W sercu pustka, w umyśle burza...

Ciemne chmury pokrywały całe niebo, a przerażające pioruny od czasu do czasu oświetlały otoczenie. W czasie błysku światła można było zobaczyć zarys potężnego zamku, który był otoczony mrocznym lasem i szarym jeziorem. Deszcz bębnił głośno o szyby. Coraz więcej kałuż pojawiało się na prawie niewidocznych błoniach. Silny wiatr porywał kolorowe liście i gałązki, podrzucał je i upuszczał. Burza szalała z takim zapamiętaniem, jakby już nigdy nie miała się skończyć. Zazwyczaj głośne i pełne życia korytarze, były opuszczone. Ciemne przejścia Hogwartu nie zachęcały do spacerowania. Postacie z obrazów zgromadziły się w jednym miejscu. Jednakże, na piątym piętrze dało się słyszeć tupot stóp.

 

- Blaise, nie wierzę. Naprawdę? – zachichotał nastolatek, widocznie nabijając z kolegi.

 

- Daj mi spokój.. – wymamrotał w odpowiedzi chłopak.

 

- Ale stary, spodziewałbym się każdej innej dziewczyny, ale ona? Wiesz, że masz problem chyba z samym sobą? – kpił dalej w najlepsze jasnowłosy uczeń, uśmiechając szeroko.

 

- Tak, tak.. mówisz to już z enty raz! Nie jesteś dobrym wsparciem, wiesz?

 

- Hahahah, taak.. ja rozumiem, jakby to była no nie wiem, nawet ..

 

- Zamknij się!

 

- Okey, hahah, wyluzuj.

 

- Cicho! Słyszysz?

 

Kroki ucichły, a głosy zamilkły. Dwoje przyjaciół zatrzymało się i wsłuchało w ciszę. I słychać było. Jeśli się przymknęło oczy i skupiło, dało się słyszeć cichy szloch. Jeden z młodych czarodziei bez zastanowienia ruszył w stronę opuszczonej klasy, z której to wydobywał się cichy płacz. Sala była pogrążona w mroku, kurz unosił się w powietrzu, a ciche skrzypnięcie otwieranych drzwi zmąciło spokój pomieszczenia.

 

- Lumos.

 

W jasnym świetle różdżki, Blaise z przyjacielem zobaczyli zwiniętą w kłębek dziewczynę. Jej rude, ogniste włosy zasłaniały twarz, a całe ciało trzęsło się z zimna.

 

- Weasley?! – Zabini spodziewał się każdego, oprócz tej jak mu się zdawało twardej Wiewióry. Draco z przerażeniem zobaczył na udach rudowłosej ślady krwi. Bez zastanowienia podszedł do tej małej osóbki i przykrył ją swoją bluzą. Później z delikatnością, którą sam siebie zaskoczył podniósł Ginny i spojrzał na przyjaciela.

 

- No Zabini! Chodź, bo w tej ciemności prędzej się zabiję niż w trafię do Pomfrey.

 

Blaise ze słabym uśmiechem, ruszył za przyjacielem oświetlając mu drogę różdżką.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

 

Pod drugiej stronie zamku, w przytulnym, okrągłym pomieszczeniu, w którym było wiele foteli i stolików, a w kominku buchał wesoło ogień siedziała gromada roześmianych Gryfonów. Niektórzy w skupieniu grali w szachy, inni w eksplodującego durnia, a jeszcze inni z kubkami gorącej czekolady siadali z przyjaciółmi i gawędzili. Ten miły nastrój udzielił się również młodej dziewczynie. Jej brązowe loki opadały swobodnie na ramiona, okalając jej twarz. Czekoladowe, ciepłe tęczówki z rozbawieniem wpatrywały się w jej towarzysza. Mały nosek marszczył się zabawnie, a delikatne, malinowe wargi układały się w uroczym uśmiechu. Nie jeden mężczyzna z zachwytem spoglądał na tą Gryfonkę, czego ona w ogóle nie zauważała. Druga połowa płci brzydkiej z zazdrością patrzyła na towarzysza dziewczyny. Jednakże on również tego nie zauważał, skupiony całkowicie na czekoladowookiej. Zazdrość pozostałych Gryfonów była absurdalna, ponieważ każdy z czarodziejów, jak i czarownic widziało, że tych dwoje nie łączy nic poza miłością najczystszą, miłością siostrzaną. Każdy Hogwartczyk czy to pierwszoroczniak, czy siódmoklasista znał tych dwoje. Chłopak o intensywnie zielonych oczach i rozwianymi czarnym włosami, nigdy nie rozstawał się z gryfonką odznaczającą się burzą loków. Harry Potter i Hermiona Granger. Dwoje oddanych przyjaciół, rodzeństwo bez więzów krwi, Złote Dziecko i Kujonka Hogwartu. I właśnie ta dwójka zajmowała jeden z foteli stojących obok okna, podziwiając pioruny. Każdy inny siadał jak najdalej, ale oni byli zafascynowani mocą żywiołu. Nie bali się, bo mieli siebie obok. Harry w wymiętej, bordowej bluzie i czarnych dżinsach z uśmiechem opowiadał coś przyjaciółce. Nagle TRZASK! Przerażająca błyskawica przecięła niebo. Miona ze strachu aż się wzdrygnęła. Opatuliła się szczelniej swetrem, a kolana podciągnęła pod brodę.

