Cier­pienie wy­maga więcej od­wa­gi niż śmierć.

~~ Rozdział dedykowany pewnej, specjalnej osobie, która zna całą historię Dracona i Hermiony mojego autorstwa, a i tak komentuje, sprawdza każdy rozdział. ~~

*Dziękuję Rogaty *

Do biblioteki weszło dwóch przystojnych chłopaków. Jeden w ciemnozielonym sweterku i czarnych dżinsach, a drugi z białym T-shirtem z rysunkiem diabła. Obaj ze sobą rozmawiali i rozglądali się za kolegą. Po chwili ruszyli w stronę regałów z książkami, zagłębiając się coraz dalej wśród pałacu pani Pince.

-Chłopaki!- głośny szept zwrócił ich uwagę. Ciemnowłosy Ślizgon pomachał do nich zza regału. Wychowankowie węża skinęli mu głową i podeszli do niego. Już metr wcześniej słyszeli bardzo im dobrze znany głos.

-Nic tu nie ma, naprawdę.

-Oj, Miona. MUSI coś być, nigdy nie widziałaś jakiegoś fragmentu o tym dziwnym pokoju?

-Nie, Harry. Cześć wam- przywitała ich uśmiechem i ponownie zagłębiła się w tomiska. Blondyn oparł się o półkę, ignorując zirytowane spojrzenie gryfona.

-I co, macie coś? – Draco patrzył na coraz bardziej smutną dziewczynę.

-Nic, a nic. – syknęła uczennica, marszcząc z irytacji nos -Żadnej informacji.

-A jak Pokój Życzeń?- Harry spojrzał na przybyłych z nadzieją. Oni jednak pokręcili przecząco głowami. Już od przeszło tygodnia starali się znaleźć odpowiedź na gnębiące ich pytania.

Co to za sala? Czemu nie mogą tam w trafić? Każdy z nich próbował i nie mógł znaleźć tego korytarza. Na Mapie Huncwotów również jej nie było. Nott i Miona dużo ze sobą spędzali czasu, ich zadaniem było przeszukać bibliotekę. Teo nadal był tajemniczy i z chęcią droczył się z dziewczyną. Wiedzieli o sobie dużo, za dużo jak na tak krótką znajomość. Coś w środku po prostu im podpowiadało, co zrobi ich towarzysz.
Harry z mapą przeszukiwał szkołę, a dwójka pozostałych Ślizgonów obszukało PŻ. W tym okresie dużo się zmieniło w stosunkach młodzieży. Draco był milszy dla Gryfonów. Nieraz się razem śmiali i żartowali. Dziedzic Lucjusza nadal był złośliwy i sarkastyczny, ale już ich nie upokarzał. No dobra, starał się robić to w milszy sposób. Zabini i Herm również bardziej się zżyli. Codziennie rano spotykali się w bibliotece, żartując oraz zwierzając się sobie. Chłopak odzyskał swój czekoladowy odcień skóry, nie miał tak bardzo zapadniętych policzków. Przyciął też włosy za namową przyjaciółki, a w jego odkrytych oczach coraz częściej błyskały figlarne iskierki. Razem z Potterem żartował sobie z Kruma, czym rozśmieszali Mionę. Draco widząc ją uśmiechniętą sam wpadał w dobry nastrój. Cała piątka chciała odkryć sekret komnaty. Sami jeszcze nie zauważyli, że stworzyli między sobą więź.

-Kurwa- mruknął Nott, sprawiając że Blaise drgnął zaskoczony. –Co teraz?

-Nie wiem. – westchnęła zrezygnowana Hermiona, odkładając książki na miejsce. Osunęła się na podłogę obok chłopaków.

-Salazarze, kiedyś bym się uśmiał jakby mi ktoś powiedział, że Kujonka Hogwartu powie „nie wiem”. – wyznał Dracon, unosząc z niedowierzaniem brwi -Teraz… teraz mam ochotę Cię udusić, Granger. Czemu akurat tego nie wiesz?

