Bo jesteś dla mnie kimś więcej niż tylko wrogiem.

-Harry? – brązowe oczy spoglądały z niepewnością, a zaciśnięte usta dziewczynki ukazywały jej prawdziwe zdenerwowanie. Obróciła główkę w stronę chłopca, nerwowo zakładając pasmo włosów za ucho. –Coś nie tak?

-Wszystko w porządku, H. – zielonooki dzieciak uśmiechnął się smutno, wyciągając dłoń w stronę małej gryfonki. –Pomogę ci.

Dziewczynka przyglądała mu się chwilę z namysłem, cicho wzdychając. Podała przyjacielowi szczotkę, siadając mu między nogami. Przyjemny dreszcz przeszedł po jej plecach, gdy delikatne druciki przejechały po jej głowie. Przymrużyła powieki chłonąc małą pieszczotę.

-Powiedz nam, Harry – kolejna osoba wychyliła się zza oparcia fotela, pokrzepiająco uśmiechając się do Pottera. Rude włosy sterczały, a piegowata twarz odznaczała się przy świetle ognia.

-To nic takiego, serio. Ja.. – Hermiona zmarszczyła brwi wyczuwając nerwowość gryfona. Jego ruchy były silniejsze, a pociągnięcia gwałtowniejsze. –Zastanawiałem się czy gdybym.. czy gdybym umarł wraz z rodzicami nie byłoby lepiej..

Ciemnowłosy chłopak otworzył szeroko oczy, wciągając gwałtownie powietrze do płuc. Zamrugał parę razy przyzwyczajając wzrok do światła, które go oślepiło. Skrzywił się niemal niezauważalnie sięgając drżącą ręką po szklankę. Woda wylała mu się na koszulkę wtapiając w plamy potu, które odznaczały się na szarej bluzce. Zmoczył zaschnięte wargi w chłodnej wodzie, gasząc pożar we własnym gardle.

Uniósł wzrok z podłogi, przyglądając się skórzanej sofie oraz paru fotelom. Dębowe deski lśniły jakby dopiero co ktoś je wypolerował, a Harry mógł się w nich przejrzeć. Pokój był utrzymany w stonowanych odcieniach z przewagą czerni.

-Jesteś w tym beznadziejny.

Autor tych pokrzepiających słów stał do niego tyłem, opierając się o blat biurka. Mężczyzna obrócił się do niego przodem, mierząc zamyślonym wzrokiem. Blizna ciągnąca się na połowie twarzy dodawały mu ponurego wyglądu. Idealnie komponowała się z ciemnym strojem aurora.

-Mówiłeś mi to z milion razy, Hutz – stęknął gryfon, nerwowo oblizując usta. Zawsze, gdy mówił coś do nauczyciela bez przemyślenia tego wcześniej obawiał się, że ten go zostawi. Nie skończy tych tortur umysłowych, które miały przynieść jakieś rezultaty. Zajęcia przeprowadzane przez Erika były o niebo lepsze i mniej drastyczne niż te ze Snape’m. Pierwsza lekcja odbyła się parę tygodni temu, ale ku przerażeniu aurora chłopak nie nabył żadnych umiejętności.

-Miałem nadzieję, że da Ci to do pomyślenia, Potter – warknął mężczyzna, zaplatając ramiona na piersi. Zmarszczył czoło wciąż pochłonięty własnymi myślami –I że postarasz się coś zmienić.

-Nic to nie dało, hm? – mruknął zielonooki, odwracając spojrzenie. Czuł się upokorzony na maksa. I pomyśleć, że chciałby kiedyś zostać jednym z braci mundurowych Erika. –Czy to.. koniec..?

Erik Hutz swoimi docinkami, wrednymi komentarzami, a jednocześnie cierpliwymi wskazówkami dość szybko zyskał sympatię chłopaka. Potrafił mu doradzić nie tylko w kwestii leglimencji, ale również w sprawach osobistych. Tak bardzo ukrytych myśli Wybrańca nie słyszał nikt poza nim.

-Możesz marzyć dalej, Potter – auror pokręcił głową, pocierając dwoma palcami nasadę nosa. –To dopiero początek.

Harry uniósł zaskoczony brwi, obserwując z niepewnością nauczyciela. Mężczyzna usiadł naprzeciwko niego, opierając ociężale łokcie o kolana. Pochylił się do przodu zamykając oczy i ciężko wzdychając.

-Mam żonę. Wyobraź sobie najładniejszą Twoją znajomą. – błękitne oczy mężczyzny błysnęły rozbawione –Jacqueline jest stokroć piękniejsza. I nie chodzi mi wcale o jej duże zielone oczy czy niewinną urodę. Jest wspaniałą osobą, Potter. Uratowała mnie.. – Erik zaśmiał się gorzko, przykładając pięść do ust –Ode mnie samego. Pokazała na nowo życie.

-Jak się poznaliście? – Harry zmienił pozycję na siedzeniu, nie będąc pewny co ma powiedzieć. Auror nigdy nie wspominał o swoim prywatnym życiu. Ba! Nikt kto go zna nie pomyślałby, że ten ponury zrzęda może kogoś pokochać.

-W Paryżu. Jacqueline jest francuską. – Hutz zmarszczył czoło w zamyśleniu, łapiąc na palec wskazujący srebrny łańcuszek spoczywający na zgłębieniu szyi. Pociągnął za niego delikatnie, wyłaniając spod koszulki złotą obrączkę. –Spiłem się po nieudanej misji. Zginął wtedy jeden chłopak z mojego dywizjonu. Byłem upity bardziej niż .. – auror skrzywił się nie mogąc dobrać słów –A ona zatrzymała się obok mnie, kazała wsiąść do samochodu i zawiozła do siebie. Ocknąłem się po dwudziestu godzinach w obcym łóżku. – Harry uśmiechnął się pod nosem, wciągnięty w opowiadaną historię –Jacqueline zrobiła na śniadanie naleśniki i jakby nigdy nic zaproponowała mi herbatę. Uciekłem czym prędzej z jej mieszkania. Po tygodniu stałem z powrotem pod dębowymi drzwiami. Na początku nie mogłem przestać myśleć o jej nogach wystających z krótkich szortów. A dopiero później przypomniałem sobie ciepły głos, miękkie dłonie. Słodkie oczy, spoglądające na mnie z ciekawością i rozbawieniem.

Erik zamilkł, bawiąc się złotym krążkiem. Przyglądał mu się w różnym świetle jakby to był najcenniejszy skarb na świecie. A Złoty Chłopiec siedział zahipnotyzowany, obserwując twardego człowieka, który właśnie odkrywał się przed nim. Nie miał pojęcia czemu albo próbował nie myśleć o powodzie. Teraz, gdy auror zaczął opowieść o sobie chciał znać resztę.

-Otworzyła drzwi? – spytał zachrypniętym głosem, prosząc w myślach Pokój Życzeń o kolejną szklankę wody.

-Tak. Nie. Otworzył jej narzeczony. – mruknął, uśmiechając się szeroko do krztuszącego się chłopaka. –Jacqueline miała go poślubić wciągu miesiąca.

-I co zrobiłeś? – spytał nastolatek, przekrzywiając głowę z ciekawości.

-Poprosiłem by została moją przyjaciółką. A potem wyznałem jej swoje grzechy. Że zabijałem, że piłem, że nie potrafiłem związać się z kimś na stałe. – zaginał palce, krzywiąc się przy każdym słowie –Aż w końcu, że się w niej zakochałem.

-A ona? – Harry nie wytrzymał kolejnej przerwy w opowieści.

-Kazała mi się wynosić. – Erik parsknął śmiechem widząc niedowierzenie młodego –Ale nie potrafiłem porzucić marzeń o Jacqueline de Bellsan, a ona w końcu się złamała. Porzuciła tamtego mugola dwa dni przed ślubem. Porzuciła zagniewaną rodzinę i przyrzekła mi, że jeśli ją oszukałem o mej rzekomej miłości to mnie zabije.

