Moim praw­dzi­wym obo­wiązkiem jest oca­lić włas­ne marzenia.

-Hermiono to nie tak jak myślisz.. ja.. po prostu.. – dziewczyna zmarszczyła czoło, nerwowo wyginając palce –H. to dziwne, poprane uczucie i ja nie mam siły by z nim walczyć, bo czuję się przy tym durniu jak.. jak ktoś wyjątkowy, wiesz? Blaise pozwala mi być jak najlepszą częścią siebie, wciąż się śmieję, wciąż mam ochotę na niego patrzeć, wywoływać u niego uśmiech i.. całować.

-Tak się zastanawiam.. czy Miona naprawdę cię tak przeraża? Bo moim zdaniem nie jest taka straszna żeby nas mordować od tak – właścicielka pokoju podskoczyła zaskoczona, obracając się w stronę okna, gdzie na parapecie siedział czarodziej, uśmiechając się z lekką kpiną –Może być zaskoczona, bo nie wie o naszej rozwijającej się znajomości, ale nie wyobrażam sobie by rzuciła się na nas z Avadą.

-Wiesz, że mam coś takiego jak drzwi? – parsknęła, machając dookoła ręką by na koniec przeczesać jasne kosmyki na głowie –Wiem, ale.. czuję się okropnie. Ona nie wiedziała o „naszej znajomości” przez tyle miesięcy, a teraz mam jej powiedzieć, że co.. że wybacz, Mionka, ale twój przyjaciel i ja .. czemu tak patrzysz?

-Lubię po prostu na ciebie patrzeć – mulat przesunął się w głąb pomieszczania, przysuwając do zirytowanej blondynki –Tak samo jak ty lubisz mnie całować.. możemy spełnić tą twoją zachciankę, księżniczko.

-Arogancki palant – syknęła, pozwalając się jednak objąć oraz wzdychając, gdy chłodnymi opuszkami palców musnął jej plecy –A jaką ty masz zachciankę, karmelku?

-Karmelku? – powtórzył niedowierzająco, opierając własne czoło o jej –Nie masz nic lepszego?

-Mhmm.. nie – zachichotała wspinając się na palce i muskając ustami wargi ukochanego –Lubię karmelki.. bardzo lubię.

-Wariatka – wyszeptał lekko schrypniętym głosem, pochylając się by oddać pocałunek. Blondynka zadrżała od samego dotyku jego dłoni na biodrach, gdy przyciągnął ją do siebie gwałtownie. Zaplotła mocniej ręce na szyi mulata, starając się zmniejszyć całkowicie dzielącą ich odległość. Wsunęła palce w rozczochrane, ciemne kosmyki czując się lekka oraz szczęśliwa. Nie była pewna czy kiedyś jej się to znudzi, bo uczucie towarzyszące przy tak bliskim kontakcie z czarodziejem było uzależniające, pochłaniające i magiczne. Każde muśniecie ich ramion, każdy pocałunek był inny, wyjątkowy, niepowtarzalny. Nagle zdała sobie sprawę, że już nie stała, a siedziała na blacie swojego biurka, z którego zostały zrzucone wszystkie rzeczy. Oplotła nogami biodra ślizgonka, wywołując u niego ciche warknięcie, które sprawiło, że nie mogła powstrzymać zadowolonego pomruku. Świat przestał dla niej istnieć. Liczył się tylko Blaise, jego ciepłe i miękkie usta, jego chłodne dłonie muskające jej kark. Dopóki nie rozległ się głośny krzyk Roda Stewarta śpiewającego „If you want my body and you think I'm sexy” nie zdawała sobie sprawy z jakim trudem łapie oddech.

-Blaise.. – szepnęła, odchylając głowę do tyłu by zaczerpnąć głębokiego wdechu –To Hermiona.. muszę odebrać.

-Chyba ją zabiję.. – jęknął, odsuwając się niechętnie i rozglądając za dzwoniącą komórką –Czy to nie dziwne, że akurat tą piosenkę ustawiłaś na dzwonek?

-To tylko, gdy Miona dzwoni – przewróciła oczami, wskakując na łóżko i łapiąc przyczynę przerwanych pieszczot –Zapewne dla ciebie ustawiłabym „Highway to hell” AC/DC czy piosenkę z Willy Wonky, karmelku.

-Co to jest Willy Wonka? – zapytał zdezorientowany chłopak, ale dziewczyna już odebrała połączenie, rzucając mu jedynie rozbawiony grymas. Blaise pokazał jej język, siadając na krześle przy biurku, okraczywszy je długimi nogami i opierając brodę na oparciu. Zaczął się na nim okręcać wokół, przyglądając tablicy korkowej wiszącej nad blatem. Dziewczyna poprzewieszała tam mnóstwo zdjęć z różnych okresów życia. Zobaczył małą blondynkę wraz z Hermioną, która obejmowała dużego miśka. Na fotografiach pojawiały się w większości obie przyjaciółki, ale zdarzały się wyjątki gdzie był też Potter. Arya i Harry leżący na trawie czy robiący głupie miny w stronę aparatu. Zatrzymał na dłużej wzrok na wysokim blondynie, który całował jego ukochaną w policzek, a gdzie indziej obejmował roześmianą czirliderkę. Uniósł jedno ze zdjęć, które jeszcze nie zostało powieszone, a leżało na kupce niedaleko. Blondynka w błękitnej sukience tańczyła w ramionach Masona, uśmiechając się szeroko.

