Miłość poz­na­je się po cierpieniu.

Przepraszam! Przepraszam!

Rozdział spóźniony, bardzo ;<

Dlatego..

Ta zniewaga,

Dramione wymaga!

Nie zawracam dłużej głowy i życzę miłej lektury!!

Ściskam,

Lupi♥

PS. Cudowny początek zawdzięczamy Rogasiowi, która jak zwykle stała się dla mnie prawdziwym wsparciem i natchnieniem!

Rozdział dedykowany cudownej i niepowtarzalnej  Verrsace, która swoimi snapami potrafi wywołać szeroki uśmiech w najgorszy dzień. Również zachęcam do kliknięcia tu: http://www.theeternalexile.blogspot.com/  lub tu: http://last-lovesong.blogspot.com/ <33

 

 

 

 

 

 

 

Jej cera jest jak śnieg który dopiero spadł na błonia, piękny, delikatny, nieskazitelnie czysty. Drzewa lekko kołysały się pod całunem zimy pokrywającym gałęzie. Jej oczy przypominają fioletowe przebiśniegi, które próbują się przebić przez warstwę puszystego puchu. Bywa niczym sopel lodu, dostojna, zimna, ale po bliższym kontakcie z ciepłem drugiego człowieka topi się, jak śnieżynka schwytana w dłoń.

 

Ona sama jest niczym Królewna Zimy, pełna sprzeczności, z pozory zimna, twarda, boleśnie odpychająca ludzi, ale w głębi duszy jest jak pochmurny, zimowy wieczór przy gorącej czekoladzie, z ulubioną książką w pięknej scenerii. Jeśli tylko przebijesz się przez skorupę lodowatego otoczenia, sprawia wiele radości, ciepła i wyzwala w ludziach czułość oraz chęć spędzania z nią każdej, nawet najmniejszej chwili .. byle w jej towarzystwie.

 

Śnieżny całun otulał Hogwart, a opadające kolejne płatki tańczyły na wietrze. Blaise z uśmiechem obserwował tak znajomy krajobraz, magiczny. W takich momentach naprawdę czuł, że ta szkoła to jego drugi dom. Zerknął z rozbawieniem na swoją towarzyszkę, która stała parę metrów od niego. Brązowe pukle lśniły w przytłumionym świetle, a iskrzące się śnieżynki we włosach dodawały ich właścicielce magicznego blasku. Zarumienione od zimna policzki odznaczały się na bladej twarzy gryfonki, a duże czekoladowe tęczówki biły radością. Hermiona wyglądała jak prawdziwa księżniczka, kiedy ze śmiechem obracała się w koło.

 

-Diable! – spojrzała na niego, unosząc brwi na widok zamyślonego przyjaciela –O czym myślisz?

 

-Jesteś śliczna – powiedział, spoglądając na nią z ciepłem –Prawdziwa gryfońska księżniczka..

-To nowy tekst z księgi „Zabiniowata gadka na podryw”? – zachichotała, mrużąc powieki oraz robiąc urażoną minę –Musisz się bardziej postarać, Casanovo.

 

-Doprawdy? – parsknął, zastanawiając się jakim to sposobem dziewczyna odgadła jego myśli. Chwilę później biegła wzdłuż brzegu jeziora, uciekając przed nim z głośnym piskiem. Może zobaczyła to w oczach ślizgona? A może już na tyle go znała, że bez trudu rozszyfrowywała tok myślenia węża? Nie zastanawiając się dłużej ruszył w pogoni za zgrabną lwicą, która wciąż broczyła w śniegu. Dracon powinien być z niego dumny, że mimo zakwasów po ostatnim treningu był w stanie dogonić prefekt naczelną w trzech susach. Opadli razem na zaspę, a przenikliwy chłód starał się przebić przez ich, zabezpieczone zaklęciami ocieplającymi, kurtki. Wciągnął do płuc zapach truskawek, przytulając nastolatkę mocniej do piersi.

-Lepiej – zdyszana, obróciła się w jego stronę –Może zdobędziesz moje serce.

 

-Ono już jest moje – stwierdził, pozwalając niewielkim płatkom rozpuścić się na języku –Chciałbym się w Tobie zakochać, Miona.

-Ja w Tobie też – zmarszczyła czoło, siadając i zgniatając w dłoniach zimny śnieg –Może byłoby łatwiej.

 

-Bylibyśmy cudną parą – potaknął, przeczesując rozczochrane włosy –Pewnie zbyt cudowną i dlatego się nie kochamy w ten sposób.

-Szkoda – westchnęła, odgarniając niesfornego loka z czoła –Jak Twoja wybranka?

 

-W porządku – zmarkotniał, również lepiąc śnieżkę –Jest w szczęśliwym związku z takim tam kretynem.

-O.. starałeś się ją oczarować swoim urokliwym uśmiechem? – próbowała go rozbawić z marnym skutkiem, a brązowe tęczówki Zabiniego błyszczały smutno –Powiesz kto to?

 

-Nie powiem – parsknął śmiechem, widząc jej złość pomieszaną z rozczarowaniem –Wybacz, ale nie będę rzucał miłość mojego życia na pożarcie wściekłej lwicy.

-Nie skrzywdziłabym kogoś kogo kochasz – zaprotestowała gorliwie, odrzucając sporą grudkę białego puchu za siebie –Nawet, jeśli sama nie pałałabym do niej sympatią.

 

-Polubiłabyś ją – Blaise uśmiechnął się krzywo, zastanawiając czy nie lepiej zwierzyć się z zakazanego uczucia jakim obdarzył przyjaciółkę pani prefekt. Tylko czy przyjęłaby to spokojnie? A może stwierdziła, że to jedynie zauroczenie? Zachcianka? Bo czy w jego wieku dopuszczalna była ta prawdziwa, najczystsza miłość? Kiedyś by prychnął i popatrzył na siebie jak na głupca. Miał przecież przed sobą całe życie! Otaczało go tysiące pięknych kobiet, czekało na niego wiele przygód oraz wyzwań.

Jak mógłby kochać kogoś w ten specjalny sposób?

Jak mógłby kochać kogoś tak obsesyjnie?

Jak mógłby kochać aż tak bardzo?

No, jak?

Arya była jednak inna. Stała się marzeniem ze snów, stałym bywalcem w jego myślach. Widział ją dwa razy. Tylko dwa razy. Czy to w ogóle było szczere uczucie? Przecież nie znał jej.. a właśnie, że znał! Przez trzy tygodnie wymienili się ponad setką listów. Mimo początkowej niechęci, zaczęła mu ufać. Jeszcze bardziej po przypadkowym wyznaniu o Shelly, jego byłej, o czym „zapomniał” wspomnieć.

-Blaise? – Hermiona uśmiechnęła się do niego łagodnie, podnosząc ociężale na nogi –Odleciałeś myślami do swojej wybranki?