-I? – naciskał Wybraniec, wsysając głośno powietrze.

-I wzięliśmy ślub rok później. A ja każdego dnia mówię, że ją kocham. – wzruszył ramionami jak gdyby to była drobnostka, ale w jego oczach lśniła tak wielka miłość, że Harry musiał spuścić wzrok –Ale ją oszukałem.

-Ja.. dlaczego? – szepnął chłopak, zaciskając nerwowo pięści.

-Rzuć zaklęcie, Harry – poprosił cicho czarodziej, niemal z czułością mierząc go wzrokiem. Podał chłopakowi jego różdżkę, poklepując po ramieniu. –A dowiesz się.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona skrzywiła się, kiedy przyłapała się na spoglądaniu na swoją dłoń. Robiła to od pierwszej lekcji, czując dziwne mrowienie, które aż kusiło by odlepić plastry. Zagryzła wargę unosząc głowę i wpatrując się znów w nauczycielkę. Profesor McGonaggal nie zauważyła jej braku zainteresowania lekcją, a może ignorowała ze względu na nią. Rzadko Kujonka Hogwartu była tak rozkojarzona, więc zasługuje na jakieś ulgi, prawda?

-Harry? – stuknęła łokciem przyjaciela, który tak samo jak on wpatrywał się tępo w ścianę. Nie musiał wiedzieć, że ona również była nieaktywna na lekcji. 

-Yhym – mruknął, łapiąc za pióro i pisząc pierwsze usłyszane słowa. Hermiona powstrzymała uśmiech, rozpoczynając pisanie własnej notatki. Czuła się strasznie nie swojo. Nie potrafiła nawet wytłumaczyć samej sobie tego.. odczucia. Zamrugała gwałtownie czując, że znów zaczyna odlatywać. I nagle przestała słyszeć wychowawczynię Gryfindoru. Zimny dreszcz przebiegł przez jej plecy, a kończyny zwiotczały. Nie zauważyła momentu, w którym pióro spadło na podłogę. Ani bólu, kiedy przygryzła sobie język do krwi. Metaliczny smak w jej ustach stracił znaczenie niemal od razu. Szum w głowie dziewczyny przywoływał na myśl odgłos fal uderzających o piach. Albo warkot silnika samolotu. Albo coś innego dokuczliwego, a jednocześnie przyjemnego.

-H..iona?

Słyszał też znajomy głos przyjaciela, który w tej chwili patrzył na nią zaskoczony. Tego nie widziała, bo przed oczami zamajaczyły jej inne obrazy. Skojarzyły jej się ze slajdami, które nakładają się na siebie tworząc bezładną całość. Mignęło coś przypominającego zamglone sylwetki ludzi. Oraz wielkie okna, które ukazywały błonia oraz, jak się gryfonka domyślała jezioro. Znów poczuła nieprzyjemny dreszcz na plecach, a mrowienie kończyn stało się bardziej odczuwalne.

-Miona? W porządku? – znajome zielone oczy były okrągłe jak spodki. Harry wpatrywał się w Hermionę z troską i strachem.

-Tak – mruknęła oszołomiona dziewczyna, dotykając ostrożnie kciukiem blatu. Ręce drżały jej nieprzyjemnie, a nogi ugięły się pod nią, gdy próbowała wstać. Za drugim razem chwiejnie ruszyła w stronę drzwi.

-Panno Granger?

Ku zaskoczeniu całej klasy, jak i samej nauczycielki uczennica nie zatrzymała się. Ledwo trzymając się prosto dziewczyna zniknęła za zakrętem. Wiele par oczu spoczęło na oniemiałym gryfonie, który z otwartą buzią wciąż wpatrywał się w wejście. Harry Potter obawiał się, że jego najbliższa przyjaciółka powoli traciła rozum.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Mały chłopiec, może dwuletni siedział w ogrodzie. Ciemne włosy opadały mu niesfornie na czoło, a tłuste rączki co chwila je odgarniały. Ciemnowłosa kobieta siedziała na ławce niedaleko, pogrążona w lekturze. Czarnowłosy malec przyglądał się zabawkowym karłom, kiedy coś poruszało się na trawie. Wijące się stworzenie, pełzło w stronę maluszka. Żmija coraz bardziej zbliżała się do dziecka, gdy nagle rozległo się warknięcie. Z cienia przybiegł mały wilk, który jednym ruchem złapał węża.

-Teodor! Salazarze, nic Ci nie jest! – kobieta porwała synka w ramiona. Francis Nott, dziadek ślizgona, stał na tarasie.

-Co się stało, Kathy?

-Żmija o mało nie ukąsiła, Teo. Gdyby nie on – skinęła na szczeniaka –To byłoby źle.

-Mówiłem Ci, że nic mu nie zrobi. On ma go chronić, nie zabić – mężczyzna uśmiechnął się uspokajająco do synowej. Chciał pogłaskać zwierzaka, ale ten pokazał ząbki i nastroszył sierść.

-Doprawdy? – kobieta wciąż wydawała się nieprzekonana -To czemu nie da się go dotykać?

-Bo tylko prawowity właściciel może. – starszy mężczyzna skrzywił się ponuro –Kiedy dorośnie chłopiec, dorośnie i wilk.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
 

Hermiona oparła się o ścianę, przykładając czoło do kolan. Czuła, że zaraz zwróci śniadanie. Ból w głowie nasilił się jeszcze bardziej, a ona powoli traciła świadomość. Szum powrócił atakując jej zmysły. Nie poczuła momentu, gdy uderzyła skronią o podłogę. Nie usłyszała własnego urywanego oddechu, gdy pogrążyła się w nieznanej ciemności.

-Granger?

Otworzyła oczy zaskoczona widokiem chłopaka. Siedziała pod drzewem na błoniach, a chłodny wiatr unosił jej włosy. Nie pamiętała jak się tu znalazła. Nie pamiętała po co.

-Granger, dobrze się czujesz?

Młody mężczyzna kucnął przed nią, pochylając się powoli w jej stronę. Teraz ich twarze były na tej samej wysokości, a ona mogła odkryć nowy ciemnoniebieski odcień jego oczu. Tak głęboko osadzonych, tak wyróżniających się.

-Może pójdziemy do pani Pomfrey?

Zaproponował spokojnie, chociaż po nerwowym drganiu małego palca poznała, że się denerwuje. Stop. Skąd wiedziała, że to jest tik? Skąd wiedziała, że On się denerwuje?

Zmarszczyła brwi i starając się zignorować szpilki wbijające w głowę, zmierzyła przybyłego wzrokiem. Proste czarne spodnie, ciemna koszula wystająca zza szaty. Czyste tenisówki, które wyglądały na nowe.

-Salazarze. Granger czy ty mnie słyszysz?

Hermiona parsknęła śmiechem, słysząc narastający strach chłopaka. Zamrugała powiekami odpędzając nowe obrazy nasuwające się przed jej oczami. W końcu udało się dziewczynie wziąć głęboki oddech.

-Pomóż mi. – wycharczała ostatkiem sił, opierając głowę o pień drzewa. Ostatnie co zapamiętała to głośne przekleństwo ślizgona i nieznany jej zapach.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

W ładnym pokoju z zielonymi ścianami było otwarte okno. Na łóżeczku przy ścianie siedział ten sam chłopiec, tylko trochę starszy. Z uśmiechem szkicował coś ołówkiem. Na kartce pojawiła się sylwetka wilka.

-Kochanie, kładź się już – Katherina weszła do pokoju i przysiadła się do synka –Znowu rysujesz?

-Tak, wiem jak go nazwę, mamo – uśmiech pojawił się na jego twarzy.

-Zdradzisz mi? – kobieta wyjęła malcowi szkicownik, nakrywając go jednocześnie kołdrą.

-Nie, dopiero jutro – pokiwał stanowczo głową –Kiedy będzie pełnia wypowiem jego wilcze imię, które zachowa.

