O miłości wiemy niewiele.

Cześć i czołem!

Takie tam ostatnie szaleństwa w tym roku i wena dostała nagłej potrzeby zawitania w tym okresie radosnym, dlatego udało mi się napisać to coś poniżej. Mieszanka rozdziałów, które były pisane rok temu wraz z pomysłami, które zawitały teraz. I w ten sposób powstał coś!

Ostatni post w tym roku, ostatni! Mam nadzieję, że nie znikniecie mi w 2015, a może zawita ktoś nowy !

Chciałam podziękować szczególnym osobom, które może to przeczytają może nie :)

Po pierwsze becie, tak Rogacz o Tobie mowa, która wspiera mnie w najgorszym dołku, potrafi wczuć się razem ze mną w bohaterów, a jednocześnie w sytuacjach kryzysowych, kiedy wen znika, nie podaje mi wcale ciasteczek, a kopie w tyłek i wysyła cudowne piosenki!

Na dodatek dzięki tej historii i założonemu blogowi poznałam cudowne osoby. Jedną z nich jest kochana Verrsace, która oszałamia mnie raz za razem swoim optymizmem oraz ekscytującymi historiami, które tworzy. Jeden snap od Ciebie i już się śmieję!

 

Tej historii towarzyszy też Kerciak, którą prawdopodobnie znacie z jej świetnego bloga. Jej komentarze wprawiają mnie w szampański nastrój, a rozdziały powodują, że mam problemy z oddychaniem!

 

Jest też fantastyczna Lycheey Lora, która zapiera dech w piersiach swoimi opisami. Kochana wiem, że teraz tego nie przeczytasz, bo czekasz na koniec tej historii, ale wiedz że jesteś nieziemska! Dzięki Tobie mogę zanurzać się w świecie Agnes, Draco czy Hermiony bądź podziwiać magię Hogwartu

siedząc cieplutko w pokoju.

 

A jeśli ciekawi was historia łamiąca wszelkie kanony, to szukajcie bloga Kini, która zapewnia mi niezmierną uciechę swoimi pomysłami oraz zabawnymi zdarzeniami. Dziewczyna ta nie raz sprawiła, że miałam ochotę usiąść i zacząć pisać kolejny rozdział!

 

Dziękuję też wszystkim komentującym! Naprawdę doceniam, że poświęcacie czas na czytanie oraz pisanie swoich przemyśleń!

 

Gucha, Irytek, Martyna Szwed, Lena, Layls, eva r, Hermiona Granger, Ever Night, Croyance Wertus, BlackBerry, Furia, Amelia, Inka, , Julia Borkowska, AM, Pani Śmierciożerczyni, Venetia Noks, Katarzyna Pisze, Starr, Zaczarowana Hogwartem, Maggie Z., Mary Szum, Emily Scott, Nesta O., Rose Mia Louiette, Anastazja Welsh, Kinga Mochocka, Anna-medium, E.R. oraz paru anonimków jesteście najlepsi z najlepszych - dziękuję za chociaż jeden komentarz (wymieniałam przypadkowo i starałam się wszystkich jak kogoś zapomniałam bardzo przepraszam)♥♥♥

 

Troszkę się rozpisałam, ale chcę przywitać ten rok z uśmiechem i myślą, że jesteście gdzieś tam i się świetnie bawicie!

 

Dlatego wszystkim autorkom życzę multum weny, która nie wybuchnie i da wam natchnienie wraz z pierwszym fajerwerkiem na niebie !

 

A wszystkim czytającym życzę zdrowych oczu oraz cierpliwości do bloggerek, które tworzą te historie właśnie dla was!

SZCZĘŚLIWGO NOWEGO ROKU, CZARODZIEJE!

Cała ja,

Lupi♥

 

 

 

 

 

Oczy są zwierciadłami duszy. Kiedy spojrzysz w nie możesz dostrzec wiek, przeżyte doświadczenia oraz emocje. Czy ktoś ma dziesięć lat, a może siedemdziesiąt? Czy ktoś dorastał beztrosko, a może już jako malec poznał trudny smak życia? Czy ktoś jest szczęśliwy, przerażony, a może smutny? Oczy mając tysiące odcieni, a podział na niebieski, brązowy czy zielony jest dość uogólniony. Każdy posiada oryginalne plamki, jaśniejsze bądź ciemniejsze barwy. Każdy skrywa w nich sekrety, uczucia..