-Minka, nie załamuj się, coś wymyślimy – Blaise wyszczerzył się do nich –Co powiecie na spacer?

-Jaki spacer, Diable? Leje jak z cebra, a ty myślisz o spacerku? – Teo pokręcił głową, jednocześnie podając przyjaciółce butelkę z sokiem dyniowym.

-Myślałem, Teoduś, o spacerku po szkole.– chichot Hermiony przywrócił im chwilowo dobry humor –To kto jest za?

-Ja – szarooki i kasztanowłosa popatrzyli na siebie z zaskoczeniem. Po chwili Draco uniósł delikatnie kąciki ust, a w jego oczach błysnęło rozbawienie. Gryfonka odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem, czując na sobie jego przenikliwe spojrzenie.

-Co mi szkodzi, jestem za- Wybraniec przejechał ręką po twarzy- Merlinie, spać!

-Nie leniuchuj, Ostatnia Nadziejo, idziemy? – Nott klepnął go po ramieniu. Wstali i zgodnie ruszyli w żadnym celu. Przed siebie. Po paru minutach ciszy Hermiona spytała towarzyszy o quidditcha, każdy przecież wie, że sport to główny temat chłopaków. Tak jak myślała ślizgoni rozpoczęli dyskusje na ten temat, każdy każdego przekrzykując.

 

 

-No dobra, a teraz słuchajcie mnie – Diabeł zignorował ich śmiech i posłał niewinny uśmiech do Minki -Co robią świnie w chlewie jeżeli przyjdzie tam Hermiona? ………. Krum krum krum krum krum krum...

-Staczasz się na dno, ciołku!- prychnął Malfoy, klepiąc mulata w plecy. Kolejna fala śmiechu odbiła się echem po lochach, do których zeszli spacerując po szkole. Gryfonka na początku chciała się obrazić, ale nie wytrzymała i dołączyła do nich.

-Minka, przepraszam, ale tak mi wpadło do głowy, hahaha! – Blaise oparł się o ścianę, dysząc ze śmiechu.

-Nic.. nie hahah, szkodzi Diabełku.. Hahaha. – zarumieniona gryfonka podtrzymała się na Teodorze, uśmiechając szeroko do spokojnego węża.

-Cicho!- Nott powiedział nagle poważnie –Która jest godzina?

-Chyba po 23, o kurwa, już jest 24:00! – krzyknął zaskoczony Potter, pokazując towarzyszom swój zegarek.

-Harry! Wyrażaj się!- skarciła zielookiego Hermiona, zakrywając dłonią usta -Żartujesz, to trwa cisza nocna!- Miona patrzyła spanikowana na kompanów.

-Nie żartuje! – Wybraniec uniósł ręce w obronnym geście.

-Nie bójcie się! Szansa, że..

-Wiejemy – Teodor przerwał Smokowi i złapał dziewczynę za rękę. Pociągnął ją za sobą i ruszył sprintem w boczny korytarz. Reszta spojrzała w drugą stronę, siedziała tam kotka Filcha. Otworzyli szeroko oczy i zaczęli gonić tamtą dwójkę.

-Cholera! Nie da się otworzyć, Teo! –Hermiona szarpała za klamkę. Pozostali dobiegli do nich i zaczęli przysłuchiwać się w ciemności. Głośny stukot butów Filcha, był coraz wyraźniejszy.

-Miona!

-Granger!

-Nie da się otworzyć, no!- dziewczyna coraz rozpaczliwiej ciągnęła klamkę. Nott złapał za jej rękę i drzwi się otworzyły. Szybko wskoczyli do środka, trzaskając wejściem.

-Merlinie, on też może tu wejść – Potter sobie uzmysłowił lukę w ich misternym planie ratunkowym.

-Nie kracz, Harry- szepnęła Miona.

-Cii..

Po dziesięciu minutach ciszy, wypuścili z ulgą powietrze. Nie wiedzieli, że zaraz po ich wejściu drzwi zniknęły, a  stary woźny marudził na swój słuch.

 

.*.*.*.