 

-Czuję się chory – mruknął, również wstając i otrzepując z pokrywającego go śnieżynek.

-Chory z miłości – brązowooka naciągnęła mu czule czapkę na uszy, muskając palcami jego policzek –Wiesz, że jestem z Tobą? Mimo wszystko?

 

-Jesteś moją wojowniczką – powiedział cicho, łapiąc jej dłonie w swoje i przykładając do ust –Wojowniczką o lwim sercu.

-Noo.. teraz Ci się udało – uśmiechnęła się szeroko, a ślizgon poczuł, że jego problemy chociaż w połowie zniknęły –Podbiłeś moje serce. Jestem wojowniczką, a nie księżniczką.

 

-Skarbie, ja już od dawna mam Twoje serce w garści – chuchnął ciepłym oddechem na zmarznięte ręce dziewczyny –A teraz wracamy do środka i idziemy się wygrzać, bo mojej wojowniczce jeszcze palce odpadną.

-Z gorącą czekoladą i truskawkami – entuzjastycznie dodała, pozwalając się przyjacielowi objąć oraz pociągnąć w stronę wejścia –A kim jest Twoja wybranka?

 

-Księżniczką – westchnął, odpędzając sprzed oczu specyficzny, fioletowy kolor tęczówek mugolki.

Jak przebiśniegi.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

-Conjunctivitus – Harry opadł na kolana, odruchowo wciągając z przerażeniem powietrze. Ciemność. Nic nie widział, jedynie czerń. Zamrugał, starając się dostrzec cokolwiek, jednakże nic to nie dało.

 

-Co to za, cholerne, zaklęcie? – warknął, pocierając palcami powieki –Nott?

-Aguamenti – ślizgon wyszeptał cicho za nim, a zimny strumień uderzył w plecy gryfona. Wściekły Wybraniec obrócił się, niemal sycząc na nieuczciwego przeciwnika –Potter, mniej gadania, więcej działania.

 

-Nic nie widzę – jęknął zielonooki, zaciskając palce mocniej na różdżce –Jak mam walczyć skoro nic nie widzę?

-Słuchaj – parsknął Teodor, tym razem bardziej z lewej strony nastolatka –Furnunculus..

 

-Szlag – burknął zirytowany gryfon, czując swędzenia na twarzy. Wyobraził sobie jak beznadziejnie musi teraz wyglądać. Mokry od głowy po stopy z wielkimi bąblami na czole oraz policzkach, a jednocześnie miotający się wokół.

-Słuchaj, Potter – Nott ściszył głos, cierpliwie czekając na jego reakcję. Harry zgodnie z poleceniem wyciszył się, oddychając powoli. Kiedy wyrównał oddech, a jego umysł oczyścił się z natrętnych myśli skinął głową. Był gotów na olejną część tortur. Skupił się, wsłuchując w otaczający go świat. Wydawało mu się, że usłyszał szelest szaty Węża, ale nie dałby głowy.

 

-Locomotor Mortis – drgnął, kiedy uświadomił sobie prawdziwe znaczenie wyzwania rzuconego przez ciemnookiego. Nie miał słuchać dźwięków, a magię! Tak jak przed chwilą najpierw wyczuł strumień magii, który skierowany był na niego. Uśmiechnął się, starając tym samym zmysłem wyczuć Teo. Aura ślizgona zamigotała delikatnie, a on w końcu zlokalizował prefekta.

-Petrificus totalus – wyszeptał, dyskretnie unosząc różdżkę. Usłyszał głuche uderzenie oraz zduszony jęk w trafionego ucznia. Złoty Chłopiec wymruczał przeciw zaklęcia, zrzucając z siebie uroki. Musiał zmrużyć powieki, gdy światło zamroczyło go na moment. W końcu wysuszony oraz wolny od nieprzyjemnych zaklęć, podniósł się do pionu. Teodor leżał parę metrów dalej, marszcząc z naganą brwi. Zielonooki zaśmiał się cierpko, uwalniając swojego nauczyciela i pomagając mu wstać.

 

-Dobra robota, Harry – powiedział w końcu Teodor, uśmiechając szeroko i klepiąc ucznia po ramieniu –W końcu mnie posłuchałeś!

-Mogłeś mówić wprost, a nie „słuchaj” – burknął z radosnym błyskiem gryfon, zadowolony z dużego kroku na przód w jego pojedynkowej edukacji –Jeszcze jedna rundka?

 

-Oczywiście – potaknął entuzjastycznie ciemnowłosy ślizgon, stając z powrotem na środku pomieszczenia. Po niecałych dziesięciu minutach to Harry po raz enty tego wieczora leżał na plecach, krzywiąc na minimalny ruch. Mimo jednak zakwasów oraz znużenia cieszył się z dzisiejszego sukcesu. Powalił tego przebiegłego ślizgona na łopatki, ten jeden jedyny raz udało mu się nie tylko rozbroić, ale i sparaliżować przeciwnika. Nie żeby nie lubił swojego kolegi, jednakże wspomnienie tych wszystkich uroków, które zostały na niego rzucone.. białe, szare, a nawet jedno zaklęcie czarnomagiczne, cóż.. wiadomo, dlaczego tak się cieszył.

-Cały? – Harry skinął głową, rozcierając ramię, które drasnęło ostatnie zaklęcie. Westchnął, podnosząc się na nogi i przyglądając ukradkiem ślizgonowi. Teodor odszedł w kąt, kolejny raz oglądając z fascynacją i freski, i bazyliszka. Wybraniec opadł na wyczarowane wcześniej poduszki, starając odzyskać siły. Jego spojrzenie mimowolnie przesunęło się na leżącą obok torbę, z której wystawała nachalnie książka od eliksirów. Jęknął, wyciągając pergamin oraz pióro, gotowy zmierzyć się z czekającym go zadaniem.

 

-To byyły doobree waalkii, Harry Potteerze – Hassiba wyłoniła się z cienia, a jej lśniące czerwone tęczówki błysnęły –Każdy ssiniak to zznak nowej nauki, a nowa nauka to ssukcess.

-Doprawdy? – mruknął, opuszczając z powrotem rękaw na posiniaczone ramiona –Czyje to ssłowa?

 

-Mojego misstrzaa – kobra zwinęła się naprzeciwko niego, unosząc głowę do góry by mieć oczy na tym samym poziomie co chłopak –Uczyssz ssię zakazzanych ssztuk, młody magu.

-Czarnej magii – potaknął, z ciekawością zerkając na jej tułów. Hassiba jak się okazało nie musiała wciąż spędzać czas przy wejściu do „tajemniczej komnaty”, ale mogła przemieszczać się po całej komnacie. Była jakby ruchomą rzeźną, gdyż jej łuski wciąż były kamienne.

 

-Dla wielu to zgubne, mój mały – wysyczała kobra, rozwijając kaptur przy szyi –Ale massz potencjał.. władasssz magią równie dobrze co Twój poprzednik.