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Harry’ego nie oszołomił jej jedynie niesamowity kolor tęczówek, a to co się w nich kryło. Niepewność, tęsknota oraz ból. Jedenastoletni chłopiec zaciekawił ją w chwili, gdy uśmiechnął się niezdarnie, a w tym delikatnym grymasie ukazał prawdziwego siebie. Dziecko porzucone, nierozumiejące świata w jakim się znalazł, a jednocześnie pragnące odnaleźć cząstkę rodziców w tajemniczej szkole magii.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Blaise’a, ale nie przelotnie, a skupiając na nim swoją uwagę dostrzegła coś. Nie potrafiła wtedy nazwać tego cosia, ale było to pomieszane rozbawienie z gorzką przegraną. W pewnym momencie, siedząc z mulatem w bibliotece i tradycyjnie pijąc czekoladę zrozumiała. Zabini urodził się z radosnym iskierkami w oczach, ale jednocześnie wiedział, że nie posiada jednej z najważniejszych osób w rodzinie. Jego ojciec umarł, a dzień kiedy porozmawiali na pomoście był rocznicą tamtego okropnego wydarzenia. Zobaczyła nie jednego z kumpli Malfoya, a nastolatka, który wychowywał się bez ojca, który wiecznie się uśmiechał, kryjąc własne problemy głęboko w sobie.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Rona zwróciła uwagę na ciepło oraz troskę. Oczywiście nie miała na myśli ich pierwszego spotkanie, kiedy to rudy był zazdrosny o nagłą uwagę Wybrańca na dziewczynie. Nie, mówiła o momencie, gdy stali przy ogromnej szachownicy. W chwili, gdy ten nieznośny dzieciak był gotów poświęcić siebie dla niej i Harry’ego. Wtedy jego spojrzenie potwierdziło, że mimo wielu sprzeczek zostali przyjaciółmi. W tamtym momencie zrozumiała, że niska samoocena Rona oraz jego wiecznie zazdrosna postawa, to tylko przykrywka. Młody Weasley jest jej przyjacielem, nawet kiedy zachowuje się jak głupek. Nawet gdy jest opętany. To wciąż ten sam piegowaty bohater z pierwszego roku.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Pansy zrozumiała, że ta oschła oraz zadufana ślizgonka, o której wciąż plotkowały jej współlokatorki nie istniała. Nie było w Hogwarcie żadnej dumnej, zimnej oraz bezuczuciowej Pansy Parkinson. Była jednakże dziewczynka, która cierpiała po śmierci brata. Pans skrywa w oczach tysiące uczuć, potrafiąc zmienić je w bezuczuciową maskę. Mimo tego, gdy kurtyna opada, a ślizgonka rzuca się na łóżko pani prefekt, uśmiechając szeroko, to Hermiona wie, że to właśnie jej prawdziwa przyjaciółka.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Astorii poczuła, że całkowicie zagubiła się w tym świecie. Oziębła Królowa Slytherinu tak naprawdę była niewolnicą swojego dziedzictwa. Ograniczały ją zasady oraz obowiązki względem rodziny, ograniczał ją jej własny ojciec. Zielonooka nastolatka z załzawionymi oczami ukazała prawdziwą Astorię, wrażliwą acz pewną siebie, arogancką lecz zdezorientowaną, lojalną, ale jedynie wobec przyjaciół. Panna Greengrass stała się kimś zupełnie tajemniczym dla Hermiony, kimś w kim potrafiła dostrzec siebie.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Millicenty niemal zachłysnęła się radością z jaką zaatakowało ją spojrzenie nastolatki. Milli wciąż posiadała tą słodką niewinność, a jej dusza wręcz lśniła czystością oraz dobrocią. Nadal miała w sobie pewną dziecinną pewność oraz optymizm, że wszystko będzie dobrze. Błękitne tęczówki lśniły ciepłem oraz troską dla przyjaciół, a kipiały oddaniem przy Marcusie. Gryfonka wiedziała, że kiedyś zostanie zachwiana ta magia Mills, ale miała nadzieję, że odbędzie się to w dalekiej przyszłości. Nie chciała by ta niewinna dziewczynka straciła swoją największą cnotę jaką była nieustanna dobroć.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Gloomy’ego nie była pewna czy dobrze widzi. Zwykle wydawało jej się, że jego szafirowe spojrzenie jest pełne lodu oraz wstrętu, jednak gdy wyciągnął do niej rękę dostrzegła jedynie smutek oraz ciekawość. Marcus ostatnio jednak pozwolił jej wreszcie zrozumieć co skrywał jego wzrok. Flint okazał się zagubiony przed dokonaniem decydującego wyboru. Lecz miłość do Milli oraz jego wiara w nią, pomogły dostrzec właściwą drogę. Marcus dobrze ukrywał miłość do Millicenty, a jednocześnie braterskie uczucie wobec Kasty. Teraz również to wzmacniające, ciepłe spojrzenie zatrzymywało się i na niej. Marcus stał się dla niej kolejnym bliskim przyjacielem.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Dracona nie widziała niczego. Ani radości, ani złości, ani pogardy. Pustka. Żadnego uczucia, żadnej iskierki, żadnego blasku. Jedynie próżnia, szara mgła, srebrna, bezdenna studnia. Przez pięć lat starała się złapać chłopaka z jakimkolwiek błyskiem emocji. Nigdy nie znalazła czegoś więcej od maski pogardy, obrzydzenia czy złości. Już w drugiej klasie zrozumiała, że są to maski. Nikt nigdy nie robi identycznej miny, gdy jest wściekły czy zniechęcony. Malfoy tak robił. To były jednak idealnie dobrane zasłony dla prawdziwych uczuć. Dopiero w tym roku przyłapała go na chwilowym zapomnieniu oraz braku aluzji. Kiedy blondyn zobaczył ją tuż po śpiączce w szarych tęczówkach zdążyła wyłapać jakiś błysk, cień emocji. Do tej pory nie wiedziała co to było. Jednak od tamtego momentu mury Draco zaczęły opadać, a coraz częściej rozmawiając z nim poznawała prawdziwego ślizgona. Nie mogła się doczekać, kiedy wszystkie bramy opadną, a ona pozna ten mroczny sekret chłopaka. Ten, który tak szczelnie przed nią chronił. Draco Malfoy był wyjątkowy, a ona miała zamiar rozkoszować się tym zmiennym, płynnym srebrem jaki miały jego oczy.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Teodora.. przestraszyła się. Ciemność, która zwykle otaczała chłopaka, kulminowała się w jego bezdennych tęczówkach. Wciąż intrygowała ją ta zmienna barwa oczu ślizgona, to że w jednej chwili mrok potrafił zataić ich prawdziwy odcień. Nott miał niesamowite spojrzenie, które pochłaniało cię od razu. Nie pozwoliła sobie przy pierwszej rozmowie na pochłonięcie w tym czarnym oceanie. Dopiero, gdy ocknęła się w Skrzydle Szpitalnym, a blady Wąż kucał przy niej.. dopiero wtedy bez strachu zanurkowała w jego oczach. Mrok w nich zawarty nie był już przerażający, a znajomy. Złość, ból oraz cierpienie zmieniały się powoli w ciepło pomieszane z troską, a każde zerknięcie w oczy Teodora stawało się równie znajome co jego dotyk. Hermionę fascynowały tajemnice jej Animae, a jeszcze bardziej jego historia, która za każdym razem wydawała się coraz mroczniejsza.

Kiedy Hermiona pierwszy raz spojrzała w oczy Natchaniela poczuła smutek. Błękitne spojrzenie było mętne, stare oraz przerażająco cierpiące. Chłopiec zamiast mieć radosny oraz naiwny wzrok, posiadał cechy charakterystyczne dla dojrzałych dorosłych. Młody Nott skrywał w sobie wiele bólu, samotności i odrzucenia, które migotały w zamglonych tęczówkach. Dlaczego małe dziecko posiadało większe doświadczenie o gorzkim smaku życia niż wielu starców?

-Jestem Nathaniel Nott – powiedział lekko zdyszanym głosem, łapiąc chrapliwy oddech.

-Hermiona Granger – przedstawiła się Gryfonka, ponownie lustrując ukradkiem marną sylwetkę dziecka –Przykro mi z powodu Twojej babci..

-Nie znałem jej – prychnął Nathaniel, unosząc lekko głowę by spojrzeć w jej oczy –Anabelle była mi równie obca co jakikolwiek inny człowiek na ulicy. Moja babcia nie interesowała się mną.. nie wiem czy zdawała sobie sprawę, że ma jeszcze jednego wnuka..

-W takim razie żal mi jej, bo nie poznała cudownego oraz inteligentnego dzieciaka jakim jesteś – stwierdziła cicho, obserwując jak jeden z płatków śniegu opada na jej płaszcz, powoli się topiąc –Czemu nie jesteś z rodziną, Nathe?

-Byłbym jedynie symbolem hańby dla silnego oraz zdrowego rodu Nott’ów – wytłumaczył młody arystokrata, uśmiechając ze smutkiem –Znajomi rodziców wolą zapominać o tym uszczerbku, jakim jestem. Tak samo oni sami, również rzadko pamiętają o drugim dziedzicu.

-Rodzice zawsze pamiętają o swoich dzieciach – zaprotestowała dziewczyna, marszcząc w zamyśleniu brwi –Może jedynie boją się o ciebie i dlatego chowają przed światem.

-Boją się o siebie, Hermiono, o swoje kruche serca, które niedługo zostaną złamane, kiedy umrę – wymamrotał zdławionym głosem chłopiec, spoglądając na ciemne niebo –Wolą pozostawić opiekę nade mną skrzatom oraz Piper, uzdrowicielce. Sami już płaczą nad swoją stratą.

-Myślę, że oceniasz ich zbyt surowo – prefekt uśmiechnęła się delikatnie, łapiąc brata Teodora za ręce –Jesteś ich dzieckiem, maluszkiem, który niesprawiedliwie został zraniony. Obwiniają się, że nie potrafili ciebie ocalić i prawdopodobnie wciąż walczą z poczuciem winy. Boją się nie o swoje uczucia, a o to, że pogorszą jedynie sprawę.

-Hermiona.. ja umieram – wymęczone spojrzenie sprawiło, że zadrżała –Umieram. Nie jestem w stanie się podnieść, pójść do łazienki, zjeść coś samemu. Czasem nie mam siły by się obudzić albo unieść powieki. Jestem jak cholerny kwiatek, który zaczyna obumierać, a każda kropla wody jedynie daje aluzje, że przetrwa.

-Skoro nie masz siły by się podnieść.. to co tu robisz? – Gryfonka zignorowała póki co przemowę małego, skupiając na szafirowych tęczówkach –Jeśli nie masz sił by unieść powieki.. czemu tu siedzisz, rozmawiasz ze mną?