-Blaise, chyba musimy troszkę zmienić plany, bo H. chciałaby.. Blaise? Wszystko w porządku? – nastolatka podeszła do wciąż zamyślonego czarodzieja, który wpatrywał się w trzymany skrawek papieru –Zdjęcie z wakacji.. Mason zaprosił mnie na rodzinną kolację do restauracji i jego ojciec zrobił nam zdjęcie. Wtedy jeszcze było okej..

-Może teraz też byłoby okej, gdybym się nie wtrącił – westchnął, marszcząc czoło i przeczesując włosy –Byłaś z nim szczęśliwa?

-Na początku, ale potem tylko się raniliśmy.. – mugolka prychnęła z oburzeniem wyciągając z rąk ukochanego zdjęcie i ściskając je mocno –I nie Blaise, nic nie byłoby okej, gdybyś się nie pojawił..

-Ale może uratowalibyście wasz zwią..

-Nie, nie uratowalibyśmy, bo ja już nic do niego nie czuję – zaprotestowała gorliwie, uśmiechając ze smutkiem i podstawiła mulatowi fotografię przed nos, po czym ją przerwała na pół, odrzucając za siebie –Nie ma już Masona i Aryi, teraz jest Blaise i Arya.

-Blaise i Arya.. – powtórzył cicho Zabini smakując te trzy słowa, wyciągając ręce by dotknąć opuszkami palców lekko opuchnięte usta jasnowłosej –To chyba najpiękniejsze zdanie na świecie.

-Słyszałam lepsze – dziewczyna uniosła brwi wysoko, siadając na kolanach czarodzieja i gładząc jego policzek –Ale prawdopodobnie ulokowałabym je w mojej liście dziesięciu najlepszych zdań na świecie.

-Masz listę najlepszych zdań na świecie? – Diabełek uśmiechnął się szeroko, przekrzywiając głowę na bok –Zdradzisz mi miejsce pierwsze?

-„Jack Sparrow... KAPITAN Jack Sparrow" – Arya chrząknęła, udając że uchyla rąbek kapelusza, ale widząc niepewną minę chłopaka walnęła czołem o jego ramię –Piraci z Karaibów, Blaise! Johnny Depp! Jack Sparrow! Widzę, że musimy uzupełnić twoje przerażające braki kinomaniaka.

-Em, prawdopodobnie taak – przyznał rozbawiony, pstrykając załamaną nastolatkę w nos –A drugie najlepsze zdanie?

-„Poproś o pocałunek, Arya” – wyszeptała cicho, cytując czarodzieja, którego oczy błysnęły tym niesamowitym ciepłem –Tak, to zdecydowanie zajmuje drugie miejsce.

-Jesteś niesamowita – zaśmiał się chrapliwie, wplątując palce w jasne kosmyki i przyciągając do siebie bliżej –I moja.

-Twoja – zgodziła się, oddając czule pocałunek.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Białe skrzydła przecinały powietrze odznaczając się na ciemnym niebie. Ptak minął czubki drzew, lawirując sprawnie między gałęziami. W końcu zanurkował w dół, wyrównując lot dopiero nad powierzchnią niewielkiego jeziorka. Ostre pazury musnęły spokojną taflę tworząc różnej wielkości koła. Sowa wydawała się nieuchwytna oraz szybka, a błyszczące oczy wbijały się od dłuższego czasu w rosnący przed nią dwór. Ptaszysko pozwoliło szponom ostatni raz musnąć chłodnej wody nim poderwała się wyżej, kierując już w stronę ostatecznego celu. Opadła na parapet zrzucając z niego trochę śniegu i zerknęła do środka.

Pokój był duży, większy niż zwyczajne pomieszczenia do których latała. Ściany utrzymywały się w szmaragdowym odcieniu współgrającym z ciemnymi, dębowymi panelami. W centralnym miejscu stało wielkie łóżko z baldachimem, które wydawało się pomieścić z piątkę osób. Na przeciwległej stronie stało ciemne biurko, na którym poukładane były pergaminy oraz książki. Tuż obok znajdywała się duża biblioteczka kusząca widokiem wielu okładek. W pokoju postawiono również parę foteli, stoliczek oraz zdobiony barek. Wszystko wydawało się nienaruszone, bez pyłku kurzu. Można by pomyśleć, że pokój jest nieużywany, gdyby nie parę zdjęć poprzyczepianych do ściany przy drzwiach lub porozrzucanych na siedzeniach licznych ubraniach.

