W sek­re­cie mo­jego ser­ca po cichu roz­pa­lam marzenia.

Cześć wszystkim!

Już po świętach, ale jeszcze spotkania z rodziną trwają. Przynajmniej tak jest u mnie :< Ale rozdział jakoś udało się napisać, a nawet jestem z niego zadowolona.

Mam nadzieję, że spędziliście miło Wigilię oraz następne dni. Dostaliście prezenty czy rózgi? :D

Wciąż w świątecznym transie,

Lupi♥

PS. Ten rozdział tak troszkę o Nottach (wyjaśnia się kim jest warg) oraz Malfoy'ach :D

PPS. W moim opowiadaniu zachowała się tradycja i oprócz skrzatów, arystokraci mają również ludzką służbę.

Rozdział jeszcze nie sprawdzony, bo beta gdzieś wybyła, więc wybaczcie błędy :)) Beta już jest i nie wybyła tylko była na wizycie rodzinnej ot co.  :P Już sprawdzone <3

Obudził ją piękny zapach dochodzący z kuchni, a w brzuchu zaburczało głośno. Westchnęła, uśmiechając się i rozkoszując chwilą lenistwa. Słyszała śmiech taty, który prawdopodobnie droczył się z żoną. Poleżała jeszcze przez parę minut, ale w końcu zdecydowała, że pora wstawać. Gryfonka weszła do zatłoczonej już kuchni, cudem unikając zderzenia z pięcioletnim Jamsem, który przemknął obok niej z kubkiem kakao. Mały kuzyn usiadł na schodach wśród towarzyszy, krzycząc radosne „przepraszam”.

-Hermiono, skarbie, możesz wyjść gdzieś z tymi potworkami? – ciotka wskazała czwórkę maluchów, jednocześnie zaglądając do piekarnika.

-Daj się dziewczynie chociaż herbaty napić, Helen – zrugała córkę najstarsza pani Granger, stawiając przed dziewczyną kubek.

-Dziękuję, babciu – czarownica przesunęła się w róg, obserwując zebranych. Wczoraj wieczorem, gdy miała swój pierwszy dzień w Londynie za sobą, zjechała się cała rodzina. Babcia już wcześniej obecna śmiała się, że wcale nie tęskniła za swoimi dziećmi i wnukami. Pierwsza była ciocia Helen, starsza siostra mamy, która wraz z wujkiem Richem oraz synami przybyła obładowana zakupami. Pięcioletni James wraz z dwuletnim Michaelem wprowadzili istny chaos. Wieczorem przybyła reszta klanu, czyli cioteczka Jennifer (młodsza siostrzyczka taty) wraz z mężem – Robertem oraz czteroletnim – Nickiem. Ostatnimi gośćmi byli owdowiały wuj Newt z córką – Ruby. W ten sposób cała rodzina Hermiony zjechała się do jej niewielkiego domku dzień przed Wigilią by pomóc w przygotowaniach.

-Jennifer?! Gdzie położyłaś mój telefon? – głos Roberta dobiegał z jednego z pokojów gościnnych, a wszyscy zebrani w kuchni zgodnie prychnęli pod nosem.

-Kochanie, wszystkie telefony, laptopy czy inne cuda zostały zamknięte na kluczyk w schowku – wrzasnęła lekko zawstydzona ciotka Jenn, podając Hermionie kromkę chleba.

-On chyba nigdy tego nie zapamięta – mruknął Rich, pocierając grzbietem dłoni swoją krzaczastą brodę i zostawiając na niej biały ślad mąki –A pierwsza zasada na zjazd rodzinny brzmi? Bachory?

-Zelo telefonów olaz zelo intelnetu – krzyknęły wszystkie dzieciaki, wychylając głowy zza drzwi.

-Świetnie – Helen uśmiechnęła się nerwowo, szukając czegoś po szufladach –W nagrodę możecie pójść na dwór z Mioną.

-Miłej zabawy – parsknął rozbawiony Rich, słysząc wrzask radości najmłodszych. Hermiona wzruszyła ramionami, wymykając się z pomieszczenia i ubierając szybko w kurtkę. Nie miała nic przeciwko spacerowi z dziećmi, ba! Była szczęśliwa, że to już normalne, że z nimi gdzieś wychodziła. Uwielbiała małych kuzynów, którzy byli najsłodszymi dziećmi w historii Grangerów. Zerknęła jeszcze okiem na zegar, obracając znów do gromadki. Poprawiła wszystkimi szaliki oraz naciągnęła czapki, wreszcie pozwalając opuścić dom.

-Idziecie do parku? – ojciec dziewczyny stał na zewnątrz ubierając jeszcze choinkę. Tuż przy nim siedziała na śniegu matka Hermiony, która w dość nieudolny sposób udawała, że pomaga.

-Idziemy ulepić bałwana – potaknęła, machając im na pożegnanie. Pilnując by maluchy szły z dala od ulicy pozwoliła sobie wreszcie na krótką chwilę zamyślenia. Uwielbiała zimię, uwielbiała śnieg i uwielbiała święta. Ten nastrój, zjazd całej rodziny oraz radosne piski bachorków sprawiały, że czuła się spełniona i dopasowana.

-Mionaa? – Ruby, która szła obok niej za rękę z Nikiem, pociągnęła kuzynkę za kurtkę –Dlacego snieg jest bialy?

Hermiona uśmiechnęła się szeroko, obserwując jak czekoladowe tęczówki dziewczyny wpatrują się w nią z rządzą wiedzy. Mała, kochana Ruby była najbardziej dociekliwa z wszystkich dzieci. A na dodatek z chęcią słuchała wywodów gryfonki, które potrafiły się ciągnąć godzinami. Upewniwszy się, że James wraz z Michaelem wciąż grzecznie ubijają śnieg, rozpoczęła ogólne objaśnienie.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

-Helmiona! Są plezenty!

Piękne, brązowe tęczówki otworzyły się gwałtownie, gdy trzy małe ciałka wskoczyły jej do łóżka. Ich właścicielka z delikatnym uśmiechem zrzuciła z siebie maluchy, które już piszcząc biegły z powrotem na dół. Wczorajszy wieczór był jak zwykle cudowny oraz pełny ciepła rodzinnego. Dzieci śpiewały kolędy, a wszyscy dorośli zamiast mówić o pracy skupili się na swojskich, przyjemnych tematach. Nawet wujek Robert – całkowicie uzależniony od internetu, telefonów oraz pracy – śmiał się w niebogłosy zapominając już o swoim cudownym sprzęcie zamkniętym w schowku.

-Mozemy juz lozpakować? – oczy Nicka błyszczały pełne ekscytacji.