 

- Harry, wiesz coś nowego? - spytała cichym, melodyjnym głosem. Uśmiech od razu zszedł z twarzy Wybrańca, a Granger zaczęła żałować zadanego pytania.

 

- Powiedzmy, że dowiedziałem się czegoś nowego. Ale opowiem Tobie wszystko później, Miona. Nie chcę denerwować Rona.

 

No właśnie. Kogoś tu brakowało. Piegowaty zmienił się jednak ostatnio. Nigdy nie był zżyty tak, jak Harry i Hermiona. Otoczony licznym rodzeństwem, nie czuł potrzeby bliskości przyjaciół. Nie potrafił obdarzyć ich taką miłością, jak siebie tamta dwójka. Potter, który miał ciężkie dzieciństwo wręcz z wdzięcznością przyjął przyjaźń Hermiony. Ona z domu pełnego ciepła, niemająca przyjaciela, który wytrzymywałby jej żądze nauki, z radością spędzała każdą chwilę z Wybrańcem. Przez siedem lat nauczyli się wytrzymywać ze sobą.

 

- I Ronowi- szepnęła.

 

- Taak, i Ronowi.

 

Między nimi zapadła cisza, ale nie pełna napięcia, tylko kojąca i trochę smutna.

On i ona rozmyślali teraz o rudowłosym chłopaku, który po śmierci Freda całkowicie się od nich odciął. Zmienił się. Już się nie uśmiechał, nie był taki głośny. Nie, teraz był cieniem dawnego siebie. Wzrokiem pełnym wyrzutu spoglądał na nich. Nagle w przejściu do Pokoju Wspólnego Gryfonów pojawiła się wysoka kobieta ze srogą miną.

 

- Potter i panna Granger, proszę za mną - powiedziała i nie patrząc, czy podopieczni się posłuchali wyszła na ciemny korytarz. Harry z Mioną wymienili się spojrzeniami i z obawami ruszyli za opiekunką domu lwa. W ciszy, tym razem pełnej napięcia szli z profesor McGonagall mrocznym przejściami. Tutaj słychać było echo grzmotów, a powietrze było chłodniejsze. Hermionie aż ciarki przeszły. Odruchowo sięgnęła po rękę przyjaciela, która tak jak jej była zimna. Ich kroki dudniły w rytm jej serca, a w głowie układała najgorsze scenariusze. Gdy rozpoznała miejsce, dokąd zmierzali, z przerażeniem nabrała powietrza. Czuła na sobie przenikliwy wzrok przyjaciela, ale była zbyt oszołomiona by mu wyjaśnić swoje zachowanie.

 

- Pani profesor, co się stało? – w ogłuszającej ciszy, jej głos był głośny, za głośny.

 

- Panna Weasley.. Pannie Weasley zdarzył się wypadek - powiedziała nauczycielka ze smutkiem.

