Nie ma większej nienawiści niż nienawiść mężczyzny do kobiety kochanej wbrew swej woli.

Dobry wieczór wszystkim!

Spóźniony rozdział się pojawił! Wiem, że długi odstęp między postami, ale naprawdę się staram pisać jak najczęściej mogę :) Niestety mugolskie szkoły nie są Hogwartem, a nauczyciele zmieniają się często w prawdziwych śmierciożerców!

Mam nadzieję, że nie zanudzicie się!

Nienormalna ja,

Lupi♥

PS. Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem! I liczę, że i tym razem będzie podobna ilość <3

 

 

 

 

 

Ginny zamknęła mocno powieki, czym prędzej znikając w łazience. Puściła wodę w kranie, zrzucając z siebie ubrania i rzucając je gdzieś w kąt. Ciepła kąpiel pozwoliła jej na moment wytchnienia, a poczucie brudu oraz obrzydzenia zminimalizowało się odrobinę. Zadrżała, kiedy jej oczy napotkały własne odbicie. Była przeraźliwie blada oraz wychudzona, a oczy błyszczały nienaturalnie. Podskoczyła nerwowo, kiedy przez chwilę była niemal pewna, że ciemnowłosa dziewczyna z lustra uśmiecha się do niej kpiąco.

-Weasley, nie wariuj – mruczała pod nosem, trąc mocno gąbką po mlecznej cerze. W końcu stanęła znów na podłodze, starając już nie zerkać na siebie. Mimo wszelkich prób wciąż wodziła niemrawym spojrzeniem po wystających żebrach, drżących nogach albo zapadniętych policzkach.

Ubrana w porozciągany sweter, który matka podarowała jej na ostatnie święta, swoje ulubione trampki oraz zwykłe dresy poczuła się przez sekundę bezpiecznie. Jednak te brązowe tęczówki z lustra śmiały się z niej bezustannie, a właścicielka tego mrocznego spojrzenia przypominała o swoim istnieniu.

-Ej, Weasley? – koleżanka z pokoju zastukała ze zniecierpliwieniem, wyrywając byłą rudowłosą z dziwnego amoku.

-Już – powiedziała cicho, zaskoczona wrogością współlokatorki. Złapała torbę z książkami, wymykając się z dormitorium. Musi znaleźć kogoś, kogoś kto jej powie co ona w ogóle wyprawia.

W Pokoju Wspólnym Gryffindoru nie było lepiej, dziewczyny ze wzgardą odwracały się od niej, a płeć brzydka krzywiła z obrzydzeniem. Spuściła głowę, starając odzyskać swój niezburzony spokój.

-Ginny? – z ulgą obróciła się do chłopaka, który stanął przed nią. Jej wybawiciel okazał się w równie beznadziejnym stanie co ona, a jego ból w tęczówkach promieniował. Rude włosy sterczały na wszystkie strony, a usta zaciskały w wąską linię. –Wszystko okej?

-Nie, Merlinie, Ron.. ja nie wiem, co .. – zamarła, gdy dostrzegła czerwony blask w znajomych oczach, a potem dziwną dzikość –Ja.. spieszę się, przepraszam.

Wybiegła z wieży, słysząc że tamten ją nawołuje. Nie wiedziała w sumie czemu ucieka przed bratem, ale pierwotny instynkt kazał jej wiać. Przyspieszyła mknąc po korytarzach z zawrotną prędkością. Odgłos stóp ścigającego zdawał się zbliżać, a ona miała przeczucie, że wtedy to będzie koniec. Nie odzyska więcej chwili świadomości, zniknie już na zawsze, a dziewczyna z odbicia nie podda się w walce o ciało tak łatwo.

-Co ty wyprawiasz? – cichy jęk wydobył się z jej gardła, gdy zderzyła się z kimś na schodach. Uderzyła kolanem boleśnie o stopień, ochraniając głowę przed niechybnym uderzeniem.

-Ja..

-Ginny! – opiekuńczy głos Ronalda przerwał jej, a gryfon stanął tuż nad nią. Jęknęła cicho, przeczołgując się z przerażeniem do wcześniej potrąconego nastolatka.

-Proszę.. – szepnęła, unosząc błagalnie oczy na jak się okazało Malfoya oraz Zabiniego. Przełknęła dumę, łapiąc za nogawkę mulata. –Nie idźcie..

-Ginevro, nic ci nie jest? – zadrżała, czując jak lepka dłoń rudowłosego muska jej plecy –Odsuńcie się od niej, kretyni. Moja siostra naćpała się czymś i teraz..

-To nie tak.. ja.. – zamrugała, kiedy nagły gniew ogarnął jej myśli. Wciągnęła głośno powietrze, łamiąc pod naporem złości. –Ja..

-Ginevro? – słodki szept Rona, nie wydawał się już zły, a raczej przyjemny. Musi się jedynie oddać ciemności, a wszystkie problemy zniknął. Nie będzie musiała się przejmować tymi szmatławcami, zdrajcami. Nie będzie się zamartwiać o rodzinę, przyjaciół czy takich plugawych osobach co Granger. STOP. Hermiona nie jest plugawa, Hermiona to jej przyjaciółka.

-Szlag! – męski krzyk rozdarł ją na pół, a mocny odgłos łoskotu przywrócił zdrowe myślenie. Poczuła metaliczny zapach krwi w ustach oraz piekący ból z tyłu czaszki.

-Nawet nie próbuj, Wieprzlej – zamazana sylwetka znów zyskała na ostrości, a ona odczuła ulgę widząc bladego śizgona, który uniósł różdżkę –Idź stąd, śmieciu.

-To moja siostra, Malfoy!

-To pójdź do McGonaggal i powiedz, ze ją uprowadziliśmy – poradził uprzejmie Król Węży, uśmiechając nieprzyjemnie z niemą groźba wypisaną na twarzy –A teraz zejdź mi z oczu, bo zaraz stracę cierpliwość!

Nastolatka odetchnęła z ulgą, chwilę później krztusząc się krwią, którą omal nie połknęła. Silne ramiona oplotły się wokół niej, pochylając trochę do przodu. Zamrugała, spoglądając w przerażone, brązowe tęczówki.

-Przepraszam, Weasley – Blaise Zabini pomógł jej się podnieść, wciąż z troską zerkając na krew spływającą z ust dziewczyny –Draco?

-Idziemy do Poppy – zakomenderował blondyn, taksując uważnie uratowaną przez nich gryfonkę wzrokiem.

-Nienienienienienienienienie! – Ginny pokręciła gwałtownie głową, czując rosnące mdłości –Hermiona.. proszę.. Hermiona..

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Hermiona zmarszczyła gniewnie brwi na widok loków, które stały się jeszcze większym dzikim buszem niż ostatnio. Zacisnęła zęby, pociągając mocniej za szczotkę, która za bardzo zżyła się z jej kołtunami.