-Jasne – ciotka Helen siedziała na sofie wśród swoich sióstr, popijając kawę. Hermiona z uśmiechem obserwowała, jak bliskie osoby przyglądają się prezentom. Ojciec gryfonki usiadł na środku odczytując podpisane paczki i podając małym pomocnikom. Wszyscy członkowie co chwila wybuchali śmiechem albo komentowali swoje podarunki. Babcia opowiadała tymczasem o starych zwyczajach. Hermiona wciąż parskając na widok rumieńców kuzynów, którzy wykrzykiwali wciąż „KLOCKI LEGO” albo „Mazyłem o tym”, posprzątała papiery i zaniosła nowe gadżety do swojego pokoju. Na jej łóżku leżała kolejna sterta paczuszek. Z uśmiechem usiadła w rogu i sięgnęła po pierwszy kolorowy kartonik. Dużo cukierków, wynalazków od Georga, który dopiero pozbierał się po śmierci brata, nowy sweter od Pani Weasley. Westchnęła cicho i szybko sięgnęła po kolejny prezent. Następny podarunkiem okazała się suknia balowa. Bordowy, falisty dół i ciemniejsza góra z koronkowymi rękawami. Olśniewająca kreacja zdumiała gryfonkę. Położyła ją na fotelu, zerkając na liście „Jak ją zobaczyłam to od razu mi się z Tobą skojarzyła, Twoja A.”. Pokiwała głową nad rozrzutnością Astorii. Od niej Ślizgonka dostała najnowszy album Stonesów wraz z biografią Keitha Richardsa. Kolejny prezent był od Pansy wraz z karteczką „Początek naszej znajomości, xoxoxo Pan”. Była to księga o ciekawym tytule „Tajemnice Wszechświata”, Miona wybrała stronę chybił trafił i w pokoju pojawiły się po chwili gwiazdy i planety. Z otwartą buzią patrzyła na prezent, który wyświetlał w półciemnym pomieszczeniu kosmos. A potem zaczęła się śmiać, bo ona Parkinson podarowała teleskop ze zbiorem gwiazd, z identyczną kartką. Następnym darem okazały się dwie rzeczy. Śliczna bransoletka z srebrną sową na rzemyku i wielki pluszak przypominający węża. Miał miły materiał, a kiedy go przytuliła znalazła karteczkę. „Wesołych Świąt, kochana! Bransoletka przyjaźni i wąż strażnik. To nie jest zwykła przytulanka, ale już pewnie wiesz. Całuję tysiąc razy, Milli”. Przytulanka strażnik? Gdzieś o tym czytała, chyba jeśli położy się go obok cennej rzeczy, to pluszak ukąsi złodzieja. Założyła symbol ich przyjaźni. Milli podarowała poradnik „Jak nie zginąć przed ślubem” oraz książkę z Starożytnymi Runami, na których punkcie blondynka miała obsesję. W następnej torbie znalazła wielki kuferek. Z zaciekawienie otworzyła kłódeczkę i jej oczom ukazała się Myślodsiewnia. Otworzyła zdumiona usta wyciągając pospiesznie liścik. „Wiem, że masz teraz minę „jestem wkurzona, więc zwiewaj”, ale prezent trafiony, Szef Piekła – Diabełek. PS. Wesołych Świąt, Hermiś!”. Pocieszyła się myślą, że sama również postarała się o ciekawy prezent dla niego. Dwa bilety na U2, drugi ukochany zespół Zabinigo. Została jej jeszcze jedna paczuszka. Otworzyła i jej oczom ukazała się Historia Hogwartu w pierwszym wydaniu. Z okrzykiem radości przewertowała strony i sięgnęła po kartkę z pudełka. „Wesołych, Granger”. Tylko jedna osoba tak do niej mówiła. Dracon Malfoy. Zadowolona, że sama postarała się również o cenny prezent dla niego odłożyła antyczne dzieło na bok. Platynowy dostał od niej additi cogitationes, czyli dwa pierścienie ze szmaragdem, które jak się je włożyło pozwalały odczytać drugiemu nosicielowi myśli. Bardzo przydatne w walce i drogocenne. Hermiona zdobyła je cudem, sama zrobiła eliksir i rzuciła zaklęcie.

Wszystkie prezenty ułożyła na biurku, a papiery powyrzucała. Wtedy zauważyła, że nie dostała nic od Teodora. Może zapomniał? Nie dziwiła mu się, w końcu jego babcia umarła, a brata wyczerpywała choroba. Czując jednak lekki zawód wzięła piżamkę i poszła wziąć cieplutką kąpiel. Przeglądając kolorowe czasopisma, rozgrzała się i rozluźniła. Po godzinie, słysząc niecierpliwiącą się rodzinę wskoczyła w ubranie i poszła do kuchni po herbatę. Pogadawszy z babcią oraz wujostwem, uciekła porywając jedno ciastko na. W drzwiach jednak zaskoczona stanęła, a szklanka poleciała na podłogę. Spodziewała się wszystkiego oprócz tego.

-Córuś wszystko dobrze? Coś się stało? – zaniepokojony głos jej taty, wybudził ją z szoku.

-Nic, tato! Potknęłam się i upuściłam herbatę! – posyłając pytające spojrzenie gościowi, kucnęła i zaczęła zbierać kawałki szkła –Co ty tu robisz?

-Nic, wpadłem w odwiedziny – jego zachrypnięty szept rozległ się tuż za nią. Po chwili dwie dłonie pomagały jej zbierać pozostałości kubka –Nie wiedziałem, że aż tak się zdziwisz, Miona.

-No co? – podeszła do śmietnika, przymykając kopnięciem drzwi -Nie codziennie wieczorem zastaję na swoim łóżku ślizgona

-Zapewne wolałabyś widzieć tu INNEGO ślizgona – droczył się, kiedy rzuciła się by go uściskać –Gryfiątko, przecież widzieliśmy się dwa dni temu!

-Wiem – powiedziała, śmiejąc się kiedy przewrócił oczami. Wskoczyła na łóżko, poklepując miejsce obok siebie. Chłopak i tak nie czekał na zaproszenie tylko od razu władował się na miękki materac. Położył się wpatrując w sufit, a brązowooka ułożyła się tuż obok niego. Często robili tak w Hogwarcie. Leżeli obok siebie, rozmawiając albo myśląc, byle obok siebie. Właściwie zastanawiała ją ta więź z Nottem. Sama przed sobą nie ukrywała, że chłopak stał się dla niej bardzo ważny w te niecałe pięć miesięcy. Był jej drugą połówką i w jakiś pokrętny sposób pokochała go. Tak jak kochała Harry’ego miłością siostrzaną. Uwielbiała jego śmiech, charakterystyczny dla niego zapach perfum kojarzył się z bezpieczeństwem, czarne oczy uspakajały, a cały charakter chłopaka ją uzupełniał. Przy nim czuła się wolna i była po prostu sobą.

-Jestem tu też z innego powodu, H – usłyszała jego cichy głos, popatrzyła w jego stronę. Czarne oczy wpatrywały się w nią, a smutny uśmiech błąkał po jego twarzy. Obróciła się do niego przodem. Jej towarzysz podniósł się by podejść do biurka. Wziął z niego małe pudełeczko, chwilę później kucnął przy łóżku.

-Rozpakuj, Hermiono – posłał jej lekko zawstydzony uśmiech –Sam chciałem Ci wręczyć prezent.