 

- Ginny?! Co się stało? Czy to, czy to Voldemort? - spytał Harry, a niebezpieczne błyski pojawiły się w jego przerażonych, zielonych tęczówkach. Voldemort … Miona zadrżała, a na karcące spojrzenie przyjaciela, spuściła wzrok. To przecież nie jej wina, że to jedno słowo, w ciemnym, cichym korytarzu, kiedy burza hula za oknem zabrzmiało tak źle. Bała się, ale nie o siebie. Bała się o Harry’ego. Jej rozmyślenia przerwał dźwięk kroków. Ze zdumieniem zobaczyła, że w świetle różdżki nauczycielki pojawiają się dwie sylwetki. Z postury wynikało, że to mężczyźni i to dobrze zbudowani. Wyższy miał roztrzepane jasne włosy, opierał się o ścianę. Dłonie miał zaplecione na klatce piersiowej. Czarne spodnie miały postrzępione nogawki, tego samego kolory luźny sweter podkreślał srebrzyste oczy blondyna. Obok niego stał szatyn, w zielonej koszuli i zwykłych dżinsach. Czarne włosy zazwyczaj ułożone w niechlujną fryzurę, opadały mu na brązowe oczy, które przyglądały się nadchodzącym. Draco Malfoy i Blaise Zabini. Jeden platynowy, a drugi czarny. Jeden blady, a drugi opalony. Tacy różni, a jednocześnie tacy sami. Dwaj najprzystojniejsi uczniowie Hogwartu. Hermiona patrzyła na nich w zdumieniu, a kiedy jej wzrok skrzyżował się ze wzrokiem Blaise zobaczyła tam złość. Lekko przestraszona mocniej ścisnęła rękę kolejnego z przystojniaków szkoły.

 

- Czy to oni spowodowali ten wypadek? - wściekłość w głosie Gryfona była wręcz namacalna.

 

- Nie, Potter. To my ją znaleźliśmy, to my ją tu przyprowadziliśmy! - Malfoy wycedził przez zaciśnięte zęby, przeciągając lekko sylaby.

 

- Daj spokój, Draco - mruknął Zabini, a jego wzrok skierował się na nauczycielkę - Możemy już iść?

 

- Tak, panie Zabini. Możecie wrócić do lochów - z roztargnieniem powiedziała dyrektorka i otworzyła drzwi do skrzydła szpitalnego. Harry pociągnął dziewczynę za sobą. Mijając się ze Ślizgonami, z zaskoczeniem zobaczyła, że Blaise patrzy na nią już nie ze złością, ale ze smutkiem i współczuciem. W skrzydle szpitalnym było ciemno, a przy czterech łóżkach paliła się lampka. Jedno z posłań było zasłonięte parawanem i właśnie w tamtym kierunku przyjaciele zmierzali. Kiedy Hermiona zobaczyła osobę leżącą w pierwszej chwili nigdy by nie rozpoznała w niej przyjaciółkę. Pacjentka miała sińce pod oczami i szarą, obitą twarz. Jej lewa ręka była zabandażowana.

 

- Co jej się stało? - spytał roztrzęsionym głosem zielonooki.

 

- I w tym problem, że nie wiemy, panie Potter - powiedziała profesorka.

 

- Skąd wiadomo, że to nie robota tamtej dwójki?

 

- To nie wina Ślizgonów, Harry - powiedziała Hermiona, zdziwiona pewnością swojego głosu.

 

Przyjaciel popatrzył na nią i delikatnie ścisnął jej dłoń. Oboje wiedzieli, że „szósty zmysł” Miony

zawsze ma rację.

 

 

- Możecie tu chwilę zostać, a widzieliście może gdzieś pana Weasleya?

 

- Nie, pani profesor. Ale jak go spotkamy to od razu zdamy mu relację - powiedziała Hermiona głosem Prefekta Naczelnego.

 

- Dziękuję, panno Granger. Dobranoc - i nie czekając na odpowiedź wyszła z Sali.

Harry usiadł na krześle obok Ginny i złapał ją za rękę, a Miona oparła się o łóżko. Siedzieli przy przyjaciółce do późna. Kiedy pielęgniarka ich zobaczyła, nie znoszącym głosem sprzeciwu wyrzuciła ich z sali. Wracali do wieży w ciszy, a po dotarciu pożegnali się uściskiem i ruszyli do pokoi. Tam od razu zasnęli.

 

-.-.

Kap, kap, kap.. cichy dźwięk obudził Gryfonkę. Leżała jeszcze na chwilę w łóżku, kiedy wspomnienia z dnia wczorajszego wróciły. Szybko ruszyła do łazienki, a po ciepłym prysznicu udała się w stronę Pokoju Wspólnego. Zastała tam Wybrańca siedzącego w tym samym fotelu, ich fotelu.