-Kim był mój poprzednik? – Harry poczuł zimny dreszcz, kiedy krwiste spojrzenie znów skupiło się na nim –Lord Voldemort?

 

-Tom Marvolo Riddle – odpowiedział w końcu wąż, przekrzywiając na bok swoją głowę –Nie był wtedy jeszcze mrocznym lordem, mój mały, był uczniem jak ty.

-Nie jessstem taki jak on – zaprotestował słabo Wybraniec, zaciskając mocniej palce na piórze –Zamordował niewinnych ludzi.. torturował… moi rodzice nie żyją przez niego.

 

-Jesssteś taki jak on, ssynu człowieka – parsknęła wężyca, wysuwając ciemny język –Ale nim owładnęła magia, która Tobie się podporządkowuje. Jesssteś bardziej podobny do młodego Toma niż myśślissz. Ta sama potęga, ta sama ambicja.. te ssame talenty.

-Wężomowa – wyszeptał, wzdychając z irytacją –Rozmawiałaśś z Voldemortem?

 

-Niee – wąż przesunął się delikatnie, z gracją nie odpowiadającego jego wymiarom –Nie zznam Lorda Voldemorta, mój mały.

-Rozmawiałaśś z Tomem? – zgrzytnął zębami, niemal widząc jej uśmiech –Hassibo, nie czass na gierki!

 

-Pozznałam chłopca zbyt zatrutego swoimi żalami by zauważył włassne zatracanie – potwierdziła, robiąc koło wokół poduszek Wybrańca –Młody Riddle chciał wiele, za wiele jak na tak niewyszkolonego czarodzieja.

-Ja też mogę się zapomnieć – mruknął ponuro, doceniając po raz pierwszy wężyce. Hassiba rozmawiała z nim za każdym razem, a ich każda kolejna pogawędka dawała mu do myślenia.

 

-Nie jesteś taki zachłanny, mój mały – zaprotestowała wiekowa strażniczka, obdarzając go ciepłym, wężowym spojrzeniem - Massz co ważniejsze przyjaciół gotowych Cię powstrzymać.

-Jaki był Vol.. Tom? – zapytał, z ciekawością spoglądając na Hassibę.

 

-Jesszcze nie pora na takie rozmowy – strażniczka Salazara, pochyliła się nad chłopakiem –Mogę natomiassst pomóc odrobić Ci essej na eliksssiry, mój mały.

Harry przewrócił oczami, przywyczajony już do zbywania jego pytań o młodego Voldemorta. Wężyca ignorowała go wtedy, mrucząc czasem, że nie jest gotów poznać historię swojego wroga. Wciąż słyszał o swojej zawiści oraz wrogości do czarnoksiężnika. Trzeba było jednak przyznać, że Hassiba była nadzwyczaj inteligentnym stworzeniem. Tłumaczyła strapionemu Wybrańcu niektóre tematy z eliksirów czy zaklęć, opowiadając przy okazji o swoim Mistrzu. Domyślał się, że chodziło o Salazara Slytherina, ale czerwonooka strażniczka nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła tym teoriom.

 

-Witaj, Hassibo – Teodor przysiadł się do nich, kłaniając z gracją przed kobrą. Uważał, że strażniczka zasługuje na szacunek ze względy na Mistrza, a tym bardziej za wiedzę.

-Skończyłeś już obmyślał szatański plan zostania nowym Mrocznym Lordem? – zapytał kpiarsko gryfon, żartując sobie z fascynacji ślizgona Komnatą Tajemnic.

 

-Jesteś prawie tak zabawny jak Dracon – prychnął urażony Wąż, gładząc szczupłymi palcami swoją różdżkę –Nie zostałbym Mrocznym Lordem. Jak już to królem..

-Czasem się zastanawiam kiedy żartujesz, a kiedy nie – przyznał z rozbawieniem Wybraniec, chowając pergamin z napisanym już wypracowaniem do torby –Gdzie właściwie zniknął Malfoy?

 

-Trzy dni temu pojawił się w Pokoju Wspólnym Snape, który kazała Draco pójść do jego gabinetu – powiedział to co zwykle Nott, tym razem unosząc wzrok znad magicznego patyka –Hestia Carrow twierdzi, że widziała Lucjusza pod drzwiami Severusa…

-Jakieś .. sprawy rodzinne? – zaproponował ostrożnie Harry, z uwagą obserwując bezdenne tęczówki.

 

-Możliwe – zgodził się bez przekonania ciemnowłosy, odwracając w końcu spojrzenie od nastolatka –Miejmy nadzieję, że chodzi tylko o sprawy rodzinne… Pojedynek?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Pansy obróciła się do towarzyszek, potrząsając trzymaną butelką. Ciche okrzyki entuzjazmu, wywołały jej szeroki uśmiech pełen zadowolenia. Machnięciem różdżki przywołała kieliszki, do których nalała złoty trunek. Zerknęła ukradkiem na gryfonkę, która w bordowym sweterku z reniferem i czarnych legginsach wyglądała niewinnie. Burza loków otaczała jej twarzyczkę, malinowe wargi rozciągały w grymasie rozbawienia, a zwykle wesołe oczy, przysłaniała mgiełka zamyślenia. O jej nogi opierała się sama Królowa Węży, pisząc ze skupieniem list do siostry. Astoria w dresowych, szarych spodniach z luźnym krokiem i bluzą Malfoya wyglądała jakby dopiero z łóżka wstała, co było w sumie prawdą. Brązowe włosy spięła w niedbałego koka, a na nogach prezentowała dumnie skarpety–kapciuchy sięgające do kolan. Milicenta wylegiwała się niczym kot na łóżku, przeglądając kolorowy magazyn „Czarownica”.

 

-Miona? – panna Parkinson uniosła kieliszek, wciąż niepewna reakcji przyjaciółki.

-Chętnie – stwierdziła wyrwana z własnych marzeń nastolatka, unosząc brwi –Gryffindor nie jest taki ułożony, Pans.

 

-Co ty nie powiesz? – parsknęła Toria, poklepując dłonią kolana prefekt naczelnej –Zapewne urządzacie dzikie orgie?

-A Potter biega bez koszulki – dodała ulubienica Smoka, stukając szkłem i chichocząc, gdy zielonooka zrobiła przerażoną minę.

 

-Może jeszcze Longbotton polewa wszystkim Ognistą? – dodała swoje trzy grosze narzeczona Marcusa, szczerząc drobne zęby w uśmiechu.

-Jesteście nienormalne – Hermiona pokiwała głową z politowaniem.

 

-Kto jest nienormalny, Gryfoniaro? – Milli rzuciła w nią poduszkę – Chcesz wojny?!

-Wy! – ta sama poszewka uderzyła ją w twarz – Greengrass, zaraz będziesz trupem!