- Baby, take a chance! Baby, won’t you dance with me.. – zanuciła w duecie z Mickiem Jaggerem, okręcając się dookoła siebie na pięcie. Mocniej chwyciła rączkę szczotki, krzywiąc z bólu. Nawet chrypka Stonesów nie umili jej porannego czesania.

-No nie.. – jęknęła cicho, rzucając ze złością zepsutą zabawkę tortur na blat. Wyszła z łazienki, czując że ten dzień jest irytująco męczący już o poranku. Właśnie wtedy jej spojrzenie padło na okno, a szeroki uśmiech pojawił jak za pomocą magicznej różdżki. Niczym dziecko wybiegła ze swojej sypialnie, wbiegając do pokoju naprzeciwko i wskakując na łóżko ślizgona.

-Teodor wstawaj! – krzyknęła, potrząsając śpiącym przyjacielem –Wstaawaj!

-Co się stało? – jęknął w poduszkę, podciągając ciepłą kołdrę na głowę –Spać..

-Śnieg spadł! – roześmiała się, podskakując nieustępliwie na materacu –Teo, spójrz!

-Salazarze.. już myślałem, że to coś ważnego – rzucił zgryźliwie, odpychając jej ręce, które starały się ściągnąć z niego ciepłą pościel –A ty mnie budzisz, bo białe błoto spadło?

-Sam jesteś białe błoto! – sarknęła z oburzeniem, uderzając go w żebra –Śnieg, Teodorze, biały puch! Nie lubisz śniegu?

-Niee, idźże mi stąd – trzask zamykanych drzwi, poinformował go o obrażonej Pani Prefekt. Leżał jeszcze przez chwilę nieruchomo, podnosząc się jednak ze stęknięciem –Salazarze, za co?

Wyszedł wciąż w piżamie z pokoju, zaglądając od razu do sypialni gryfonki. Wiedział, że już nie zaśnie, a myśl że jego bratnia dusza się boczy była równie upierdliwa, co twarz rudzielca. Granger siedziała w fotelu, czytając z niesamowitą uwagą jakąś książkę. Powstrzymał się przed roześmianiem, podchodząc do niej powoli. Pochylił się nad oparciem siedzenia, chuchając jej w ucho.

-Cześć, skarbie – wymruczał z fascynacją obserwując jak posyła mu znudzony, a wręcz obrzydzone spojrzenie. Dałby sobie rękę uciąć, że gdyby to była jakakolwiek inna osoba już by miał ją owiniętą wokół małego paluszka.

-Idź się wymyć, brudasie – burknęła, odpychając jego dłoń, gdy chciał wyrwać trzymaną książkę –Już!

-Syczysz jak prawdziwa żmija – parsknął śmiechem, uśmiechając krzywo –Czy to nowa moda?

-Co? – Hermiona przeczesała palcami włosy, napotykając ułamany kawałek szczotki. Całkowicie już zapomniała o porannym boju z lokami. Ciemnooki zaśmiał się, ostrożnie wyplątując z kołtunów maszynę do tortur. Zrobił przy tym tak makabryczną minę, że Gryfonka nie powstrzymała śmiechu.

-Twoje włosy są niebezpieczne – mruknął jedynie, kierując się w stronę łazienki. Nie musiała się obracać by wiedzieć, że nie wszedł od razu do środka. Stał chwilę w ciszy, przyglądając jej się z delikatnym uśmiechem na zwykle ponurym obliczu.

Hermiona zignorowała intensywny wzrok Teodora, skupiając bardziej na czytanym tekście. Kiedy zamknął za sobą drzwi nie powstrzymała wrednego grymasu, który ostatnio dość często się u niej przejawiał. Odłożyła na stół podręcznik do Starożytnych Run, ruszając do aneksu kuchennego. Mugolskim sposobem nastawiła wodę na herbatę, postanawiając, że dziś zjedzą śniadanie w dormitorium.

-Miona? – Blaise jak to miał w zwyczaju wszedł bez pukania, ignorując zasady savoir vivre.

-W kuchni jestem – odkrzyknęła, ale słysząc czyjś szloch, szybko przeszła do salonu –Merlnie, co się dzieje?

Jej przyjaciel przytrzymywał Ginny, która wręcz chwiała się na nogach. W chwili napotkania brązowych oczu dziewczyny poczuła posmak żółci oraz nieprzyjemny dreszcz. Zapadnięta, szarawa twarz Ginevry w zestawieniu ze strużką krwi płynącej z warg był przerażający. Kazała mulatowi posadzić gryfonkę na sofie, przysiadając się bliżej.

-Hermiona.. – młoda Weasley otarła policzki, w pewnym momencie kopiąc nogą w kant stołu. Rozległ się nieprzyjemny dźwięk uderzenia, a siostra Charlie’go jęknęła.

-Ginny! – prefekt złapała przyjaciółkę za dłoń, z przerażeniem odkrywając wychudzone ręce byłej rudowłosej. –Co Ci się stało?

-Szliśmy z Draczem do kuchni, kiedy wpadła na nas – odpowiedział Zabini, gdy młodsza uczennica milczała –Błagała nas byśmy nie dali Weasleyowi jej zabrać.. no to nie pozwoliliśmy..

-Ron cię uderzył? – Hermiona musnęła delikatnie napuchnięty policzek dziewczynki.

-Emm.. to moja wina – przyznał mulat, krzywiąc się ze wstydu –Ugryzła mnie! No to dość.. mocno wyszarpnąłem nogę z jej uścisku.. i poleciała na ścianę..

-Blaise! – Gryfonka otworzyła usta ze zdumienia, nie wiedząc za bardzo czy jest bardziej przerażona, czy zezłoszczona.

-To niego wina, Granger – blond włosy ślizgon stawił się w obronie kumpla, wchodząc pośpiesznie do salonu. Postawił na stoliku parę eliksirów, odsuwając na bok prefekt i kucając przed ofiarą. Z profesjonalizmem dotknął palcami czoła ciemnowłosej, badając czaszkę –Teraz się zamknijcie na moment..

-Pomóc jakoś? – Hermiona od razu zaoferowała się, chcąc zająć czymś ręce.

-Mm.. Blaise zrób herbatę oraz gorący wrzątek – Malfoy skinął na przyjaciela, nie odrywając oczu od pacjentki –A ty, Granger, przynieś koc.

Dziewczyna pobiegła do siebie, rzucając na podłogę i szukając pod łóżkiem dawnej zguby. W końcu musnęła palcami miły materiał, który okazał się starym kocem. Otrzepała go, spoglądając na niego krytycznym wzrokiem. Dlaczego był taki wyjątkowy? Kupiła go razem z Ginny na ich pierwszych wspólnych zakupach na Pokątnej, a liczne dziury same zaszyły. Możliwe, że dlatego koc wyglądał teraz nie najlepiej. Jego piękna bordowa barwa wyblakła, a „szwy”, które odznaczały się kolorowo dodawały trochę groteski. Magiczny był również sam fakt, że materiał miał cząstkę każdego z nich. W lewym górnym rogu można było wyczuć twardy okrąg, który był niegdyś ulubionym pierścionkiem Ginny. Harry zostawił po sobie ślad w postaci wszytego od środka pióra Hedwigi. Ron zaskakując ich wszystkich postarał się i krzywymi nitkami wyszył napis „To nie magia, to przyjaźń nas połączyła”. Zacisnęła usta, sunąc palcem po nierównych zgrubieniach. Chciała by czasem cofnąć czas do tamtych czasów, ale jednocześnie nie wyobrażała sobie już życia bez ślizgonów. Westchnęła, wychodząc czym prędzej z pokoju, zaciskając na kocu mocniej dłonie. W tym miejscu ona doszyła różne łatki materiałów z ich szat po pierwszym roku.

