Prolog cz.2

Bry dzień, czarodzieje!

Poniżej druga część prologu, mam nadzieję że nie stracicie wzroku od tych bredni :) cóż poradzić.. nienormalna historia, bo nienormalna autorka!

Niedługo pojawi się pierwszy rozdział, a póki co zapraszam do komentowania ♥

~Lupus

Peron 9 i 3/4, znany każdym absolwentom, jak i teraźniejszym uczniom. Wiele mugoli, jak również czarodziei mogłoby się zastanawiać, co jest w nim tak niezwykłego. Jakby lepiej się przyjrzeli mogliby zauważyć, że na chodniku jest wiele imion i dat dawnych hogwartczyków, że wszędzie słychać śmiech, a większość ludzi jest szczęśliwa oraz spokojna. Jak się spogląda w dal można, zauważyć piękne zielone góry, pola i lasy pokryte teraz białym puchem. Jednak większość zebranych ludzi spoglądała w drugą stronę. Wyczekiwali Expresu Hogwart, który przywiezie ich dzieci na święta do domu. W tłumie można było zauważyć jedną większą grupkę ludzi. Zachowywali się wszyscy jak wielka kochająca rodzina. Trzy rody kiedyś zwaśnione, teraz z ciepłym uśmiechem witali się i ściskali. Weasley, Potter i Malfoy. Pani Potter z długimi włosami śmiała się właśnie z ciemnowłosym przyjacielem. Złote Dziecko dyskutowało z chrześniakiem, a jego towarzysz przygód próbował uspokoić córkę, równocześnie rozmawiając przez telefon z matką. Temu wszystkiemu przyglądała się z boku kobieta. Z uśmiechem na twarzy poprawiła sobie szalik pod szyją i zajrzała do wózka stojącego obok. Spała tam słodko malutka dziewczynka, ubrana w śliczny zielony skafander robiony specjalnie na zamówienie.

- Kochanie, wszystko w porządku? - usłyszała cichy szept i zaraz poczuła silne ramiona przytulające ją.

- Oczywiście, że tak. A co? - spytała z uśmiechem, gdy wyczuła zapach perfum podarowanych mu przez nią na Mikołajki.

- Pff.. Wszyscy jak zwykle stwierdzili, że jestem dla ciebie niemiły - powiedział Draco oburzonym tonem. Zrobił minę zbitego psa, która sprawiała, że wyglądał młodziej.

- Jesteś cudowny - powiedziała i delikatnie musnęła jego usta swoimi.

- Wiem, po prostu lubię to słyszeć… szczególnie od ciebie - powiedział uśmiechając się łobuzersko, a ona w duchu aż westchnęła z zachwytu. Jej mąż z każdym dniem stawał się coraz przystojniejszy. Jego platynowe włosy opadały mu teraz na te niesamowite, szare oczy, które przyglądały jej się z samozadowoleniem.

- Czemu tak na mnie patrzysz? - spytała lekko speszona oraz zaskoczona, że po tylu latach wciąż czasem ją onieśmielał.

- Jestem szczęśliwy - odpowiedział wymijająco i jeszcze mocniej się w nią wtulił. Z błogim uśmiechem oparła się o jego tors. Pasowali do siebie idealnie. A w jego ramionach zawsze czuła się jak w raju. Ale raj niestety jest w niebie, a na ziemi urzęduje diabeł, o czym miała zaraz się przekonać.

- Her, kochanie! Draco, misiaczku! Chyba zapomnieliście o mnie! - usłyszeli rozbawiony głos. W ich stronę zmierzał przystojny szatyn, witając się po drodze ze znajomymi. Mnóstwo kobiet oglądało się za nim mimo, że złota obrączka dumnie prezentowała się na jego palcu.

- Zabini - mruknął Malfoy przewracając oczami, a zarazem się uśmiechając w stronę przyjaciela. Niektórzy się chyba nigdy nie zmienią.

- Blaise! Obudziłeś ją! Znowu! - warknęła Hermiona i zaczęła bujać wózkiem, skąd zaczął wydobywać się już szloch maleństwa.

- Spokojnie, Her, wujek się potworkiem zaraz zajmie - i zanim mama „potworka” zdążyła coś powiedzieć, nosidło było puste.