-Dobrze, a teraz śpij, mój wilku – zgasiła światło jednym ruchem różdżki, zbierając również porozrzucane kredki z podłogi na koniec podeszła do chłopca i pocałowała syna w czoło –Zamknąć okno?

-Nie, chcę go słyszeć. Lubię, jak wyje. To jest jego śpiew, tak mówi dziadek. Robi to dla mnie, wiesz?

Kobieta opuściła pomieszczenie, a minutę później rozległ się skowyt wilków. Teodor podszedł do okna i wypatrywał swojego stróża. Jak na zawołanie z lasu wyłonił się ciemny kształt. Brązowe tęczówki lśniły w mroku.

-Dobranoc … Nigris.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Szare tęczówki przyglądały się Hermionie z ciepłem. Ich właściciel obdarzył gryfonkę szerokim uśmiechem, poklepując z czułością po kolanie. Gryfonka zamknęła na moment powieki, starając się przypomnieć ostatnie minuty.

-W porządku, Hermiono. To nic groźnego – dyrektor niemal natychmiast odgadł jej myśli –Jest już dobrze.

-Co.. to było? Co się ze mną dzieje? – szepnęła, przerażona uczennica. Kiedy po raz drugi uchyliła powieki spostrzegła wyciągniętą w jej stronę rękę ze szklanką wody. Uniosła się do pozycji siedzącej, równocześnie rozpoznając gabinet Naczelnego Hogwartu. Półleżała na sofie, okryta drapiącym acz ciepłym kocem. Obok, na drugiej kanapie, leżała znajoma sylwetka ślizgona. Wąż wyglądał jakby śnił, a kropelki potu zabłysły na jego czole.

-Ty, Hermiono, jak i Teodor połączyliście dziś po raz pierwszy umysły – wyjaśnił czarodziej, gładząc swoją srebrzystą brodę. –Wasze ciała nie przygotowane na tak gwałtowne spotkanie magii, wyczerpały się po pierwszych minutach.

-A ten ból? I obrazy? – prefekt podciągnęła kolana pod brodę, ściskając mocno naczynie.

-Ból pojawił się, bo to był pierwszy raz. A.. obrazy. – zamyślone oczy starca błysnęły z ciekawością –Co dokładniej widziałaś, panno Granger?

-Myślę, że.. klasę? Byli tam ludzie.. uczniowie. Okno i błonia. – starała się przypomnieć jakiś szczegół, ale wszystko jej się wymykało. –Ale potem.. potem widziałam..

-Moje wspomnienia. – ślizgon obrócił głowę w ich stronę, z cichym jękiem wybudzając się ze snu. Z wdzięcznością przyjął własną szklankę z wodą, obserwując wraz z przyjaciółką dyrektora. Profesor chodził po gabinecie w kółko, bijąc się widocznie z własnymi myślami.

-Skąd? .. Widziałeś moje..? – odgadła brązowowłosa, wydymając dolną wargę. Miała ochotę od razu spytać co takiego widział. Oraz dowiedzieć się, co ona dokładnie widziała. Teodor skinął krótko głową, przyglądając się jej czarnymi oczami. Nie musiała mu czytać w myślach by wiedzieć, że myśli o tym samym.

-Czy to może się powtarzać, panie profesorze? – spytała, starając się zignorować ciekawość. Dyrektor w końcu się zatrzymał, obdarzając ich pokrzepiającym uśmiechem.

-Myślę, Hermiono, że to dopiero początek. – powiedział delikatnie, siadając na krześle niedaleko ich. Poprawił okulary, wygładzając dodatkowo szaty. –Powiem wam szczerze, moi mili, że sam jestem zaskoczony. Więź rozwija się szybko. Szybciej niż jest to opisane w dziennikach.

-Moglibyśmy.. przeczytać te dzienniki? – ślizgon zmarszczył nos, za pewne zastanawiając się czemu wcześniej nikt nie wspominał o czyiś radach.

-Każda więź wygląda inaczej. Relacje między ludźmi są różne. – Albus Dumbledore pokręcił głową w zamyśleniu –Nie chcę zakłócić rozwoju. Ale też wam tego utrudniać. Jeśli już widzicie wspomnienia. Nie. Jeśli już możecie widzieć coś oczami drugiej osoby.. – stary czarodziej pochylił się w ich stronę –To znaczy, że ja też się pomyliłem. Wasza więź jest bardziej wyjątkowa niż myślałem.

-To.. niebezpieczne? – Teodor wypowiedział pytanie dziewczyny na głos. Odruchowo uczniowie złapali się za dłonie, czując w sobie oparcie. Otuchę, której będą potrzebować jeszcze przez wiele godzin, dni, miesięcy. A nawet lat.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

-Boisz się?

Hermiona westchnęła ciężko, potakując. Szczupłe ramiona oplotły ją, a zapach powoli kojarzący się już z dziewczyną owiał jej twarz. Ciemne włosy koleżanki splotły się z jej, tworząc paletę różnych odcieni brązów i czerni.

-Mogę Ci jakoś pomóc? – spytała ślizgonka, wypuszczając ją z uścisku. Siedziały na włochatym dywanie w salonie Prefektów. Kubki z herbatą, która już wystygła stały na stoliku wraz z talerzykiem ciasteczek. Obie nastolatki przykryły się kocem, dorzucając czasem drewienka do trzaskającego ogniska.

-Nie, Pan. Jakoś to będzie, ale dziękuję – gryfonka poprawiła oparcie, głaszcząc opuszkami palców stronice książki. Zerknęła kątem oka na towarzyszkę. Parkinson włożyła granatowy golf i parę szarych rurek. Swoje szaty rzuciły na łóżko gryfonki tuż przed przejściem do salonu. –Dobra. Wracamy do nauki?

-Jasne – ślizgonka obdarzyła ją szerokim uśmiechem, robiąc przy okazji minę pilnej uczennicy. –Do roboty, szefowo.

-A co takiego robicie? – Blaise zastukał do już otwartych drzwi, obdarzając je figlarnym spojrzeniem. Nie czekając na odpowiedź doskoczył do nich w trzech susach, lokując się między przyjaciółkami. –No?

-Miona daje mi korki z eliksirów – wyjaśniła oburzona Pansy, waląc mulata pięścią w ramię. –Siedzisz mi na nodze, baranie.

-Ups, przepraszam, Pans – Diabeł poprawił się, znowu wbijając gryfonce łokieć między żebra. Uśmiechnął się do nich niewinnie, przytulając mocno. –Wygodnie paniom?

-Wybaczcie, ale wychował się w puszczy – Dracon Lucjusz Malfoy równie swobodnie co współlokator wszedł do pomieszczenia. Na dodatek nie zamknął drzwi, pozwalając kolejnym osobom na niespodziewane odwiedziny. –Nie idziecie na obiad?

-Jak widać nie, Malfoy – warknęła gryfonka, zaciskając zęby. Nie mogła mu przecież powiedzieć, że między innymi przez niego zrezygnowała z obiadu. Nie miała ochoty spoglądać na niego po południowych wydarzeniach.

-Postanowiłyśmy zjeść tutaj, Hermiona ma znajomych wśród skrzatów – wyjaśniła ze śmiechem ślizgonka, prostując zesztywniałe nogi. Blondyn usiadł w fotelu, uśmiechając się szczerze do przyjaciółki.

-To chyba nic dziwnego jak na Granger – błysnął zębami, kiedy wbiła w niego wściekły wzrok. Uwielbiał ją denerwować.

-Cześć wszystkim – głos Astorii wywołał z pokoju Teodora, który uniósł brwi na widok gości. Których zbierało się coraz więcej ku przerażeniu gospodyni. -Oh, Pan. Ślicznie wyglądasz, jak nigdy – młoda Greengas poprawiła włosy i uśmiechnęła się złośliwie do znajomej.

-Dzięki, ty.. hmm.. również? – Pansy posłała jej sztuczny uśmiech i sięgnęła po swój kubek. –A tak serio, powinnaś zobaczyć sukienki H. ma ich tysiąc.