 

-Luminaria – Gryfonka wyszeptała zaklęcie, zaciskając palce na różdżce. Na moment oślepiło ich światło.

-Ludzie, to jest ten pokój– Blaise aż kipiał z entuzjazmu –Udało nam się tu wrócić!

-Myślę, że dobrze będzie, jak tu zostaniemy do jutra – zaproponował Dracon.

-Malfoy ma rację, zostajemy. – czekoladowooka rozglądała się nieufnie pomieszczeniu, kierując w stronę regału z książkami –Nie zaszliśmy tak daleko jak ostatnio.. jaka jest szansa, że wpadliśmy tu przypadkiem?

-Czy to ważne? – platynowy ślizgon usiadł się na sofie, otrzepawszy wcześniej ją z kurzu.

-Lucem ignis - Harry zapalił kominek i w pokoju zrobiło się przyjemnie ciepło.

-Reparo – Nott naprawił dokładnie fotele i kanapy. Rozłożył się na jednym z siedzisk i zamknął oczy. Blaise dosiadł się do Smoka, kładąc na kolana album. Oglądali stare fotografie, szukając znajomych osób. Zamyślony Teodor patrzył w ogień, a Potter po chwili usnął, półleżąc na siedzeniu.

 

-Hmm, mam coś ciekawego- odezwała się Hermiona po godzinie czytania. Podeszła do reszty i szturchnęła lekko Gryfona. Zaspany popatrzył na nią z ciekawością, tak jak inni. – Hogwart został podzielony na cztery domy. Założycielami byli: Helga Hufflepuff, Godryk Gryffindorowi, Salazar Slytherinowi oraz Rowena Ravenclaw. Każdy z nich pragnął, aby mieszkaniec jego domu posiadał cechę taką, jak on, dlatego też tchnęli cząstkę swoich ambicji, pomysłów, pragnień czy też duszy w Tiarę Przydziału zasugerowaną przez Gryffindora. Mieszkańców czterech domów łączy jakaś charakterystyczna cecha: Slytherin - ambicja, spryt; Hufflepuff - sprawiedliwość, wierność; Ravenclaw - inteligencja, mądrość; Gryffindor - odwaga, prawość. Jednakże Założyciele nie chcieli aby ich przyjaźń uległa zniszczeniu,a domy stały się wrogie. Wspólnie zbudowali jeszcze jedną komnatę, Pokój Wspólny Czterech Domów. Tam spotykali się by rozwiązać istniejący problem lub dla spędzania wolnych chwil. W następnych latach PWCzD zmienił się w miejsce obrad Prefektów lub wybranych uczniów. Ciekawym pomysłem było wymyślenie wejścia do tej komnaty. Prefekci bądź uzdolnieni czarodzieje musieli spełniać wymagania Salonu. Drzwi otwierają się tylko pod dotykiem ich ciał, ale Odźwiernymi muszą być uczniowie z innych domów… reszta jest zamazana.

-To było .. – Draco zagwizdał z podziwem, machając ręką –Dramtyczne.

-Czy jest tam napisane coś o tych uczniach? – Teodor podczołgał się do dziewczyny, zerkając jej przez ramię -To zawsze byli Ślizgoni i Gryfoni?

-Nic nie ma. – mruknęła, podając chłopakowi księgę. Czarne oczy uważnie śledziły tekst, a usta zacisnęły w wąską linię.

- Dalej są „Właściwości Pokoju”, ale zawarte jest to w – złośliwy uśmiech pojawił się na mrocznej twarzy węża -300 stronach, mam czytać?

-Nie! – Blaise omal się nie zadławił, kręcąc gwałtownie głową.

-Może jutro wam powiem, co dziś wyczytałem?– spytał, zerkając z niemym pytaniem na dziewczynę.

-Jasne. – skinęła głową, przysuwając się bliżej.

-Dzięki, Todziaczku.

-Przymknij się, Diabluś.

Dziewczyna roześmiała się i usiadła między Smokiem, a Diabłem. Zaczęli rozmawiać, a po chwili oddali się w ramiona Morfeusza.