Właściciel pokój po raz enty spojrzał na swoje odbicie w lustrze, przyglądając się krytycznie szarej koszuli, którą właśnie zapinał. Nim dopiął ostatni guzik rozmyślił się i z powrotem zaczął zdejmować odzienie. Z niezadowoloną miną przeszedł z a’la greckiej łazienki z powrotem do swojego kącika w pięknej willi. Rzucił kolejną koszulę na łóżko, stając na środku by przyjrzeć się ewentualnemu wyborowi.

-Czasem zastanawiam się czy mam w domu nastoletniego syna, czy córkę – przerwał napiętą ciszę delikatny głos. Smukła kobieta wsunęła się do komnaty, uśmiechając ciepło do syna. Jasne włosy zaplotła w luźnego warkocza, którego miała przerzuconego przez ramię. Fryzura była niedbała, a osamotnione pukle nasuwały się na zaokrągloną twarz. Duże szaroniebieskie tęczówki błyszczały w bladym świetle, a pełne malinowe wargi wyginały się w łagodnym uśmiechu.

-Nie mam nastroju do żartów – burknął chłopak, przeczesując nerwowo rozczochrane już kosmyki równie platynowych włosów co matki.

-Wy nigdy nie macie nastroju do żartów – jęknęła blondynka, zaplatając ramiona na piersi i unosząc wysoko brwi –Co cię tak trapi, Draco?

-Nie mam żadnych ubrań – westchnął iście zdenerwowany dziedzic, wzruszając ramionami –W co mam się ubrać skoro nie mam żadnych idealnych koszul?

-Masz więcej koszul niż większość twoich koleżanek – pani domu przewróciła oczami, wskazując na porozrzucane ciuchy –Możesz mi powiedzieć co nie tak jest z tymi.. ?

-Nie mam pojęcia – przyznał Draco, spuszczając wzrok na gołe stopy –Nie mam pojęcia w czym dobrze wyglądam, mamo.

-O, to coś nowego – zgodziła się kobieta, śmiejąc na zgorszoną minę synka –A gdzie się podział twój wieczny optymizm „jestem cudowny nie ważne co założę”?

-To nie optymizm, a realistyczne podejście do życia – burknął, wsuwając kciuki do kieszeni –Ale są pewne wyjątki od tej reguły.

-Wyjątki? Czy może jeden specjalny wyjątek? – matka ślizgona zmrużyła powieki, przyglądając obronnej minie chłopca –Mogę spytać.. gdzie się wybierasz?

-Mogę nie odpowiadać..? Do przyjaciółki – młody Malfoy nie odwrócił spojrzenia od podejrzliwych oczu Narcyzy, jedynie lekko unosząc kąciki ust –Czemu to cię dziwi?

-Nie dziwi mnie fakt, że stroisz się dla Pansy, Astorii czy Milli jak powiadasz, ale.. – żona Lucjusza zbliżyła się do czarodzieja, unosząc jego brodę palcem wskazującym –Ale dziwi mnie, że myślisz, że mnie oszukasz, kochanie.

-Nie oszukałem – warknął ślizgon, gniewnie prychając –Nie powiedziałem do KTÓREJ przyjaciółki.

-Mogę zgadywać? – arystokratka zaśmiała się perliście, potrząsając głową –Średniego wzrostu, kasztanowe loki, brązowe tęczówki, melodyjny sopran, inteligentna, ułożona, waleczna gryfonka?

-Czekoladowe – Draco złapał ostatnią wiszącą koszulę, wsuwając ją na umięśnione ramiona –Ma czekoladowe oczy nie brązowe.

-Ale gorzka czekolada? Mleczna? – Narcyza uśmiechnęła się z rozbawieniem, siadając na łóżku i opierając policzek o kolumienkę –Nie zakładałabym tej czarnej, skarbie, może spróbuj jeszcze raz tamtą granatową?

-Orzechowa, ma złote przebłyski – mruknął, przygryzając wargę, ale słuchając rady rodzicielki –Zapinać czy nie?

-Ostatni guzik nie i zostaw włosy takie jak są – nakazała krytycznym tonem, obserwując dalsze przygotowania nastolatka, który wkładał skarpetki –Czyli idziesz do niej?

-Tak – skinął głową, machając na skrzata by zaczął sprzątać, a potem podchodząc do okna żeby wpuścić czekającą od paru minut sowę –Coś nie tak, mamo?

-Niee, miałam nadzieję, że uratujesz mnie przed piekielnym planem swojego ojca – marudziła smutnym tonem, który nie powinien być używany przez ułożoną oraz poważną damę za jaką uchodziła –On mnie chce zabić!

-Nie wiem co wygaduje znowu ta kobieta, ale.. – mężczyzna stanął w drzwiach, marszcząc czoło na ostatnie słowa żony –Chciałem by towarzyszyła mi na spotkaniu i tyle.