-Mam koc – położyła go na kolanach Ginny, która z nieobecnym wyrazem twarzy wpatrywała się przed siebie –Co teraz?

-Mmmm? – spojrzał na nią trochę nieprzytomnie, mrugając gwałtownie –Zobacz jak Zabini radzi sobie z herbatą i..

-Mogę wiedzieć co tu, u licha, się dzieje? – Teodor uniósł brwi, stając w otwartych na oścież drzwiach łazienki.

-Nie mogę wejść do jej umysłu – Malfoy obrócił się i ignorując zduszony okrzyk gryfonki, wbił ostre spojrzenie w ślizgona –Coś mnie .. wypycha?

-Czy ty właśnie używasz leglimencji? – prefekt skamieniała, ze złością mrużąc powieki –Malfoy!

-Jak to wypycha? – Teo zignorował sapnięcie przyjaciółki, w trzech susach zmniejszając odległość między nimi. Stanął przy blondynie, nie ukrywając ciekawości –Możesz przebić się przez bariery?

-Właśnie nie.. – Blaise przeszedł z aneksu kuchennego, również zaintrygowany dyskusją obu mężczyzn –Jakby.. jakby mnie coś wyrzucało!

-Umysł silniejszy wypiera umysł mniej doświadczony – burknęła Gryfonka, a wszystkie oczy skierowały się na nią –Czytałam trochę o tym. Tyle, że..

-Tyle, że to nie jest samo wypychanie – mruknął Nott, kucając przed młodą uczennicą.

-Bo to nie jest ta sama Weasley – dokończył Draco, zabierając z rąk mulata kubek. Wcisnął go Hermionie, popychając tak by usiadła na fotelu –Pij.

-Myślałam, że to dla Ginn.. – zaprotestowała brązowooka, zerkając z niepewnością na ich „lekarza”.

-To źle myślałaś – skwitował cicho, zaciskając palce na jej dłoniach by upewnić się, że nie wypuści –To ty wyglądasz jakbyś miała zejść na zawał, nie Weasley.

-Ale to ona jest.. – ponownie zaczęła się wzbraniać, przestając oddychać kiedy pewna myśli przemknęła jej przez głowę.

-Opętana – wypowiedział na głos Teodor, przekrzywiając na bok łepetynę. Z dziwną fascynacją oraz podziwem przyglądał się młodej gryfonce.

-Nie.. – Hermiona zacisnęła powieki, zastanawiając się kiedy jej życie przewróciło się do góry nogami.

-No jasne! – Dracon klasnął w dłonie, uśmiechając krzywo –Tłumaczyłoby to jej dziwne zachowanie! Oraz te .. zmiany?

-Jest też wychudzona – dodał Blaise, przysiadając na oparciu fotela gryfonki i łapiąc ją za dłoń. Nachylił się do dziewczyny z troską zakładając jej kosmyk za ucho –Miona, okej?

-Ginny jest.. – schowała twarz w dłonie, starając się uspokoić. Nie. Teraz nie był czas na jej płacz oraz rozżalenie. Teraz najważniejsza była ta osóbka skulona na sofie. –Idziemy do Dumbledore’a!

-Ginny? – Nott złapał ciemnowłasą za nadgasrtki chcąc zwrócić na siebie uwagę. Lekko zamglone tęczówki skupiły się na nim, a blade wargi zacisnęły –Wiem, że trudno ci utrzymać kontrolę, ale.. jeśli odpowiedź będzie twierdząca mrugnij dwa razy, a jak przecząca raz. Okej? – uśmiechnął się pokrzepiająco, kiedy zamknęła dwa razy powieki –Czy zdajesz sobie sprawę, gdzie jesteś? Z kim i dlaczego?

-Blaise i ja idziemy po dyrektora – Malfoy musnął dłonią ramię gryfonki, kiwając by podeszła bliżej do przyjaciółki –Zajmijcie ją czymś.

-Dobra nasza, Weasley – Teodor przybrał łagodny ton, rzucając twarde spojrzenie Hermionie. Kujonka zrozumiała przekaz, ale potrzebowała chwili by podwziąć kolejne działania. Musi się pozbierać. Dla małej przyjaciółki. Musi.

-Ginny? – Gryfonka usiadła przy młodszej uczennicy, ostrożnie pochylając nad nią –Pamiętasz, kiedy…

W tym samym momencie brązowe oczy błysnęły, a czerwony poblask zaświecił w zamglonym wzroku najmłodszej. Siostra Rona poderwała się do góry, wyrywając z rąk zaskoczonej prefekt różdżkę. Końcem wskazała na oszołomioną kujonkę, która obserwowała ze zdezorientowaniem ruchy opętanej.

-Zamknij się! – wrzasnęła szaleńczo, chichocząc pod nosem –Nie masz prawa się do mnie odzywać, szlamo!

-Gi.. – wykrztusiła zduszonym głosem Hermiona, wciąż nie mogąc się poruszyć.

-Powiedziałam zamknij się! – dłoń bladej nastolatki zadrżała, gdy tamta znów jęknęła pod nosem –Cicho. Cicho… Muszę.. ale.. Nie.. tak.. muszę.

-Proszę, Ginny, posłuchaj mnie – Nott podniósł się powoli, zerkając ukradkiem na własną różdżkę leżącą na stole pomiędzy nimi –To nie jesteś ty, a..

-ZAMKNIJ! SIĘ! – teraz już krwiste tęczówki wbiły się z furią w ślizgona, który skamieniał. Wykrzywiony grymas pogardy zakwitł na obliczu szalonej gryfonki –Nie.. nie.. nie. Szlamy muszą zginąć. Muszą.

-Wiem – ciemnowłosy przekrzywił głowę, a jego usta uśmiechnęły się zimno –Wiem i popieram Twój tok myślenia.. oni nie zasługują na magię.

-Taak – szepnęła cicho agresorka, znów chichocząc oraz mrugając szybko rzęsami –Nie zasługują..

-Popieram ideę Czarnego Lorda – Hermiona zamarła zerkając z ukosa na przyjaciela, który z dziką fascynacją wpatrywał się w młodszą dziewczynkę. Wiedziała, że grał, ale i tak słyszeć coś takiego z jego ust.. było przerażające. –Gdy tylko skończę szkołę, stanę wśród jego popleczników.