 

-Aaa! – śmiechy i okrzyki bojowe rozśmieszyły Pansy, która opadła na zwoloniony fotel. Największa kujonka wraz z Astorią skakały po łóżku waląc się poduszkami, a zrzucona na podłogę Milicenta dławiła się śmiechem. Brązowe pukle dziewczyn splątały się ze sobą, gdy obie wojowniczki przewróciły się na materac. Chwilę leżały uspakajając się, ale sekundę później z wrzaskiem godnym lwa, skoczyła na Pansy. Parkinson pozwoliła im rzucić siebie na dywan, a później torturować łaskotkami. W końcu trzy zmachane oraz zarumienione uczennice leżały, dysząc na podłodze.

-Hemina – wystękała Toria, unosząc na łokciach i rzucając ciepłe spojrzenie przyjaciółce –Może oficjalnie pasujemy Cię na członka Filia lunam.

 

-Na kogo? – Gryfonka z ciekawością usiadła, przyglądając się jak Astoria wymienia spojrzenia z ślizgonkami.

-Przyniosę świecę i maź – Milli wybiegła z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Pansy również zaczęła układać świeczki na półkach oraz stole, a Astoria jednym zaklęciem doprowadziła pokój do ładu. Z uśmieszkiem wszechwiedzącym zaczęła budować namiot z koców, kładąc końce materiały na fotelu oraz krześle.

 

-Idź, to założyć – Pansy podała jej mały pakunek, pchając w stronę łazienki –Zawołamy Cię z powrotem.

Hermiona zmarszczyła brwi, oglądając na dębowe drzwi. W końcu zrzuciła z siebie ubrania, przyglądając strojowi, który miała założyć. Była to czarna, zwiewna szata, która kończyła się w połowie łydki. Przylegała do ramion, opadając falami w dół, a postrzępiony materiał dodawał jej groteski. Długie rękawy obszyte były srebrną nicią, tworząc jakieś misterne wzory.

 

-Pokaż mi no się – Milla wsunęła się do łazienki, mierząc ją wystudiowanym wzrokiem profesjonalistki. Zabroniła dziewczynie spoglądać w lustro, rozpuszczając dzikie loki kojonki. Z precyzją zrobiła brązowookiej makijaż, psikając na koniec również pięknymi perfumami.

-O.. – mruknęła zaskoczona Hermiona, gdy w końcu ujrzała swoje odbicie. Stała przed nią jednak nie ułożona uczennica, a prawdziwa wojowniczka. Suknie leżała na niej idealnie zarysowując talie oraz zaokrąglenia. Srebrne wzory dodawały magicznego wdzięku sukience, a brokat jakim została posypana jej twarz błyszczał. Kreski namalowane przez ślizgonkę podkreślały głębie oczu gryfonki, również tworząc niesamowitą całość z całym przebraniem.

 

-Dokładnie – blondynka pokiwała z zadowoleniem głową, pozostawiając ją na moment samą –Możesz wyjść!

Prefekt Naczelna po raz kolejny wydała z siebie zduszony okrzyk, gdy stanęła zszokowana w wejściu. Zapalone wszędzie świece były jedynym źródłem światła, a porozkładane wszędzie koce sprawiały wrażenie, że znajdują się w jakiejś jaskinie albo zupełnie w innym wieku. Na środku pomieszczenia stały trzy ślizgonki, ubrane w identyczne szaty co one, tylko, że z założonymi kapturami.

 

-Podejdź do nas – zanuciła melodyjnie Astoria, stojąca na środku –Jesteś gotowa domknąć koło, które ma cztery kąty, wybranko?

-Koło nie może mieć ką.. – druga połówka Teodora zamknęła buzię, kiwając jedynie głową.

 

-Filia Lunam to stowarzyszenie sióstr nocy, które ślubują sobie wierność oraz lojalność – Astoria zignorowała komentarz, wciąż śpiewającym tonem kontynuując ceremonię.

-Filia Lunam to cztery żywioły w jednym, cztery osoby z jedną duszą – Pansy dodała swój fragment, łapiąc wyciągniętą dłoń zielonookiej.

 

-Filia Lunam to córki księżyca złączone magią, krwią oraz przyjaźnią – dołączyła Milli, również ściskając rękę Torii.  

-Filia Lunam to my, a połączone więzią braterstwa wzmocnione przez noc oraz zrodzone w blasku księżyca – dokończyły równo, unosząc wysoko ramiona.

 

-Czy ty, Hermiono, jesteś gotowa stanąć wśród nas? – blond kosmyki wymykały się spod kaptura Millicenty, która pochyliła głową.

-Jestem – wyszeptała zauroczona ceremonią nastolatka, splatając palce ze ślizgonką.

 

-Czy ty, Hermiono Jean, jesteś gotowa dopełnić kręgu? – Pansy idealnie modulowała głos, dodając całej scenerii jeszcze więcej groteski.

-Jestem – powtórzyła głośniej, również łącząc dłonie z przyjaciółką.

 

-Czy ty, Hermiono Jean Granger, jesteś gotowa stać się naszą siostrą? – Astoria spojrzała na nią, a zielone oczy błysnęły spod okrycia.

-Jestem! – krzyknęła, pozwalając trzymającym dziewczynom pociągnąć siebie na podłogę. Grzecznie uklęknęła, obserwując jak Parkinoson wraz z Bulstrode tańczą wokół niej i wydają z siebie dziwne okrzyki.

 

-Będziesz pomocna, wierna, gotowa do poświęceń – Greengrass zamoczyła palce w jakimś słoiku, stając przed gryfonką –Będziesz stróżem, przyjaciółką oraz siostrą, Hermiono?

-Będę – dziewczyna uśmiechnęła się, kiedy Królowa Węży pociągnęła opuszkami po jej policzku zostawiając dwa długie pasma.

 

-W takim razie – Ast oznaczyła również drugą stronę twarzy przyjaciółki, opuszczając w dół ręce –Powstań jako członkini Filii, jako nasza siostra.

Hermiona grzecznie podniosła się z klęczek, śmiejąc głośno, gdy Pansy mocno ją uściskała. Chwilę trwała w ramionach każdej z dziewcząt, wciąż czując dziwną ekscytację całą tą ceremonią. Posiedziały jeszcze przez chwilę ze sobą, kończąc udany wieczór ostatnią kolejką Ognistej. Astoria zapewniona przez Milli o pustym Pokoju Wspólnym oraz korytarzach, odprowadziła nową nocną córę na zewnątrz.

 

-Odprowadzę Cię – zaoferowała zielonooka, odrzucając kaptur i odsłaniając roześmiane oblicze.

-Żeby wracając zarobić szlaban – Gryfonka potrząsnęła lokami, napawając się przez chwilę egzotycznym wyglądem towarzyszki. Czasem miała moment zachwytu, gdy Toria niemal promieniowała swoim pięknem. Długie włosy opadały ślizgonce na ramiona, a blade rysy wyostrzyły się w półciemnym korytarzu –Idź do dziewczyn, Toria.