-Trzy, Pansy, tylko trzy – sprostowała kujonka, obserwując Astorię, która usiadła na kolanach Malfoya.

–Może mi coś doradzisz, Granger? – zielonooka posłała gryfonce nieśmiały uśmiech, trzepiąc równocześnie Draco w głowę, gdy ten omal jej nie zrzucił na podłogę -Wiesz, szukam sukienki na ślub Dafne i ..

-To dopiero w czerwcu, wariatko. – do pokoju weszła ładna blondynka. Ukośna grzywka opadała jej na fiołkowe oczy. Ubrana w zielone rurki i czarną bokserkę z napisem „LOVE”. Na nogach miała botki, a ręce obwieszone pstrokatymi bransoletkami. Szeroki uśmiech rozjaśniał jej elfią twarz.

-No i co z tego Milli? Ty też powinnaś się zainteresować, skoro zostałaś zaproszona! – zrugała nowo przybyłą Księżniczka Slytherinu, machając beztrosko stopami -Wracając, myślisz, że miałabyś coś ciekawego?

-Millicenta Bulstrode – blondynka wepchnęła się na miejsce obok zielonookiej, sprawiając że Malfoy zniknął pod dwoma dziewczętami.

-Hermiona Granger. – prefekt posłała jej szeroki uśmiech i przewracając oczami na westchnięcia Astorii, odpowiedziała na wcześniejsze pytanie -Hmm, może akurat nie ja, ale znam osobę, która coś wykombinuje. W czerwcu ten ślub? Poproszę Ar jak najszybciej.

Pansy skrzywiła się ukradkiem widząc jak Greengass rozmawia z Granger. To one miały się zakumplować, a może nawet zaprzyjaźnić. Już nie ukrywała, że potrzebuje towarzystwa normalnej dziewczyny, nie jednych z tych głupich lasek typu Davis. Nie podobało jej się, że Hermiona ma tak dobry kontakt z tą pusta zołzą. Astoria zawsze przypominała swoją siostrę, którą to Pan nienawidziła od dziecka. No dobra może Milli jest w porządku, chociaż jedyna prawdziwa kumpela siostry Daphne. Ale..

-Pan? – dłoń Hermiony mignęła przed jej twarzą. –Wszystko okey?

-Tak- ślizgonka posłała jej uśmiech.

-Na pewno? – Hermiona przyjrzała się Parkinson wnikliwie –Blaise chciałby dołączyć do naszych korepetycji.

-Dajesz korki? Ja też mogę! – Astoria złożyła ręce, jak do modlitwy.

-A może nasza Panna Genialne udzieli korków nam wszystkim? – Draco wcisnął twarz między gęste włosy obu koleżanek. Jego przenikliwe oczy, skierowały się na Hermionę, jakby wyzywając do spoglądania na jego osobę.

-Wam? – Gryfonce zabrakło słów. Może i naprawdę coraz bardziej lubiła towarzystwo tej grupy, to wizja lekcji i tłumaczenia im wszystkiego wydawała się.. śmieszna. Żadne z nich nie ukrywało swojego pochodzenia, arystokratycznych zachowań, a także przynależności do Kasty Hogwartu. Było to jakby bractwo w szkole, w którym to dzieci z elitarnych, starych rodzin przewodziło. Często organizowali bale, imprezy albo uzgadniali dni, kiedy to wypadają mecze Qudditcha. Hermiona dobrze pamiętała, jak po raz pierwszy o tym usłyszała. Wydawało jej się to głupie i przereklamowane, a na dodatek zbyt.. wyszukane. Teraz, po paru latach, gdy spostrzegła, że Kasta (czy Krąg jak kto woli) naprawdę daje rezultaty przestała tak ostro oceniać ich pracę.

-Problem, Granger? – Draco musiał odgadnąć jej myśli, bo złośliwy uśmieszek zamigotał w szarych tęczówkach.

-Nie mam żadnego, Malfoy -  wymusiła radosny ton, zaciskając mocniej palce na książce.

-Czyli nie jedliście obiadu? – Blaise zatarł dłonie z uciechy, zerkając w stronę aneksu kuchennego. –Co powiecie na specjał Diabła?

–Spełnisz moje marzenie – Pansy podniosła się szybko, gotowa pomóc przyjacielowi w walce z kuchenką. –Za niecałą godzinę będzie podane!

-Oni nie spalą nam kuchni.. prawda? – spytała niepewnie, przyglądając się jak Zabini wzywa skrzata i wymienia mu potrzebne składniki. Parkinson założyła fartuch, nakładając na głowę mulata Czapkę kucharską.

-Blaise jest mistrzem garów – uspokoił ją o dziwo Malfoy, mrugając szelmowsko -A kiedy Ci pasuje? My się dostosujemy – srebrne oczy patrzyły na nią z rozbawieniem.

-Ee, może jutro po lekcjach? – przytaknęli zgodnie –Gdzie?

Milli uśmiechnęła się nieśmiało, zerkając z niepewnością na nowo poznaną dziewczynę. Odruchowo skubała skórki przy paznokciach, zastanawiając się nad całym tym pomysłem. Astoria wymieniła się spojrzeniami ze ślizgonami, po czym uśmiechając się przepraszająco wzruszyła ramionami.

-Nie mam pojęcia. – przyznała, wydymając dolną wargę. –Może Pokój Życzeń? Wiesz, gdzie to jest?

-Tak. Pokój Życzeń, jutro po lekcjach. – powtórzyła Hermiona z roztargnieniem. Chwilę później została w salonie rozbrzmiały śmiechy znajomych, którzy zrelaksowani rozpoczęli wywody na temat zbliżającego się meczu qudditcha. Gryfonka wymknęła się ukradkiem ze swojego miejsca, uciekając na parapet. Podciągnęła nogi pod brodę, kierując wzrok na ślizgonów. Blaise wraz Pansy urzędowali przy kuchence, mieszając i tnąc różne składniki przysmaku Diabła. Mulat w fartuchu i czapce opadającej na oczy wyglądał uroczo, idealny model do magazynu „Mężczyzna w rodzinie” czy innego pisemka. Jego oczy błyszczały, kiedy śmiał się z żartów przyjaciółki, a dołeczki w policzkach dodawały chłopięcego wdzięku. Pansy z kolei przy chłopaku wyglądała na zrelaksowaną oraz naturalną. Szczery uśmiech nie znikał z jej zwykle poważnej twarzy. Machała beztrosko rękoma, czując się w towarzystwie Blaise bezpiecznie. Duże brązowe oczy ze skupieniem śledziły ruchy Diabła, pilnując by nie stała mu się krzywda.

-Jesteś gnojkiem, Smoku – głośny śmiech od strony kanap zwrócił jej uwagę. Millicenta stała na środku z założonymi rękoma na biodrach. Przy swoich niecałych 158 centymetrach wyglądała jak rozkapryszona księżniczka. Blond czupryna, układana zapewne przez cały poranek, była teraz rozczochrana. Duże oczy nastolatki lśniły jak niemowlakowi, a pełne usta układały się w literę O. Panna Bulstrodge mogłaby być porcelanową laleczką, jedną z najpiękniejszych. Tuż za nią, rozłożona na zwolnionym fotelu półleżała Astoria, która wydawała się całkowitym przeciwieństwem niskiej ślizgonki. Brązowe pukle, uwolnione przed chwilą z gumki, były napuszone oraz pofalowane. Złagodziły trochę ostre rysy dziewczyny, uwydatniając migdałowe oczy. Zielone tęczówki błyszczały rozbawieniem oraz pewną domieszką politowania. Czerwone wargi wyginały się w leniwym uśmiechu, kiedy blondynka krzyczała piskliwie na Malfoya. Tak. Astoria Greengrass była niczym Królowa Lodu o ognistym temperamencie. Niewielu dostrzegało w niej delikatność, którą tak dogłębnie skrywała pod maskami rozpuszczonej arystokratki. W nogach ślizgonki siedział Teodor, który ku zaskoczeniu Hermiony wydawał się idealnie wkomponowany w sielankę Węży. Czarne włosy opadały mu czarne oczy, które przysłonięte mgiełką zamyślenia obijały ogień z kominka. Blady odcień jego skóry nie kontrastował się tak bardzo jak zwykle, zarumieniony od ciepła płomieni. Nott był w końcu jednym z nich, o czym to Hermiona często zapominała.