 

 

 

-Minka! Pobudka słoneczko Ty moje! – dziewczyna poczuła jak Draco się pod nią poruszył. POD? Szeroko otworzyła oczy i pisnęła. Leżała na Malfoyu, wtulona w jego tors. Spojrzała wkurzona na Blaiseoraz zgromiła spojrzeniem chichoczących chłopców. Paroma zaklęciami poprawiła ubranie.

-Co wy na to żeby zachować to między nami? –zapytał uśmiechnięty Diabeł.

-Taki nasz romantyczny sekret? – ironicznie odpowiedział Teo.

-Dokładnie, Tedzik, dokładnie.

-Okey, to cichosza – zgodziła się dziewczyna, a potem uśmiechnęła się -Myślę, że jesteśmy tymi wybranymi uczniami i to ma być takie tajne zgromadzenie. Ja nikomu nie pisnę ani słówka. Nawet Ginn.

-Ja też będę milczał. –potwierdził Harry, mrugając nieprzytomnie oczami.

-My też, Pan się nie dowie – powiedzieli równo ślizgońscy przyjaciele, a zaspany Draco z podejrzliwością obrzucił ich spojrzeniem.

-Ja też – oświadczył stanowczo Teodor, .

Podali sobie ręce i z uśmiechem wyszli z PWCzD. Wracali w ciszy i pożegnali się przy wejściu do lochów. Gryfoni ruszyli do wieży, a potem poszli do swoich pokoi.

 

.*.*.*.

 

Na śniadaniu Harry cały czas nadawał o Quddichu. Hermiona przewróciła oczami i widząc wychodzącego z WS Nott, przeprosiła przyjaciela.

-Teo! Poczekaj na mnie! – krzyknęła na błoniach, wcześniej rozglądając się, czy nikogo nie ma. Chociaż coraz bardziej się zżywali, Teodor uważał, że bezpieczniej będzie dla niej zachować ich „przyjaźń” w sekrecie. Draco i Zabini również przy wszystkich nie byli tacy otwarci, jak w samotnym gronie.

Chłopak, odwrócił się i poczekał na nią. Ona śmiejąc się jeszcze bardziej przyspieszyła i wskoczyła w wyciągnięte ku niej ramiona Ślizgona. Zaśmiała się, gdy ten okręcił się z nią w koło.

-Co ty taka w skowronkach, skarbie? – spytał, stawiając ją na ziemi. Ostatnio nie mieli czasu by spędzać wspólnie czas. Hermiona wciąż się uczyła, starając się również zatroszczyć o Ginny. Jej ruda przyjaciółka była niemrawa oraz zrzędliwa, a Kujonka bała się o nią coraz bardziej.

-Idziemy do Lasu? – spytała, wciskając dłonie w kieszeń bluzy. –A potem może do PCzD?

-Byliśmy TAM przedwczoraj- uniósł brew, uśmiechając krzywo –I jeszcze ze dwa razy, a ty cieszysz się jak małe dziecko.

-Czy ty się ze mnie śmiejesz? – prychnęła, szturchając przyjaciela w ramię.

-Salazarze broń.– udawał poważnego tak komicznie, że po chwili wybuchnęli wspólnie śmiechem. -Do lasu, skarbie?

-Przed siebie – pokiwała głową, pytając o nowy cel ich wędrówki.

Dziewczyna już nie bała się Zakazanego Lasu. No może mniej niż kiedyś. Z Teodorem często chodzili na spacery. Wtedy ze sobą cały czas rozmawiali albo siedzieli w kojącej ciszy, stykając się ramionami. To właśnie tu Gryfonka dowiedziała się, że Teo ma talent artystyczny. Piękne szkice wychodziły spod jego ręki, delikatne ruchy oczarowywały. Z dwa razy narysował sam Hogwart. Najczęściej jednak skupiał się na dziwnych roślinach bądź niesamowitych widokach. Teraz szli w milczeniu, ciesząc się chwilami samotności bez Harry’ego, Blaise czy, o zgrozo, Malfoya. Oboje wiedzieli, że są tylko albo aż przyjaciółmi. Nie owładnięci zauroczeniem tylko związani czymś innym. Czymś dziwnym. Jakby niewidzialnym połączeniem, więzią. Zawsze rozpoznawali swoje humorki i odgadywali ich przyczynę.