 

-Ale..

-Astorio – prefekt uśmiechnęła się, popychając przyjaciółkę w stronę wejścia do Pokoju Wspólnego Slytherinu –Dobranoc.

 

-Branoc – Królowa ostatni raz się obejrzała, obserwując oddalającą się sylwetkę nowej siostry. Uśmiechnęła się lekko, kiedy Gryfonka zniknęła w mrocznych cieniach –Witaj w rodzinie, H.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

 

Hermiona westchnęła cicho, stąpając powoli ciemnymi korytarzami. Ten wieczór był inny niż myślała.. był wyjątkowy. Wyobrażała sobie, że posiedzi ze śligonkami, pośmieje i pozna po raz kolejny od innej strony. A tu taka niespodzianka, a teraz należy do ich tajnego stowarzyszenia sióstr magii. Z tego co mówiły wymyśliła to Astoria jako mała dziewczynka. Pansy była współzałożycielką, a Milli dołączyła dopiero na pierwszym roku w Hogwarcie. Później ścieżki dziewcząt trochę się rozeszły, ale wciąż mogły na siebie liczyć.

 

Zerknęła na swoje ubranie, dziwną suknię, która sprawiała, że niemal zlewała się z otaczającą ją ciemnością. Między innymi dlatego nie przepadała za lochami. Były zimne, mroczne oraz ciemne. Przyspieszyła, skręcając w następną alejkę. Jeszcze skręt w prawo i znajdzie się na oświetlonym korytarzu. Odetchnęła, przepraszając cicho obudzone postacie z obrazów. Starała się poruszać jak najciszej, chociaż tak naprawdę Filch nie mógłby jej nic zrobić. Jest w końcu Prefekt Naczelną.

-Merlinie – jęknęła, kiedy na trzecim piętrze wpadła na kogoś. Torba z cichym łoskotem upadła na ziemię, a ona omal nie podzieliła jej losu. Zacisnęła mocno palce na materiale zaskakującego nocnego marka, czując jak silne ramiona oplatają ją by utrzymała równowagę. Uniosła zdziwiona wzrok, wciągając z przerażeniem powietrze –Malfoy, co ty tu robisz?

 

-Mmm.. lochy – mruknął nieprzytomnie chłopak, spoglądając na nią zamglonymi oczami. Był przeraźliwie blady, a kropelki potu lśniły na jego czole –Kim je.. Granger?

-Co się stało? – zmarszczyła brwi, gdy wciąż wpatrywał się w nią oszołomiony i lekko otumaniony –Malfoy!

-Nic się nie stało – odpowiedział po chwili, a zmęczenie w jego oczach zniknęło zastąpione przez troskę oraz zaciekawienie –Co ty robisz tu o tej porze, Granger?

-Łapię takich jak ty – parsknęła, schylając się po upuszczoną torbę. Dracon wykonał gest jakby chciał pomóc, ale po jego twarzy przeszedł jedynie grymas bólu –Źle się czujesz?

-Bywało gorzej – burknął, posyłając jej krzywy uśmieszek –Chodź, odprowadzę Cię.

-Nie musisz, jestem..

 

-Prefekt Naczelną, która w stroju amazonki patroluje korytarze? – uniósł brwi, a szarawe spojrzenie zsunęło się powoli po jej ciele –Po pierwsze, Nott nie pozwoliłby Ci chodzić samej w nocy. A po drugie, już na pewno nie w takim stroju. Dlatego nie kręć nosem, a przyjmij dżentelmeńską ofertę.

-Niby ty jesteś tym dżentelmenem – skrzywiła się z niesmakiem, ruszając jednak w stronę Pokoju Prefektów. Blondyn szedł tuż obok, oddychając dość płytko –Wyglądasz okropnie, Malfoy.

 

-Cóż, daleko mi teraz do Ciebie, ale nie może być aż tak źle – mruknął, mrugając gwałtownie. W pewnym momencie oparł się o ścianę, zgrzytając zębami –Może troszkę źle się czuję.

-Możesz nie drama.. – Gryfonka zamarła, czując jak serce w niej zamiera. Przyglądała się jak czerwona struga spływa po ramieniu ślizgona, kapiąc na ciemną posadzkę –W coś ty się wpakował?

 

-To nic – starał się odwrócić uwagę nastolatki, ale Hermiona nagle rozbudzona pociągnęła bladego chłopca do pobliskiego, ukrytego wejścia prowadzącego do salonu prefektów. Miała niejasne przeczucie, że to „nic takiego” jest poważniejsze niż myśli. W pewnym momencie, ciężar Węża spoczął na jej ramionach, a Malfoy lekko się zataczając doczłapał do sypialni gryfonki. Opadł tam na łóżko, wzdychając cicho z bólu.

-W porządku – mruknęła bardziej do siebie, pomagając mu zdjąć szatę. Czarny podkoszulek był przesiąknięty krwią, lepiąc się do bladego ciała syna Lucjusza. Półnagi Dracon zadrżał, zerkając na oglądającą go brązowooką.

 

-Dobrze się czujesz, Granger? – zapytał z troską, widząc przeraźliwie trupią twarz ukochanej.

-Draco – szepnęła wciąż będąc w szoku. W końcu pozbierała rozszalałe myśli, odwracając wzrok od przyciągającego spojrzenie tatuażu. Różdżką przywołała szybko potrzebne rzeczy, rozstawiając eliksiry oraz bandaże na etażerce. Z tego co się orientowała Malfoy miał rany na torsie, które w dość makabryczny sposób sączyły powoli ciemnoczerwoną ciecz. Rzuciła niewerbalnie zaklęcie skanujące zdrowie, ale poczuła dziwną aurę. Zacisnęła zęby, wiedząc że teraz eliksiry nic nie pomogą. Muszą poczekać jeszcze aby Zakazane Zaklęcia rozproszyły się, wtedy bez żadnych negatywnych konsekwencji lecznicze napoje może pomogą. Hermiona sięgnęła po ręcznik zanurzając go w chłodnej wodzie. Delikatnie musnęła największą szramę przebiegającą przez tors ślizgona. Poczuła jak chłopak napiął mięśnie, a cichy syk wydobył się z zaciśniętych ust.

 

-Szzz – zamruczała uspakajająco, wycierając spływające stróżki krwi. Westchnęła, zdając sobie sprawę, że zaczęła robić to jeszcze delikatniej.  Nie chciała sprawić mu więcej bólu niż dotychczas, mimo wrednego charakterku nie zasłużył na to.

-Przypominasz.... mi trochę .. – srebrne tęczówki zamglone mgiełką bólu błyszczały niesamowicie w półciemnym pomieszczeniu –Merlina..