-Bo chciałem ciebie poznać – wyznał prosto z mostu Nathaniel, zaskakując tym nastolatkę –Teodor bardzo dużo mi o tobie mówił.. chciałem cię poznać. Dlatego namówiłem Piper by podała mi większą dawkę lekarstw, a potem mnie tu przyprowadziła. Stoi tam, za drzewem, z krzesłem dla inwalidów, na którym mnie przytargała.

-Czyli podsumowując.. jak chcesz to potrafisz zebrać się w sobie i znaleźć siły by pójść na pogrzeb nieznanej sobie kobiecie byle tylko poznać równie nieznaną koleżankę brata? – panna Granger uśmiechnęła się szeroko, odgarniając niesfornego loka za ucho –Jesteś stuknięty, Natie. Ale cała ta historia pokazuje, że nie jest z tobą tak źle jak myślisz..

-Lekarze powiedzieli, że nie dożyję wiosny – wyznał chłopiec, wzruszając ramionami.

-Mi mówili, że magia nie istnieje – kujonka zaśmiała się z miny towarzysza, ściskając mocniej jego palce –A teraz mnie posłuchaj, Nathanielu, bo będę to powtarzała tak długo aż mi uwierzysz. Uważam, że dożyjesz wiosny.. myślę, że jesteś silniejszy niż uważają lekarze, a twoje serce bije równie mocno co moje. Jestem niemal pewna, że gdy tylko uwierzysz w siebie oraz swoje możliwości.. zobaczysz na własne oczy Hogwart.

-Ale..

-Słuchaj mnie, Natie, po prostu słuchaj – Hermiona zakryła mu usta, pochylając się by lepiej widzieć załzawione teraz oczy –Chcę zostać twoją przyjaciółką, najlepszą. Jednak musisz mi zaufać, tak jak ja zaufam tobie. Bo wierzę w ciebie, Nathanielu, wierzę że pokonasz tą chorobę. Jeśli mi zaufasz.. postaram się sprawić, że twoje życie stanie się trochę zabawniejsze, a ty odzyskasz siły by stoczyć walkę z samym sobą.

-Chcesz zostać moją przyjaciółką? – chłopiec otarł policzki, zaciskając powieki na moment –Nawet jeśli umrę? I złamię ci serce?

-Chcę zostać twoją NAJLEPSZĄ przyjaciółkę – poprawiła go, krzywiąc kapryśnie i łapiąc go pod brodę –A złamiesz mi serce dopiero wtedy, gdy znajdziesz sobie nową BFF.

-Jesteś straszną optymistką, wiesz o tym? – Nathaniel zaśmiał się, po raz pierwszy uśmiechając szczerze oraz szeroko –Ufam ci, Hermiono.

-A ja ufam tobie, Natie – Gryfonka zapieczętowała właśnie niemą obietnicę, którą sobie złożyła. Stanie się dla dzieciaka aniołem stróżem, a żadna choroba nie zabierze jej tego chłopczyka. Nie odda go bez walki.

Dracon ubrany w ciemną, elegancką szatę, stał przy rodzicach. Zajmowali drugą ławkę na ukos od rodziny zmarłej. Miał świetny punkt do obserwacji. Widział Astorię i Dafne z ojcem, które przyszły się powitać z Nottami. Uśmiechnął się do Marcusa, stojącego z Milli. Skinął głową do Pansy, która w czarnej sukience wyglądała niezwykle pociągająco. Blaise z matką wchodzili właśnie do kościoła. Szukał wzrokiem kogoś, kogo tu i tak nie będzie. Westchnął i spojrzał na podłogę. Nie lubił tych ceregieli. Śluby, chrzciny, pogrzeby to wszystko było takie sztuczne oraz nudne. Musisz tutaj być, uśmiechać się lub ocierać oczy, rozmawiać o polityce lub o nowych spektaklach teatralnych. Usłyszał nagły szmer głosów na końcu, więc zaciekawiony spojrzał na wejście. Oniemiał. Teodor Nott z nieprzeniknioną miną szedł za rękę z dziewczyną. Jej brązowe loki, czekoladowe tęczówki zachwyciły go po raz enty. Lekko zadarty nosek oraz parę piegów dodawało tylko uroku dziewczynie. Szczupła sylwetka oraz długie zgrabne, nogi wyeksponowane przez ładną sukienkę. Nie dziwił się arystokratom, sam pewnie zareagowałby z takim oburzeniem, gdyby to nie była TA mugolaczka. Nigdy się nie zdarzyło, żeby na uroczystości czystokrwistych przybyła czarownica mugolskiego pochodzenia. Uśmiechnął się widząc jej zachwyt w oczach, a potem smutek na widok trumny. Była taka ludzka i wrażliwa. Podeszli do rodu Teodora, gdzie głowa rodziny – Francis Nott – przyglądał się przybyłym. Ku zaskoczeniu chłopaka dziadek ślizgona nie skrzywił się z obrzydzeniem ani nie zrobił groźnej miny, wręcz przeciwnie w pewnym momencie uśmiechnął się ciepło do towarzyszki wnuka. Po wymianie paru zdań młoda para usiadła, a Draco nie mógł przestać przyglądać się plecom ukochanej. Skrzyżował wzrok z ojcem, który uniósł brwi w zapytaniu. Wzruszył ramionami, skupiając uwagę na ceremonii. W czasie pochodu nie odwracał wzroku od gryfonki, a na każdy cichy, obraźliwy komentarz zaciskał mocno zęby. Trumna została zakopana, a arystokraci ustawili się by złożyć „wyrazy współczucia”. Czekał na moment, kiedy będzie mógł przyjrzeć się jej bliżej. Narcyza lekko dotknęła jego dłoni i skierowała wzrok dalej. Obrócił się, szukając czegoś co zwróciło uwagę jego matki. Dostrzegł parę alejek dalej Hermionę, siedzącą na ławce i cicho gawędzącą z małym chłopcem. Uśmiechnął się w niemej podzięce, umykając w cień. Podszedł od tyłu, cicho stąpając by nie zwrócić uwagi ani arystokratów, ani rozmawiającej dwójki.

-Możesz mi powiedzieć co ty wyprawiasz, Malfoy? – jej melodyjny głos pieścił jego uszy nawet, gdy mówiła to tym kpiącym tonem –Bo wyglądasz jak obłąkaniec, przemykając między tymi grobami jak jakiś ninja.

-Granger.. – podskoczył z radości w środku, widząc brązowe tęczówki lśniące rozbawieniem -Sama wśród rodów arystokratów?

-Dostałam zaproszenie od wnuka Anabelle Nott  – dziewczyna uniosła dumnie brodę, spoglądając na niego z pogardą –Nie odmawiam przyjaciołom, nawet jeśli proszą o towarzyszenie na pogrzebie bliskich.

-Jeśli bym cię poprosił.. towarzyszyła być mi? – spytał tylko po to żeby zobaczyć jej reakcję. Uważała go za przyjaciela czy.. nadal za wroga.

-Jeśli byłby to pogrzeb twojego ojca nie zastanawiałabym się – palnęła bez chwili zastanowienia, chwilę później czerwieniąc się i zasłaniając dłonią usta –Merlinie.. przepraszam, Malfoy, to było.. okropne. Wybacz, ja..

-Mój ojciec nie jest taki zły – ślizgon uśmiechnął się, kręcąc głową nad impulsywnością gryfonki. Gdyby tylko miał kiedyś szansę ukazać jej swojego tatę tak jak sam go widział. Przeniósł spojrzenie dalej, czując ukłucie w okolicach serca –Siema, Nathanielu. Przyjmij moje najszczersze kondolencję.