-Aha, spotkaniu z ludźmi, którzy będą szukali tylko luki w naszym idealnym wizerunku rodzinnym – parsknęła siostra Bellatrix, uderzając dłonią o czoło –Nie mam ochoty siedzieć przy stole wraz z tymi pustymi marionetkami, które będą się prześcigać w swoim rzekomym bogactwie!

-Cyziu, musimy pójść na tą kolację – ojciec Dracona rzucił zaciekawione spojrzenie na blondyna, który poprawiał kołnierzyk –Draco też wychodzi, więc nie będziesz chyba chciała zostać tutaj bez towarzystwa.

-Wolę być sama w domu niż u próżnych van Dakernnerów, którzy znów starają się wkupić w łaski lepszych – jasnowłosa arystokratka zmarszczyła z obrzydzeniem nos, jak gdyby samo wyobrażenie sobie tamtych ludzi w jej towarzystwie było niewyobrażalne –Czy naprawdę nie ma opcji bym tu została? Proszę, Lu, ja nie chcę tam iść!

-Narcyzo, zachowujesz się jak rozkapryszona księżniczka! – burknął z nikłym uśmieszkiem Malfoy Senior, unosząc kpiąco brew –Nawet Draco nie był tak nieznośny!

-Bo nie byłem nigdy rozkapryszoną księżniczką? – nastolatek przewrócił oczami, mierząc się wzrokiem w lustrze –Jak już to można by mnie określić jako uroczego czarusia.

-Zgoda, pójdę – pani Malfoy podniosła się z łóżka, kiwając stanowczo głową, a potem unosząc kciuki na widok latorośli. Obróciła się z powrotem do męża, który podejrzliwie mrużył powieki –Ale ty, skarbie, wybierzesz się ze mną na galę mody wystawianą przed Ombrea.

-Narcyś..

-Coś za coś, Lu, czyż nie? – dama ostatni raz uśmiechnęła się do synka, wychodząc po chwili z uniesioną do góry brodą na korytarz. Starszy z panów zamrugał zaskoczony, odprowadzając plecy ukochanej aż na korytarz.

-

Doprawdy, wciąż w niej jest ta kapryśna córeczka Blacków – pokręcił głową, a jego wąskie usta wykrzywiły się w szerokim acz lekko ironicznym uśmiechu –A co do ciebie, synu, to nie powiedziałbym uroczy czaruś, a raczej rozpuszczona księżniczka. Nie martw się, to chyba rodzinne zachowanie.. masz to po matce.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Pansy otworzyła gwałtownie powieki, wciągając z głośnym świstem powietrze do płuc. Opadła z powrotem na poduszki, zaciskając palce na satynowej pościeli. Wzięła kolejny drżący oddech, pozwalając sobie na ciche westchnięcie. Była w łóżku, najbezpieczniejszym miejscu w całym tym domu. A jednak czuła się jak gdyby w każdym momencie mogłaby zginąć. Oblizała spierzchnięte wargi, starając wyprzeć z umysłu resztki koszmaru, który nawiedzał ją bez ustanku.

-Obudziłaś się..

Zamarła, przekręcając głowę na bok by dostrzec mężczyznę, stojącego przy oknie. Jej ojciec wyglądał za okno, ale teraz jego oczy skupiły się na niej, a na ustach pojawił ciepły uśmiech, którym obdarzał ją tak rzadko.

-Coś się stało? – spytała, wiedząc, że widok taty nad ranem nie wróżył niczego dobrego. Oczywiście, kiedyś marzyła o tym by budząc się słyszeć jego głos, śmiech matki oraz tupot stóp Chrisa, ale odkąd skończyła pięć lat wiedziała, że to pozostanie jedynie marzeniem.

-Nie, nic się nie stało, dziecinko – głos ojca zmienił się. Pamiętała, że gdy była młodsza miał łagodniejsze brzmienie, kojarzył się z trzaskającym ogniem w kominku. Teraz jednak zamiast ciepłej chrypki, brzmiał jak zawodowy palacz, a stalowa nutka zawitała w nim na zawsze –Musimy jednak omówić wczorajszą sytuację..

Pansy zamarła, starając się powstrzymać przed wykrzywieniem twarzy w niesmak lub inny grymas. Ojciec byłby na nią wściekły, a złość tego mężczyzny była bardzo niebezpieczna. Uniosła się na łokciach, poprawiając poduszkę by wygodniej się oprzeć, a potem znowu zerknęła na swojego gościa. Pan Parkinson przysiadł się do niej na materacu, pocierając z zamyśleniem bródkę.

-Zabiłam człowieka – powiedziała dziwnym głuchym tonem, który był równie obcy co wypowiedziane słowa.

-Nie, nie zabiłaś człowieka – zaśmiał się gardłowo arystokrata, chociaż jego oczy błyszczały pustką –Zabiłaś mugola, dziecinko, a to co innego. Postąpiłaś porywczo, ale słusznie. Nie powinnaś być taka litościwa, to.. coś powinno umrzeć po licznych torturach, cierpieniach.. Ale pozbyłaś się tego śmiecia i jestem z ciebie dumny, Pansy, jestem dumny z mojej małej córeczki.