-Oo, Teo – usiadła i z miną pięciolatki sięgnęła po nową paczuszkę. Ostrożnie wyjęła śliczną sukienkę. Z czarnego, delikatnego materiału falowała lekko. Całe plecy i rękawy były z koronki. Wcięcie w talii, a później rozłożysty dół dawało ciekawą kreację –Wow, jest wow…

-Miałem nadzieję, że ci się spodoba, ale to nie wszystko –posłał jej lekki uśmiech i obserwował kobiece ruchy. Hermiona odłożyła sukienkę na bok siadając z powrotem na rogu łóżka, wsadziła nogi pomiędzy klęczącego Notta. Z torby wyjęła małe pudełko, a otwierając wieczko zaniemówiła. W środku na białej poduszeczce leżał najpiękniejszy pierścień jaki kiedykolwiek widziała. Czarny onyks błyszczał na środku. Po bokach srebrne wzory tworzyły resztę sygnetu. Kiedy przybliżyła go do twarzy jej usta lekko się otworzyły. To co na początku brała za dziwne runy, okazały się tworzyć zarys wilka.

-Podoba Ci się? – uniosła oczy i zobaczyła jego zdenerwowaną minę. Pokiwała szybko głową otwierając i zamykając buzię –Daj założę Ci go.

Delikatnie odebrał podarunek dziewczynie, biorąc jej malutką dłoń, nasunął onyks na środkowy palec.

-Mój boże, Hermiona! – przerażeni hogwartczycy podskoczyli i odsunęli się od siebie. W drzwiach pokoju dziewczyny stała jej matka, patrząc to na córkę, na chłopaka i pierścień na palcu – Co.. Co to ma znaczyć?

-Mamo, to nie tak jak myślisz – zaczęła powoli tłumaczyć, ale kobieta przerwała jej.

-Tak? To niby co to oznacza? Kochanie jesteś w ciąży? – krzyknęła rodzicielka, sprawiając że babcia wraz z większością dorosłych weszli na górę.

-Skarbie, co się dzieję?

-Nasza córka się zaręczyła! – Robert uniósł wysoko brwi i popatrzył na swoją księżniczkę.

-MAMO!

-Ona musi być w ciąży!

-Hermiono..

-Zabezpieczaliście się?

-Kim ty w ogóle jesteś?

-Nie jestem w ciąży!

-PRZESTAŃCIE! – babcia ich uciszyła, a potem z dobrotliwym uśmiechem weszła do pokoju wnuczki. Usiadła na łóżku, spoglądając na wszystkich zebranych oraz uspakajając ich jednym spojrzeniem –Hermiono, wytłumaczysz nam zaistniałą sytuację?

-Tak, babciu, dziękuję – westchnęła, sięgając ślepo za siebie by chwycić dłoń przyjaciela -Po pierwsze NIE jestem w ciąży, po drugie to nie były oświadczyny!

-Doprawdy? – Jennifer zmarszczyła brwi.

-Tak, ciociu – wywróciła oczami, unosząc rękę by pokazać sygnet -Właśnie dostałam prezent na święta, a wy już dostajecie jakiś schiz!

-Przepraszam, jeśli mogę coś powiedzieć – Ślizgon po raz pierwszy zabrał głos, mierząc rodzinę Hermiony rozbawionym wzrokiem.

-Oczywiście, kaczorku, mów mów – babcia Mary posłała mu pokrzepiający uśmiech.

-Przepraszam, jeśli państwa przeraziłem – skłonił głowę w kierunku jej rodziców -Ale to nie były oświadczyny. Ja i Hermiona przyjaźnimy się i traktuję ją.. jak małą siostrzyczkę. Może źle to wyglądało dla postronnego obserwatora, ale ja podarowałem Mionie pierścień. Ona jest .. – zerknął z ciepłem na gryfonkę, która z uwagą przyglądała się prezentowi –Jest ważna w moim życiu, można powiedzieć, że na prowadziła mnie na dobrą ścieżkę i jestem jej za to wdzięczny. Jeszcze raz przepraszam za to nie porozumienie.

.*.*.*.

Po raz kolejny Gryfonka przekonała się o jego wyjątkowości. Jedną wypowiedzią przekonał jej nadopiekuńczych rodziców o swoim czystych zamiarach. Godzinę później siedziała przy stole i śmiała się z min Teodora, obserwującego telewizor. Babcia Mary zaprosiła „uroczego kaczorka” na obiad i podwieczorek i po krótkich namowach, zgodził się. Zaczynali grać w monopol wraz z dzieciakami, którzy zafascynowani kolegą kuzynki nie opuszczali ich na krok.

-Macie, dzieciaczki. Babcia zrobiła ciasteczka – ciotka Helen postawiła talerz łakoci obok nich –James, Nick, Ruby pomożecie robić kakao?

-Nareszcie – prychnęła Hermiona, gdy zostali sami –No to opowiadaj, jak ślizgoni?

-Nie wiem, nie miałem kiedy się z nimi spotkać – Teo wsunął do ust słodkość, zerkając z ukosa na przyjaciółkę –Czy to te nieziemskie, sławne i wspaniałe ciasteczka z Pokoju Życzeń?

-Tak, to te same tylko oryginalne – przyznała, ciesząc się chwilą wytchnienia. Przy Teodorze wszystko było lepsze, łatwiejsze oraz zrozumiałe –Czyli nie widziałeś się z nimi?

-Może i widziałem, ale nie mieliśmy okazji by porozmawiać samotnie – ciemne tęczówki błysnęły –Wigilię tradycyjnie spędzała moja rodzina z Malfoyami, Greegrass’ami oraz paroma innymi rodami arystokracji, ale to raczej sztywny teatrzyk niż prawdziwie, mile spędzony wieczór…

.*.*.*.

Po dwóch, trzech godzinach Teodor zaczął się zbierać. Po długim pożegnaniu się z rodziną kasztanowłosej oraz obietnicy, że niedługo wróci pozwolili mu wyjść. Z cichym pyknięciem teleportował się pod ogromny, ciemny zameczek. Minął bramę i mijając pospiesznie schody wszedł do domu. W holu czekał na niego wysoki mężczyzna. W ciemnych szaty wyglądał elegancko, ale w równym stopniu mrocznie. Ciemne włosy opadały mu na oczy. Zaciskał mocno usta, a w dłoni trzymał szklankę z wypełnioną do połowy Ognistą.

-Gdzie byłeś tyle czasu? – zapytał cicho, przekrzywiając głowę i obserwując uważnie syna.

-Nieważne – burknął Teodor, przechodząc dalej korytarzem.

-Nieważne? – starszy Nott parsknął ponurym śmiechem, zaciskając mocniej palce na szkle -Wychodzisz rano, a późnym wieczorem wracasz jakby nigdy nic. Czy ty wiesz, jak bardzo przeraziłeś swoją matkę?

-Oj nie wciskaj mi kitu! – ślizgon zachichotał drwiąco, wsuwając kciuki do przednich kieszeni –Nie chodzi o matkę, a o to cholerne przyjęcie u Carrow’ów.