-Tak! Tak! Tak! – Ginny omal nie podskoczyła, znów unosząc różdżkę i uśmiechając krwiożerczo do zastygłej prefekt –Trzeba ich powybijać.. tak! Tak!

~Gdy krzyknę, masz rzucić się na ziemię ~ brązowowłosa sapnęła, kiedy myśl ślizgona prześlizgnęła się jej w głowie.

-Teo? – wyprostowała się, kiedy plan węża stał się dla niej oczywisty.

-Już! – wrzasnął, sięgając z szybkością godną żmii po różdżkę.

-Avada Kade..! – szaleńcza marionetka, którą była siostra Rona, również dostrzegła spisek.

-Nie! – Hermiona złapała przyjaciela za rękę, chcąc powstrzymać przed rzuceniem zaklęcia. Zrobiła to jednak w idealnym momencie, w którym chłopak właśnie wypowiadał inkantację.

-Expelliarmus!

-Szlag! – Hermiona poczuła w ustach żółć, a chłodne palce dotknęły delikatnie jej głowy. Zaczęły masować tył, szukając guza. –Hermiona?

-Nic mi nie jest – mruknęła, otwierając w końcu powieki. Jej wzrok odruchowo spoczął na pochylającym się nad nią Teodorem, który z troską się w nią wpatrywał –Nic..

-Salazarze.. – mruknął wciąż drżącym głosem, pomagając jej usiąść i rozglądając wokół. Miejsce na którym siedzieli było całe, ale nie można już było tego powiedzieć o stole, który z powyłamywanymi nogami leżał kawałek dalej. Gryfonka wciągnęła z sykiem powietrze, odnajdując również opętaną uczennicę. Ginny leżała osunięta na ścianie, z nieprzytomnie odchyloną na bok głową.

-Co się? – machnęła wokół ręką, starając podnieść. Sekundę później opadła z jękiem na dywan, chwytając się za skronie –Aua..

-Rzucałem rozbrajające, kiedy mnie złapałaś – wyszeptał z poważną miną, podsadzając ją na sofę. Sam szybkim krokiem podszedł do Ginervy, zabierając szybko różdżkę. –Jak wtedy siła zaklęcia pomnożyła się.. parokrotnie i zamiast lekkiego odrzutu.. fiknęła trochę dalej.

-Nic jej.. – załamała się, mrugając by odeszły zawroty.

-Nie – prychnął szyderczo, znów kucając przy niej –Gorzej z Tobą.. nie wiem co mogło się stać..

-Pechowo, bo my też – Blaise pojawił się z obstawą, przyglądając z przerażeniem pobojowisku –Ee..

-Liczę na ciekawą opowieść – Naczelny skinął pielęgniarce oraz nauczycielce Transmutacji na nieprzytomną dziewczynę, która została wyniesiona z pokoju. Sam obrócił się w ich stronę, z fascynacją spoglądając na stykające się kolana prefektów. –Wasza aura jest.. intensywna.

-Gdy wyszli po pana, to.. – Teodor rozpoczął streszczanie wydarzeń, widząc i czując, że Gryfonka nie da rady. W trakcie opowiadania szare tęczówki dyrektora błyszczały, a nastolatki robiły się zamglone. Wszyscy słuchali z ciekawością, spoglądając na tą dwójkę z zaskoczeniem.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Ciemne oczy skupiły się z powrotem na dziewczynie, kiedy tylko zamknęły się drzwi za profesorem Dumbledorem. Na twarzy chłopaka pojawiła troska oraz niepewność, spowodowana obojętną miną nastolatki.

-Muszę.. muszę zebrać książki – powiedziała w końcu, utrzymując cały czas uśmiech na twarzy. Odeszła szybkim krokiem, wbiegając ciężko po schodach na poziom sypialni.

-Biedny rudzielec – Blaise opadł z westchnieniem na sofę, przeczesując ręką grzywę włosów. Jego przyjaciel usiadł na fotelu, potakując z zamyśleniem głową.

Teodor również przycupnął na siedzeniu, starając zebrać myśli do kupy. Ginerva była opętana. Mała, ruda dziewczynka, którą pamiętał jako wybuchową siostrę Łasica, zmieniła się nie do poznania. A nikt, nikt nie pomyślał nad problemem oraz powodem tej metamorfozy. Zgrzytnął zębami, wiedząc że to nie jego tok myślenia. Nie, te niechciane urywki o „biednej oraz zasmuconej” Ginny przemknęły do niego z umysłu Miony. Musi w końcu zacząć szukać pomysłu nad zablokowaniem tych.. przebłysków.

Dla niego Ginny Weasley jest nikim ważnym. Nie znał jej dobrze, nawet nie rozmawiał wcześniej. Oczywiście dzięki więzi z gryfonką, wiedział że rudowłosa była radosna oraz pełna energii. Mieszanka uczuć Hermy sprawiała, że sam czuł się nie za dobrze związku z tą całą sprawą. A to już było .. niefajne.

-Teo? – Malfoy patrzył na niego z wyczekiwaniem oraz lekką drwiną –Aż tak się zamartwiasz Weasleyówną?

-A ty nie? – uniósł brew, rzucając mu wyzywające spojrzenie.

-To zdrajczyni krwi – Dracon zacisnął usta tuż po tym jak wypowiedział te słowa. Westchnął z irytacją, machnięciem różdżki naprawiając stół.

-Można by w ten sposób określić również nas – zauważył Blaise, kiwając na schody do dormitorium przyjaciółki –A nawet jeśli.. zdrajca, mugolak czy arystokrata.. szkoda każdego.

Teodor nie mógł powstrzymać się od prychnięcia, spoglądając z kpiną na blondyna. Wiedział, że Diabeł patrzy teraz na niego z zaskoczeniem, ale to Malfoy był tym razem ciekawszym obiektem do obserwacji. Nie chodziło mu zupełnie o wypowiedź Zabiniego, a jedynie o głupotę Dracona. Chłopak sam siebie oszukiwał o niechęci do niższego statusu, a tym bardziej o nienawiści do szlam. Mieli przecież obaj świadomość kim jest wybranka smoczego serca, a tym bardziej, że obaj o tym wiedzą. Mogłaby to być niezła karta przetargowa, o tak. Szkoda tylko, że tyczyła się jedynej osoby za którą bez wahania oddałby życie.

-Coś mnie ominęło? – mulat nie wytrzymał ich bitwy na spojrzenia, robiąc naburmuszoną minę.

-Nie, Nott jedynie robi łupie insynuacje – blady dziedzic Lucjusza machnął beztroską ręką, uśmiechając z chłodem –Nie mam pojęcia o co ci chodzi.

-O co mi chodzi? Jedynie o naszą rozmową, kiedy to .. – niemal się roześmiał, kiedy szare oczy zmieniły się z twardych na błagalne –Obiecałeś wypełnić przysługę. Idealny moment na omówienie szczegółów, mój drogi.

-Przysługi? – Blaise zainteresował się jeszcze bardziej, znając obyczaje Malfoya. Żadnych przyrzeczeń czy zobowiązań.