Ślizgonka powstrzymała się przed wrzaskiem, podciągając pod kołdrą kolana pod brodę i kładąc na nich policzek. Pozwoliła kurtynie włosów opaść na twarz, tak by ojciec nie widział walki emocji na niej. Jak miała pięć lat zrobiłaby wszystko by padły właśnie te słowa z ust tatusia. Nie rozumiała czemu rodzice ją izolują od siebie, nie wiedziała że tak naprawdę nic dla nich nie znaczyła. Dla matki była zabawką, małą dziewczynką, którą można poubierać w kolorowe sukieneczki, ale gdy trzeba było się nią zająć odstawiano ją do pokoju by to niania ją wymyła, nakarmiła, zabawiła. Ojciec natomiast brał ją na kolana, gdy przeprowadzano z nim wywiad, zabierał ją na uroczystości w pracy, był wtedy najlepszym tatusiem na świecie. Jednak gdy przekraczali próg zostawiał ją na korytarzu samą, idąc do gabinetu. Kiedyś musiała siedzieć na chłodnej posadzce przez cztery godziny nim znalazły ją opiekunki. Jedynie z całej tej popieprzonej rodzinki, to Christopher był prawdziwym jej członkiem. Starszy brat zawsze o nią dbał, nie było dnia by się z nią nie pobawił, by nie opowiedział bajki na dobranoc. Łamał dla niej wszelkie nakazy, zakazy rodziców, którzy starali się z niego zrobić beznamiętnego arystokratę.

-Co teraz będzie, tato? – wyszeptała cicho, ponownie zerkając na rodziciela –Co będzie?

-Oh, Pansy, nie masz czym się martwić – uspokoił ją, klepiąc po policzku w niby troskliwym geście –Nikt się o tym nie dowie, chociaż społeczeństwo powinno ci dziękować. Szczerze powiedziawszy.. zaskoczyłaś mnie, malutka. Myślałem, że będziesz słaba jak twój nieszczęsny brat, że nie dostrzeżesz wielkości naszego rodu..

-Chris nie był słaby – zaprzeczyła odruchowo, ignorując okrzyki instynktu by siedziała cicho –Był odważny.

-Twój brat był tchórzliwym, zakłamanym smarkaczem, dziecinko – warknął mężczyzna, podnosząc się i przechadzając po pokoju –Christopher to zdradziecki kundel, który obrócił się przeciwko swojej rodzinie! Ten cholerny dzieciak nie dość, że od dziecka był nieposłuszny, to potem działał przeciwko nam! Tchórzliwy idiota!

-Christoph..

-Posłuchaj mnie, Pansy! – ojciec podskoczył do niej, zaciskając mocno pale na jej ramionach i szarpiąc tak gwałtownie, że uniosła się z łóżka –Christopher to równy śmieć co mugole! Jego śmierć to najlepsza rzecz jaka nam się przytrafiła! Ba! To najlepsze co mogłem zrobić!

-Co mogłeś zrobić..? – dziewczyna poczuła nieprzyjemny skurcz w brzuchu, ignorując rosnący ból w miejscach, gdzie paznokcie czarodzieja wbijały się w jej skórę.

-Tak, kochanie, najprostsze rozwiązanie bywa najlepszą opcją – uśmiech zniknął z jego twarzy, która nabrała kamiennego wyrazu –Christopher był słaby, za słaby. Nie widział nic złego u szlam czy tych plugawych mugolach. Cholerny bachor narozrabiał za bardzo, a konsekwencje jego wybryków musiałem ponosić ja! Dlatego to zrobiłem, dziecinko, musiałem sama rozumiesz.

-Ty..

-Kochałem go, wiesz? Uwielbiałem, kiedy jako trzylatek wskakiwał mi na kolana i udawał, że się bijemy.. – pan Parkinson zachichotał, znowu siadając na jej łóżku i pociągając ją tak, by usiadła mu na nogach, jak wtedy gdy była mała –Naprawdę był cudownym malcem, ale najlepszym wspomnieniem jest chwila, kiedy biłem go tak długo aż umarł. Niezapomniany widok tych żywych oczu, które gasły.. dzięki mnie.

Pansy wzdrygnęła się, gdy szorstkie palce przesunęły się po jej policzkach. Wpatrywała się w oczy ojca, który opowiadał właśnie jak zabił syna. Przypomniała sobie ciepłe tęczówki Chrisa, niesymetryczny uśmiech oraz dołeczek jaki się pojawiał na jego lewym policzku. Krzaczaste brwi, opalona twarz i białe zęby. Ciemne włosy, szalone błyski w oczach oraz optymizm. Myślała, że został zabity przez śmierciożerców omyłko, była pewna że zginął tragicznie. Jednak tak drastycznego obrotu spraw się nie spodziewała. Jej najdroższy brat zmarł w tym domu, zamordowany przez ich ojca. Wiedziała, że nie spełniał oczekiwać głowy ich rodu. Chris był zbyt dobry dla ludzi, zbyt łagodny dla wszystkich. Traktował na równi każdą istotę żywą, opiekował się każdym kto opieki wymagał. Został Krukonem, a nie Ślizgonem. Zignorował lekcje czarnej magii, skupiając się na zdobywaniu wiedzy na temat tej jasnej strony. Starał się przekonać ich rodzinę do zmiany stanowiska, ale nigdy nie zrobił aż tak poważnego kroku by zdradzić ojca.