-Młody człowieku, jeśli myślisz..

Ciemnowłosy ślizgon wywrócił oczami, ignorując kolejny wywód ojca. Nie zatrzymując się, wbiegł na pierwsze piętro, zmierzając wprost do swojej zacisznej komnaty. Zatrzymał się raptownie, gdy z pokoju na drugim krańcu wydobywało się światło. Wciąż wahając się na korytarzu, przysunął się cicho do półotwartych drzwi. Był to średniej wielkości pokój o ciemnych ścianach i słabym oświetleniu. Na środku stało duże łóżko, w którym leżał mały chłopiec. Miał kruczoczarne włosy i bardzo blady odcień skóry. Pod oczami widać było sińce, a różowe wargi lekko drżały. Cicho wszedł do pokoju, siadając ostrożnie na brzegu łóżka. Powieki chłopca uniosły się lekko ku górze, widząc jednak kto go odwiedza rozszerzyły się ze zdumienia i szczęścia.

-Teo! Słyszałem, że wróciłeś, ale nie było cię podobno w domu – powiedział słabym głosem i uśmiechnął się nieśmiało –Nie myślałem, że przyjdziesz tu do mnie.

-Właśnie wróciłem – popatrzył na brata spokojnie, starając się zachować dla siebie zaskoczenie jego słabym wyglądem -Jak się czujesz, Nathanielu?

-Lepiej, chyba – szepnął i cicho westchnął, jakby chciał o czymś zapomnieć –Jak było w Hogwarcie? Opiszesz mi go?

-Nie jestem w stanie dobrać słów, ale zrozumiesz to, kiedy sam ujrzysz go na własne oczy – pochylił się do przodu, poprawiając chłopczykowi poduszkę. Kiedy spojrzał ponownie w szafirowe tęczówki te błyszczały smutkiem, a jednocześnie dziwną mądrością, którą może mieć dorosły człowiek. Oczy Nathaniela wyglądały zbyt staro jak na dziecko, zbyt wiele rozumiał.

-Oczywiście – zgodził się cicho, jednak z jego tonu dało się wywnioskować, że sam nie wierzy by miał szansę ujrzeć wyśnioną szkołę za życia –Pachniesz ciastkami.

-Byłem u przyjaciółki, Hermiony. Jej babcia robi wspaniałe ciastka – starszy z braci podniósł się, przeciągając ze zmęczenia -Powinieneś pójść spać, Nate.

-Teo, opowiedziałbyś mi coś na dobranoc? – szafirowy wzrok wbił się w Teodora, a różowe usteczka chłopca zadrżały –Ostatnio mam koszmary..

-Pamiętasz je? – zapytał czarodziej, ponownie przysiadając na miękkim materacu.

-Nie bardzo.. jest ciemno, a ja się nie mogę obudzić – wyszeptał malec, pocierając grzbietem dłoni policzek –I się nie budzę.

-To tylko koszmar – wymamrotał Teodor, zaciskając pięści i po chwili je rozluźniając –Bajkę mam opowiedzieć?

-Ty nie znasz bajek – chłopiec zaśmiał się, przewracając oczami -A może opowiesz mi o Herminie?

-Hermionie, jak już. W sumie czemu nie – wrócił na swoje miejsce i zaczął opowiadać o nieznośnej gryfonce. Widząc coraz weselsze spojrzenie Nathaniela, w głębi duszy podziękował pani prefekt, że pojawiła się w ich życiu.

.*.*.*.

W tej samej willi po drugiej stronie korytarza w ładnej sypialni siedziała kobieta. Rozczesywała długie, ciemne włosy i cicho nuciła melodię. Usłyszała trzask drzwi frontowych, a później głośne tupanie na schodach. Wpatrywała się w ścianę, kiedy jej mąż wszedł do pokoju.

-Gdzie był? – przerwała ciszę, obserwując w odbiciu zmęczone oblicze ukochanego.

-Nie mam pojęcia, skarbie – mężczyzna stanął za siedzącą żoną -Nie potrafię z nim rozmawiać.

-Nie mów tak, wszyscy przeżywamy ciężkie chwile… Nathanielowi się pogorszyło..

Siedzieli parę minut w ciszy myśląc nad przyszłością. Bali się o swojego malutkiego synka tak bardzo, jak i o pierworodnego. Katerina Nott podniosła się, odkładając szczotkę na toaletkę. Wtedy to się stało.. usłyszała cichy śmiech, śmiech ze snów, śmiech, którego nie słyszała od tak dawna. Popatrzyła na męża, który marszcząc brwi ruszył w kierunku sypialni ich najmłodszej latorośli. Poszła za nim, a kiedy doszli do celu zaniemówiła. Teodor leżał na łóżku obok młodszego brata i opowiadał mu coś wyraźnie podekscytowany.

-Wyobrażasz sobie moje zdziwienie? – parskał starszy z jej synów, wspierając głowę na dłoni.

-Ale co było potem? – dociekał malec, przygryzając policzek -Hermiona wyciągnęła Cię na dwór czy nie?

-Niestety.. udało jej się mnie namówić – ślizgon wymamrotał coś, wzdychając -Chwilę później leżałem w śniegu, a ona piszcząc i skacząc budowała bałwana.

-Fajnie.. – chłopiec widocznie zamyślił się, spoglądając znów na starszego brata -A co oglądaliście w telezorze?

-Telewizorze – poprawiła odruchowo malca Teodor, obserwując z rozbawieniem radość chłopczyka -Najbardziej podobał mi się film z takimi ludźmi, którzy mieli miecze świetlne i..

-Miecze lepne? – powtórzył zaskoczony Nathaniel, mrugając ospale.

-Świetlne – parsknął Wąż, śledząc palcem wzór na pościeli -Przypominały trochę takie długie, świecące lizaki. Ale widziałem dopiero dwie części Star Warsów, bo Hermiona zaczęła marudzić, że oczy sobie popsujemy..

-Hermiona ma chłopaka? – Nate zacisnął usta w cienką linię, wpatrując z uporem w towarzysza.

-Nie! – ciemnooki wzdrygnął się na myśl by ktoś próbował tknąć tą dziewczynę, nie dość, że Malfoy spiskowałby jak się pozbyć takiego głupca, to on miałby w głowie rozszalałą od nadmiaru emocji nastolatkę -Ona jest trochę za stara dla Ciebie, Nathanielu.

-Nie myślałem akurat o mnie, tylko o Tobie – odpowiedział cicho Natie, powoli zasypiając –Fajnie by było mieć kogoś takiego tutaj, wiesz?

Starszy z braci obserwował malca, który z delikatnym półuśmiechem oddał się ramionom Morfeusza. Nigdy nie myślał o Hermionie w ten sposób. Ona była po prostu upartą Gryfonką, która swoim dobrym sercem dopełniała jego zimne. Pogłaskał Nathaniela po głowie i opuścił ciemny pokój. Uniósł brwi widząc stojących obok drzwi rodziców. Jego matka miała ślady łez na policzkach, a w oczach nadzieję.