- Zabini, jak zrobisz jej krzywdę to Cię zaavaduję - powiedział zdenerwowany Draco, widokiem jego malutkiej, słodziutkiej córeczki w rękach szalonego przyjaciela.

- Oj, a już mi się wydawało, Draconie , że to przerabialiśmy przy pierwszym Dramionku. Jak się urodził Scorpius i Toby i Nathan mówiłeś to samo, pamiętasz? Tylko wtedy było zacruciuje - powiedział z szerokim uśmiechem Blaise.

- Ale to jes.. - Draco zaczął się spierać z przyjacielem, ale Hermiona wiedziała, że mogą to robić godzinami. Z rozbawionym uśmiechem odwróciła się od „dużych dzieci” i poszła w stronę przyjaciół.

- Miona, wiesz, że tamten osioł trzyma twoją córkę? - spytała uśmiechnięta przyjaciółka.

- Oczywiście, ale Cassie stała się oczkiem w głowie tatusia i już prędzej Voldemort pocałuje Umbridge, niż Draco pozwoli by coś się stało jego kruszynce- powiedziała
z czułością w oczach Hermiona.

- To prawda, Harry też tak traktował Lily, a teraz? Nich wspomni coś o jakimś chłopaku, a wychodzi z pokoju mrucząc coś pod nosem - skrzywiła się pani Potter.

- Mamo, mamo! Wice pocąg!- krzyknął rozradowany Toby, który siedział u Zabiniego na ramionach. No tak, Blaise miał wielką słabość do najmłodszego z jej synów. Sześciolatek był jego wiernym słuchaczem, gdy mulatowi zbierało się na opowiadanie historii. Obok byłego ślizgona stał dumny z siebie jej mąż, który rozmawiał z Tinem i bujał wózkiem, w którym ponownie leżała Cassiopeia.

- Pociąg! Merlinie, dobrze że zdążyłam! - śliczna blondynka, która właśnie się witała z rodziną, zainteresowała się chłopczykiem. Hope pociągnęła malca za but, wzbudzają tym jego wesołość. Zanim ktoś zdążył zrugać ją za spóźnienie, na peron wjechał Express Hogwart. Z otwartych drzwi, zaczęły wybiegać małe, jak i dużo starsze dzieci. Wszyscy dorośli zaczęli wypatrywać swoich pociech. Hermiona z uśmiechem obserwowała jak Albus pozwolił wyściskać się matce i zaczął się przekrzykiwać z Jamesem by przytoczyć jakąś anegdotkę Harry’emu. Hope ze śmiechem wpadła w objęcia Kola, który podrzucił ją do góry. Z uśmiechem podszedł do ojca, a po przywitaniu z Blaisem odwrócił się w stronę Malfoyów i zajrzał do wózka.

- Kol, a gdzie Scorpius? - spytał Zabini. Młodzi nigdy się nie rozstawali, więc widok samego syna bez przyjaciela wydał mu się podejrzany.

- No tego, jest Prefektem i sprawdza wagony, i przedziały - odpowiedział brunet, a po chwili dodał z zachwytem - Wow, ona na serio ma brązowe włosy!

- Owszem, ale jesteś dla niej za stary - od razu odpowiedział pan Malfoy.

- Jasne, wujku- powiedział Kol, a zaraz uśmiechnął się chytrze - A ona i tak będzie miała wielu chętnych, więc lepiej przemyśleć moją kandydaturę.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem, widząc przerażoną minę Dracona. Oj tak, chłopak ich córeczki będzie musiał przejść wiele trudów, zanim przekona do siebie tatusia maleństwa. Uśmiechnęła się Hermiona do męża i zanim zdążyła coś powiedzieć usłyszała głośny wrzask.

- Malfoy, palancie, do reszty zgłupiałeś!!

- Ale ja naprawdę nie żartowałem sobie z twoich włosów, chciałem tylko poczęstować Cię orzeszkami - powiedział spokojny, męski głos i z pociągu wyszedł z szerokim, cwaniackim uśmiechem młody, przystojny blondyn. Obok niego kroczyła, o głowę mniejsza, rudowłosa dziewczynka, która z wściekłości poczerwieniała na twarzy.

- Jasne, a ja jestem głupia! - parsknęła, ale zaraz się uśmiechnęła i z okrzykiem radości podbiegła do rodziców. Scorpius wyszczerzył się do rodzicielów i śladami dziewczyny podszedł do nich. Wyściskał matkę oraz ojca, a zaraz potem został prawie zmiażdżony przez brata. Nathaniel zaczął mu opowiadać, jak to dzielnie się opiekował małą siostrzyczką.