- Ron nie wrócił na noc - powiedział, gdy zauważył obecność przyjaciółki. Ta tylko skinęła głową i ruszyła w stronę wyjścia. Widziała, że Harry chce zostać sam, potrafiła to rozpoznać. Poszła odwiedzić Gin. W skrzydle szpitalnym powitał ją zapach lekarstw. Większość pacjentów jeszcze spała. Z lekkim strachem obeszła parawan, a tam zobaczyła ją. Siedziała na łóżku popijając herbatę z fioletowego kubka. Na widok Miony uśmiechnęła się słabo i przymknęła oczy. Granger bez słowa podeszła do posłania i splotła swoją dłoń z Weasley.

 

- Co się stało, Gin?

 

- Nie wiem - cichy szept i wzruszenie ramion.

 

- Ginny, ja.. Jak się czujesz?

 

- Głupie pytanie, Miona. Nie najgorzej.

 

- Bałam się. Ja i Harry odchodziliśmy od zmysłów - panna Granger przyglądała się szarawej twarzy przyjaciółki. Ona otworzyła oczy i z wielką uwagą patrzyła na ich splecione dłonie. Lekko ścisnęła, a po chwili z oczy leciały jej łzy. Hermiona lekko przestraszona wyjęła kubek z drżącej dłoni i usiadła obok, obejmując jej trzęsące się ramiona.

 

-Miona, ja.. ja..nie chciałam naprawdę.. ale on był silniejszy.. krzyczałam, ale nikogo nie było.. – płacząc Ginny wtuliła się w Gryfonkę.

 

- Gin, czy ty..- Siódmoklasistka z uwagą spojrzała w te przestraszone oczy i zrozumiała -Merlinie, Ginny. Kto?

 

- Nie wiem, nie pamiętam – zachrypniętym głosem odpowiedziała Ginny - Potem, potem pamiętam tylko przebłyski niosącego mnie tu Malfoya i głos Zabiniego. Nie chcę już o tym mówić. Nie chcę już pamiętać. Obiecaj NIKOMU nie powiesz, nawet Harry’emu albo Ronowi.

 

- Obiecuję - szepnęła Miona, a gdy poczuła kolejne łzy przyjaciółki zaczęła nucić cicho melodię. Po dziesięciu minutach, może godzinie szloch umilkł, a głowa jej przyjaciółki opadła na poduszki. Hermiona delikatnie wyplątała się z uścisku i najciszej jak potrafiła wyszła z Sali pani Pomfrey. Za drzwiami zobaczyła dwóch chłopaków, którzy patrzyli na nią z zaskoczeniem.

 

- Co u niej? - przerwał ciszę głos Zabiniego.

 

- Nie najgorzej - powiedziała ostrożnie, wsuwając dłonie do kieszeni szaty.

 

- Pamięta? - spytał drugi z przyjaciół.

 

- Nie - przyjrzała się im i po tylu wydarzeniach wezbrała w niej złość –A nawet, jeśli to nie powinno was to obchodzić!

 

- Daj spokój Granger, to MY ją znaleźliśmy, kiedy ty z Potterkiem siedzieliście i grzaliście tyłki w ciepłym pokoju - warknął blondyn, z niesmakiem zerkając na przechodzących obok uczniów.

 

- Zamknij się, kretynie! Może się czegoś nauczylibyście! Jak myślicie jak się czują dziewczyny, kiedy im mówicie, że to był wypad na jedną noc? Jak myślicie jak one się czują?! Jesteście oziębłymi draniami, więc nie udawajcie, że troszczycie się o Gin! O! A może czekacie na nagrodę?! To sobie poczekajcie! - wybuchnęła Hermiona.

 

- Granger, ty.. - zaczął Malfoy.

 

- Daj spokój, Draco - przerwał mu Zabini, który ze smutkiem w oczach patrzył na brunetkę, osuwającą się na podłogę - Przykro nam He..Granger. Przepraszam.

 

Mulat pociągnął zaskoczonego Dracona. Patrząc się na oddalające sylwetki chłopaków, Hermiona zdała sobie sprawę, z tego, co zrobiła. Merlinie, jaka ona jest głupia. Przecież gdyby nie oni, to Ginny nadal mogłaby leżeć w jakiejś pustej sali. Otarła łzy z pliczków, które nie wiadomo, kiedy spłynęły z jej oczu. Podniosła się i zaczęła biec w stronę gdzie odeszli Ślizgoni. Biegała tak szybko, że ledwo wyrobiła się na zakręcie. Uczniowie, którzy kierowali się w stronę Wielkiej Sali na śniadanie patrzyli na nią ze zdumieniem. I wtedy ich zobaczyła. Byli daleko na przodzie. Nie wiele myśląc, wrzasnęła najgłośniej jak potrafiła.