-O kim mu opowiadałeś, Teodorze, że się tak śmiał? – spytała drżącym głosem.

-O znajomej – im nie miał zamiar opowiadać o dziewczynie z brązowymi tęczówkami –Nie ładnie jest podsłuchiwać.

-Wiem, wybacz nam, ale kiedy twoja matka usłyszała radosny głos Nathaniela, musieliśmy zobaczyć co się stało – jego ojciec objął żonę i znów zmiażdżył syna wzrokiem –Nie widziałem nigdy byś tak opowiadał o młodej Greengrass. Czyżby Hermiona była już kimś więcej niż Animae?

-Nie – syknął nastolatek i przejechał dłonią po włosach –Hermiona to moja przyjaciółka, tak jak As. A nasza więź to tylko dodatek..

-Więź, która sprawia, że dzielisz się z nią magią, a nawet życiem to tylko dodatek? – pan Nott uniósł wątpiąco brwi, wykrzywiając się w grymasie –Wydaje mi się, że nie zdajesz sobie sprawy jak wielka jest siła tego związania.

-A mi się wydaje, że nie wiesz jak to mieć jaką część kogoś w głowie, dzielić się nie tylko magią, a także uczuciami, myślami i wszystkim innym – wycedził dość spokojnie chłopak, prostując ramiona –Z każdym dniem stajemy się sobie bliżsi, a magia potężniejsza..

-Może zaprosiłbyś ją na obiad albo .. – jego matka przerwała pełną napięcia ciszę, muskając opuszkami policzek syna.

-Nie wydaje mi się to dobrym pomysłem – burknął, starając się wyrzucić z głowy obraz przyjaciółki, która siedziałaby przy stole wśród jego rodziny -Jeśli tak bardzo zależy wam na szczęściu Nathaniela to może spędzajcie z nim więcej czasu. Kto dziś przyniósł mu jedzenie? Kto pomógł mu dojść do łazienki?

-Skrzaty – szepnęła z bólem śliczna pani Nott. Przyglądała się, jak jej syn odwraca się i mrucząc coś pod nosem wchodzi do swojego pokoju.

-Chodź kochanie, położymy się już – silne ramię męża oplotło ją w talii, przyciągając do ciepłego torsu. Katerina Nott zmarszczyła czoło, wyplątując z uścisku ukochanego. Szepnęła, że musi pomyśleć, wiedząc że on zrozumie. Mimo wszelkich kłótni czy odmiennego zdania kochali się i rozumieli.

-Będę czekał – odprowadził ją do schodów cicha obietnica męża, który zniknął już na ich piętrze.

-Wiem – odpowiedziała pustce, przymykając powieki. Kiedy ostatni raz uciekała do biblioteki by pomyśleć? Kiedy słodkie lata zmieniły się w zimne oraz niepewne czasy? Zaśmiała się gorzko, dobrze znając odpowiedź. Pamiętała swój ból, gdy mały Nathaniel zwijał się na posadzce, a krwawa kałuża wokół niego powiększała się z każdą chwilą. Pamiętała przerażenie, gdy w końcu mogła objąć kruche ciałko dziecka. Pamiętała rozpacz, kiedy nie reagował, a jego usteczka siniały. Pamiętała. A teraz pora spłacić długi za wykradnięcie śmierci jej malutkiego synka.  

Teodor zamiast położyć się, jak miał zamiar, podszedł do okna. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz, a znajomy las przy domu wzywał. Ostrożnie wysunął się za parapet, stając na dachu. Powoli stawiał stopy na śliskim poddaszu, przesuwając na krawędź i niczym małpa zeskakując na stojące obok drzewo. Zagryzł wargę, gdy zimna kora obdarła mu trochę wierzch dłoni. Zsunął się z łatwością na ziemię, kucając by światło z salonu nie oświetliło jego sylwetki. Przemknął cieniem dalej, wciągając z ulgą leśny aromat. Uwielbiał to miejsce, uwielbiał drzewa, które skrywały liczne sekrety jego rodziny, uwielbiał znajome ścieżki wydeptane przez przodków. Ciemne tęczówki błysnęły, gdy z prawej strony chłopaka wyłonił się wielki zwierzak. Ogromny wilk przysiadł na tylnich łapach, przyglądając mu się uważnie. Czarne futro sprawiało, że wilczur wtapiał się w tło. Jedynie lśniące brązowe tęczówki ukazywały miejsce, w którym przyczaił się wilkor.

-Nigris – wyszeptał cicho Teodor, obserwując z ciepłem swojego podopiecznego. Nie mógł się doczekać tej chwili. Momentu, gdy znów będzie mógł stać się wilkiem, wolnym i szybkim. Na tym polegało właśnie bycie wargiem. Mógł przenosić świadomość do swojego wilkora, stawać się nim i dzielić myślami. Nie był jednak pewien jak to będzie teraz wyglądało, teraz gdy pojawiła się więź z Hermioną. Czy wciąż posiadał rodzinną umiejętność warga?

-Prawdopodobnie na ten czas, gdy będziesz w głowie Nigrisa, twoja więź z dziewczyną będzie zachwiana – ślizgon drgnął, gdy ktoś usiadł obok niego na zwalonym konarze. Francis Nott przyglądał się wnukowi, który gładził wielkiego wilka po głowie –Myślę, że powinieneś z nią uzgodnić czy spróbujesz połączyć się z wilkorem. W końcu może to jej sprawić ból.

-Myślisz, że w ogóle wciąż mogę to robić? – spytał niepewny chłopak, uśmiechając lekko, gdy pomruk wydobył się z gardła Nigrisa –Trudno jest mi sobie wyobrazić by będąc wilkiem dzielić umysł z Hermioną.

-Teodorze, ty nie dzielisz z nią umysłu – poprawił najstarszy z Nottów, wzdychając gdy kolejny zwierzak z legend wyłonił się z mroku. Szarobury wilkor podreptał w ich stronę, kładąc głowę na kolanach Francisa –Jesteście połączenie najstarszą magią, którą wspólnie potęgujecie. Możecie nawiązywać telepatyczny kontakt, wymieniać myśli. Czujecie w pewnym stopniu to samo, nie znaczy to jednak, że emocje przechodzą z osoby na osobę. Jeśli ona kogoś pokocha, to ty nie zaczniesz nagle wyśpiewywać serenad dla kochanka mugolaczki. Będzie mógł go nie lubić czy żywić inne uczucia, jakie czułeś wcześniej. Jedynie trudniej ci będzie skrzywdzić taką osobę.

-Ale.. kiedy ona jest wściekła ja też robię się zły.. albo gdy ona zaczyna się śmiać, ja również mam ochotę się uśmiechnąć – wyznał dziadkowi, który był dla niego również mentorem. Mężczyzna pomagał mu przejść przez połączenie z wilkorem, zrozumieć kim jest warg. W końcu on też nim był. To taka zasada związana z krwią Nott’ów. Gen warga przechodził z dziadka na wnuka, a nie na syna.