- No dobra, to się zbieramy! - zakomenderował Draco, który jak zwykle lubił wydawać rozkazy. Wielką, szczęśliwą gromadą zaczęli kierować się do barierki, a już po chwili dało się słyszeć nastoletni, dziewczęcy wrzask i śmiech trójki młodych przyjaciół.

-SCORPIUS! KOL! I TY ALBUSIE, wieczorem będą szukać waszych trupów!!

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Wigilia, magiczny dzień, w którym wrogowie podają sobie ręce, rodziny się spotykają, a starzy jak i młodzi ulegają świątecznemu nastrojowi. W pięknej, majestatycznej willi już od samego rana dało się słyszeć śmiechy, krzyki i płacze. W jednej z ogromnej sypialni, naprzeciwko kominka siedział wysoki blondyn, który popijając alkohol z szklanki, przyglądał się z zainteresowaniem i miłością brązowookiej kobiecie. Znajdowała się w łazience, ale drzwi zostawiła otwarte, aby w każdej chwili zobaczyć maleńką Cass w kołysce. Blondyn patrzył na płynne ruchy Hermiony, delikatne i subtelne, jak zawsze. Ze skupieniem upinała włosy w koka,  wprawiając falowanie długiej, kremowej sukni, podkreślającej atuty kobiety. „Wygląda jak anioł” pomyślał Draco i już miał jej to powiedzieć, gdy drzwi ich sypialni otworzyły się gwałtownie. Mężczyzna obrócił się w fotelu i zobaczył Toby'ego, który w białej koszuli i ciemnych jeansach wyglądał uroczo. Mały uśmiechnął się, a w jego czekoladowych oczach błysnęły iskierki szczęścia. Sześciolatek przekrzywił głowę na bok i uniósł brew w iście Malfoyowski sposób.

- Co tam, smyku? – spytał się syna.

- TATO! Ile lazy mam Ci mówić, ze ja już nie jestem smykiem! - odpowiedział oburzony chłopiec, zaplatając dłonie na piersi i tupiąc nogą. Draco uśmiechnął się i z doświadczenia wiedząc, że lepiej zachować powagę, z trudem powstrzymał śmiech. Jest jak Miona, tak samo uparty.

- Wybacz synku, to z przyzwyczajenia. Masz rację niedługo będziesz miał urodziny, a kolejne lata przed tobą - przyznał arystokrata, puszczając do niego oczko.

Tobias od razu się uśmiechnął, ukazując tym samym szczerbate ząbki, i podszedł do fotela, naprzeciwko ojca.

- Tatusiu? A wies, ze dziś miałeś opowiedzieć historię? - zamrugał niewinnie rzęsami.

- Jaką historię? - zdziwił się albo raczej próbował udawać zdziwionego Dracon.

- Oj tato, nie udawaj. My pamiętamy oraz ty pamiętasz, że miałeś opowiedzieć historię twoją i mamy - odpowiedział mu rozbawiony głos Scorpiusa, który siadał właśnie na dywanie obok kominka. Tuż za nim do pokoju przydreptał Nathaniel, równie wesoło się uśmiechając.

- No cóż, jeśli mamy trochę czasu to mogę wam opowiedzieć..

- Tak, mamy TROCHĘ czasu - Scorpius uśmiechał się widząc jak ojciec próbuję odwlec „powrót do przeszłości”.

- Okey, niech wam będzie, ale ostrzegam, to nie jest historia z księżniczką zamkniętą w Wieży Gryfonów. Sami wiecie, jaka wasza matka jest…

- Tato! Zaczynaj!

-Już, już.. Wszystko zaczęło się w piękny dzień. Pioruny oświe..

-To piękny, czy burzliwy- zdziwił się ośmiolatek, sadowiąc wygodniej na kanapie.

-Nie przerywaj! Bo nie opowiem! To był piękny, burzliwy dzień. Pioruny oświetlały zachmurzone niebo, a grzmoty echem odbijały się na korytarzach Hogwartu. Razem
z wujkiem Blaisem kierowaliśmy się w stronę Wielkiej Sali, gdy usłyszeliśmy przerażający wrzask…