-Dlaczego? – udało się jej wykrztusić, a łzy które męczyły ją od wczoraj znalazły ujście.

-Poszedł do Dumbledore’a, powiedział mu wszystko co wiedział – parsknął Parkinson, marszcząc czoło –A potem ten zdradziecki kruk przyszedł do mnie by dać MI ostatnią szansę, rozumiesz, skarbie? Powiedział, że mogę się jeszcze do nich przyłączyć lub nie, ale on i tak cię stąd zabierze.. nie mogłem mu na to pozwolić, Pansy, nie mogłem mu tego wybaczyć. Rozumiesz mnie, prawda, dziecinko?

-Rozumiem – powiedziała stanowczo, czując że słowo to zraniłoby Chrisa. Ale sam kazał jej przeżyć, a ona musiała to przyrzeczenie wypełnić. Musiała żyć, ale żeby żyć musi nie wchodzić ojcu w drogę. Zacisnęła zęby zsuwając się z kolan rodzica i przysuwając na miejsce obok niego.

-To dobrze, kotku, wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć – zaśmiał się pogodnie, podnosząc i podchodząc do drzwi –Nie zawiedź mnie, Pansy Genevieve.

Arystokratka zacisnęła na moment powieki, widząc wyraźnie Chrisa. Jak stał w lekkim rozkroku, z wsuniętymi kciukami do kieszeni kurtki. Roztrzepane ciemne włosy, bystre spojrzenie oraz miękkie usta wyginające się w słodkim uśmieszku. Ciepłe palce gładzące ją po głowie, zapach deszczu i ciepły szept „musisz przeżyć, maleńka, musisz żyć. Obiecaj mi, że nie dasz się złamać, obiecaj”. Czując nagły przypływ odwagi, obróciła się do stojącego w drzwiach ojca, uśmiechając lekko i rozluźniając ramiona. Podniosła się z gracją, lekko dygając w oznace szacunku dla głowy rodziny.

-Nie zawiodę cię, tatusiu – powiedziała stanowczym tonem, wyobrażając sobie dumny uśmieszek brata. Zawsze zachęcał ją do okłamywania rodziców –Będziesz jeszcze ze mnie dumny, obiecuję.

Ostatnie słowa nie kierowała do ojca, który z zadowoloną miną wyszedł, a do ducha Christophera, którego wyczuwała od chwili jego śmierci. Czuła obecność braciszka w najgorszych momentach, jakby czuwał nad nią jako anioł stróż. Nie zawiedzie go, nie Chrisa.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Dracon przyglądał się z ciekawością gobelinowi, który zajmował połowę ściany w holu. Przedstawiona scena ukazywała stado wilków stojących w mrocznym lesie. Na środku, między wilkorami kucała kobieta, odwrócona tyłem, odchylając jednak do tyłu głowę tak by można było dostrzec jej ostre rysy oraz jarzące się zielone tęczówki. Uśmiechała się nieśmiało, odgarniając prawdą dłonią włosa na plecy. Wyglądała niesamowicie a jednocześnie troszkę przerażająco, gdy nikła w cieniu mroku.

-To Taida według mojego prapraprapra i jeszcze trochę przodka – młody Malfoy obrócił się, zerkając na młodego arystokratę, który pojawił się właśnie po drugiej stronie holu. Opierając się na kulach chłopiec przybliżył się do niego, ignorując opiekuńcze spojrzenie pokojówki, która jak cień podążała za nim –Tak naprawdę nikt nie wie jak miała na imię.. niektórzy nazywali ją Lupą, a inni po prostu wilczycą.

-Wilczycą? Tą od Remusa i Romulusa? – jasnowłosy uniósł z zaciekawieniem brwi, a widząc zadowolenie dzieciaka, że może się popisać przed starszym kolegą poczuł ciepło. Oczywiście jak każdy czystokrwisty młodzieniec znał historię każdego rodu, a także krążące o nich legendy –Nott’owie wywodzą się od starożytnego Rzymu?

-Bliźniacze wilki były podobno naszymi przodkami – potwierdził Nathaniel, również przyglądając się gobelinowi –Taida jest patronką naszej rodziny.

-Ładna jak na opiekunkę – mruknął ślizgon, wywołując tym litościwy grymas malca, który pokręcił ze znużeniem głową –Lepsza piękna wilczyca niż groźny smok, który mimo swej potęgi nie pozwala na siebie długo patrzeć.

-Rodzina, obowiązek, honor* – Nate wyprostował się mówiąc dewizę rodzinną, która była wyszyta złotą nicią na dole dzieła –Jestem gotów, Draco, możemy ruszać.