-Dziękuję – chłopiec skinął głową, a na jego twarzy pojawiła się radość –Dawno Cię u nas nie było, Draco!

-Wybacz, smyku, siła wyższa – blondyn wciąż nie wiedział jak to się stało, że to właśnie tego dzieciaka polubił? Nie przepadał za dziećmi, bo one wciąż krzyczały oraz płakały. Nathan natomiast zawsze był wesołym urwisem, ale po wypadku.. –Widzę, że lepiej się czujesz?

-Jasne – Nathaniel skrzywił się, ale zerkając z uśmiechem na siedzącą obok gryfonkę. Znów skupiły się na nim błękitne tęczówki malca –Twoi rodzice na nas patrzą.

Skierował wzrok na rodzicielów i Nott’ów, którzy przyglądali się im z nieprzeniknionymi minami. Uśmiechnął się widząc, jak Lucjusz marszczył gniewnie brwi, ale zapewne ze względu na to, że właśnie dostrzegł jego uczucia względem Granger. Będzie musiał poważnie porozmawiać z tatą, kiedy wrócą do domu. Matka przypatrywała się Hermionie z prawdziwym zaciekawieniem. Pani Nott wpatrywała w synka, który nie wiadomo jak dostał się na ławkę. W końcu zatrzymał wzrok na Teodorze, który uśmiechał się lekko, przewracając oczami w stronę gryfonki.

-Muszę do nich dołączyć – wzdychając i wsuwając dłonie do kieszeni, popatrzył na towarzyszy –Trzymaj się, Nathe. Do zobaczenia później, Granger.

-Cześć, Malfoy.. A! Dziękuję za prezent jest wspaniały! – Draco szedł już w stronę głównej uliczki, więc nie mogła dostrzec triumfu wymalowanego na jego twarzy. Przeszukał wszystkie archiwa i w końcu jego matka pomogła mu szukać. Wydał niezłą sumkę na pierwsze wydanie Historii Magii, ale nie żałował.

-Pani Nott, panie Nott, Teodorze przyjmijcie moje wyrazy współczucia – uścisnął dłonie mężczyzn  oraz skinął głową Katerinie -Ubolewamy nad waszą stratą.

-Dziękujemy, Draconie – żona Jonathana, zerknęła w stronę młodszego synka –Chyba trzeba go stąd zabrać..

-Nathaniela? – blondyn posłał ukradkiem krzywy uśmiech Teodorowi –Wydaje się być szczęśliwy. Chyba lubi Granger..

-On umiera.. – szepnęła piękna pani Nott, ocierając pojedynczą łzę –Każdego dnia wygląda coraz słabiej.

-Kochanie, będzie dobrze – Cyzia objęła koleżankę, szepcząc słowa pocieszenia.

-Oczywiście, dziękuję Narcyzo – pocałowały się w policzki i po krótkim pożegnaniu ślizgon wraz z rodzicami ruszył do wyjścia. Po drodze porozmawiali z paroma rodzinami aż w końcu teleportowali się do Malfoy Manor. Platynowy chciał jak najszybciej wymknąć się do swojego pokoju, ale już w holu usłyszał zirytowany głos ojca.

-Co to miało być z tą Granger? – syknął mężczyzna, sprawiając że chłopak zamarł.

-Lucjuszu, ciszej – upomniała go żona, podając płaszcz jednej z pokojówek.

-Nie wiem o co chodzi, tato – Król Slytheinu popatrzył na rodzica z uporem, ignorując podchodzącą Rosie, która chciała odebrać wierzchowe szaty –Ja i Granger jesteśmy ..

-Kim? – pan Malfoy uniósł rękę, nakazując Rosanne zatrzymać się.

-To znajoma ze szkoły. Albo koleżanka. Może przyjaciółka – zmieszał się pod ostrym wzrokiem, zastanawiając jak wytrzymują kopię tego spojrzenia jego przyjaciele jaką on na nich stosował –Może ktoś na kim mi zależy … bardziej niż na Pansy…

-Draconie, musisz wiedzieć, że to .. – mężczyzna chrząknął, podając wreszcie płaszcz przestraszonej dziewczynie i ją odsyłając -To zauroczenie niedługo minie i zapomnisz o tej szl..

-Lucjuszu! – blondynka zgromiła go spojrzeniem, przechodząc do salonu.

-Nie nazywaj jej tak! – krzyknął Dracon, podążając za matką.

-Przepraszam, mugolaczce – głowa rodziny Malofyów ukrył zaskoczenie reakcją syna, podchodząc od razu do barku –Za rok zostaniesz przecież mężem tej całej Greengrass.

-Wiem. To mój obowiązek względem rodziny, ale.. – młodzieniec opadł na fotel, spoglądając bezmyślnie w płomienie skrzące się w kominku –Nie chcę.

-Rozumiemy, kochanie, ale jak mówiłeś.. to obowiązek – Narcyza posłała mu ciepły uśmiech i usiadła na kanapie, z lampką wina w dłoni –Nie poradziłaby sobie..

-Jest silna.. – mruknął w odpowiedzi, kierując się w stronę schodów. Zatrzymał się po raz kolejny, słysząc głos taty –Tak, ojcze?

-Jutro na mnie poczekaj z przebieżką – Lucjusz uśmiechnął się, ale nie doczekał się niczego innego oprócz krótkiego skinięcia głową. Nie lubił się z nim kłócić. Pan Malfoy potarł ze zmęczeniem oczy, przysiadając się do ukochanej –To nie jest zauroczenie, prawda? Jak długo to trwa? .. I czemu dowiaduję się ostatni?

-Pamiętasz drugą klasę? Kiedy prosił o mandragory? – blondynka oparła bose stopy na udach małżonka, odchylając do tyłu -To ona została spetryfikowana i bał się, że umrze. Podkochiwał się w niej w pierwszej klasie. A w drugiej doszedł do tego sam, szukał porady…

-Czy to nie wtedy, kochanie, nie nazwał jej szlamą? – mężczyzna pogładził śliczną siostrę Bellatrix po łydce, z zamyśleniem sącząc alkohol.

-Tak, to moja rada była. Nie patrz tak na mnie – westchnęła ciężko, przymykając powieki i kryjąc smutne tęczówki -Nie chcę by jego miłość została zatruta w tym arystokratycznym piekle. Hermiona.. mogłaby się złamać.

-Mogłaby.. nie dorastała jak my – Lucjusz ponownie zamilkł na parę minut, obserwując tańczące płomienie.

–Co planujesz? – Narcyza przyglądała się ukochanemu, który intensywnie się nas czymś zastanawiał. Zawsze, gdy pojawiała się maciupka zmarszczka na jego czole, oznaczało że Malfoy obmyśla jakich świetny plan.

-Ministerstwo niedługo będzie chciało sprawdzać statusy krwi, wiesz? – wyznał, upijając kolejny łyk Ognistej Whisky.

-To znaczy? – Narcyza wstrzymała oddech, obserwując kątem oka Caroline, która zatrzymała się w drzwiach z tacą przekąsek do alkoholów.

-Dzielić na mugolaków, a czystokrwistych – wytłumaczył cicho Lucjusz, machając na służącą by weszła do pomieszczenia -Myślę, że tych pierwszych może spotkań zły los..

-Salazarze, Draco będzie przerażony..

-Nie musi póki co o tym wiedzieć – odrzekł ponuro mężczyzna, nalewając kolejną szklaneczkę Ognistej -Teraz w Ministerstwie jest taki bałagan, że nikt nie zauważy, jak parę teczek się zawieruszy. Na przykład teczka na literkę G i parę innych. Nie będzie podejrzeń, a oni zauważą zguby na samym końcu. Myślę, że zacznie się to jakoś w wakacje lub na początku przyszłego roku.