-Jak ręka?

Hermiona tak zaintrygowana grupką ślizgonów, nie zauważyła jak jeden z nich podkradł się do niej. Teraz Dracon Malfoy opierał się o parapet, muskając udem jej stopy. Odsunęła je niezauważalnie, zerkając ponownie na chłopaka. Blondyn uniósł brew, ignorując bądź nie zauważając jej minimalnego ruchu.

-Nie sprawdzałam – przyznała, chrząkając cicho. Nie rozumiała swojej reakcji, czytaj nagłych rumieńców, kiedy to uparty ślizgon chwycił ją za nadgarstek. Mocny uchwyt nie sprawiał minimalnego bólu, jednakże umożliwiając wyszarpnięcie się.

-Powinnaś była zmienić opatrunek, Granger, albo przynajmniej rzucić zaklęcie odkażające czy coś – zganił ją, przybierając złośliwy ton –A może Panna Doskonała nie pomyślała o tym?

-Gdybym była pewna, że masz serce, a na dodatek jakieś uczucia .. to stwierdziłabym, że to troska – odpowiedziała szyderczo, nie czując jednak żadnej satysfakcji, kiedy zacisnął usta. Obserwowała go z rosnącym poczuciem winy, kiedy odwiązywał bandaż, uważając by nie sprawić jej cierpienia. Odwróciła wzrok, napotykając nad ramieniem Malfoya mroczne oczy Notta. Nie była pewna czy o przez więź, czy aż tak dobrze go znała, ale niemal słyszała jego niepokój.

-Jak.. Salazarze?! – zaskoczony pomruk Dracona, odwrócił jej uwagę. Chłopak wpatrywał się z oszołomieniem w jej dłoń. Wciągnęła powietrze z sykiem, obserwując różowiutką skórę po wewnętrznej części. Nie było śladów blizn, a tym bardziej ran czy strupów. –Byłaś u Pomfrey, Granger?

-Nie – szepnęła, kręcąc głową. Dotknęła palcami miękkie miejsca, z których wczoraj sączyła się krew. Przełknęła głośno ślinę, przypominając sobie słowa Dumbledore’a. O ich magii, która przelewała się między nią, a Teodorem. Potrafili się szybciej uzdrawiać niż normalni czarodzieje.

-Jak w takim razie…

-Cicho – przerwała mu, marszcząc brwi. Wyciągnęła swoją różdżkę, oddychając coraz szybciej. Czy to na pewno była więź? A może dyrektor się mylił? A może magia wcale nie uzdrawiała? Przyłożyła czubek magicznego patyka do ręki, wbijając go delikatnie.

-Co ty.. GRANGER! – krzyknął, kiedy wypowiedziała cicho zaklęcie. Głęboka rana pojawiła się, sprawiając że zakręciło jej się lekko w głowie. Poczuła jak Malfoy sięga po swoją różdżkę, a ślizgoni podbiegają do niej.

-Co się.. Miona?! – Astoria uniosła wysoko brwi, spoglądając na nią z zaskoczeniem –Co ty robisz?

-Ona..

-Pomyśl tylko Teo. – dziewczyna wyłączyła w głowie krzyki ślizgonów, skupiając wzrok na siedzącym wciąż w tym samym miejscu Teodorze. Chłopak nie wydawał się zdziwiony faktem, że specjalnie się skaleczyła. Prawdopodobnie obserwował ich cały czas i odgadł gryfonki zamiary. –Jeśli ona zniknie, kiedy będziesz obok.. To może być ostateczny dowód, że jest więź między nami!

-Bo dzisiejszy ból głowy, wspomnienia i wizje, to był przypadek? – prychnął Wąż, podnosząc się powoli z podłogi. –Albo to, że odgadujemy swoje myśli? Czy może fakt, że sam Dumbledore tak powiedział? To PRZYPADEK?

-Nie. Ale.. to mogło być coś innego! – Hermiona zeskoczyła z parapetu, odtrącając pomocne dłonie wyciągnięte w jej stronę. Czuła jak krew ścieka na podłogę, brudząc rękaw bluzy. –Cholera! To chore! Nie było żadnych przypadków więzi od stuleci! Aż nagle bum i my ją mamy? Nagle stajemy się wyjątkowi, bo ją mamy? Mamy więcej mocy? Po co..?

-Mogę chociaż spróbować nie pozwolić Ci się wykrwawić? – Draco stanął przy niej, sięgając po bandaż. Skinęła głową, wyciągając ku niemu rękę.

-Salazarze! A więc o to Ci chodzi? – Teodor w trzech susach pokonał dzielącą ich odległość. Jego oczy płonęły furią, złością, a może wszystkim na raz? Wszyscy ślizgoni umilkli czując jak aura chłopaka wiruje wokół niego. –Jesteś zła, bo to ty masz większą moc, a nie Potter?! Bo Wybrańcowi bardziej się przyda?

-Tak – przyznała, czując pieczenie oczu. Łzy pojawiły się znienacka, rozmazując widok rozgniewanego ślizgona. –Zrobiłabym wszystko by to był Harry.

-Świetnie – syknął Teodor, mrużąc powieki. Wcisnął dłonie do kieszeni bluzy, wychodząc jak tornado z salonu. Drzwi trzasnęły za nim, gdy zniknął w ciemnym korytarzu.

-Miona? – Astoria położyła jej dłoń na ramieniu, pokrzepiająco ściskając.

-To bez znaczenia – mruknęła, spuszczając głowę. Podłoga wydawała jej się aż nadto interesująca. Nie wiedziała jak, ale węże posłuchali może instynktu bądź przeczucia, że nie ma teraz ochoty na pogawędki. Wstrząśnięty kłótnią Blaise wrócił do kuchni, ciągnąc za sobą Pan. Milli z przyjaciółką usiadły na kanapie, prowadząc cicho rozmowę.

-Nie chciałam by tak to zabrzmiało – powiedziała po chwili, kiedy chłodne palce Malfoya obwijały jej ranę bandażem. –Chodzi mi o to, że.. Harry powinien dostać każdy wspomagacz. Nie ja.

-Los jest złośliwy – potwierdził Dracon, kiwając w stronę łazienki. Tak jak poprzednio podsadził ją na blat, samemu myjąc dłonie w umywalce. –Jednak nie da się go oszukać, Granger. Twoje słowa czy pragnienia nie zmienią już tego, co zdecydował. Ty i Nott macie więź. Nie Potter czy Weasley.

-Czyli to co powiedziałam.. to czcza gadanina? – zagryzła wargę, obserwując ślizgona. Zmoczył kawałek papieru w chłodnej wodzie, sięgając znów po jej dłoń. Delikatnie zaczął wycierać krwawe ślady z palców dziewczyny.

-Nie. Jedynie cios dla Notta – stwierdził, marszcząc brwi. Zmoczył kolejny kawałek, starając się nie pobrudzić bandaża. –Takie ślizgońskie zachowanie.

-Czyli głupie – podsumowała, uśmiechając się ze smutkiem na widok jego rozbawionego wzroku. Srebrne tęczówki błyszczały, kiedy ich właściciel taksował jej twarz.

-Nie. Bardziej wredne, nie głupie. – przekręcił głowę na bok, przypominając trochę ptaka zafascynowanego czymś fascynującym. –Ale zupełnie do Ciebie nie pasującym, Granger.

-Uznam to za komplement? – bardziej spytała niż stwierdziła, oglądając jego dzieło. Zadowolona z oczyszczonych rąk, zsunęła się z blatu i wyrzuciła papierki do śmietnika. –Jeszcze raz dziękuję, Malfoy.