-W porządku – szarooki ostatni raz zerknął na postać z gobelina, a potem biorąc chłopca pod ramię, wyprowadził go na zewnątrz –Teodor już na miejscu?

-Tak – ciemnowłosy chłopiec przygryzł wargę, wsuwając się na miejsce pasażera w sportowym samochodzie ślizgona –I z tego co wiem, to chyba będziemy i tak za wcześnie.

-Myślałem, że jest późniejsza pora – skłamał gładko Wąż, wyjeżdżając z zasięgu willi Rodu Wilków. Kątem oka zobaczył kpiący uśmieszek najmłodszego z Nott’ów, który wyglądał za okno –No co? Nate, co cię tak bawi?

-Nic – odciął się malec, patrząc błękitnymi jak szafiry tęczówkami na kierowcę –Draco.. mogłeś po prostu powiedzieć, że nie możesz się już doczekać spotkania z Hermioną, a nie wymyślać, że nie zauważyłeś.

-Nie kłamałem – burknął ślizgon, dociskając pedał gazu. Jechali przez chwilę w ciszy do momentu aż ślizgon mruknął coś pod nosem, obracając w stronę dziwnie milczącego brata Teodora –Może nie powiedziałem konkretnie.

-Oczywiście, Draco, ludzie rzadko mówią konkrety – przytaknął poważnie chłopczyk, marszcząc z namysłem brwi –Ludzie są okrutni, kłamliwi i tchórzliwi.

-Nienawidzisz nas? – Malfoy przygryzł policzek, zastanawiając się czemu to jego zabolała ta gorycz w głosie dzieciaka –Albo raczej gardzisz własnym gatunkiem.

-Nie nienawidzę i nie gardzę ludźmi, ja po prostu.. ja po prostu ich żałuję – Nathaniel odgarnął ciemne pasemko włosów, zaciskając kościste dłonie na kolanach –Zbyt wiele sprawiamy sobie bólu, tworzymy niepotrzebne mury. Co to za różnica czy ktoś jest mugolem, czarodziejem czy półkrwi? Ma serce, rozum i duszę, Draco, czyli ma uczucia. A co za tym idzie tak naprawdę jest silny.

-Hmm, niektórzy uważają, że miłość czy radość sprawiają że człowiek jest słaby – przyznał blondyn, skupiając się na drodze, ale zerkając od czasu do czasu na towarzysza –Ale czy miłość to nie jest najsilniejsze uczucie?

-Może i najsilniejsze, ale też najbardziej rozczarowujące oraz rozpraszające – Nate wzruszył obojętnie ramionami –Myślisz o jednej osobie, skupiasz się tylko na niej, a o innych zapominasz. Czy to jest piękno miłości? Zaniedbywanie rodziny, przyjaciół?

-To już jest obsesja, Nathan, a nie miłość. Kocham moją matkę oraz ojca, kocham Pansy czy Blaise’a, a jednak wciąż dbam o nich wszystkich, pamiętam o każdym innym przyjacielu także – zaprotestował gorliwie Dracon, stając na światłach i bębniąc palcami o kierownicę –A ty? Kogo kochasz, największy sceptyku miłości tej epoki?

-Nie jestem sceptykiem, a realistą, Dracze. Ludzie zapominają o pierwotnym znaczeniu uczuć, komplikują wszystko zamiast dać się ponieść emocjom oraz iść za głosem serca – błękitnooki przewrócił oczami, uśmiechając pokrętnie jak jego starszy brat –Oraz owszem.. ja również kocham. Kocham Teodora, kocham moich rodziców, chociaż stali mi się równie obcy co inni członkowie rodziny. Ale.. kocham też Hermionę.

-Czujesz się przy niej słaby? – Malfoy Junior zmrużył powieki czując dziwną dumę z dziewczyny. Gryfonka zdobyła sympatię tego zamkniętego w sobie chłopca, a on wiedział, że to było niesamowite uczucie.

-Nie, ja.. – Nathaniel potrząsnął głową, pocierając skronie –Czuję się przy niej silniejszym niż czułem kiedykolwiek.

-W takim razie jak miłość może osłabiać człowieka? Skoro obaj czujemy się przy Granger lepszymi wersjami siebie? – blondyn zamarł na moment, kiedy wąskie usta dzieciaka ułożyły się w rozbawiony grymas –Co?

-Właśnie to powiedziałeś, wiesz? – Natie zachichotał, naciągając na uszy czapkę –Przyznałeś, że ją kochasz.

-Jesteś większym manipulatorem niż cała gromada polityków, Nathanielu Alexandrze Nott – westchnął zirytowany Malfoy, parkując przed domem mugolaczki –Ale ta rozmowa zostaje między nami, jasne?