-Jak ma się Weasley? – spytał, wskakując na przewrócony konar. Poczekał na towarzyszkę, siadając na wilgotnym drewnie. Swoją kurtkę położył obok, tradycyjnie jako siedzenie gryfonki.

-Nie wiem sama – przyznała, sadowiąc się tak by móc spoglądać na jego szkicownik –Ginny jest zmieniona. Stała się trochę zamknięta w sobie..

-Dziwisz się jej? – uniósł brew, przykładając ołówek do czystej kartki –Na dodatek nikt nie wie, co się jej przytrafiło.

-Myślisz, że jeśli Ron i Harry by wiedzieli, że.. nękają ją koszmary i lunatykuje.. to ..

-A nie zastanawiałaś się, czemu akurat teraz zaczęła zadawać sobie ból? Okaleczać się? – oblizał wargi, ze skupieniem rysując piękny kwiat –Może potrzebuje spowiednika?

-Czekam aż się otworzy, ale ona tego nie robi – jęknęła, zaciskając pięści –Zawsze czekam, nie naciskam. Chciałabym jej jakoś pomóc, wiem że utrata Freda to.. nie da się opisać straty, ale..

-Czy twoi dziadkowie żyją? – przerwał cicho, pochylając się nad swoją pracą.

-Moja babcia – zaskoczona uniosła brwi. –Co to..

-A kiedy zmarła reszta? – zignorował ją znów, przejeżdżając palcem po obrysowanej łodydze.

-Nie pamiętam ich, byłam malutka – uśmiechnęła się smutno na wspomnienie zdjęć, gdzie dziadkowie tulą ją do siebie. –A Twoi?

-Nie istotne to jest teraz – mruknął, zagryzając język –A kiedy ostatnio zmarła Ci osoba tak bliska jak Weasley?

-Nigdy – przyznała, podciągając kolana pod brodę. Obserwowała przyjaciela, który uniósł głowę by spojrzeć jej prosto w oczy.

-Może właśnie dlatego jesteś nieodpowiednim rozmówcą dla Ginny? Czy rozumiesz jej rozpacz? Pustkę? – uśmiech chłopaka był czuła, ale smutny –Wiem, że ty też go kochałaś na swój sposób. Ale co jest silniejsze niż miłość siostry do brata? Ból po stracie rodzeństwa, skarbie, jest nie do opisania.

Hermiona wstrzymała oddech, patrząc na Teodora znów zaaprobowanego swoim rysunkiem. Patrzyła jak z łodygi i delikatnych pociągnięć powstaje piękny kwiat. Czy to dlatego Ginn ją unikała? Bała się, że nie zrozumie jej cierpienia? Hermiona wiedziała jaki ślad zostawiła w rodzinie śmierć bliźniaka. Widziała jak wesoła rodzina przechodzi dni pełne smutku oraz powagi. Widziała jak figlarny błysk w oczach George znikł na zawsze, a sam chłopak stał się chodzącym nieszczęściem.

-Czy.. straciłeś kogoś bliskiego Teo? – spytała, dostawszy nagle olśnienia. Skąd niby Nott tyle by o tym wiedział jak z nie własnego doświadczenia?

-Nigdy nie miałem rodzeństwa – powiedział cicho, pociągając ostatni ras grafitem po płatku rośliny. –Czemu pytasz?

-Nie wiem. – wzruszyła ramionami, skubiąc korę –Zabrzmiało to jakbyś.. stracił kogoś.

-Nie mówiłem, że nie straciłem – zauważył, zamykając z trzaskiem szkicownik –Naoglądałem się ostatnio dużo filmów, na których pewna czarownica wylewała łzy.