-Wasza więź rozwija się niesamowicie szybko – stwierdził po chwili milczenia starzec, ciągnąc pieszczotliwie swojego wilkora za uszy –Coś takiego powinno pojawić się po roku może osiemnastu miesiącach. W takim razie nie tylko ty jesteś potężnym czarodziejem.

-Hermiona jest imponującą aurę jak na mugolaka – zgodził się ślizgon, kopiąc butem grudkę śniegu –Mówi się, że to najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny. Ja uważam, że jest nie tylko inteligentna, ale i silnie magiczna.

-Jak ty – Francis Nott uśmiechnął się z dumą, zerkając na wnuka.

-Bardziej niż ja – zaprotestował z rozbawieniem potomek starca, gładząc z oddaniem długi nos wilka –Ja wychowywałem się wśród czarodziei, uczyłem czarować jako berbeć. Ona została rzucona od razu na głęboką wodę. Była tłamszona przez ślizgonów, obrażali ją, jej rodziców. A ona z uniesioną głową wciąż popisywała się swoją wiedzą.

-Zaproś ją do nas – poradził zwykle dumny mężczyzna, teraz jednak wyglądający na zrelaksowanego. Takiego Seniora Nott’a widział tylko Teodor, kiedy obaj przechadzali się po ciemnym lesie wraz z wilkami –Wiem, że matka już ci dziś to proponowała, ale myślę, że powinieneś to zrobić. Powinna poznać rodzinę swojego Animae.

-Hermiona jest.. nie.. ona jest dobra, dziadku, a ja nie chcę by wlazła w gniazdo węży – prychnął lekko zirytowany chłopak, podnosząc wraz ze staruszkiem –Na dodatek ojciec byłby niemiły.

-Obrażasz mnie, młody człowieku, jeśli mówisz, że nie potrafię zapanować na temperamentem własnego dziecka – sapnął wciąż lekko rozbawiony senior, kierując z towarzyszem w stronę domu –Może twoja babka była w tym lepsza, ale ja również potrafię nim pokierować.

-Ojciec jest nie do ujarzmienia – burknął zezłoszczony nastolatek, wsuwając skostniałe palce do kieszeni kurtki –Tym bardziej teraz.

-To jest krew pradawnych, chłopcze, a mu Nott’owi mamy zaszczyt wciąż być dziko magiczni jak przodkowie – mruknął Francis, mrużąc powieki od jasnych pochodni stojących na tarasie –A teraz musisz być miłosierny dla ojca. Stracił właśnie matkę.

-Ty straciłeś żonę, a nie jesteś zimnym draniem, dziadku – zwrócił uwagę ciemnowłosy, zatrzymując tuż przy drzwiach i zerkając na starszego mężczyznę, który obserwował z fascynacją płomienie.

-Annabelle jest gdzieś tam, może w końcu odetchnąć po chorobie – powiedział ponurym tonem wdowiec, wskazując na rozgwieżdżone niebo –Twój ojciec wie, że stracił najwspanialszą matkę jaką mógł mieć, ale nie dostrzega tego, że ona go nie opuściła, Teodorze. Ty również musisz zdać sobie sprawę, że babcia wciąż tu jest, wśród nas.

-Kochałeś ją, prawda? – spytał szeptem wąż, po raz pierwszy dostrzegając zaszklone oczy zwykle oschłego arystokraty.

-Wciąż ją kocham – odpowiedział zamyślony Francis, spoglądając na jedną z tysięcy jasnych punktów na ciemnym niebie. Teodor wstrzymał oddech obserwując tą pełną uczuć scenę, postanawiając pozostawić dziadka samego. Ostatni wieczór powinien spędzić z duchem utraconej miłości, gdyż jutro przyjdzie ostateczny koniec. Ukochana Anabelle zostanie pochowana.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Draco Malfoy obudził się dość wcześnie, jak na wolny dzień. Z ulgą uświadomił sobie, że dzisiaj jest wreszcie wolny. Nie będzie musiał wkładać tych sztywnych, eleganckich szat ani przybierać maski grzecznego synka. Może odsapnąć chodź na chwilkę, nacieszyć się momentem swobody. Z leniwym uśmiechem przebrał się w dresy i wyskoczył do lasu pobiegać. Odprężało go to, a myśli mogły swobodnie płynąć. No właśnie, ostatnio refleksje go gnębiły. Ciągle chodził zamyślony, nieobecny. W jego głowie była dziewczyna. Ta sama od czterech lat i teraz go odwiedzała w snach. Były one coraz bardziej ee.. zmysłowe? Ale nie mógł się powstrzymać by nie wyobrazić sobie smaku tych malinowych warg, dotyku jedwabistych włosów. Aaa! Malfoy, biegnij! Przyspieszył, a kropelki potu ozdobiły jego twarz. Po godzinie zmęczony, ale z oczyszczoną głową wrócił do domu. W drzwiach minął Amandę, ich służącą, która zarumieniła się delikatnie. Zimny prysznic oraz czyste ubrania przyniosły mu większą satysfakcję niż normalnie. Kiedy wkroczył do pięknej jadalni, przy stole siedziała już kobieta. Jasne włosy opadały jej falami na ramiona, a ich właścicielka zamyślonym ruchem nakręcała jedno pasemko na palec. Dama miała na sobie szmaragdową suknię, sięgającą kostek. Krótkie rękawy odkrywały mleczne ramiona. Na nadgarstku błyszczała w słońcu srebrna bransoletka. Dostała ją na rocznicę ślubu z mężem. Nie zauważyła jego przyjścia zaczytana w lekturze. Niewielu wiedziało, że Narcyza Malfoy uwielbiała wkładać ogrodniczki i uciekać do ogrodu. Ich sad był pełen różnorodnych kwiatów, które ojciec sprowadzał na prośby żony. Matka Dracona zaczytana w lekturę o jakże  ciekawym tytule „1000 sposobów na wyhodowanie morderczego lotosu”, przygryzała wargę. Chłopak odsunął krzesło naprzeciwko i cicho usiadł.

-Dzień dobry, kochanie – uniosła błękitne oczy okolone ciemnymi, gęstymi rzęsami.

-Dobry – mruknął, uśmiechając ciepło –Myślałem, że nie zauważyłaś kiedy wszedłem.

-Jak mogłabym nie odnotować tego? – jasne tęczówki błyszczały, a czerwone usta ułożyły się w szerokim uśmiechu –Jesteś moim jedynym dzieckiem, zawsze wiem kiedy wchodzisz.

-To jest troszkę przerażające – parsknął ślizgon, zerkając z rozbawieniem na wchodzącą do jadalni służbę. Trzy kobiety w milczeniu zatrzymały wózek przy stole, układając na nim przygotowane śniadanie.