-Tak – Teodor spojrzał na obu towarzyszy z rozbawieniem, przybierając jedwabisty ton –Ty również Zabini możesz mi pomóc..

-Doprawdy? – mulat parsknął śmiechem, zacierając z uciechy ręce –Co w zamian?

-Adres pewnej uroczej blond mugolki – Nott przybił sobie piątkę w myślach, stawiając wielki plusik przy kolejnym wypełnionym etapie swojego szatańskiego planu.

Punkt następny?

Potter.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

-Kogo zabiłaś?

Pansy uniosła wzrok znad zeszytu, spoglądając wprost na uśmiechniętego Marcusa. Ślizgon usiadł na sofie naprzeciwko niej, posyłając rozbawione spojrzenie w jej kierunku. Ciemne włosy ułożone do tyłu podkreślały ostre rysy oraz szafirowe tęczówki.

-Skąd taki pomysł? – spytała, układając własne stopy na udach chłopaka. Flint wyszczerzył się jeszcze szerzej, kiedy zobaczył grubaśne skarpety z pomponami.

-Zawsze, gdy zabijasz kogoś w swoim opowiadaniu – zniżył głos do teatralnego szeptu, chwytając ja mocno za łydkę i pochylając bliżej niej –Masz taki dziwny, przerażający wyraz twarzy!

-Jeśli chcesz już wiedzieć – westchnęła z udawanym znużeniem, również szepcząc –Właśnie zginął pies głównej bohaterki!

-Pan Drops? – stęknął zaskoczony, wyszarpując jej notatnik z rąk i szybko przebiegając wzrokiem tekst –Jak.. jak mogłaś?

-Taki tam kaprys – skwitowała to wzruszeniem ramion, wyciągając swój zeszyt z jego uścisku –Wiesz, jak to jest..

-No, od czasu do czasu, również mam ochotę kogoś zabić – przytaknął, przewracając oczyma i krzywiąc –Avadka i po sprawie.

-Norma – potaknęła Parkinson, krztusząc się już ze śmiechu.

-Norma – powtórzył, nie wytrzymując i wybuchając gromkim chichotem. Teraz we dwoje zwijali się na kanapie, łapiąc za brzuchy i ocierając policzki z łez.

-Lekarz zalecał ignorowanie takich.. ataków głupawki – Astoria dosiadła się do nich, uśmiechając z udawanym wstydem do oglądających Pan oraz Marcusa ślizgonów. Wszystkie ciekawskie spojrzenia skupiły się gdzie indziej, posłusznie spełniając iluzję Królowej.

-Straszysz biedaków – wystękała z wypiekami Pansy, siadając już w miarę normalnie.

-Muszą się kogoś bać, a takich kretynów duszących się ze śmiechu nie będą – zripostowała panna Greengrass łagodząc wypowiedź uśmiechem –Co was wprawiło w ten wyśmienity humor?

-Gadaliśmy o morderstwach i innych rozrywkach – bąknął Gloomy, wzdychając ciężko od męczącego chichotu –Takie tam wiesz.

-Aaha – potwierdziła wykwitnie dziewczyna, odgarniając brązowe kosmyki z oczu –Lubię żelki. Bardzo.

-Co? – Pansy spojrzała na przyjaciółkę jak na nienormalną, posyłając niepewny uśmiech Flintowi –Wszystko okej? Jakie żelki?

-Wszystkie – siostra Daphne zaśmiała się ochryple, kręcąc głową –Chciałam się dostosować do rozmówców.

-Kretynka – mruknęła Pansy, uśmiechając szeroko. Przeczesała palcami włosy, czując jak przyjemna błogość wciąż jej towarzyszy. Kochała za to swoich przyjaciół. Za to, że potrafią ją rozbawić i utrzymywać stan lekkoducha przez tak długi czas.

-Ty milcz i zmieniaj coś w tym – zielonooka machnęła ręką w kierunku zeszytu i rzuciła w przyjaciółkę piórem –Pan Drops ma żyć. Możesz za to zabić Lottie albo Marlene.. A ty, Gloomy, powtórzyłeś dziś zaklęcia?

-Zmieniasz się w Hermionę – mruknął cicho siedmioroczniak, podnosząc z markotną miną i kierując do dormitorium.

-Say you love me to my face, I need it more than your embrace! – Astoria zanuciła cicho piosenkę, mrugając szelmowsko to zerkającej na nią Pansy.

-Jak to szło? „lekarz kazał ignorować ..” ?

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Harry czasem nienawidził swojego życia.

Robił to na każdych eliksirach ze Snape’m.

Robił to na Turnieju, na każdym Halloween.

Robił to, gdy bolała go blizna.

Robił to, kiedy ktoś został zraniony, bo go znał.

Robił to nałogowo.

-Nienawidzę – jęknął cicho by potwierdzić to wszystko, ze stęknięciem obracając się w stronę towarzysza.

Teodor Nott, Dracon Malfoy oraz Blaise Zabini.

Ich też chyba nienawidzi. A w szczególności tego pierwszego.

-Podnoś się i od początku – blondyn wyszczerzył się krzywo, klaszcząc z dopingiem –No!

Tak. Harry nienawidził chyba też siebie samego, że nieumyślnie skazał siebie na to wszystko. Skrzywił się, podnosząc na nogi i sięgając po różdżkę. Od dwóch tygodni cierpiał te katusze. Każdego cholernego dnia spotykał się w Pokoju Życzeń z trzema Wężami słuchając ich wywodów na temat Czarnej Magii. Pierwszy tydzień nie był zły, wręcz zaskakująco ciekawy. Nott potrafił opowiadać o Mrocznych Sztukach z taką hipnotyzującą nutą.. tak. Teoria była fascynująca. Gorzej już z pierwszymi godzinami treningu, na których (o zgrozo!) pojawiła się tamta dwójka.

-Musisz myśleć przyszłościowo – Teodor stanął przy nim, poklepując pokrzepiająco po ramieniu –Nie na tym co rzuca, ale co pojawi się tuż później.

Jakby tego nie robił. Srebrne tęczówki Malfoya błysnęły niebezpiecznie, kiedy tym razem to on miał stanąć przed Wybrańcem. Harry wziął głęboki oddech, szykując się na lawinę szarych zaklęć. Wciąż nie rozpoczęli samej czarnej magii, bo byłoby to zdaniem jego „mistrzów” zbyt kuszące i niebezpieczne.

-Gotowy? – Teo zmierzył go kalkulującym spojrzeniem, czekając na potwierdzenie.

-Jakżeby inaczej? – parsknął, unosząc w pogotowiu rękę.

Pięć minut później…

-Wstawaj – burknął Nott, obracając się z wymalowaną wściekłością na twarzy do kumpla z domu –Jeszcze raz rzucisz na niego coś w tym stylu, to obiecuję przetrzepać ci tą pustą makówkę!

-Daj spokój, to tyl..

-Zaklęcie rozczepiające? Masz rację, co to takiego? – Teodor zbliżył się do bladego chłopaka, ostrzegawczo mrużąc powieki –Nie waż się tego powtórzyć!