-Pamiętnik to beznadziejnie smutny film – burknęła, łapiąc wyciągniętą dłoń Notta. Zeskoczyli z konaru, ruszając powoli nową ścieżką. –Nie wiem jak to możliwe, że nie uroniłeś ani jednej łzy.

-Jestem bez serca – zgodził się, obejmując ramieniem zirytowaną Hermionę i całując głośno w czoło –Dobrze, że mam ciebie. Ty płaczesz ja nie. Ja jestem bystry ty nie.

-Żartowniś z ciebie, że hej – parsknęła, uśmiechając delikatnie.

 

 

 

Głośny wrzask przerwał rozmowę tej dwójki. Bez namysłu Hermiona ruszyła w stronę krzyczącej osoby. Usłyszała zaskoczony głos Teodora oraz jego wiązkę przekleństw, gdy zaczął za nią podążać. Gryfonka czuła się lekko otępiała, a ból oraz rozpacz w krzyku dudniły w jej uszach. Czuła jak ostre krzaki kłują ją w łyski, a bluza zahacza o gałęzie. Wybiegła w końcu na polanę, zatrzymując się z szalonym biciem serca. Przed nią Padma Patil leżała rozciągnięta na ziemi, a jej ciało drżało ze zmęczenia. Niedaleko uczennicy stał zamaskowany człowiek, rzucając wymyślne zaklęcia torturujące.

-Ty zdradziecka kurwo! Twoi rodzice powinni wiedzieć, że Czarnemu Panu się nie odmawia! – splunął na Patil, kopiąc mocno w brzuch –A może jednak zmienicie decyzje?

-Nie.. -chlipnęła dziewczyna, cichym lecz stanowczym głosem. Po chwili znów zwijała się z bólu. Czerwona kałuża powiększyła się. Patil była cała zakrwawiona i poraniona, leżała pod dziwnym kątem. Pachniało też spalonym ciałem. Hermiona ledwo powstrzymała mdłości.

-Expelliarmus! Zostaw ją..- krzyknęła głośno. Mężczyzna zablokował zaklęcie, obracając się tak, że dziewczyna bez trudu poznała Carrowa. Ten popatrzył na nią z szaleńczym uśmiechem i zaczął się szyderczo śmiać.

-Proszę, proszę kogo my tu mamy?! Szlama Granger! Bohaterska i szlachetna brudna krew. Głupia dziewczyno! Crucio!

-Protego- ledwo udało jej się odbić zaklęcie, a następne leciało w jej stronę. Miona powoli traciła siły, każda blokada przychodziła jej z coraz to większym bólem i problemem –Expelliarmus! Protego!

-Crucio!

Poczuła nagle straszne męczarnie, każda kość jakby się łamała, ciało palił żywy ogień, a w głowę walił topór. Nie krzyczała, nie chciała dać mu tej chorej satysfakcji. Nagle poczuła błogi spokój. Z trudem otworzyła oczy, niestety widziała tylko zamazane kontury. Usłyszała dławiony jęk. Skupiła się i nagle wszystko widziała bardzo dokładnie. Zaklęcie przeznaczone dla niej zostało przerwane nie z woli śmierciożercy. Parę metrów przed nią, na trawie zwijał się z bólu Nott. Dziewczyna bez namysłu podniosła się i na czworaka ruszyła do Teodora. Carrow, który się cały czas śmiał z młodego „bohatera szlam”, nie zwracał na nią uwagi. Delikatnie ujęła w swoje ręce dłonie chłopaka. Czując dotyk Nott uniósł powieki, ból jaki tam był przeraził ją.

-Uciekaj- szepnął zachrypniętym głosem. Uciekaj..uciekaj..uciekaj. Nie, jedno słowo Ślizgona utwierdziło ją w przekonaniu, że musi tu zostać. Mimo czekającego ją bólu, mimo utraty przyjaciół, mimo prawdopodobnej śmierci. Zostanie. Z nową siłą, drżącą ręką uniosła różdżkę.

-Sectusempra- ciche słowa same wypłynęły z jej ust. Niespodziewający się tego śmierciożerca, runął na ziemię –E..expecto patronum!