-Zrozumiesz, kiedy będziesz mieć własne dzieci – zachichotała blondynka, unosząc filiżankę z niemą prośbą o dolanie imbirowej herbaty. Najmłodsza pokojówka przysunęła się z imbryczkiem ostrożnie dolewając pani domu picia. Rosanne miała kruczoczarne włosy zaplecione w schludnego warkocza. Ubrana jak każda pomoc domowa w specjalny strój oraz koronkowy fartuszek, wyglądała jak służąca na starych obrazach.

-Panicz, życzy sobie kawy czy herbaty? – druga z pań uprzejmie spytała Dracona wskazując na drugi czajniczek.

-Herbatę poproszę – uśmiechnął się do ciemnowłosej dziewczyny, która ze skinieniem przysunęła się by nalać mu wskazanego napoju. Rosanne zerknęła na niego, czując zapewne, że się jej przygląda, a czerwony rumieniec zdradził jej zawstydzenie.

-Dziękuję Caroline, Alexandro, Rosie, możecie odejść - matka odesłała służbę machnięciem ręki, nie poświęcając minuty by na nie spojrzeć. Narcyza była bardzo skomplikowaną osobą. Wśród tych „arystokratycznych hien”, jak lubiła mawiać stawała się zimną, niewzruszoną kobietą. W domu lub z przyjaciółmi była całkowitym przeciwieństwem. Uśmiechała się i śmiała, a jej miłość do syna czy męża była widoczna. Rozpoznawała każdy humorek Draco, każde zmartwienie jakie trapiło męża.

-Dzień dobry – wysoki mężczyzna wszedł do pokoju. Platynowe włosy miał związane w kucyk, a żaden kosmyk nie ważył się zepsuć idealnej fryzury. Luźna, szara bluza oraz spodnie dresowe wyglądały na nim dość dziwnie dla pobocznego obserwatora. W Malfoy Manor był to jednak codzienny widok –Draconie, dlaczego na mnie nie poczekałeś?

-Myślałem, że znowu zaśpisz, a potem zwalisz winę na mamę, że Cię nie obudziła – platynowy uniósł brew, kiedy ojciec zmarszczył gniewnie brwi –Jeśli dobrze sobie przypominam to tak właśnie było ostatnim razem, czyż nie?

-Jeśli dobrze sobie przypominam, to Narcyza przysięgała, że mnie obudzi, a tego nie zrobiła. I wcale nie zwalam winy na twoją matkę – arystokrata pocałował żonę w policzek, siadając na swoim codziennym miejscu –Co czytasz, kochanie?

-Hm? – kobieta poklepała ramię ukochanego, nie odrywając wzroku od lektury -Tak świetnie.

-Właśnie dlatego, Draconie, kobiety są dla nas największą zagadką świata. Jak nie pytasz o nic to marudzą, że się nimi nie przejmujesz.. a jak coś mówisz to nie odpowiadają – Lucjusz Malfoy nałożył żonie ulubioną sałatkę tym samym rozpoczynając śniadanie –Zastanawiałem się nad zgoleniem głowy, co o tym myślisz, Cyziu?

-To wspaniale – blondynka odgarnęła ręką włosy, nie będąc jednak zbytnio zainteresowaną wywodem męża.

-Smacznego – Lucjusz nałożył również sobie potrawę, a machnięciem różdżki zabrał żonie książkę –Jedz, Narcyzo.

-Smacznego – odpowiedziała, prostując się i posyłając im rozbawione spojrzenie –Co mówiłeś o tym goleniu głowy, Lu?

-Słuchałaś? – uniósł brwi zaskoczony. Jasnowłosa przewróciła oczami, całując delikatnie jego dłoń.

-Ja zawszę was słucham, Lu – mrugnęła do syna porozumiewawczo , upijając łyk herbaty –To co z tą głową?

-Nic, najdroższa – pan Malfoy otarł serwetką usta, zerkając na Rosie, która weszła do pomieszczenia niosąc na tacy Prorok Codzienny.

-Dziękuję, Rosanne – mężczyzna skinął głową i zaczął przeglądać strony.

-Coś ciekawego? – Draco zainteresował się widząc groźne iskierki w oczach ojca.

-Hmm, kolejne mordy na mugolach .. pojawiło się parę ataków na mugolakach –Narcyza podniosła wzrok na bladego syna. Wiedziała, że miłość do panny Granger jeszcze mu nie przeszła.

-Mugolakach? – ślizgon powtórzył cicho, mrużąc powieki.

-Tak i .. – ojciec nie wyczuł napięcia w głosie spadkobiercy, który odłożył sztućce.

-Koniec tematu – Cyzia podniosła się gwałtownie –Te rozmowy zostawcie sobie na później. Pamiętajcie, że idziemy potem na pogrzeb.

-To dzisiaj? – Lucjusz uniósł brwi, odkładając na bok czasopismo.

-Tak – potwierdziła Narcyza, zaciskając usta –Nie wiem jak Jonathan da sobie radę. Teraz matka, a niedługo syn.

-Masz kogoś? – Malfoy Senior popatrzył na ślizgona, który z wrażenia aż się opluł herbatą –Draconie, tak nie przystoi arystokracie.

-Wiem, przepraszam – nastolatek wzruszył ramionami –Z nikim nie jestem .. na stałe.

-Doprawdy, synu? – starszy Malofy pokiwał głową ze zrozumieniem, uśmiechając krzywo –Chodziło mi raczej czy idziesz z kimś na pogrzeb?

-Tak, znaczy nie – Wąż pokiwał głową nad swoją głupotą. Wiedział, że Teodor zjawi się z Granger, ale po cholerę prawie to wygadał?  -Z nikim się nie wybieram, ojcze.

-Interesująca reakcję, Draco – parsknął rozbawiony mężczyzna, przekrzywiając na bok z zainteresowanie głowę -Czemu nie poprosiłeś wybranki?

-Bo.. nie ma żadnej wybranki – burknął młodzieniec, zaciskając pod stołem pięści –Znam jedynie parę interesujących młodych dam, ale nie wszystkie pochodzą z arystokracji..

-Z twojego wywodu zrozumiałem tylko, że boisz się odrzucenia – Malfoy Senior uniósł kieliszek, mocząc usta w złotej cieczy –Też kiedyś miałem wątpliwości co do swojej ukochanej, ale..

-Teraz stoi w drzwiach – obaj blondyni podskoczyli, dopiero zauważając stojącą w drzwiach Narcyzę –I powoli zaczyna się irytować, że jeszcze nie zaczęliście się szykować!

-Już mamo! – Draco wyszedł z jadalni, starając zachowywać swobodnie mimo przeprowadzonej przed chwilą kompromitującej rozmowy. Państwo Malfoy zostali jednak w jadalni mierząc się spojrzeniami.

-Skąd pomysł, że chodziło o Ciebie? – Lucjusz podniósł się, uważnie obserwując zbliżającą się ukochaną.

-Hmm, a nie? – siostra Bellatrix uśmiechnęła się chytrze, obejmując męża. Jego ramiona oplotły jej szczupłą sylwetkę, a oczy świeciły radością.