 

- ZABINI!!! MALFOY!!! - wszyscy uczniowie patrzyli teraz na nią z ciekawością. Przecież Wielkie Trio słynęło z kłótni ze Ślizgonami. Szczególnie z tymi. Blaise i Dracon odwrócili się w jej stronę, a ich zdumione miny ją rozbawiły. Stanęli z boku, a ona ruszyła, czym prędzej w ich stronę.

 

- Wy.. - musiała wziąć parę głębokich wdechów, a wiele uczniów węża stanęło obok dwójki wychowanków Severusa. Podeszli, aby w razie ataku wesprzeć przywódców Slytherinu - Wy strasznie szybko chodzicie! Goniłam was przez pół szkoły!

 

- Prosimy o wybaczenie, Granger - parsknął ironicznie szarooki.

 

- Coś się stało?- spytał szatyn i przyglądał się jej z nieukrawanym zainteresowaniem.

 

- Pytasz, czy coś się stało?! Tak stało się! - wykrzyknęła Hermiona i zobaczyła, że połowa Ślizgonów sięgnęła po różdżki. To się rozczarują - Zapomniałam przydzielić wam dodatkowe punkty!

 

- Punkty? - Malfoy patrzył na nią jak na wariatkę.

 

- Tak, tak. Blaise Zabini 50pkt za pomoc koleżance w potrzebie, Draco Malfoy kolejne 50 pkt również za pomoc koleżance - ich miny były genialne, a reszty po prostu..nie do opisania - Nie patrzcie tak na mnie! Należy się wam, a ja jako Prefekt Naczelny mam prawo wam je przydzielić.

 

- Yhm, Granger, na pewno wszystko okey? – spytał Draco, który pierwszy otrząsnął się z szoku.

 

- Tak - powiedziała i z szerokim uśmiechem ruszyła na śniadanie. Kiedy tylko zasiadła przy stole, obok niczego nieświadomych uczniów jej humor nadal był wyśmienity. Szkoda, że nie miała jak utrwalić min Ślizgonów. Zachichotała i sięgnęła po kolejnego tosta.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

- Panie Malfoy?

 

Draco usłyszał pytanie nauczyciela i ze zdumieniem zobaczył, że cała klasa włącznie z nauczycielem patrzy na niego wyczekująco. Nagle na jego zeszycie pojawił się napis: Inne nazwy tojadu to mordownik lub akonit. Z uśmiechem rozpoznał pismo przyjaciela i bez zastanowienia przeczytał zdanie na głos.

 

- Dziękuje, panie Malfoy. Wracając do tematu.. - profesor Slughorn znowu się rozgadał.

 

- O czym tak dumasz? - szepnął Blaise.

 

- O Granger - powiedział i po chwili załapał jak głupio to zabrzmiało. Jego przyjaciel uśmiechnął się do niego i uniósł brew - Znaczy o tych punktach od Granger. To było takie..

 

- Miłe - dokończył Zabini i spojrzał na drugą stronę klasy z uśmiechem – Wiesz co, Draco, ona jest taka.. inna, ale w dobrym znaczeniu. Tak sobie myślałem, czy nie poprawić z nią stosunków.

 

- Z Granger?! Przecież to nie ona ci się podoba - zapytał wstrząśnięty Draco, to w nim Hermiona wzbudza dziwne uczucia, znaczy Granger.. Salazarze, co się z nim dziś dzieje? Gdzie ta stoicka postawa, którą udawało mu się utrzymywać od tylu lat?

 

- Nie, ale przyznaje, że jest nawet ładna - powiedział Blaise i przyjrzał się przyjacielowi.

 

- Yhymn, nie najgorsza, ale ..

 

- Ah, i na koniec zajęć, chcę wam moi mili pogratulować - powiedział stary Ślimak i uwaga obu chłopców skupiła się na nauczycielu - To naprawdę nadzwyczajne, że jednego dnia zremisowaliście z Gryffindorem.