Ruszyła do wyjścia, słysząc że chłopak po raz drugi myje dłonie. Zza drzwi ukazał się salon, przemieniony teraz bardziej w jadalnie. Mały stolik stał się większy, a fotele i sofa zmieniły się w krzesła. Blaise i Pansy kończyli pichcić, a Astoria z Millicentą rozkładać sztućce oraz talerze.

-To był komplement – drgnęła, słysząc jedwabisty głos tuż przy swoim uchu. Draco minął ją nonszalancko, machając różdżką w stronę plamy krwi na podłodze. Gryfonka poczuła nagły żar na policzkach, a w brzuchu stado hipogryfów latających w koło.

-Można już siadać – zakomenderował Diabeł, podchodząc do stojącej samotnie prefekt. Uśmiechnął się w ten blaise’owaty sposób, mrugając szelmowsko i obejmując dziewczynę w talii –Nie martw się, skarbie. Nie mogę w pełni szczerze powiedzieć, że cię rozumiem. Nikt nie może, ale świadomość.. kogoś w swojej głowie może być lekko uszczypliwa.

-Wiesz, że nie tylko o to chodziło – westchnęła, odgarniając chłopakowi zbłąkane włosy z oczu. Diabeł spojrzał na nią przenikliwie, unosząc brew do góry.

-Mam nadzieję, że Harry docenia swoje szczęście. Wielu zaprzedało by duszę diabłu za taką lojalność – powiedział cicho nastolatek, poważniejszym tonem. Po chwili znów błysnął zębami, ciągnąc ją w stronę siedzących ślizgonów. –A teraz spróbuj mojego kurczaka w sosie z karczodropków, skarbie. Rozpłyniesz się jak masełko na patelni.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona leżała na swoim łóżku, zaciskając palce na okładce czytanej książki. Już po raz trzeci miała zacząć ją czytać, ale po raz kolejny myśli zaprzątały jej umysł. Pogładziła opuszkami palców kwiecisty wzór swojej kołdry, uśmiechając smutno. Z zamkniętymi powiekami dość łatwo mogła sobie wyobrazić, że leży na identycznym łóżku lecz w zupełnie innym pokoju. Widziała liliowo – limetkowe ściany, puszysty dywan kości słoniowej, dębowe meble oraz łóżko. Łóżko z kolumnami, na których wiły się kwiaty. Łóżko z kwiatową poszewką i czerwonymi poduszkami. Łóżko z baldachimem, który osłaniał ją przed nocnymi marami. Pamiętała ile czasu zajęło jej i Aryi znalezienie chodź w 50% podobnego posłania do jej. Dwóm dwunastolatkom wydawało się to genialnym pomysłem! Po pierwszym roku Hogwartu, Hermiona opowiedziała wszystko przyjaciółce. Obie wpadły na pomysł zakupu identycznego łóżka. A jak Arya się uparła.. to zawsze dostawała to co chciała, czyż nie?

Bardziej poczuła magię chłopaka niż go usłyszała, kiedy wsunął się do jej komnaty. Jego aura nie promieniowała już wściekłością, a raczej wyczerpaniem oraz smutkiem. Materaz ugiął się pod ciężarem ślizgona, a teodorowaty zapach dotarł do jej nozdrzy. Spod półprzymkniętych powiek obserwowała przyjaciela, który z nieprzeniknioną miną spoglądał na nią. Nott ujął chłodnymi palcami jej zdrową dłoń, gładząc wewnętrzną stronę. Ścisnęła jego rękę, żartobliwie nie chcąc puścić. Rozkoszowała się tą pieszczotą wychodzącą poza fizyczny kontakt. Gdzieś półświadomie wyczuwała magię rwącą się w stronę węża. Była wyczerpana psychicznie po dzisiejszych wydarzeniach.. a może to on był tak cholernie zmęczony?

-Nie wiem czy kiedyś to mówiłem, ale.. – nie musiała spoglądać na niego by wyczuć nieznaczny uśmiech Notta –Uwielbiam tą piżamkę.

-Mhm, nie mówiłeś – zerknęła na zielony podkoszulek z wielkim misiem oraz spodenki do łydek w tysiące mniejszych misiaczków. –Też ją lubię. Przepraszam. Nie chciałam by tak to..

-Wiem – przerwał jej przykładając swoją dłoń do jej ust by przerwać żałosne wyjaśnienia –Ja też przepraszam. Po prostu to cholernie frustrujące wiedzieć, że mimo naszej więzi ty wciąż myślisz o Harry’m! Wciąż się zamyślasz, wciąż denerwujesz kiedy znika ci z oczu. Hermiona. On nie jest dzieckiem.

Gryfonka zmarszczyła brwi, odsuwając jego rękę. Czy miał rację? Czy to zmieniło się w obsesje? Jej troska o Harry’ego? Zawsze się bała o przyjaciela, zawsze czekała aż wydarzy się coś złego. Chroniła Wybrańca jak lwica.

-Jest jednak Chłopcem Przepowiedni, Teodorze. Ktoś musi mu pomóc, szukać rozwiązania albo.. dawać wsparcie. A nie odbierać jedną z .. – pokręciła głową nie mogąc znaleźć dobrego słowa. Czym była więź? Oprócz łamaniem wszelkich norm, dawała też siłę. Moc, która przydałaby się Wybawicielowi.

-Nic już nie zmienisz – zauważył delikatnie Nott, opierając czoło na jej czole. –Więź jest między tobą, a mną. Tak zadecydował Los?

-Przykro mi, że to powiedziałam – opadła na poduszki, przygarniając do piersi pluszowego misia. –Byłam zła, rozkojarzona..

-I podniecona bliskością Malfoya – dodał cierpko ślizgon, niemal się uśmiechając na zaskoczoną minę gryfonki. Rozpalone policzki były nadto kolejnym dowodem –Oj, Miona. Myślałaś, że nie zauważę?

-To przez te rumieńce? – jęknęła, chowając twarz w brzuchu Norberta, ukochanej przytulanki –A może głupie riposty?

-Niee.. chodziło mi raczej o plątaninę ekscytacji, irytacji, ciekawości, fascynacji, przyjemności z powodu jego obecności – wyliczał na palcach, nie spuszczając z niej oczu –Ale tak. Błyszczące oczy potwierdziły moje przypuszczenia.

-Ja.. To nic takiego. Sama nie wiem co mi dolega – sama słyszała swój drżący głos, który zdradzał zdenerwowanie. I zażenowanie. –Myślę, że to zwykła ciekawość ślizgonami.

-Hermiono, Blaise – ślizgon usiadł prosto, nachylając się w jej stronę z poważną miną –Blaise jak i Dracon, potrafią fascynować. Wciągnąć w świat intryg, walki o władzę czy dominację. To jest jak hazard, H. A ty nie powinnaś zapominać o starych przyjaciołach.

-Nie zapominam – zaprotestowała gwałtownie, zagryzając policzek –Nie wpadłam w ich świat, Teo.

-Kiedy ostatnio gadałaś z Ronem? Ginny? – spytał łagodnie, kładąc rękę na ramieniu dziewczyny –Kiedy pisałaś ostatni list do Charliego?

-To.. – westchnęła, czując jak łzy stają w jej oczach. Jak mogła zapomnieć o liście od starszego Weasleya? Tego rozbrajającego, niegrzecznego Charliego? –Nie miałam kiedy… A Ginny i Ron.. Merlinie.

-Ogranicz trochę spotkania z Malfoyem, urwisie, póki jeszcze możesz – powiedział stanowczo, zaciskając mocniej palce –On cię lubi, Miona.

-Lubi? – wciągnęła głośno powietrze, starając ukryć uśmiech cisnący się na jej usta.

-Tak. Swoimi uwagami, drażniącymi spostrzeżeniami, drwinami czy odpychającymi intencjami – Teodoro gorzko się zaśmiał, uwalniając ją z uścisku –W ten pokręcony sposób troszczy się o Ciebie.  