-Bo? – parsknął ponuro Dracon, leniwie bawiąc różdżką –Sam o to prosiłeś, Nottie.

-Powiem wszystko Hermionie – Harry zaskrzeczał dziecinnie, przewracając oczami. Chwilę później unosił z zaskoczenia brwi, gdy obaj kłócący się zamilkli. –Serio?

-Co „serioo”, Potter? – warknął Król Węży, zaciskając z groźną miną pięści.

-Czy trzej straszni ślizgoni boją się.. Mionki? – spytał drwiąco Wybraniec, uśmiechając szerzej –No, no, no..

-Ona o tym nie wie – syknął Blaise, wsuwając dłonie w kieszeń spodni.

-I się nie dowie – potaknął Potter, przechylając na bok głowę –Czy to też była szara magia?

-Nie, to czarna – Malfoy przyznał niechętnie, łamiąc z przeraźliwym zgrzytem podrabianą różdżkę. Sięgnął po swoją prawdziwą, wsuwając ją bezpiecznie w kieszeń –Kończymy na dziś?

-Mam dość – potaknął zgodnie Diabeł, również niszcząc magiczny patyk, służący do ćwiczeń.

-Ja was też – dodał swoje Złoty Chłopiec, ignorując niechętny wzrok Teodora. Pożegnał dwóch ślizgonów jakimś pomrukiem, obracając do ostatniego –Co?

-Mówi się słucham – ciemnowłosy wąż uśmiechnął się z kpiną, chwilę później pochmurniejąc –To był chyba zły pomysł..

-Aż tak obawiasz się Hermiony? – zażartował sobie gryfon, z ciekawością oraz lekkim żalem spoglądając na wysokiego chłopaka –Czemu?

-Nie powinniśmy tu ćwiczyć.. albo używać czarnej magii w końcu Pokój Życzeń to wciąż Hogwart – zauważył cicho Nott, przeczesując włosy –Na dodatek nie bierzecie tego z Malfoyem na poważnie! Staracie się utrzeć sobie nawzajem nosa, a nie..

-Dobra – zielonooki skrzywił się, zagryzając nerwowo wargę –A co jeśli wiem, gdzie możemy bezpiecznie ćwiczyć? I postaram się dogadać z tamtym kretynem?

-Spróbujemy drugi raz – odpowiedział po chwili wahania Teodor, zaplatając ramiona na piersi i unosząc brwi –Gdzie?

-U samego Slytherina – Harry zaśmiał się ponuro, zaczynając ustalać nowy plan działania ze swoim kompanem.

Pytanie jednak było inne, ważniejsze.

Czemu mu aż tak bardzo zależy na kontynuacji?

Cóż, jak wspominał – nienawidzi siebie samego.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Hermiona nie mogła się powstrzymać przed uśmiechem, kiedy na stoliku przed nią pojawił się kubek z gorącą czekoladą. Podziękowała przyjacielowi, pozwalając sobie na jednego, małego łyka. Ponownie skupiła się na czytanym tekstem, słuchając jak Zabini wzdycha z rezygnacją. Mulat siedział na fotelu naprzeciwko niej, tak jak ona po turecku i trzymając na kolanach opasły tom. Zajmowali swoje stałe miejsca w bibliotece, mając jeszcze godzinę do rozpoczęcia zajęć.

-O co chodzi? – spytała łagodnie, obserwując wcześniej jego nieobecną minę.

-Chyba się zakochałem – bąknął pod nosem, spoglądając na nią maślanym wzrokiem.

-O, w kim? – zaśmiała się, gdy jego oczy ożyły, a fascynacja daną osobą mignęła w brązowych tęczówkach.

-Sekret – powiedział spokojnie, mrugając do niej szelmowsko –Nie chcę zapeszać.

-I tak się dowiem – pokazała mu język, ponownie wgłębiając się w lekturę. Mimo starań nie mogła się skupić na czytanym tekście, a jej myśli powracały wciąż do wybranki mulata. Bardzo ją zaciekawiło, że znalazła się jakaś dziewczyna, która zawróciłaby chłopakowi na tyle w głowie by porzucił swoją karierę Casanovy. Musiałaby to być naprawdę wyjątkowa osoba. Na przykład z wyglądem Astorii, bystrością Pansy oraz niewinnością Milli, a z ostrym temperamentem jak Ginny.

Gin.

No właśnie.

Minęły już 3 tygodnie od feralnego dnia.

21 dni od kiedy magomedycy starają się pomóc rudowłosej.

504 godziny od kiedy rzuciła wraz z Teodorem zaklęcie rozbrajające.

30 240 minut od momentu, kiedy Ginny poleciała na ścianę.

1 814 400 sekund od kiedy Gryfonka straciła przytomność.

I zapadła w śpiączkę.

-Hermiona? – Blaise musiał dostrzec, że zmienił się jej humor, bo teraz pochylał się do niej z troską –Co się dzieje?

-Nic – uśmiechnęła się, jednocześnie w głowie odliczając kolejne cykanie zegara. Również od tygodnia Ron znalazł się w Mungu, a zaklęcie Imperiusa plus opętanie walczyły z najbardziej wykwalifikowanymi lekarzami magii. Nikt nie chciał powiedzieć głośno tego, co każdy wiedział.

Lord Voldemort.

Hermiona zacisnęła zęby, wyobrażając sobie radość i satysfakcje Mrocznego Czarnoksiężnika. Zdobył parę zaufanych osób przeciwnika? Zranił Harry’ego? A potem jeszcze posypał ranę solom, gdy okazało się, że to jego sprawka? Trzy razy tak.

-Miona?

Wiedziała, że nie tylko ona czuła się podle. Widziała wyraz oczu przyjaciela, gdy dyrektor opowiadał mu o wszystkim. Słyszała krzyki pani Weasley, która krzyczała w Mungu. Dostrzegła złość nawet w liście od Charliego, który starał się ukryć to wszystko za miłą osłoną. Ale dość dobrze znała smokologa, na tyle by z pewnością dostrzec jego smutek.  

-Nic mi nie jest – zapewniła przekonująco obserwującego nią Blaise, sięgając po kubek z czekoladą. Umoczyła wargi w gęstym, ciepłej słodyczy.

-Sprawdzisz mi ten esej na Transmutacje? – mulat powachlował się wypracowaniem, robiąc błagalną minkę –Prooszę?

-Nie ma sprawy – parsknęła śmiechem, odbierając tekst i rozpoczynając analizę. Jak się okazało na papirusie było tylko jedno zdanie.

Jestem Twoim przyjacielem, H.

Uniosła zdziwiona wzrok, napotykając poważne tęczówki Diabła. Ciemnowłosy wyciągnął w jej stronę ramiona, zapraszając do uścisku. Pozwoliła objąć się i przyciągnąć, a chwilę później łzy moczyły bluzę ślizgona. Nie wiedziała nawet jak bardzo tego potrzebowała.