-Dużo zaryzykujesz? – spytała cicho śliczna pani Malfoy, przysuwając do ukochanego i wsuwając na jego kolana.

-Nie.. jak ja śmierciożerca oraz jeden z wyższych rangą oficerów mógłbym mieć coś z tym wspólnego, Cyziu? – pocałował żonę w czoło i wpatrzył ponownie w kominek. Jeżeli jakaś dziewczyna daje szczęście Draconowi, to jego zadaniem jest jej ochrona. Nawet jeśli to mugolaczka, przyjaciółka Wybrańca, gryfonka. Cóż jego syn miał klasę. Jak się zakochać to w niedostępnej czarownicy. Hermiona Granger ma zapewnioną stałą opiekę, on już o to zadba.

Wielka posiadłość zachwycała swoją konstrukcją. Trzypiętrowa willa została zbudowana z ciemnych, niewyszlifowanych kamieni. Do wejścia prowadziła ścieżka oraz stare schody. Duże okna zasłonięte były firankami. Budynek znajdował się w lesie, a ciemne gęstwiny zasłaniały bramę. Kiedy Hermiona zobaczyła willę oniemiała. Z otwartą buzią podeszła do marmurowych stopni, później obeszła dookoła kolumny, przytrzymujące balkon nad drzwiami. Wyobrażała sobie przodków Teodora, ubranych w dostojne szaty i przemawiających do ludzi. W lekkim szoku podeszła do wielkich drzwi. Wyrzeźbione były na nich wilki oraz pradawne, ochronne runy. Dotknęła kołatki również przedstawiającej głowę zwierzaka z herbu Nott’ów. Zamaszyście zastukała, poprawiając nerwowo włosy.

-Dzień dobry – w drzwiach stanęła młoda dziewczyna, w zabawnym stroju upodabniającą ją do służących ze starych filmów –Mogę w czymś pomóc?

-Dzień dobry – Hermiona posłała kobiecie uśmiech, wsuwając się do środka –Nathaniel jest w domu, prawda?

-Panicz Nott jeszcze śpi.. – odpowiedziała grzecznie blondynka, unosząc wysoko brwi, gdy gryfonka z zaintrygowaniem rozglądała się po bogato zdobionym holu –Proszę pani?

-A Teodor też śpi? – zapytała nie odrywając wzroku od kryształowego żyrandola, który wisiał nad nimi.

-Jak się nie mylę to rano wyszedł na spacer – pokojówka chrząknęła, rumieniąc się siarczyście i poprawiając fartuszek.

-Świetnie, gdzie? – popatrzyła na korytarz za towarzyszką, szukając jakiejś podpowiedzi.

-Nie mogę tego powiedzieć. Panicz Teodor nie lubi, jak się mu przeszkadza – odpowiedziała hardo blondynka, zaplatając ręce na piersiach –Mogę spytać, kim jesteś?

-Hermiona Granger, a ty? – gryfonka uniosła brwi, zaskoczona pytaniem.

-Sophienna Ferds. Nikt nic nie wspominał o twoich odwiedzinach, więc powinnam Cię przeprosić i poprosić o opuszczenie domu – sztuczny uśmiech pojawił się na twarzy Sophie.

-Niestety, nie mogę wyjść – wzruszyła ramionami prefekt naczelna, pamiętając że przyszła tu dla Nathaniela i bez zobaczenia się z nim nie może wyjść –Możesz mnie zaprowadzić do Nate?

-Do kogo? – spytała jasnowłosa, zaciskając usta w wąską linię.

-Hermionie chodziło o mojego brata – w korytarzu pojawił się młody mężczyzna. Czarne włosy, jak zwykle opadały mu na oczy, a szeroki uśmiech zawitał na jego ustach. Podszedł do dziewczyn, obejmując ciemnowłosą w pasie. Sophie zacisnęła usta i zmierzyła gniewnie gościa –Witaj, panno Granger.

-Teodorze! – skrzywił się, widząc jej groźną minę –Czy ty przypadkiem o czymś nie zapomniałeś?

-O czymś konkretnym mówisz? – ślizgon zdjął jej czapkę, wypuszczając burze loków na wolność –Gdzie ten twój wieczny uśmiech, gryfoniaro? Wiem.. miałaś spotkać się dziś z Nate’m. Niestety..

Przerwał w połowie, zahaczając palcem o guziki i rozpinając jej płaszczyk.

-Co niestety? – Hermiona pozwoliła chłopakowi zsunąć odzienie wierzchnie, które podał wyprostowanej Sophie.

-Nathaniel poczuł się gorzej, pewnie przez przedwczorajszy pogrzeb – popatrzył na nią czarnymi oczami, które błyszczały troską –I nie da rady wstać. Jest słaby..

-A mogę się z nim spotkać? – nie odpuszczała prefekt, zaciskając palce na rękawie węża –Przynajmniej porozmawiać?

-Nie dam rady cię odwieść od tego pomysłu, prawda? – spojrzał przelotnie na pokojówkę, która stanęła znów przy wejściu –Sophie, możesz zaprowadzić pannę Granger do pokoju mojego brata?

-Oczywiście – blondynka uśmiechnęła się uroczo, rumieniąc pod przenikliwym spojrzeniem gospodarza.

-Pójdę jeszcze do gabinetu dziadka, ale postaram się złapać ciebie jeszcze w holu – powiedział do przyjaciółki, całując ją impulsywnie w czoło i popychając w stronę schodów –Powodzenia, Miona.

Hermiona skinęła krótko głową, podbiegając do czekającej służącej. Zaczęła iść za przewodniczką, starając nie zwalniać, gdy rzuciły jej się w oczy antyczne meble bądź znane obrazy. Rozumiała miłość Teodora do malarstwa.. skoro wychowywał się wśród dzieł takich znakomitości, to nie dziwne że zaraził się ich talentem.

-Trzecie drzwi po lewej, to pokój Nathaniela – mruknęła w miarę uprzejmie Sophie, nie zatrzymując się i idąc dalej korytarzem. Hermiona westchnęła, podchodząc do wskazanego pokoju. Uchyliła drzwi, po chwili się wahając, czy dobrą komnatę wybrała. Ciemnogranatowe ściany nie dawały radosnej atmosfery, a zasłonięte okna oraz tylko jedna świecąca lampka składała się na całą zawartość pomieszczenia. Oprócz tego po środku stało łóżko, a w nim leżał chłopiec.

-Łezka? – szepnął, mrużąc oczy.

-Pudło – jednym szarpnięciem ściągnęła ciężkie zasłony. Nagłe pojawienie się światła wywołało jęk chorego –Nie marudź! Popatrz jaka ładna jest pogoda.

-Nie wiem, nigdzie nie wychodziłem – zasłonił oczy ręką, szukając wzrokiem natręta.

-A ja zamierzam to zmienić. No dawaj, wyskakuj z łóżka – patrzył na nią zszokowany, a jednocześnie troszkę rozbawiony –Oh, daj spokój!

Kucnęła na posłaniu i przyłożyła dłoń do jego czoła. Miał gorącą głowę, ale postanowiła to zignorować. Pogłaskała chłopczyka po policzku, pociągając lekko za ucho.

-Nie masz gorączki. Na co czekasz? Ubieraj się, gdzie masz ciuchy? – rozejrzała się po pustym pokoju –I zabawki? Cokolwiek?