 

W Sali słychać było oburzone krzyki podopiecznych Lwa i szepty domu Węża.

- To na pewno oszustwo!

 

- Zremisowaliśmy?

 

- Znowu oszukują!

 

- Kto zdobył tyle punktów?

 

- Trzeba pójść do dyrektora!

 

- Malfoy i Zabini?!

 

- Jak oni mogli!

 

- Jednego dnia?

 

- CISZA! - wrzask jednej z Gryfonek przebił się przez krzyki i w klasie znowu było cicho - Slytherin nie oszukuje! Przynajmniej nie tym razem. Ja SAMA dodałam im te sto punktów.

 

- Co?

 

- Hermiona?

 

- Odbiło Ci?!

 

- POWIEDZIAŁAM CISZA! – Draco z zainteresowaniem zobaczył, jak krzyki znowu ucichły, a wszyscy Gryfoni patrzą na swoją Prefekt z zaskoczeniem – Nie drzyjcie się tak, bo zaraz stracę cierpliwość, tylko starajcie się zrozumieć, że należało im się te sto punktów, oni..

 

- Należało? Phy, a co oni niby zrobili?! - Dean Thomas zamilkł pod ostrym spojrzeniem Hermiony, znaczy Granger.

 

- ONI uratowali i pomogli jednej z uczennic. KONIEC tematu, a jeśli macie jakiś kłopot to zalecam przejść się do profesor McGonagall - i ze srogą miną usiadła na swoim miejscu, uśmiechając się ze skruchą - Przepraszam profesorze, to dla nich szok.

 

- Oczywiście, panno Granger – powiedział Ślimak i z uśmiechem pozwolił opuścić lochy.

 

- Mała, ale jak ostra- roześmiał się Zabini.

 

- Taa, chyba nie mają z nią łatwo – Draco uśmiechnął się ironicznie do przyjaciela i z torbą na ramieniu ruszyli korytarzem. Rozmawiając o Qudditchu dotarli do Wielkiej Sali, a tam z zaskoczeniem zobaczyli Wielkie Trio, ale nie wesoło szczebioczące tylko drące koty.

 

- Ron, daj spokój. Jeśli Miona uważa, że należało im dodać punkty to spoko. Więc uspokój się i nie krzycz – Wybraniec powoli tracił cierpliwość.

 

- DAĆ SPOKÓJ?! Czy ty siebie słyszysz? Nasza przyjaciółka brata się z wrogiem? A Ty każesz mi się uspokoić?! - Wieprzlej aż poczerwieniał na twarzy

Draco i Blaise zatrzymali się i niezauważeni patrzyli na Gryfonów z lekkimi uśmieszkami.

 

- Dobra, dość. Ron, twoja siostra leży u Pani Pomfrey! A my kłócimy się o Blaise’a  i Malfoy’a!

 

- Blaise?! Kurwa, Hermiona, czy ty postradałaś ten swój genialny rozum? - Ron wypluwał słowa, a jego oczy migotały jak u szaleńca.

Draco spojrzał zaskoczony na przyjaciela, który patrzył na Wieprzleja, co raz bardziej wkurzony. Czy jego nie zdziwiło, że Granger powiedziała jego imię, a nie nazwisko?

 

- Upadłaś na głowę?!

 

- Harry, daj spokój. Zostawimy cię, a Ty, Ronaldzie, się uspokój. Nie idź w takim stanie do siostry - i ze smutną miną odwróciła się do przyjaciela plecami. Złote Dziecko Gryffindoru uśmiechnęło się do niej pocieszająco i ruszyli w stronę Wielkiej Sali. Odwrócił się do Diabła, aby skomentować całe zajście, ale jego przyjaciel nadal z uwagą spoglądał na Wieprzleja.

 

- Drętwo..

 

- Expelliarmus! – Draco prawie podskoczył z zaskoczenia, kiedy jego przyjaciel wykrzyknął zaklęcie.