 

-Uznam to za przedziwny komplement – chrząknęła, wyżymając materiał i ponownie schładzając rozpalone ciało blondyna –Ty mi natomiast przypominasz ..

-Nieziemskiego rycerza konającego w ramionach przepięknej damy? – zaśmiał się chrapliwie, pojękując następnie i dygocząc. Nowe krople potu zalśniły na jego czole, a oczy migotały rozgorączkowane –Nie.. Granger. Nie pasujesz na damę..

 

-Nie pasuję – zgodziła się z łagodnym uśmiechem, kładąc dłoń na policzku młodzieńca. Zagryzła wargę wyczuwając wysoką temperaturę, a potem nie powstrzymała się przed zanurzeniem palców w platynowe kosmyki. Malfoy przymknął powieki oddając się pieszczocie i oddychając spokojniej. Gryfonka wstrzymała oddech, spuszczając po raz pierwszy wzrok na Księcia Slytherinu by przyjrzeć mu się dokładniej. Draco leżąc nieprzytomnie na jej łóżku wydawał się w dziwny sposób komponować z nim. Ciemne spodnie opinały zgrabnie jego biodra, wydłużając jeszcze bardziej nogi. Blady tors kojarzył się ze śniegiem, a nawet zaczerienione rany nie sprawiały wrażenia brzydkich na jego ciele. Mięśnie odznaczały się na alabastrowej skórze, która jedynie na lewym ramieniu została „okaleczona”. Czarny znak przyciągał spojrzenie, a symbolika tatuażu przerażała.

-Bolało? – nie mogła się powstrzymać przed zapytaniem, opuszkiem palca wskazującego dotykając zarysu czaszki.

 

-Jak cholera.. – mruknął, zaciskając pięść na kołdrze –Bolało niemal tak bardzo jak.. jak..

-Crucio? – rzuciła, opierając łokieć na materacu przy jego boku, a na nadgarstku kładąc brodę. Z fascynacją gładziła węża, który w jakiś tajemniczy sposób znalazł miejsce na ramieniu nastolatka.

 

-Nie.. cruciatus to pestka przy tym jak męczę się.. – wymamrotał, dygocząc i cicho wzdychając –Miłość jest gorsza.

-Nie wiedziałam, że wiesz czym ona jest – prychnęła, spuszczając ze skruchą wzrok –Przepraszam.. odruch.

 

-Odruch – powtórzył, wykrzywiając usta w krzywym uśmieszku –Ja odruchowo Ciebie ranię, Granger, więc czemu ty byś nie miała mnie?

-Niee… ty drażnisz mnie nałogowo – również się uśmiechnęła, niemal podskakując gdy blade palce zacisnęły się na jej nadgarstku.

 

-Hmm.. lubię cię drażnić – przyznał, odsuwając swoje ramię z dala od niej, a własne palce przesuwając wzdłuż dłoni dziewczyny –Jesteś wtedy taka.. słodka..

-Słodka? – otworzyła buzię zaskoczona, nie potrafiąc znaleźć żadnych słów wyrażających szok jaki czuła –Dlatego mnie drażnisz.. prowokujesz?

 

-Powiedz jeszcze raz prowokujesz.. – wyszczerzył się łobuzersko, a jedynie nieobecne spojrzenie przypominało jej o jego niestabilnym stanie –Jesteś przy tym niezwykle prowokująca.

-Za to ty jesteś niezwykle .. zmienny – powiedziała ponuro, zerkając na zegarek. Jeszcze trzydzieści minut i będzie mogła podać eliksiry –Raz jesteś .. miły to za dużo powiedziany, ale jednak ujdzie. A następnego dnia stajesz się zimny, a potem znów uśmiechasz i.. i ..

 

-Czujesz się zagubiona? – zapytał poważnie, a przez chwilę wydawało się gryfonce, że stał się na powrót przytomny i skupiony –Nie wiesz co myśleć?

-Mhmm.. – potaknęła, obserwując jak jego palce kończą wędrówkę i splatają z jej –Nie wiem co czuć, Malfoy, i mnie to niesamowicie irytuje.

 

-Chciałbym.. sam wiedzieć czy.. – potrząsnął głową, wzdychając ciężko –Wiem czym jest miłość, Granger.. wiem. To taki stan, gdy chciałbyś chronić kogoś tak bardzo, że sam niemal umierasz z tęsknoty.. gdy niemal jesteś chory. Rzygam miłością.

-Dlaczego umierasz z tęsknoty? – zignorowała resztę jego wypowiedzi, po raz kolejny wplatając dłoń w platynowe kosmyki. Poczuła jak zadrżał, a jego pierś uniosła się gwałtownie. Stalowy wzrok przygwoździło ją, a ślizgon zahipnotyzował intensywnością tego spojrzenia.

 

-Muszę poślubić Astorię.. a chciałbym.. – zmarszczył brwi, wyciągając rękę przed siebie i dotykając niepewnie końcówek loków –Chciałbym.. sam.. chciałbym.. móc kochać kogoś innego.

-Masz rację, Malfoy, zupełnie nie ogarniam świata arystokratów – stwierdziła w końcu, robiąc nachmurzoną minę –Czy wy macie prawo decydować za siebie w jakimkolwiek aspekcie waszego życia?

-Tak.. możemy wybrać sobie imię dla dziecka. A w sumie nie, bo tradycja nakazuje – zamknął powieki, namyślając się –Mamy wybór, Granger. Każdy go ma.. czyż nie?

 

-Ty właśnie dokonałeś wyboru – powiedziała cicho, zaciskając mocniej palce na jego dłoni.

-To nie tak.. – również ściszył głos, niemal załamując się –On.. albo ja.. albo zabiłby mamę.. musiałem, Granger.. musiałem.. albo ja, albo ona, rozumiesz?

 

-Przykro mi – przełknęła z trudem ślinę, starając się nie wyrwać z jego coraz silniejszego uścisku –Boli..

-Wybacz, Granger – poluźnił palce, nie wypuszczając jednak jej dłoni –Wiesz, że ból bywa czasem najbezpieczniejszą opcją?

 

-Dlatego mnie często ranisz? – przypomniała sobie ich ostatnią rozmowę w Sowiarni oraz ten tajemniczy blask wężowatych oczu.

-Nie.. – znów zerknęła w szarawe tęczówki, które błyszczały rozbawieniem –Muszę być dla ciebie okrutny.

 

-Dlaczego?

-Inaczej.. – zacisnął usta, przekrzywiając głowę i posyłając jej chytry uśmieszek –Zakochałabyś się we mnie, a to skończyłoby się katastrofalnie.

 

-Jesteś bardzo pewny siebie – prychnęła, nachylając się nad nim instynktownie –Skąd wiesz, że ty pierwszy nie zakochałbyś się we mnie?

-To jest niemożliwe – westchnął, rzucając błagalne spojrzenie na eliksiry –Mogę już..?