-Nie mam zabawek, bo się nimi i tak bym nie bawił – burknął siadając na łóżku, a potem burcząc coś pod nosem, krzyknął zachrypniętym głosem –Łezka!

W rogu pojawił się skrzat domowy. Lekko się zataczając, skrzatka, podbiegła do swojego pana. Gryfonka zacisnęła zęby widząc brudną szmatę, w której była ubrana niewolnica.

-Łezka już jest, paniczu! – grzecznie krzyknęła istotka, omal się nie przewracając –Co, Łezka, może zrobić dla panicza?

-Przynieś mi coś do ubrania – mruknął malec, przeczesując ręką gęstwinę włosów.

-Proszę! – Hermiona trzepnęła go w głowę, przysiadając na materacu.

-O co prosisz? – zmarszczył brwi Nathaniel, zerkając tęsknie za okno.

-O nic, dodaj proszę lub dziękuję.– westchnęła. Chciał coś powiedzieć w swojej obronie, ale widząc jej minę zrezygnował -Dobre wychowanie oraz szacunek wobec wszystkich.

-Przynieś mi coś do ubrania. Proszę – skrzatka skinęła głową, zaskoczona uprzejmością panicza. Chwilę później na łóżku leżała koszulka i spodnie. Czarne.

-Nie masz kolorowych bluzek? – prefekt skrzywiła się, gdy zaprzeczył –Trudno, pójdziemy na zakupy.

-Serio? – patrzył na nią zdziwiony, a sekundę później uśmiechnięty. Lekko dysząc założył buty i był gotowy. Prawie –Nie mam wózka. Ani kuli.

-I co? – dziewczyna uniosła wyzywająco brwi, pokazując na drzwi -Dasz radę chyba przejść kawałek, co?

-Czyli zostajemy w domu? – dzieciak zmarkotniał, ale grzecznie zawiązał buty.

-Nie, na parkingu czeka na nas wóz – uśmiechnęła się lekko, gdy z nowym entuzjazmem podniósł się –Dasz radę?

-Tak, chyba tak – z pomocą przyjaciółki dotarł do schodów, opierając się później na balustradzie, pokonywał powoli stopnie. Otworzył szeroko buzię widząc ich pojazd.

-Wow – wykrztusił i zerknął na towarzyszkę –Umiesz tym prowadzić?

-Jasne, że tak – parsknęła śmiechem, zamykając wrota –Co prawda długo prosiłam przyjaciółkę o pożyczenie, ale się udało. Podoba Ci się?

-Tak, idziemy? – skinęła głową, prowadząc go ostrożnie na przednie siedzenie.

-Poczekaj moment! Powiem, że cię porywam! – Hermiona pobiegła z powrotem do willi Teodora, szukając odpowiedniego korytarza. W końcu jakimś cudem dotarła do szklanych drzwi, które prowadziły na piękny taras.

-Dzień dobry – grzecznie przywitała się z mamą chłopców, która siedziała na hamaku z herbatą w kubku.

-Witaj, Hermiono – Katerina uśmiechnęła się, machając do jakiejś innej służącej by podała jej koc –Szukasz Teodora?

-Tak.. nie – wzruszyła ramionami, spoglądając na las, który wkraczał na terytorium zamczyska Nott’ów –Ja chciałam jedynie przekazać, że zabieram Nathaniela na przejażdżkę.

-Jak to? – piękna kobieta zmarszczyła brwi z troską oglądając twarz swojego gościa –Hermiono, on leży w łóżku i ..

-Już nie – przerwała nastolatka, uśmiechając szeroko -Teraz siedzi w moim samochodzie na zewnątrz.

-Uważaj na niego, dobrze? – poprosiła pani Nott, kiedy przeszła z gryfonką przez hol i dostrzegła ukochanego synka –Jak ty to robisz?

-Nie wiem, proszę pani – Hermiona zamyśliła się na moment, obserwując grę emocji wypisaną na obliczu matki przyjaciela –Potrzeba mu chyba przyjaciela.

-Trudno teraz o prawdziwych przyjaciół – wyszeptała cicho starsza z kobiet, obejmując się ramieniem. Kujonka wymamrotała pożegnanię, kierując się do samochodu. Błękitnooki przyglądał się wszystkiemu z fascynacją, zapięty już pasem.

-Do czego to służy? – wskazał na guziki, oglądając na znikający za nimi dwórek.

-Hmm, te cztery są do obsługi radia. Tamten po prawej do otwierania dachu, a reszta w sumie to jakieś gadżety Aryi – pozwoliła mu nastawić radio, samej nastawiającej GPS by wyjechać jakoś z tej małej mieściny pod Londynem –OO! Głośnie! To jest super utwór!

Tell them all I know now /

Shout it from the roof tops /

Write it on the sky line /

All we had is gone now!

Nathaniel roześmiał się i po paru minutach dołączył do niej.

Impossible,
Impossible,

Impossible!

.*.*.*.

-Już jesteśmy – uśmiechnęła się widząc chłopca wpatrzonego w kolorowe witryny mugolskich sklepów –Chodź, Natie.

Wyszli z samochodu i zaczęli przepychać się w tłumie. Hermiona pociągnęła Nathaniela do jednego z domów handlowych. Zaczęła przebierać w ubraniach, a brat Teodora siedział na ławce z lodami. Wybrała parę ubrań, a potem wygodnie się usadowiła na fotelu. W każdym stroju młody Nott prezentował się fantastycznie. Razem ustalili, co kupują i podeszli do kasy. W samochodzie Nate przebrał się nowe ubrania, które najbardziej przypadły mu do gustu. Szara koszulka ze smerfem i ciemne dżinsowe spodnie. Zostało im jeszcze jedno miejsce, które chłopca najbardziej przerażało.

-Myślałem, że lubisz moje włosy.. – mruknął pod nosem, przyglądając podejrzliwie fryzjerce, która krzątała się przy kliencie.

-Uwielbiam, ale sam mówisz, że czas na zmiany – westchnęła, kartkując kolejny kolorowy magazyn. Uśmiechnęła się, kiedy napotkała wyolbrzymiony nagłówek artykułu –O, proszę! Posłuchaj.. „nowa fryzura rozpoczyna nowy etap w życiu!”.

-Taak, tak, wszystko wskazuje na to, że muszę ściąć włosy – parsknął, opierając leniwie głowę o jej ramię -Przyjaźnisz się ze ślizgonami.. dlaczego?

-Hmm, okazali się być zupełnie inni niż myślałam. Nie wspominając o twoim braciszku, który dzieli ze mną magię – mruknęła, a czując przenikliwe spojrzenia popatrzyła na chłopca –No co?

-I kiedy byłaś ostatnio u fryzjera? – uniósł brew i uśmiechnął się niewinnie, a jednocześnie w paradoksalny sposób identycznie jak Teodor, gdy knuł jakiś spisek.

-Dość dawno, przed wakacjami albo i dawniej – przyznała się i pokazała mu zdjęcie młodzieżowej, chłopięcej fryzury –Co powiesz o tej, odsłoni trochę twoje oczy?

-Fajna, ale nie powiedziałem TAK, Hermiono – błysnął białymi ząbkami, ewidentnie upodabniając się do swojej starszej wersji –Chętnie zmienię fryzurę pod jednym warunkiem.

-Jakim? – westchnęła i zmierzyła go wzrokiem, domyślając o co mu chodzi.

-Ty również zaczniesz nowy etap i zmienisz fryzurę – lekko się zarumienił, gdy przyszła mu do głowy, że właśnie skrytykował jej wygląd –I nie chodzi mi o to, że w tej jest Ci brzydko, bo tak nie jest, serio! Lubię twoje loki, ale myślę, że musimy zagrać fair. Naprawdę lubię cię tak, jak wyglądasz. Znaczy tak czy siak cię lubię, nawet jakbyś była brzydka, ale jesteś ładna i ..–zaczął się plątać.