-Nie masz o co być zazdrosny – starała się zażartować, jednakże uzyskując całkowicie odwrotny skutek. Starała się wrócić do realistycznego podejścia do życia. –A nawet jeśli.. nie zakochałby się we mnie ślizgon. W szczególności Draco Malfoy.

-Nie martwię się tym, co on zrobi. – zaprzeczył przyjaciel, spoglądając głęboko w brązowe oczy –Boję się, że to ty się w nim zakochasz.

-Nie ma szans – zaśmiała się trochę wymuszenie, zdając sobie sprawę, że nie miała już nic do ukrycia. Nie przed tym wężem, który bez problemu czytał jej emocje. –To durne zauroczenie. Chyba.

-Też tak myślę – skinął krótko Teodor, sięgając po jej dłoń. Przyglądali się w milczeniu opadającemu bandażowi. –Pora zacząć czytać pamiętniki, hm?

-Hmm.. – mruknęła, gładząc wskazującym palcem niewielką bliznę po rozcięciu. Nie poczuła nawet, kiedy się zrosło. Chłodne usta Teodora musnęły czubek jej głowy, mrucząc ciche dobranoc.

Hermiona leżała w ciemności, słuchając kroków ślizgona. Czy to było to? Zauroczenie? Gulgotanie w brzuchu pasowałoby do grypy, prawda? A chrząkanie nim coś powie do anginy? A drżenie rak do pląsawicy? A błyszczące oczy do gorączki? Definitywnie była chora. Bo to nie normalne by ktoś tak na kogoś reagował, nawet jak na magiczny świat. Arya zwykle opowiadała o motylach w brzuszku, a ona czuła że ma tam stado hardodziobów. Albo wspominała o cisnącym się na usta głupim uśmiechu. Ona się nie śmiała z Malfoyem. Tylko kłóciła.. a czy to też nie jest intensywne uczucie?

Musiała się jeszcze zastanowić, chociaż jeśli to zauroczenie.. to i tak jest chora. Bo po co inaczej takie określenia jak zaziębiona? Czyli za bardzo przeziębiona. Zagmatwana? Zbyt skomplikowana. Zamęczona? Mówi samo za siebie.

Zakochana.

Za bardzo kocha.

 

-Cholera, Malfoy – przeklęła głośno.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

-Powiesz mi coś o Kaście? – Hermiona siedziała na konarze drzewa, poprawiając szalik wokół szyi. Było zimno, a mimo tego pozwoliła się wyciągnąć po ostatniej lekcji na mały spacerek.

-Skąd to nagłe zainteresowanie? – spytał, nie podnosząc głowy. Szkicował coś zapamiętale, co jakiś czas rzucając jej zamyślone spojrzenia. Pewnie wyczuwał poddenerwowanie spowodowane dzisiejszymi korepetycjami.

-Pansy i Astoria nie przepadają za sobą? – bardziej stwierdziła niż spytała, bawiąc się w dłoni na wpół zniszczonym liściem -A one nie są obie w tej kaście?

-Są, ale w kaście nie jest jak kiedyś. – przyznał w końcu, krzywiąc się na złamany ołówek. Nadal mrucząc pod nosem na kiepskich wytwórców ołówków, wyciągnął z kieszeni nowy. -Dzieciaki należące do niej stały się zuchwałe i zapomniały, że głównym celem Kręgu było łączenie domów, a nie kłótnie w jednym.

-Łączenie Domów? – zaciekawiła się szczerze, prostując -Myślałam, że to sami ślizgoni. I, że organizują bale, mecze..

-Teraz tak jest, kiedyś każdy dom miał swoich przedstawicieli, tych wybranych. – skrzywił się nie popierając pomysłu podziału na „wyjątkowych uczniów” -Od wieków to Malfoyowie, jak i Greengass. Lovegood. – uśmiechnął się do niej, mrugając -Taa, Luna byłaby w Kaście. I chyba Smith czy Bones. Nie pamiętam..

-Teraz ich potomkowie chodzą do różnych Domów? – dopasowywała nazwiska do znajomych, rozdzielając u Krukonów, Puchonów bądź Ślizgonów. –A Gryffindor?

-Zgadnij – prychnął cicho, jakby chciał powiedzieć, że sam głupi pomysł jest by pytać.

-Harry? – zaproponowała niepewnie, skubiąc kciuk.

-Tak Potterowie to jedni z założycieli Kasty. – widoczną przyjemność sprawiało mu tłumaczenie jej czegoś o czym nie miała pojęcia -Odrzucali jednak przynależność i dopiero James Potter potwierdził, że jego rodzina pamięta o hierarchii Hogwartu.

-Ojciec Harry’ego należał do Kręgu? – cholera, Teodor wiedział jak zaciekawić ją każdym tematem.

-Tak i nie. Przypominał o sobie na niektórych spotkaniach, ale nie była aktywny. – stwierdził po namyśle, zapewne cytując kogoś ze swojej rodziny -Wolał błaznować z resztą Huncwotów.

-No dobra, czyli Potter i ..? – schyliła się by zawiązać sznurówkę.

-Nie wiem.. Jordan. Ale Lee już nie chodzi do szkoły. – Teo przewrócił oczami, rozsmarowując kciukiem grube kreski.

-Nie rozumiem, w niektórych domach jest więcej osób, a w innych mniej. – powiedziała swoje myśli na głos, czekając na wyjaśnienia.

-Wyłamywali się albo zapominali o dziedzictwie. Ale Tiara też umieszcza różnych członków w różnych domach – podniósł się, podając jej po dżentelmeńsku pomocną dłoń -No albo zostali wykluczeni.

-Wykluczeni? – powtórzyła, szybko równając z nim krok.

-Taak, jeśli złamali kodeks to wywalano ich. –uśmiechnął się pod nosem, to właśnie między innym w niej kochał. Ciekawość i żądzę wiedzy, którą sam posiadał.

-Aha, a jaki to kodeks? – zarumieniona z przypływu wiedzy, patrzyła na niego błyszczącymi oczami.

-Tajny kodeks, Miona. – przytrzymał gałąź, która była golusieńka. Jak większość już roślin o tej porze.

-Znasz go? – rozszerzyła oczy zdziwiona.

-Może – mruknęła obrażona coś pod nosem, gdy dał do zrozumienia, że to koniec tej rozmowy.

-Teo? – spytała, gdy wyszli już na błonia. Pierwsze krople zmoczyły ich płaszcze, ostrzegając przed zbliżającym się deszczem.

-Dziś jesteś aż nadto rozmowna – zauważył, łagodząc to uśmiechem. –Tak?

-Jesteś czymś zmartwiony – delikatnie powiedziała coś co oboje wiedzieli. Mogła przysiąc, że w tej chwili ślizgon wyklina więź. –Powiesz mi czym?

-Moja babcia jest ciężko chora – wyszeptał po chwili wahania. Brązowooka zadrżała, wciągając głośno powietrze. W jakiejś części podświadomości wiedziała o tym. Co przerażało ją jeszcze bardziej.

-Może chcesz do niej pojechać? – spytała, zastanawiając się czy o tym rozmawiał z rodziną i Dumbleodorem -Mogę cię kryć, Teo.

-Ojoj, co ja z Tobą robię, panno Granger. Regulamin zaczynasz łamać – nieświadomie poprawiła mu humor, jak zwykle w sumie -Lepiej się zbierajmy do Pokoju Życzeń, pani profesor.

Z grymasem niezadowolenia, ruszyła za nim pustym korytarzem, rozmyślając na temat zbliżających się korków. W ciszy zmierzali do miejsca spotkania się z członkami Kasty. Na siódmym piętrze panowała cisza. Podeszli do pojawiających się wrót i weszli do pomieszczenia. Wystrój komnaty przypominało spotkanie grupy wspierającej, na środku stało wiele wodnych foteli odgradzanych stoliczkami. Pozostały dwa wolne siedzenia. Najbliżej nich siedziała Milli Bulstrode wesoło gawędząc z Astorią. Miejsce dalej zajmowali Zabini z Malfoyem. Rozmawiali z wysokim chłopakiem, z postawionymi na żel czarnymi włosami. Na jego kolanach położone nogi miała Pansy. Parkinson bawiła się różdżką, rzucając od czasu do czasu uśmiech chłopakowi. Z uśmiechem powitała ich i mrugnęła okiem do zaskoczonej gryfonki.