 

-Hm, tak – zaczęła po kolei wybierać magiczne syropy, mrucząc pod nosem niewyraźnie na temat ich przepisów –Myślę, że gdybym chciała, to byś mógł się we mnie zakochać.

-Możliwe – uniósł brew w grymasie kpiny, połykając wskazane mikstury. Niemal promieniował zadowoleniem oraz arogancją, gdy zlustrował ją spojrzeniem –Ale łatwo to zrobić i bez tego czy chcesz czy nie..

 

-Co? – zamrugała zaskoczona, obserwując jak ślizgon połyka eliksir Słodkiego Snu. W tym momencie pożałowała, że mu go podała. Znów nie uzyska odpowiedzi na tyle pytań.

-Nic.. – na bladej twarzy pojawił się nikły cień rozbawienia, a mięśnie chłopaka się rozluźniły –Nic nie wiesz, Hermiono.

 

Prefekt zagryzła wargę obserwując jak rysy Księcia Slytherinu wygładziły się, a długie rzęsy rzucały cień na zapadnięte policzki. Śpiąc wyglądał niewinnie i bezbronnie, niemal jak prawdziwy anioł. Pozlepiane kosmyki gdzieniegdzie przykleiły mu się do czoła, a na czubku pojawił mały kogucik. Teraz dość łatwo mogła go sobie wyobrazić jako małego chłopczyka, która usnął po dniu wyczerpującej zabawy. Draco był przystojny w dość specyficzny sposób. Gdy był przytomny stawał się ostry, chłodny i tajemniczy, ale nieprzytomny wydawał się delikatny. I zmęczony. Pogładziła znowu jego ramię obserwując Mroczny Znak. Nigdy nie starała się za bardzo wczuć w rolę śmierciożercy.. nie stawiała się w ich sytuacji. A może.. może niektórzy nie mieli wyboru tak jak Draco? Bo co to za wolność, gdy decyzja przeważy o życiu matki, brata. Westchnęła, zgarniając zakrwawione bandaże i wynosząc je do łazienki. Starannie posprzątała ślady nocnych przygód, ponownie siadając na fotelu przy łóżku. Poczeka jeszcze z parę minut by zobaczyć czy eliksiry podziałają i się przyjmą.

-Zwy­cięzca­mi w miłości są po­kona­ni przez miłość – powtórzyła bezwiednie często powtarzany przez babcię aforyzm. Nawet nie wiedziała ile w tym prawdy, a tym bardziej, że sama ma to doświadczyć.

 

 

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

 

 

-To co mam zrobić?

 

Teodor uniósł brew, zerkając z politowaniem na przyjaciela. Oparł się wygodnie o ramię fotela, wyciągając daleko przed siebie nogi. Zlustrował uważnie siedzącego naprzeciwko Flinta, który wbijał w niego zagubione spojrzenie. Zwykle ułożone włosy ślizgona były teraz zmierzwione, a koszula niedawno bez żadnego zagięcia, cała pognieciona. Zapewne większość ślizgońskich dziewcząt uznałaby granatowe bokserki w samochodziki plus rozpiętą koszulę za urocze, ale Nott’owi Marcus kojarzył się teraz bardziej ze specyficzną odmianą wariata.

-Chyba nie załapałem – powiedział powoli, przerywając by upić łyka whisky ze szklaneczki –Czy ty próbujesz wyciągnąć ode mnie radę jak.. jak zaplanować miesiąc miodowy?

-Nie, ja próbuję wyciągnąć od ciebie radę gdzie możemy z Milką wyjechać – zaoponował oburzony uczeń z siódmego roku, przejeżdżając dłonią po twarzy –To musi być coś.. magicznego. Niezapomnianego..

-Zabierz ją do McDonalda mugolskiego – zaproponował ciemnooki, parskając śmiechem –Blaise wciąż opowiada o tym „niesamowicie, ekscytująco, bombastycznym miejscu, gdzie drzwi się same otwierają”.

 

-Teo – warknął ani trochę nierozbawiony Gloomy, opierając łokcie na kolanach i kiwając się na boki –Mills zasługuje na coś wyjątkowego.. co dziewczyny uważając za mega romantyczne?

-Porównujesz mnie do dziewczyn – prefekt skrzywił się na myśl, że kiedyś również może się zakochać. Z punktu widzenia obserwatora wydawało się to beznadziejne uczucie. Miłość. Marcus wciąż się zamartwiał o blondynkę i starał zaimponować, on naprawdę nie miał ochoty mieć w głowie jedyną myśl „co ona pomyśli o..”. A inny przypadek jakim był Blaise również nie przypadł mu do gustu. Czystokrwisty arystokrata, wieczny błazen, przystojniaczek z wiankiem fanek wpadł jak drops w sok dyniowy. Zakochany po uszy w mugolce, z którą wszelkie prawa czy tradycje zabraniały mu być. Plus chłopak Aryi, nijaki Mason, o którym czasem wspomina Miona. Cóż.. kolejny dość specyficzny rodzaj tego zauroczenia. Cierpienie i ból.

 

-Nie, ale.. oh, daj spokój, Nott – Marcus zerknął do swojej szklanki przechylając nią na boki na tyle by nie wylać drogocennego napoju –Pomożesz mi?

-Nie znam się na tych wszystkich amorkowatych duperelach – stwierdził, starając się zmienić swój ton z kpiącego na przepraszający. Czy to najsilniejsze uczucie było w ogóle warte zachodu? Z jednej strony widział na co dzień uśmiechniętego Gloomy’ego, który szczerzył się jak Weasley do Francuzek, ale był szczęśliwy. Wręcz promieniał, gdy Millicenta pojawiała się w pobliżu. Jego magia szalała, a oczy błyszczały. Taak, Marcus kochał swoją narzeczoną, a ona kochała jego. I byli zachwyceni i upojeni tymi emocjami. Z drugiej strony miał jak na tacy podany inny przykład. Dracon, który wręcz sprawiał wrażenia masochisty. Srebrne tęczówki śledziły ukradkiem jego przyjaciółkę, a blade oblicze stawało się otwarte jak książka, gdy nastolatek nie potrafił zapanować nad hormonami. Niemal mógł słyszeć szybkie bicie serca ślizgona czy wyczuwać ten skok tempaeratury, gdy tylko Hermiona rozpinała sweter. To było.. złe. Bolesne. To jak Wąż musiał cierpieć by nie pozwolić sobie na ujawnienie prawdziwych uczuć. Byle tylko chronić ukochaną, byle być pewnym o jej bezpieczeństwie.

 

-Ale potrafisz nieźle rozpracowywać ludzi – zauważył usłużnie Flint, chrząkając pod nosem –Co się spodoba Milce?