-Rozumiem – przerwała mu ze śmiechem, targając po czarnej burzy włosów -W sumie.. zaczęłam przyjaźnić się ze ślizgonami.. to chyba coś nowego, nie?

-Tak! Na dodatek zakończysz tym etap życia bez nas, arystokratów! – wykrzyknął uradowany, wzdychając z radości –I może przestaniesz się martwić Łasicą.

-Łasicą? – sięgnęła po nowe gazetki, unosząc brew i przyglądając młodemu Nott’owi.

-Eee.. Teo i Draco gadali tak na Weasley’a – przyznał, wiedząc że brat go zatłucze, gdy wrócą, a dziewczyna o tym wspomni. Zaczął udawać, że przygląda się zdjęciom –To jest beznadziejne! Idź dalej.

-Doprawdy? – przewróciła stronę, uśmiechając lekko –I co jeszcze mówił Malfoy?

-A chciałabyś żeby coś mówił? – Nathaniel wyszczerzył się, gdy zauważył rumieńce nastolatki –Hmm?

.*.*.*.

Godzinę później wsiadali do samochodu z uśmiechem poprawiając włosy. Hermiona przycięła lekko loki i zrobiła sobie ciemne pasemka, ale nie widać było prawie żadnej różnicy. Chłopiec nie musiał już odgarniać kosmyków, ponieważ fryzjerka przycięła je, skracając końcówki do karku. Odsłonięty błękitne oczy wpatrywały się w nią z uśmiechem.

-Wracamy już do domu? – spytał, upijając łyk herbaty z termosu.

-Nie, chyba że chcesz? – zaśmiała się, kiedy zaprzeczył –Zapnij pasy.

-To gdzie teraz? – Nate przygryzł wargę, obserwując mugoli.

-Pojedziemy do mnie na moment, a potem do kina – zatrzymała się na światłach, kiwając w rytm śpiewu Jaggera –Co ty na to?

-Jasne – zamyślił się, zerkając na towarzyszkę  –Co to jest kimo?

-Kino – poprawiła go, chichocząc -Mugole oglądają tam filmy, które dopiero co nakręcono.

-Który to Twój dom? – zapytał, gdy zauważalnie zwolniła na jednej z pomniejszych uliczek.

-Ten – zaparkowali na podjeździe i włożyli czapki na głowy –Chodź, napijemy się herbaty.

-Zgoda – trzymając się za ręce przeszli przez ośnieżony ogródek, wchodząc bez pukania do ciepłego holu -Ja! – krzyknęła i kazała chłopcu zdjąć buty oraz kurtkę.

-Cudownie, kochanie! Jestem w kuchni! – babcia Mary odkrzyknęła, przyśpiewując kolędy. Przeszli do królestwa pani Granger już na progu czując smakowity zapach wypieków.

-Hej, babciu – dziewczyna cmoknęła staruszkę w policzek, machając na chłopca -Poznaj Nate, Nathanielu to moja babcia, mistrz kuchni oraz ciasteczek.

-Witaj, ptaszyno –Mary Granger objęła malca i pocałowała w dwa policzki –Lubisz ciastka?

-Nie wiem, od dawna nie jadam słodyczy – zarumienił się delikatnie, zaskoczony tak miłym przyjęciem. Kobieta wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z wnuczką. Dziewczyna opowiedziała jej wcześniej o młodym Nathanielu, ale nie spodziewała się, że chłopak naprawdę nie zaznał szczęścia w życiu.

-To zaraz to zmienimy, Hermiono idź załatw te bilety do kina, a my zaczniemy robić łakocie – zakomenderowała i ubrała bruneta w fartuszek –Słuchaj, ptaszyno, znam cudowny przepis…

Hermiona z uśmiechem zostawiła kucharzy i wskoczyła na górę po laptopa. Wzięła go na dół i usadowiła się w salonie. Słyszała śmiech chorego i ciepły głos babci. Taak, to nie zajmie im godzinki. Prawdopodobnie dopiero za dwie godzinki wyjdą. Wiedziała jednak, że gotowanie z babcią sprawia wiele radości oraz ciekawych przeżyć.

.*.*.*.

-Hermiona? Miona! Obudź się! – poszturchiwania i krzyki skutecznie wybudziły ją z drzemki. Otworzyła oczy i ujrzała nad sobą Nathaniela. Miał buzie umazaną czekoladą i mąką.

-Co jest? – jęknęła, siadając na sofie.

-Ciastka już się upiekły, w tym całym piekniku i babcia mówi, że możemy je zjeść! – wykrzyknął i zaciągnął ją do kuchni. Pani Granger z rękawicami na dłoniach wyjmowała tacę pełną łakoci.

-Ptaszyno, moment trzeba poczekać. Muszą ostygnąć, żeby później brzuszek nie bolał– ułożyła je na talerzu i zaparzyła herbaty –Zamówiłaś bilety?

-Tak, na osiemnastą trzydzieści – zerknęła na zegar, unosząc brwi –Już jest dwudziesta?

-Robiliśmy ciastka i babeczki – uśmiechnął się mały pomocnik, wzruszając ramionami –Nie martw się, następnym razem pójdziemy do kina!

-Oczywiście, że pójdziecie, ptaszyno – babcia zabrała się za mycie użytych misek –Ale ciastka możecie zjeść za jakieś piętnaście minut.

-Chodź Nate, musisz wymyć buźkę – Hermiona złapała chłopca za rękę i zaprowadziła do łazienki. Chłopiec długo nie wytrzymał aż w końcu pani Granger zlitowała się, a Nate po pięciu minutach wsuwał pierwsze ciastko.

.*.*.*.

-I uważaj na drodze.

-Dobrze, babciu – Hermiona wkładała buty.

-Jest ślisko, więc jedź wolno, słyszysz?

-Tak, babciu – westchnęła po raz enty, zawiązując mocno sznurowadła.

-No i pamiętaj, uważaj na drodze, bo jeszcze jakiś chuligan nie wyhamuje, a..

-Arya nie pożyczy mi samochodu nigdy więcej – zaśmiała się i dała pani Granger buziaka w policzek –Będę uważać, obiecuję.

-Dobrze, kochanie – podeszła do gotowego już Nathaniela –A ty, moja ptaszyno, przyjedź do nas niedługo. Jesteś o wiele lepszym kucharzem niż moja wnuczka i córka razem wzięte.

-Dobrze, babciu, przyjadę – przytulił kobietę, która stała się dla niego nowym oparciem.

-Uważaj na siebie i pij dużo herbaty. Najlepiej tej imbirowej, co się tak na początku krzywiłeś. Zapakowałam też ciasteczka do domu – Miona westchnęła w duchu i czekała, aż babcia skończy dawać cenne rady chłopcu –No, Hermiona! Zbierajcie się już, bo nie zdążycie!

.*.*.*.

Kiedy godzinę później Gryfonka skręcała w niewidzialną dla mugoli uliczek, odetchnęła z ulgi. Było już ciemno, a śnieg dość mocno padał. Z ciekawością obserwowała mijany krajobraz, zastanawiając się co widzieli inni. Pustkowie? Starą ścieżkę prowadzącą do lasu? Skręciła po raz ostatni, wyjeżdżając przed grube mury zamczyska arystokratów. Brama była uchylona, gdyż prawdopodobnie byli już wyczekiwani od jakiegoś czasu. Dziewczyna wyskoczyła z samochodu, uśmiechając na widok śpiącego wciąż chłopca.