-Nie jestem taki pewny – mruknął w jej usta, które po chwili poczuły delikatne muśnięcie. Zamknął oczy, ale kiedy się pochylił by pogłębić pocałunek, kobiety już nie było. Usłyszał jej śmiech i tupot na schodach –Skarbie! Za co?

-Nie zasłużyłeś na więcej, Lu! – pokiwał głową nad zachowaniem żony.
Chociaż miała już trzydzieści osiem lat, to czasem zachowywała się jak nastolatka. I za to ją kochał, za te wieczne iskierki w oczach. Za delikatne pocałunki lub namiętne noce. Za cichy śmiech, który odbijał się w korytarzu. Za błękitne tęczówki migoczące radośnie. Za to, że nie bała się go krytykować. Za synka. Za to, że mimo jego błędów była z nim. Za to, że ponownie musiał złamać własne obietnice, a ona to rozumiała. Za to, że kiedy widziała jego czarną szatę, maskę i tatuaż cicho wzdychała, tuliła, szepcząc cicho, że jest z nim. Za to, że dała mu cudownego spadkobiercę. Za to, że nauczyła go dobra. Za to, że nauczyła go czuć. I co najważniejsze, za to, że to z miliona czarodziei to jego pokochała. Za każde wspomnienie.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

-Jeśli kiedyś umrę, to proszę postaraj się bym miała pogrzeb na wiosnę. Nie chcę zostać pochowana na święta albo wakacje.

Dziewczyna poprawiła pasek, który się rozwiązał i chowając później dłonie w rękawach czarnego płaszcza. Uniosła lekko głowę obserwując jak śnieżynki migoczą w blasku latarni. Przeniosła z powrotem wzrok na towarzysza, który wpatrywał się w prastary kościół. Strzeliste wieżyczki oraz liczne gargulce dodawały budynkowi mrocznego uroku. ogromne drzwi były otwarte, a co chwila przechodziły przez nie grupy ludzi. Nikt nie zatrzymał się by przyjrzeć gmachowi, który zapewne miał ciekawą historię.

-Jeśli ja kiedyś umrę to rozsyp moje prochy w lesie – Teodor obrócił się w jej stronę, kiwając głową w stronę wejścia –Gotowa?

-Chyba tak – gryfonka pokiwała potakująco, ruszając tuż za ślizgonem. Szybko pokonali parę schodków, wsuwając się do środka kościoła. Temperatura raczej się nie różniła, a ciepło jakie mogły dawać unoszące się w powietrzu świece ulatywało z każdym podmuchem wiatru. Marmurowa podłoga była popękana oraz wydawała się przetrwać trzęsienie ziemi. Ściany ozdabiały liczne freski oraz ornamenty, a ocalały prawdopodobnie tylko dzięki zaklęciom utrwalającym. Dość ciekawym widokiem były przyczepione do filarów obrazy, które przedstawiały sceny ukrzyżowania Jezusa. Postacie nie poruszały się co było zapewne oznaką szacunku dla Zbawiciela.

-Czarodzieje wierzą w Boga – Teo odpowiedział jej cicho na nie zadane pytanie, łapiąc za rękę i pociągając dalej –W końcu jeśli człowiek jest stworzony na wizerunek boski, to czemu akurat mają to być tylko mugole? Bóg stworzył niemagicznych, magicznych czy inne mistyczne stworzenia.

-Nie zdawałam sobie z tego sprawy – przyznała prefekt naczelna, wzrokiem ogarniając liczne witraże które teraz zdawały się świecić w zaciemnionym wnętrzu –Czy wasi księża są czarodziejami? Macie chrzest, ślub?

-Czarodzieje nie mówią o tym otwarcie, bo byłoby to kolejne podobieństwo do mugoli – ciemnowłosy westchnął, kierując spojrzenie na stojącą przy ołtarzu trumnę –Księża są czarodziejami, ale nie wszyscy. Niektórzy to mugole, którzy złożyli przysięgę milczenia. Jednak ślubu udziela czarodziej, bo składamy magiczne przysięgi.

Hermiona skinęła głową, obserwując rodzinę Teodor, do której się zbliżali. Matka chłopaka, Katerina, przyglądała się krzyżowi za woalki, a jej wargi drżały nieznacznie. Obok niej siedział Jonathan Nott, ojciec ślizgona, który wpatrywał się obojętnie w swoją rodzicielkę.

-Hermiono – dziewczyna wstrzymała oddech, gdy z ławki podniósł się najstarszy z Nott’ów, którego widziała już u dyrektora. Tym razem mężczyzna jednak nie unosił się, a ze spokojem jej przyglądał –Dziękuję, że zgodziłaś się towarzyszyć mojemu wnukowi.

-Bardzo mi przykro z powodu pana straty – powiedziała cicho, wyciągając dłoń by uścisnąć rękę starca. Nie umknął jej błysk zaskoczenia w oczach Francisa, który zauważył sygnet rodowy –Utrata bliskiej osoby..

-Boli, wiem – starszy pan przerwał nastolatce, krzywiąc wargi w zimnym uśmieszku –Słyszałem już to, panno Granger.

-Proszę mówić mi po imieniu – Gryfonka uniosła butnie brodę, marszcząc czoło –Chciałam powiedzieć, że utrata bliskiej osoby jest bolesna, ale uczy nas doceniać bliskich. Oraz siły.

-Najmądrzejsza od czasów Roweny – powiedział cicho dziadek Teodora, a jego spojrzenie złagodniało, a głos ocieplił –Masz charakterek, Hermiono. Naprawdę miło mi ciebie poznać.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Hermiona po raz ostatni ścisnęła dłoń Teodora, odsuwając na bok. Stali na starym cmentarzu, a kolejka arystokratów zaczęła się ustawiać. Nim ktoś zwrócił na nią uwagę, umknę w kolejną alejkę, pozwalając nogom ponieść kawałek dalej. Cała ceremonia była bardzo piękna, wiele osób mówiło o Anabelle Nott jako osobie wielkodusznej oraz pełnej miłości. Mugolaczka przyglądała się zdjęciu zmarłej, bez problemu wyobrażając ją sobie właśnie tak jak mówili mówcy.

-Mogę się dosiąść? – Hermiona wyrwana z własnych myśli, dopiero spostrzegła, że tuż przy ławeczce na której przycupnęła, pojawił się niespodziewany towarzysz.

-Jasne – zgodziła się, uśmiechając delikatnie. Chłopiec mógł mieć około siedmiu lat, a jego ciemne, zmierzwione włosy przypominały strzechę Harry’ego. Blada twarz oraz zapadnięte policzki sprawiały, że dziecko wyglądało jeszcze bardziej krucho. Co ciekawe ciemnowłosy opierał się ociężali na kulach, jakby chodzenie sprawiało mu nie lada kłopot.

-Dziękuję – sapnął chłopczyk, opadając na miejsce obok niej. W końcu zerknął na nią, a zarumieniona z wysiłku twarz lekko rozjaśniła. Szafirowe tęczówki intensywnie ją lustrowały, a różowe usteczka ułożyły w delikatnym grymasie –Jestem Nathaniel Nott.