Srebrna wydra błyskawicznie ruszyła po pomoc. Miona opadła na ziemię. Jej palce splotły się z palcami ślizgona. Jego nierówny oddech był odzwierciedleniem bicia jej serca. Ścisnęła jego palce mocniej.

-Nic Ci nie jest?- każde słowo było dla niego większym cierpieniem, widziała to w jego oczach.

-Nie, wszystko będzie dobrze, Teo. Obie- przerwała w połowie zdania, ból jaki opętał jej ciało był gorszy od poprzedniego. Carrow ledwo żywy po raz kolejny uraczył ją zaklęciem niewybaczalnym. Wrzask wydobył się z jej gardła mimowolnie. Powoli odlatywała, nic nie czuła.

-Avada Kedavra!

Błysnęło zielone, oślepiające światło. Poczuła jak uścisk Teodora zelżał, jego dłoń wysunęła się z jej. Jego oddech ustał. Jej oddech ustał. Pozostała tylko ciemność. Wszechogarniająca ciemność.

 

.*.*.*.

 

-Hermiona! Proszę otwórz oczy, błagam- znajomy głos szeptał jej coś do ucha -Błagam obudź się.

Taak, znała ten głos. Tylko skąd? Teraz poczuła również ciepło. Ktoś ją trzymał za rękę. Za rękę… uścisk zelżał, nie słyszała również oddechu Teo..Teo, Merlinie co z Teodorem?! Czy to on ją trzyma za rękę? Nie on miał chłodne dłonie, twardsze. To była ręka Harry’ego! Jej przyjaciel, jej brat tu był. Poczuła  się bezpieczniej. Ale gdzie jest Nott? Musi się dowiedzieć to w końcu jej.. no właśnie, kim jest dla niej? Wrogiem? Nie był nigdy. Znajomym? Nie, raczej nie. Przyjacielem? Może, tyle przeszli.. drugą połówką? Tak! Teraz była pewna, Nott to jej druga połówka. Ta mroczna, tajemnicza, zabawna, odważna. Teodor Nott to jej druga połówka. To czemu Harry ją trzyma za rękę? Uchyliła powieki, czemu są takie ciężkie? Biel uderzyła ją w oczy. Jęknęła.

-Hermiona?! Merlinie dzięki Ci!

-Ary..-mocniejszy uścisk

-Jestem tu, Miona, jestem. – chciała go poprosić by poluźnił uścisk. Jego ręka wręcz zgniatała kruche palce dziewczyny -Już wszystko będzie dobrze. Obiecuję.

Utrzymała otwarte oczy i spojrzał na przyjaciela. Wyglądał strasznie. Blady z poczochranymi bardziej włosami niż wykle. Ślady łez widoczne na policzkach, lśniły od lamp w pokoju. Spróbowała spytać go o Notta.

-yje?- tylko to zdołała wykrztusić. Zielone tęczówki pociemniały, nabierając intensywniejszej barwy.

-Tak mi przykro, Hermiono..- jego głos był pełny bólu. Z jękiem rozpaczy runęła z powrotem w ciemność. Nie żył. Jej wróg, znajomy, kolega, przyjaciel. Jej druga połówka duszy. Ten tajemniczy, skryty lecz dzielny Ślizgon nie żył. –Tak bardzo mi przykro..

Teodor Nott nie żył.

Nie żył.

Nie żył.

 

… zamknęła oczy, czując jak szloch uwiera ją w piersi. Kolejny raz  osunęła się w ciemność, słysząc jedynie krzyki Harry’ego. Albo jej. Już sama nie wiedziała.

Hej czarodzieje,
i jak tam u was? Paski na świadectwach? Plany na wakacje? ;P Tyle czekania, a teraz można się lenić. W wakacje będą częściej pojawiać się rozdziały :D Moja kochana beta będzie miała czas by je sprawdzać, a ja by częściej wstawiać. Rozdział taki sobie, wiem :< Mam nadzieję, że nie padniecie mi tu, bo dwa miesiące szaleństw na was czekają.
Całusy,
LL♥