-Nareszcie! Ile można na was czekać? – na schodach stał Teodor, opierając nonszalancko o kolumnę.

-Synu! – Katerina zrugała pierworodnego, podnosząc z najwyższego schodka, na którym przysiadła –Wszystko w porządku? Jak z nim?

-Wspaniale, dużo połaziliśmy i się trochę zmęczył. Zasnął w drodze do domu – skinęła na samochód, gdzie widać było głowę chłopca –Cały dzień przeszedł sam, bez wózka czy pomoc kul. Chyba nawet tego nie zauważył. Co prawda robiliśmy często postoje i szliśmy jego tempem, jednak Nate jest silny.

-Nie mogę w to uwierzyć – pani Nott pokręciła głową, okrywając szczelniej kocem –Jak ty to robisz, Hermiono?

-Otwórzcie drzwi – poprosił Teodor, niosąc brata w ramionach. Spełniły jego prośbę by mógł wnieść śpiącego do ciepłego holu.

-Nie wiem, proszę pani. Jestem sobą i traktuję go, jak każdego innego – wyjęła z bagażnika torby z zakupami, podążając za innymi do środka –Rzeczy małego.

-Jakie rzeczy? – zdziwiła się matka chorego, zaglądając do reklamówek.

-Sam pani opowie, byliśmy na zakupach i kupiliśmy trochę ubrań.. mugolskich – uśmiechnęła się niepewnie, zagryzając wargę –Razem stwierdziliśmy, że pora zacząć nowy etap. A najlepiej rozpocząć go zmieniając coś starego.

-Rozumiem, pomysłowe – westchnęła, machając na jakiegoś skrzata by wziął zakupione rzeczy do pokoju Nathaniela –Oddamy Ci pieniądze, jak tylko zamienimy je na mugolskie.

-Nie, to prezent ode mnie dla Nate. Za wszystkie urodziny, które mnie ominęły – gryfonka roześmiała się cicho, rozkoszując przeskokiem magii, kiedy jej przyjaciel znów stanął przy niej –Ja będę się zbierała. Muszę oddać  samochód przyjaciółce.

-Hej, Granger – zamarła zdumiona, obracając gwałtownie. W drzwiach od salonu stał przystojny ślizgon, ubrany w luźną szarą bluzę oraz wytarte spodnie.

-Hej, Malfoy – uniosła brwi, żegnając się z panią Nott –Niech pani mu przekaże, że czekam z niecierpliwością na powtórkę!

-Dzięki, Miona – Teodor przytulił ją mocno, wtulając nos w jej szyję –Następnym razem chcę pojechać z wami, okej?

-Okej – obiecała, całując przyjaciela w policzek. Uniosła rękę i pomachała do ostatniej osoby –Cześć Malfoy..

-No i co stoisz, kretynie? – ciemnowłosy prychnął, obserwując oddalające się plecy gryfonki –Nie słyszałeś? Idzie oddać samochód!

-No, wiem – oburzył się Dracon, podchodząc do okna by popatrzyć na kujonkę –Co się tak gapisz, Nott?

-Jesteś beznadziejny – jęknął gospodarz, ignorując złowrogie spojrzenie matki.

-Czego ty ode mnie chcesz, Teodorze? – blondyn popatrzył za szybę, przyglądając się podchodzącej do samochodu dziewczynie –Merlinki! Nie mogłeś tak od razu?

Król Slytherinu wybiegł w pośpiechu łapiąc skórzaną kurtkę i nawołując brązwooką. Dwójka Nott’ów stanęła za firanką, spoglądając na tą dwójkę.

-Co tak zamilkłeś? – Katerina szturchnęła synka, który zamyślony obserwował swoją Animae.

-Nic, tak sobie myślę – uśmiechnął się czując plątaninę uczuć przyjaciółki, gdy zatrzymała się by poczekać na platynowego –Ile ta dziewczyna pozmieniała, co?

-.-.

-Granger zaczekaj! – Draco krzyknął, wybiegając z domu. Omal nie poślizgnął się na schodach, ale starał jak najszybciej zbliżyć do gryfonki.

-Coś się stało? – ciemnowłosa spytała z lekkim zaskoczeniem, zatrzymując się.

-Nie.. – łobuzerski uśmiech pojawił się na twarzy węża –Mam dla ciebie propozycję, Granger.

-Jaką? – dziewczyna zmrużyła powieki, czekając na haczyk.

-Pokażę Ci moje dżentelmeńskie maniery i zaproponuję podwózkę – blondyn ukłonił się teatralnie, machając kluczykiem na palcu wskazującym.

-Po co mi podwózka, Malfoy? Mam samochód – skinęła głową na sportową brykę, która wręcz błagała o wyścig.

-Niezły jest, to .. – zaczął komplementować, szukając w głowie nazwy.

-Nie powiem Ci, ważne, że jeździ – przerwała mu, przewracając oczami –Arya ma bzika na jego punkcie..

-Dobra, ale sama mówiłaś, że chcesz go oddać przyjaciółce. Jak potem wrócisz do domu? – ślizgon niemal nie parsknął śmiechem, gdy się zarumieniła –No i co ty na to, Granger?

-Może ona mnie odwiezie – mruknęła niepewnie, chowając dłonie do kieszeni -No dobra, ale skąd ta nagła chęć pomocy?

-Magia świat tak na mnie działa – zażartował, zaskakując tym towarzyszkę jeszcze bardziej –Merinie, daj spokój, przecież Cię nie zabiję.

-Zgoda – westchnęła, oblizując spierzchnięte usta –Pod jednym warunkiem.

-Jakim? – tym razem blondyn starał się znaleźć podstęp.

-Ja prowadzę – uśmiechnęła się z wyższością, pamiętając, że nie raz wspominał, że jego samochodem nie może nikt więcej prowadzić.

-Zgoda – odparł od razu, a srebrne tęczówki błyszczały rozbawieniem, kiedy zaskoczona jego potaknięciem, zaniemówiła.

-Ale mi chodzi, że będę prowadzić tym twoim .. tamtym – machnęła w stronę samochodu arystokraty, który miał na jego punkcie obsesje.

-Moim cudem – potwierdził, podchodząc powoli do zaskoczonej nastolatki. Delikatnie zamknął jej rozwarte usta, gładząc kciukiem policzek –Bo się przeziębisz.

Oczy dziewczyny rozszerzyły się ze zdumienia, a na policzkach pojawiły się kolejne rumieńce. Wąż przyglądał się długim rzęsom, rzucającym cienie na policzki ukochanej. Miały na sobie parę płatków śniegu. Draco był tak blisko jej, że spokojnie mógł zauważyć, że Granger ma złote plamki w czekoladowych tęczówkach. Wciągnął głęboko powietrze, zaciągając się zapachem słodkich owoców. Jej malinowe usta rozchyliły się delikatnie, jakby zapraszając do pocałunku. Ślizgon jęknął cicho, pochylając na tyle, że wystarczył jeden ruch by połączyć ich usta. Nie mógł się oprzeć, więc delikatnie musnął wargami kącik ust gryfonki.

-Jedźmy już! – wychrypiała nerwowo kujonka, odsuwając od chłopaka. Szybko czmychnęła do samochodu, ukrywając w ciemności szeroki uśmiech, który nie wiadomo kiedy się pojawił. Dziedzic Malfoy’ów jeszcze przez chwilę stał na dworze, w końcu również kierując do swojego auta. Nie mógł się już doczekać wspólnej jazdy. W głowie zaczynał się kształtować plan..