z braci –Ja zazdroszczę tobie. Naprawdę nie wiem jak wytrzymam w tych butach.

-Kobiety.. – prychnął Nathaniel tonem znawcy, przewracając oczami –Będzie tam tyle znakomitości, a ty mówisz o butach.

-A co jeśli kogoś niechcący zabiję tymi obcasami? – parsknęła śmiechem, czochrając czuprynę niebieskookiego –Wierz mi.. to nie przelewki.

-Teodor się tobą zaopiekuje – powiedział poważnie chory malec, zerkając z ukosa na brata, który stał wciąż w drzwiach –Zadbasz o nią, prawda?

-Prawda – obiecał Teodor, kiwając na partnerkę –Pora na nas.

-Trzymaj kciuki – poprosiła dziewczyna, przykładając palce do ust, a potem do policzka małego przyjaciela –Nie chcę cię pobrudzić.

-Ja ciebie też nie – Nathan powtórzył jej gest, popychając ją w stronę wyjścia –Miłej zabawy.

Hermiona ruszyła korytarzem wraz ze starszym z braci, chwiejąc niebezpiecznie na butach. Przystanęli przy czekającej już rodzinie, obserwując siebie nawzajem. Francis poprawiał właśnie mankiety fraku, mrucząc coś o bucach i nudnych przyjęciach. Jonathan Nott, ojciec chłopców, rozmawiał ze swoją piękną małżonką. Również założył odświętny strój, tak jak ojciec zaczesując włosy do tyłu. Jego puste oczy zatrzymały się na nich, chwilę później znów wędrując w stronę zegara wiszącego na ścianie. Katerina Nott odziana w suknię jak z bajki przypominała boginię. Jej suknia miała odcień onyksu, ale dopasowana została tak idealnie, że wydawać by się mogło, że to kawałek nocnego nieba. Długie rękawy zostały wykończone luźniejszym, wiszącym materiałem. Materiał ciągnął się kawałek po ziemi, a kołnierz eksponował długą szyję kobiety. W zgłębieniu na jej klatce piersiowej wisiał piękny wisior, przedstawiający wyjącego wilka. Znak herbu rodu Nott’ów.

-Robisz oszałamiające wrażenie – matka Teodora uśmiechnęła się ciepło do gryfonki, odgarniając na plecy długie, proste włosy, w które zostały wpięte malutkie diamenciki, które świeciły się w blasku świec jak gwiazdy.

-Nie mogę zaprzeczyć – ku zaskoczeniu wszystkich Jonathan skinął aprobująco głową, mrużąc powieki –Brakuje tylko jednego elementu.. Teodorze?

Chłopak obrócił się w stronę przyjaciółki, mrugając szelmowsko. Jak każdy członek jego rodziny jego widok również zapierał dech w piersi. Czarne tęczówki błyszczały niebezpieczni, a blada karnacja pięknie się kontrastował z równie ciemnym strojem. Ślizgon wyciągnął z kieszeni pudełeczko, uchylając jego wieczko. Hermiona wstrzymała oddech, unosząc z wnęki pierścień, który dostała na święta. Wsunęła ostrożnie sygnet na środkowy palec, przyglądając pięknej ozdobie. Był to ostateczny dowód, że przynależała do tego starożytnego rodu czarodziei.

-Gotowa? – Wąż uśmiechnął się, zerkając na zegar. Do aktywowania świstoklika zostało dziesięć sekund.

-Tak.