-Ty w tym stroju – burknął, przymykając powieki. W rzeczy samej Teodor nie przepadał za towarzystwem innych, ale dla niektórych robił wyjątki. Tym szczególnym przypadkiem był między innymi Marcus, który nie dość, że potrafił prowadzić inteligentne dyskusje, to jednocześnie umiał wyczuć jego nastroje. Starszy chłopak bawił go dość często swoją rozbudowaną osobowością. Flint chciał być twardy i niezłomny, starał się grać groźnego członka rodziny królewskiej, a jednocześnie przy wybrance swojego serca stawał się miękki. Łagodny i lojalny dla przyjaciół, chamski oraz mściwy dla pozostałych, nawet pobratymców.

 

-Idiota – parsknął Gloomy, ponownie biorąc haust alkoholu. Teodor wyszczerzył się, czując przyjemne ciepło bijące od kominka. Naprawdę był wdzięczny, że jego towarzysz miał tak pomocnych współlokatorów, którzy na jedno skinięcie zostawili ich samych. Sam codziennie dziękował Salazarowi za osobny Pokój Wspólny, dormitorium czy piętro. Mieszkanie z Hermioną było przyjemne i odprężające. Ta świadomość, że ktoś na niego czeka, że ktoś martwi się, gdy się spóźnia. Na początku trochę zaskakiwało go, kiedy wracając z patrolu zastawał prefekt w salonie. Miona upewniała się czy się stawił, a potem szła spać. Teraz wydawało się to normalne, dzienna rutyna. Brązowe tęczówki, które z ciepłem spoglądały na niego. Pełne usta układające w uśmiech, gdy napotykał jej wzrok. Urocze rumieńce, kiedy ją zawstydzał sugestywnymi komentarzami czy dziki blask oczy, gdy łamał się i opowiadał o sobie. Cóż. Kochał Mionę, kochał tak bardzo, że go to przerażało czasami. Ale wciąż uważał, że miłość, ta inna, co czuł Malfoy, Zabini czy Flint, jest zbyteczna.

-Moja rada? – uniósł głowę, wzdychając z rezygnacją. Tak jak się spodziewał siódmioroczniak niemal podskoczył z radości, zerkając na niego bezwiednie.

 

-Heej – obrócili się obaj, gdy jasna czupryna wsunęła się zza drzwi. Piękna Millicenta weszła do pokoju ubrana w sprane dresy oraz rozciągniętą koszulkę, jednocześnie wyglądając niczym dama. Błękitne spojrzenie przeniosło się na niego, a malinowe wargi wygięły w niepewnym uśmiechu. Bulstrode bywała taka niewinna, a jednocześnie strachliwa w jego towarzystwie. Nic do niej nie miał, oczywiście, uważał, że jest urocza oraz słodka, ale nie potrafił wysilić się na nawiązanie dłuższej rozmowy z chochlikiem.

-Hej – powtórzył tępo Marcus, niemal zachowując nonszalancką postawę. Niemal. Bo chwilę później wyciągał w stronę małej ramiona, zachęcając by się do nich przysiadła.

 

-Hej – tym razem Milli poinformowała ich o burzy hormonów, szczerząc głupio do swojego narzeczonego. Teodor z naukową fascynacją spoglądał na siedzącą obok siebie parkę, która nie była w stanie oderwać od siebie spojrzenia.

-Hej – mężczyzna, który zamierzał zdawać w tym roku SUMy powinien chyba zdobyć się na większą elokwencję, ale jak to było? Miłość ogłupia?

 

-Jeśli któreś z was znów powie to słowo, to chyba strzelę w was Avadką – przerwał te szczenięce zaloty, nim blondynka zdążyła odmruknąć wyraz klucz. Teodor uśmiechnął się, widząc ich zaskoczone miny –Już zapomnieliście o mojej obecności?

-Oczywiście, że nie – Millicenta zamrugała, odgarniając warkocza na plecy i prostując na swoim miejscu –Przeszkodziłam wam w czymś?

 

-Nie – prędko zaprzeczył jej kochanek, kiwając głową na przyjaciela.

-Tak – odpowiedział w tym samym czasie Nott, powstrzymując chytry uśmieszek –Prowadziliśmy dość interesującą konwersację.

 

-O.. w takim razie.. – podniosła się z sofy, przygryzając niepewnie wargę –Pójdę już?

-Nie, to..

 

-Przyszłaś tu tylko by pokazać Marcusowi, że nawet w wymiętych dresach wyglądasz pociągająco? – zapytał z niedowierzaniem ślizgon, przerywając wypowiedź Gloomy’ego.

-Słucham? – błękitne oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, a ciemne Flinta stwardniały.

 

-Nieważne – machnął ręką Nott, wstając z wygodnego fotela i odkładając z głośnym stuknięciem szklankę –Gdybyś była tak miła, Mills, to porozmawiaj z tym durniem o waszym miesiącu miodowym i randce.. Naprawdę nie mam już sił by tłumaczyć mu, że będziesz zachwycona, gdy zabierze cię nawet i na jakąś łąkę.

-Łąkę? Randka? – blondynka zerknęła z ukosa na ukochanego, chichocząc –Co ty wymyśliłeś, Gloomy?

 

-Ja..

-Flint w ten sposób stara się zaprosić cię na romantyczny, zimowy piknik podczas którego omówicie szczegóły ślubu – podpowiedział zagubionemu koledze Wąż, stając w drzwiach i uśmiechając łobuzersko do zaskoczonego siódmioroczniaka –Wspominałeś coś o kocu, świecach i koszu piknikowym? Jutro pokażę ci tą polanę, a wieczorem możecie pójść na schadzkę.

 

-To cudowny pomysł, Marcus – ślizgonka uwiesiła się na ramieniu chłopaka, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi. Ciemnoszafirowe tęczówki zerknęły z wdzięcznością na mrocznego nastolatka, który jedynie uniósł palce do góry i zamknął za sobą drzwi.

Cóż, Gloomy wisiał mu przysługę.

 

 

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

 

 

„Kochana Da,

 

jak się miewasz? W ostatnim liście wydawałaś się dość przestraszona zbliżającą uroczystością twoich zaślubin. Pamiętaj, że ten idiota nie może cię skrzywdzić, bo inaczej cały ród Greengrassów odwróci się od niego. Ojciec na pewno nie pozwoliłby oddać twojej ręki jakiemuś draniowi, Daphne. Pamiętaj, że jestem z Tobą. Zawsze.

Za tydzień jak się nie mylę wypada wyjście do opery, a wszystkie arystokratyczne rodziny wystroją się i stawią na miejscu, utrzymując fasadę idealnych. Wiesz, że nie cierpię corocznych sztuk wystawianych parę dni przed Wigilią. Muszę przyznać, że mam pewien pomysł i liczę, że mi pomożesz. Jedna z moich przyjaciółek na pewno nie pogardziłaby pójściem do legendarnego Czarodziejskiego Teatru im. Ignatii Wildsmith, a tym bardziej Molierem.

Kocham Cię,

Ria

PS. Odpowiedz jak najszybciej"