Mocnego uścisku. Ciepła. Przyjaciela.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Milli uśmiechnęła się szeroko, wbiegając po schodach na poziom dormitoriów. Zaczęła już spokojniejszym krokiem przemierzać korytarz, ignorując zaciekawione spojrzenia chłopców. Uniosła wyżej brodę, zachowując jak na arystokratkę przystało. W końcu przystanęła i bez pukania otworzyła dębowe drzwi.

Pokój chłopców był na pewno większy niż zwykłych ślizgonów. Trzy duże łóżka stały pod ścianami, a całe pomieszczenie zostało jakby podzielone na trzy części. Jedna z nich należała do Peregrine’a Derricka, znanego kobieciarza w Slytherinie. Blondyn stał przy biurku oraz wykrzywiał złośliwie wargi w jej kierunku. Środkowe posłanie zajmował Lucas, który przeniósł się do nich dwa lata temu i już zdobył przydomek kujona wśród Węży. Jak można by się było spodziewać siedział właśnie na ziemi w otoczeniu pergaminów oraz książek. Jednak to właśnie ostatni kawałek pokoju ją interesował, ten najbardziej skryty w głębi oraz cieniu.

-Marcusie? – uwielbiała smak jego imienia na języku, wydawało się takie miękkie, a jednocześnie ostre. Przystojny siódmioroczniak obrócił się, kiedy tylko chrząknęła. Czarne roztrzepane włosy opadały mu na oczy, a z końcówek kapały kropelki wody. Ślizgon miał na sobie rozpiętą koszulę oraz luźne dresy, które opadały mu nisko na biodrach.

-Mills – blondynka powstrzymała się przed rzuceniem w ramiona młodego mężczyzny, spoglądając ponad ramieniem ukochanego. Na jego łóżku leżała sobie bezczelnie Jessamine Roppers, która chodziła na ten sam rok co Gloomy. Szatynka obrzuciła ją pogardliwym wzrokiem, poprawiając krótką spódniczkę.

-Witaj, Jess – panna Bulstrode zdawała sobie sprawę, że tamta przyszła tu uwieść Flinta. Zawsze miała chrapkę na ślizgona, przez co blondynka spędziła niejedną noc ze łzami w oczach. Taak, Jessamine uwielbiała się przechwalać, że jest jedyną dziewczyną, która lądowała w ramionach Marcusa parę razy na miesiąc.

-Millicento – ciemnowłosa podniosła się z gracją, przystając przy narzeczonym dziewczyny i muskając ramieniem węża –Możemy ci jakoś pomóc?

-Ty akurat nie, ale dziękuję za troskę – Księżniczka Slytherinu przewróciła oczami, rzucając ostre spojrzenie na wyraźnie rozbawionego nastolatka –Ale ty, Flint, owszem. Robię właśnie z Astorią – podkreśliła imię przyjaciółki, pamiętając że przed nią mają respekt i najstarsze czarownie w Slytherinie –Listę gości. Możesz mi przypomnieć imię Twojej ciotki od strony prawują? Tej, która zaprosiła nas w wakacje na przyjęcie?

-Ciocia Charlotta? – Marcus uniósł brew, a w szafirowych tęczówkach błysnęła kpina –Kochanie, już się pogubiłaś?

-Co to za lista? – Jessie połknęła haczyk, marszcząc czoło i zerkając to na młodszą koleżankę, to na kochanka –O co chodzi?

-Robimy z Torią pierwsze plany ślubne – powiedziała słodko zadowolona z siebie blondynka, uśmiechając do obserwujących scenkę przyjaciół ukochanego –Jest tyle do zrobienia!

-Ślubne? – powtórzyła niepewnie szatynka, zaciskając z wściekłością usta.

-Marcus i ja zaręczyliśmy się trzy tygodnie temu – Milli przestała owijać w bawełnę, podchodząc w dwóch susach do narzeczonego i odgradzając go od zauroczonej panienki –Nie czytasz gazet?

-Dziś wróciłam po miesięcznej nieobecności, gdzie nie miałam zbytniego dostępu do newsów świata – warknęła czarownica, mrużąc powieki –Jak to się zaręczyliście?

-Jak kogoś kochasz, to padasz przed nim na kolana i prosisz by spędził z Tobą resztę życia – Gloomy odezwał się po raz pierwszy, obejmując od tyłu nerwową blondynkę. Posłał byłej chłodny uśmiech, muskając ustami czoło narzeczonej –A ja miałem to szczęście i Milli powiedziała mi .. tak.

-Ona nie da Ci tego co ja – stwierdziła z goryczą ciemnowłosa, odgarniając pukle na plecy –Popełniasz błąd, najdroższy.

Zanim blondynka zdążyła się odezwać, tamta już wyszła. Ślizgona wpatrywała się chwilę w zamknięte drzwi, obracając w końcu do chłopaka. Marcus zrobił krok w tył, unosząc do góry ręce oraz robiąc niewinną minkę.

-Flint? – wysyczała jego ukochana, odrzucając słodką maskę, a przybierając wściekłą –Masz dobre wytłumaczenie zaistniałej sytuacji?

-Kobiety do mnie lgną – zaryzykował żarcik, ale rozwścieczył tym nastolatkę jeszcze bardziej.

-Doprawdy? – parsknęła śmiechem, celując palcem prosto w jego serce –Dawaj mi pierścionek!

-Sama mówiłaś, że nie chcesz się obnosić z naszymi zaręczynami – burknął straszy ślizgon, posłusznie podchodząc do kufra i wyjmując małe opakowanie. Po pamiętnym pocałunku w ogrodzie oraz deklaracji, że są razem blondynka odmówiła noszenia ozdoby. Zarumieniona poprosiła by zachował póki co pierścień rodowy Flintów przeznaczony dla małżonki Marcusa na później, bo w Hogwarcie nie wypada tak z nim bezceremonialnie paradować.

-Zmieniłam zdanie – powiedziała o wiele spokojniej, pozwalając mu nasunąć na palec śliczny sygnet. Znalazł swoje miejsce przy innym, tym Bulstrodów, błyszcząc w świetle lampy. Ślizgon musnął jej dłoń ustami, uśmiechając z zadowoleniem.

-Nie można było tak od początku? – prychnął, splatając ich ręce i przyciągając ją bliżej –Nie byłoby wtedy takiej sytuacji jak ta.

-Czy ty.. – Milli zgrzytnęła zębami, kiedy iście szatański plan Gloomy’ego zaświtał jej w głowie –Czy ty właśnie to wszystko zainsunowałeś? Jess?

-Tak. Chciałem byś była zazdrosna – potaknął, a jego oczy błysnęły rozbawione –A Jessie sama się napatoczyła.

-Wykorzystałeś ją by wzbudzić we mnie zazdrość i..

-Zmusić do założenia sygnetu? – zachichotał, całując ją lekko w malinowe usta –Kocham Cię.