-Sam się wprosił – Pansy wzruszyła ramionami, zmieniając pozycję.

-Już nie mogliśmy się doczekać – Astoria cmoknęła ją w policzek i krokiem modelki zajęła z powrotem miejsce. Granger zaczynała wierzyć, że każdy ciuch na tej ślicznej szatynce wygląda, jak z wystawy. Milli przesłała im po buziaku naciągając na głowę czapkę przypominającą trochę głowę pandy. Po co jej czapka w pokoju?

-Nasza pani profesor – Blaise pokazał białe ząbki, a Malfoy skinął głową. Ich kolega podniósł się z fotela, kłaniając po dżentelmeńsku. Nowa cech Slytherinu: elokwentni i kulturalni.

-Mam nadzieję, że to nie problem, skarbie? – uśmiechnął się tak zaraźliwie, że cudem przypomniała sobie, że nie ładnie tak się szczerzyć.

-Ale ty to już miałeś, Flint, czyż nie? – uniosła brwi, kiedy zmizerniał. Usiadła na własnym fotelu, wciąż przyglądając siódmoroczniakowi –Co jest?

-Mam egzaminy w tym roku, aa, mhm. Nie jestem zbyt bystry – wymamrotał, wzbudzając tym wesołość u młodszych kolegów. –Możesz mi pomóc?

-Flint..

-Wystarczy Gloomy, skarbie – mrugnął do niej szelmowsko, krzywiąc na szturchnięcie Malfoya. –Ale serio. Przerobić spokojnie możemy ich materiał, znaczy wasz. I tak nic nie rozumiem.

-To od czego zacząć? – spytała niepewnie, odbierając od Pansy swój zeszyt z notatkami.

-Szczerze? – Draco spojrzał na nią z nieznacznym uśmiechem na ustach -To od samego początku..

-Początku? – zaśmiała się, ale widząc ich poważne twarze zamilkła –Em. Nie mówcie mi, że nie wiecie, jak co kroić i mieszać i… naprawdę?

Cisza. Zerknęła z niepokojem na Teodora, który oparł się wygodnie na siedzeniu.

-Ja starałem im się pomóc, ale po dwóch godzinach dałem spokój. – Nott wzruszył ramionami bezradnie –To porażka i tyle, Miona.

-Ohh, nie przesadzaj, nie mogą być tak beznadziejni! – broniła ślizgonów, modląc się do Merlina o cierpliwość. -No dobra to zacznijmy od początku.. – przed każdym pojawił się podręcznik do pierwszej klasy – Otwórzcie na stronie …

.*.*.*.

-TO było straszne! – krzyk gryfonki odbił się od ścian pustego korytarza. Zapewne gdzieś tam ukryta Pani Norris właśnie otworzyła oczy, wypatrując uczniów.

-Bez przesady – zaśmiał się Draco idąc po jej lewej stronie, z niecnym uśmieszkiem.

-Przynajmniej wytrzymałaś – poparł Blaise, pokazując wulgarny gest krztuszącemu się z rozbawienia Teodorowi.

-Jak wy zdawaliście? – odpowiedział jej tylko głośny śmiech Ślizgonów. Hermiona pokręciła głową z politowaniem i szturchnęła idącego obok Malfoya. Jak zauważyła Astoria szła kawałek przed nimi rozmawiając z Gloomy’m. Blaise wykłócał się Nottem, przepychając z jednej strony korytarza na drugi. Na końcu wędrowała Milli zapatrzona w przestrzeń będąc myślami w swoim świecie. A obok gryfonki dreptała Pansy z Draconem.

-Dałaś radę i to najważniejsze, H – Parkinson była z siebie niezwykle dumna, w końcu udało jej się pokroić muchogłówki bez bałaganu. Szarooki prychnął, spoglądając na przyjaciółkę z pobłażaniem. Sam nie miał problemów z eliksirami, o czym cała Kasta wiedziała. Nie mógł sobie jednak odmówić spędzenia czasu z ich nową koleżanką. Samo patrzenie, jak marszczy nosek tracąc cierpliwość albo mimowolne obwijanie włosów na palec fascynowały go. Na dodatek znowu poczuł truskawki, ten przeklęty zapach nie dający mu spokoju od drugiej klasy.

-Draco? – podniósł głowę słysząc małą brunetkę. Pansy patrzyła na niego wyczekująco.

-Co jest? – spytał elokwentnie, łapiąc się na tym, że przeszli już do części lochów.

-Powiesz nam, co myślisz o Granger? – rozejrzał się zdziwiony, dopiero zauważając, że obiekt jego rozmyślań zniknął -Poszła na moment do dormitorium, odłożyć nasze wypracowania, które obiecała sprawdzić.

-Aha. – kolejna długa wypowiedź, zganił się w myślach.

-No to co myślisz? – uniosła brwi widząc jego zdenerwowanie.

-Nic – burknął i przytrzymał otwarte drzwi do Pokoju Wspólnego Slytherinu –Niby co mam powiedzieć?

-No, że jest miła – zaczęła Pansy.

-Zabawna – Diabeł wyszczerzył się.

-Inteligentna – dodała Astoria.

-Sprytna – Teodor wsadził ręce w kieszenie.

-Śliczna – dokończył wyliczanie Marcus. Po czym został zgromiony szarym spojrzeniem. Uśmiechnął się chytrze i niewinnie dodał -A ty co myślisz?

-Jest zarozumiałą Panną Ja Wiem Wszystko, która myśli, że pozjadała wszystkie rozumy – uśmiechnął się w myślach, widząc ich zaskoczone miny. –Ale ma ładne oczy.

Draco nie mógł powstrzymać chichotu, który zdradził jego plany. Pansy pisnęła, wskakując mu na plecy, jak wtedy gdy była młodsza. Przewrócił oczami, z zamyśleniem spostrzegł wreszcie, że gryfonka zdobyła sympatię ludzi, na których mu zależało. Uczniów słynących ze ślizgońskiej natury. Bo jakim cudem Millicenta patrzyła z uśmiechem na kujonkę gawędzącą ze swoją przyjaciółką? Wobec Greengrass Bulstrodge była bardzo zaborcza. Albo jak Marcus Flint, pierwszorzędny gracz nie czystej gry, stara się pochlebić nie nachalnej dziewczynie? Czy Pansy, która nigdy nie szukała towarzyszki, zadowalając się nimi, nagle walczyła o przyjaźń prefekt? A Diabeł i jego szybkie decyzje? Nieprzemyślane znajomości, które kończyły się klęską? Do tej pory kręcił się wokół brązowookiej, przywiązując się nowej małej siostrzyczki.. Nie mówiąc o Teodorze, który nagle przestał być takim chodzącym cieniem o mrocznych oczach? Czy sama Księżniczka Slytherinu uśmiechająca się szczerze?

I on.

Król Domu Salazara, dziedzic Malfoyów, przyszły śmierciożerca o sadystycznych zapędach. Najseksowniejszy chłopak Hogwartu, gwiazda sezonu w „Czarownicy”, a numer jeden w „Eliksiry, ciuszki i pogaduszki”.

On w sumie naprawdę nie miał serca.

Bo Ona je miała.

Cześć, dobry wieczór!

Późno bo późno, ale jest ;) Długi, wyczerpujący i zawiły, wiem. Niedługo wszystko się wyjaśni. I co więcej pojawi więcej Dramione, obiecuję. Moja beta sama mnie zganiła, że czeka na naszą wybuchową dwójkę za długo.

A i następny rozdział również będzie niebawem!

Dziękuję za cierpliwość,

Lupi♥