 

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

 

Razem z Harrym byli już przy drzwiach, kiedy gryfonka usłyszała głos Rona. Zaskoczona odwróciła się, zauważając przyjaciela patrzącego na nią z mieszaniną złości oraz żalu. Mierzył w nich różdżką, a ani ona, ani Harry nie byli w stanie zareagować. Nagle błysnęło i rudy leżał pod ścianą, a jego różdżka leciała na drugą stronę korytarza. Stali tam ślizgońscy przyjaciele, a Malfoy trzymał w ręku różdżkę piegowatego. Hermiona przełknęła gulę w gardle, a rosnące poczucie winy znów ją ugodziło w serce. Tak, Ron nie jest już tym samym chłopcem z pociągu. Może i ma ciało jej kompana przygód, ale jego charakter jest inny. Ma zmienioną duszę, a oczy są jej odzwierciedleniem. Oczy tego mężczyzny patrzą teraz z taką wściekłością, że można wręcz zobaczyć iskierki szaleństwa.

 

- Dziękuję- gryfonka usłyszała głos, jej głos. Spojrzała na Ślizgonów, którzy do nich podeszli. Draco, który złapał różdżkę Weasleya wyciągnął w jej stronę rękę. Drżącą dłonią odebrała magiczny patyk, a ich palce się spotkały. Poczuła prąd przepływający między nimi, a może magię?

 

- Nie ma, za co. Ty zrobiłabyś tak samo - miły głos mulata, przywrócił ją do rzeczywistości.

 

- Hermiona ma rację – powiedział Harry, a potem patrząc pewnie w oczy chłopaków, wyciągnął do nich dłoń -Dziękuję.

 

Prefekt Naczelna zobaczyła zaskoczenie w oczach obu młodych panów. Najpierw podał zielonookiemu dłoń Malfoy, a za nim Zabini. Zapadła między nimi cisza, przerwana stekiem przekleństw. Jak jeden mąż odwrócili się w stronę Rona, który podnosił się z ziemi. Popatrzył na nich z zaskoczeniem, odwrócił się i odszedł.

 

- Kurwa - mruknął Harry, wciąż niedowierzając zaistniałej co dopiero sytuacji.

 

- Nie, to tylko Wieprzlej – wypalił głupio szatyn, a wszyscy spojrzeli na niego. To w sumie nie było śmieszne, ale ulubienica McGonagall zaczęła chichotać. Teraz wszyscy patrzyli na nią, Zabini uśmiechnął się, a Draco coś mruknął. Nagle dołączyło do niej Złote Dziecko i już nie chichotali, śmiali się wniebogłosy. Harry widział, jak ślizgoni wymienili spojrzenia.

 

- Pieprzeni gryfoni- uśmiechnął się Dracon i przewrócił oczami. Razem z Zabinim ruszyli do Wielkiej Sali. Po dziesięciu minutach, Harry’emu tak głośno zaburczało w brzuchu, że po chwili ciszy na korytarzu znów było słychać gryfoński śmiech. Z szerokimi uśmiechami weszli do Sali i zasiedli przy swoim stole. Ich nowi znajomi popatrzyli na nich dziwnie, ale to im nie przeszkadzało. Hermiona poczuła na sobie czyjś wzrok i kiedy podniosła głowę, zobaczyła Malfoya patrzącego na nią i łaszącą się do niego jakąś ślizgonkę. Wybuchnęła głośnym śmiechem, wylewając przy okazji sok na Deana, Harry popatrzył na nią z zaskoczeniem i dołączył do niej. Cała wielka sala patrzyła na gryfonów jak na szaleńców. Niespodziewanie dało się słyszeć jeszcze jeden rechot. Zaskoczeni wszyscy spojrzeli skąd dochodził. Uczniowie spoglądali na Wybrańca zaskoczeni, a on i jego przyjaciółka patrzyli na Zabiniego, który stukał się palcem po czole i szczerzył do nich. Wieczorem, siedząc na fotelu obok Harry’ego, Miona myślała nad tym dziwnym dniu. Na myśl o Ślizgonach zachichotała. Czyżby zapowiadał się rozejm? Wyjrzała za okno. Po ciemnych chmurach nie było śladu, a wieczorne obłoczki czule otulały zachodzące słońce.

 

 

 

Hej, no to pierwszy rozdział za nami :D Mam nadzieję, że wam się spodobał chodź w minimalnym stopniu. Nie wiem jeszcze jak często będę dodawać rozdziały, to w sumie zależy od Was. Jeśli was zainteresowałam, a dacie mi o tym znak to ustalimy co ile będę wstawiać notki. Mam paręnaście w zapasie, ale cała historia jeszcze się nie skończyła układać nawet w mojej głowie. Następny pojawi się w środę, tak myślę :)
Całusy, Lupi ♥

PS. Przepraszam bardzo za błędy :P