-Drań – mruknęła, pozwalając pogłębić pocałunek. Poczuła jak upadają na materac, a chłodna pościel otula ją. Ślizgon przygniótł dziewczynę sobą, zsuwając pocałunki na szyję ukochanej –Lucas i.. P..

-Wyszli – wyszeptał, zwracając uwagę na puste pomieszczenie. Milli nie pamiętała momentu, kiedy tamta dwójka się ewakuowała. W ogóle teraz nic nie miała w głowie oprócz ciepłych ust muskających ją w słodkiej pieszczocie. Westchnęła cicho, obejmując nogami biodra ślizgona oraz gładząc rękoma umięśniony brzuch ścigającego. Chłodne kropelki ściekające z jego włosów znaczył wzory na jej nagich ramionach. Kiedy znikł jej sweter? Nie miała pojęcia, a jeszcze bardziej chwili, gdy została w samej bieliźnie.

-Mar.. cus – jęknęła, spoglądając prosto w szafirowe tęczówki. Flint odepchnął się od posłania, przekręcając na bok. Oddychał głęboko oraz głośno jak ona sama. Blondynka zadrżała, czując się dziwnie pusto bez jego dotyku.

Nie potrafiła wytłumaczyć swojego zachowania, to na pewno. Raz się do niego uśmiechała, kusiła, a potem odrzucała, jak teraz. Tyle, że wizja zbliżenia intymnego z narzeczonym trochę ją przerażała. Cały ten temat był dość.. interesujący, ale i tajemniczy. Chciała by pierwszy raz był właśnie z nim. Wyobrażała sobie to od dłuższego czasu, a Gloomy był jedynym kandydatem do tego zadania.

-Nie jestem gotowa – dokończyła własnym monolog na głos, układając tak by móc obserwować narzeczonego. Dotknęła palcami jego nagich pleców, obawiając reakcji znanego powszechnie kobieciarza.

-Rozumiem – mruknął, również przekręcając w jej stronę. Błękitne oczy biły ciepłem oraz miłością, a opuchnięte wargi układały w uśmiechu –Nigdzie mi się nie spieszy.. po prostu potrafisz tak bardzo prowokować.

-Serio? – zarumieniła się, drżąc pod czułym muśnięciem dłoni Flinta na policzku.

-Serio, serio – potaknął, podciągając na nich aksamitną kołdrę. Przyciągnął ją do siebie, całując delikatnie w nos –Nie mogę się doczekać momentu, gdy mój sygnet znajdzie się na odpowiednim palcu. Jako mojej żony, a nie narzeczonej.

-Ja też – przyznała cicho, wzięła głęboki wdech, wciągając zapach mydła ukochanego –Czy naprawdę masz ciocię Charolttę?

-Niee – zaśmiał się głośno, omal nie spadając z łóżka –Ale ciocię Felicity.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Jedynym źródłem światła był księżyc oraz gwiazdy, które błyszczały wysoko na czarnym niebie. Raz na jakiś czas wszystko ogarniała ciemność, gdy ciemna chmura przemykała przez biały rogal. Cichy szum liści brzmiał niczym celtycka pieść, przekazywana od tysiącleci. Tafla jeziora falowała, dodając swoją własną muzykę do zawodu Zakazanego Lasu.

Dziewczyna przystanęła przy ogromnym oknie, wyciągając przez nie dłoń. Chłód bijący od ścian wieży był otumaniający. Lekki powiew poderwał do góry niektóre pukle, bawiąc się nimi oraz plącząc. Na szczupłą rękę opadł biały płatek, szybo znikając pod wpływem ciepła. Cichy pomruk wśród sów rozległ się w momencie, gdy nastolatka usłyszała zgrzyt otwieranych drzwi. Zignorowała przybysza, skupiając się na złapaniu kolejnej śnieżynki.

-Czemu nie śpisz? – drgnęła, unosząc wzrok znad pięknego widoku i obracając powoli do towarzysza. Chłopak wydawał się bledszy niż zwykle, jego cera mogła mieć odcień śniegu, który ledwo co pokrywał błonia. Również oczy biły dziwnym srebrnym blaskiem, który nie był aż tak hipnotyzujący wciągu dnia.

-A ty? – spytała równie cicho, z trudem odwracając spojrzenie od ślizgona. Przypominał teraz prawdziwego anioła, od którego promieniował spokój oraz pewność siebie. Nie mogła się powstrzymać przed kolejnym zerknięciem na niego.

-Chciałem wysłać list do mamy – uniósł kopertę na potwierdzenie słów, opierając nonszalancko o framugę okna. Wygiął w uśmiechu ustaw, a dziwny błysk zamigotał w szarawych tęczówkach –Twoja kolek, Granger.

-Ja wysyłałam list babci – pogładziła opuszkami chłodną balustradę, która chroniła ich przed upadkiem –Coś się stało Twojej mamie?

-Zachorowała – przyznał ponuro, strzepując z podłogi wzbierającą się kupkę śniegu i posyłając ją w dół –A Twojej babci?

-Zdawałam relację z tygodnia – wzruszyła ramionami, skupiając się na niemyśleniu o bliskości Węża. Nie przypominało to tej bliskości z ich tańca, ale.. było zbyt intymne. –Mogę cię o coś zapytać?

-Pod warunkiem, że ja też będę mógł – uniósł brew, kiedy skinęła niechętnie głową –Strzelaj.

-Dlaczego wezwałeś specjalistów na początku roku, gdy.. byłam nieprzytomna? – szybko wybrała jedną dręczącą ją zagadkę z całej listy pytań do chłopaka.

-Myślę, że mogłabyś się sama tego domyśleć – parsknął śmiechem, odchylając jednak niezauważenie w cień by nie dostrzegła bólu na jego twarzy –Teraz ja.

-Nie! – krzyknęła oburzona, strasząc pobliskie ptaszyska. Chrząknęła, czując piekące na policzkach rumieńce –Mam prawo zadać jeszcze jedno.

-Proszę bardzo – wyszeptał, zaskakując ją delikatnym tonem oraz rozbawionym wzrokiem –Wybierz mądrze, Granger, nie będzie więcej szans.

-Dlaczego mnie nienawidzisz? – spytała w końcu tak cicho, że sama nie była pewna co powiedziała. Poczuła chłodny dotyk palców na swoim nadgarstku, który spowodował mimowolnie dreszcz. Uniosła niepewnie głowę, dając się porwać płynnemu srebru oczu Malfoya.

-Bo tak jest bezpieczniej – wymamrotał, dotykając niepewnie jej policzka. Chwilę później dziwne uczucie mignęło na jego twarzy, a on zrobił gwałtowny krok w tył –A tak naprawdę, to Twoje pytania są na poziomie dzieciaka, Granger.

-Jak to bezpieczniej? – zignorowała jego komentarz, wciąż rozpamiętując moment ciepła wpatrzonych w nią oczu. Teraz zerkały na nią z rozbawieniem i ociupiną kpiny.

-Moja kolej, pani prefekt – zauważył z cwaniackim uśmiechem, wsuwając dłonie do kieszeni –Co robisz w następny weekend?