-Jak słońce, Draco – arystokrata skinął stanowczo głową, zgaszając silnik i przechodząc na drugą stronę. Pomgół młodszemu koledze wysiąść oraz oprzeć się na kulach, a potem zgarniając jeszcze bukiet kwiatów dla gospodyni oraz jej matki, ruszyli na ganek. Zastukał do solidnych drzwi, przyglądając podekscytowanemu maluchowi. Nathaniel wyglądał niezwykle krucho w słabym świetle lampy oraz skrzącemu się za nim puchem śniegu. Miał jednak rumieńce na policzkach, a jego oczy lśniły dziwną ekscytacją oraz niecierpliwością. Nie rozumiał na początku, czemu na przyjęcie do Granger został zaproszony ten mały, ale widząc jak pobudził to zwykle cichego chłopca, zrozumiał gryfonkę.

-Witajcie – powitała ich matka czarownicy, która zakładała właśnie płaszcz, jednocześnie zapraszając do środka –Oh, Draco, dziękuję za kwiaty! Daj wsadzę od razu do wazonu, Nathanielu możesz zostawić kule przy wejściu.

Nastolatek uśmiechnął się grzecznie, obserwując znikającą w salonie panią Granger. Mąż kobiety stanął w wejściu do pomieszczenia, zapinając mankiety koszuli. Zmierzył obu przybyszów zaciekawionym wzrokiem, unosząc przy tym brwi.

-Hermiona z chłopakami jest w kuchni – wskazał kierunek skinięciem głowy, sięgając po klucze oraz kurtkę –Na pewno będzie zaskoczona, że już jesteście.

Jasnowłosy ślizgon poczekał na zdejmującego buty chłopca, prowadząc go później do wskazanego przez gospodarza pomieszczenia. Zastanawiał się czy mężczyzna przejęzyczył się czy może oprócz Granger oraz Nott’a był ktoś jeszcze. Oczywiście, minutę później pluł sobie w brodę, że nie pomyślał o ewentualnym zaproszeniu samego Wybrańca. Oparł się o framugę, obserwując trójkę młodych czarodziei. Hermiona spięła loki w luźnego koka na czubku głowy, a dresowe spodnie opadały jej nisko na biodrach. Wymięty, stary sweter z licznymi dziurami dodawał dziewczynie uroku, a podwinięte rękawy ukazywały umazane w mące dłonie, którymi odgarniała parę niesfornych pukli, zostawiając przez to białe ślady na policzkach. Na blacie przy niej siedział Teodor, nie odrywający swoich czarnych oczu od gryfonki. Ślizgon nie ubrał się jakoś specjalnie, a wiecznie wytarte spodnie jak zwykle należały do części jego stroju. Założył do tego równie czarny sweter, który podkreślał jego smukłą sylwetkę. Oprócz tej dwójki w kuchni była jeszcze jedna osoba. Złoty Chłopiec otwierał właśnie lodówkę, przeciągając ręką po i tak rozczochranych włosach. Gryfon jak to miał w zwyczaju założył zwykłe, znoszone spodnie, a do tego dodatkowo granatową koszulę. Całość u kogoś innego zapewne wyglądałaby zwyczajnie, ale ten dziwny urok Bohatera sprawiał, że Potter przypominał nawet teraz wojownika.

-Jesteście wcześniej niż się spodziewałam – Hermiona zauważyła ich pierwsza, ale Malfoy dałby sobie rękę uciąć, że tak naprawdę zrobiła to jako ostatnia. Teodor ze swoim wyostrzonym słuchem warga słyszał ich już na pewno w holu, a Ulubieniec Świata wykazywał się dość niesamowitą intuicją. Zapewne wyczuł ich przybycie stojąc nawet tyłem, niby zajęty wyjmowaniem kartonu mleka.

-Myśleliśmy, że moglibyśmy pomóc – powiedział spokojnie, zerkając na niższego towarzysza. Ku jego zaskoczeniu oczy dziecka nie wpatrywały się w dziewczynę, a w stojącego przy niej gryfona. Nathaniel po raz pierwszy w swoim krótkim żywocie milczał onieśmielony czyjąś osobą. 

-Dodatkowe ręce zawsze się przydadzą – kujonka uśmiechnęła się szeroko do młodszego arystokraty, również dostrzegając jego zaskoczenie oraz niedowierzanie –Nate poznaj mojego najlepszego przyjaciela, Harry’ego Pottera, Harry to jest właśnie Nathaniel, o którym ci opowiadałam.

-Hej – przywitał się zielonooki, ukrywając rozbawiony grymas, gdy chłopczyk mu nie odpowiedział, jednocześnie wciąż na niego patrząc –H. naprawdę dużo o tobie mówiła. Owinąłeś ją sobie wokół małego paluszka.

-Skoro już tu jesteście, to umyjcie ręce i pomóżcie mi z babeczkami – przerwała ciszę gospodyni, kiedy brat Teodora wciąż milczał –Natie zajmiesz się ciastkami, okej? A ty Malfoy możesz pokroić banany do sałatki.

-Nożem? – blondyn popatrzył na podawane ostrze jak na dziwne narzędzie, a potem zerknął na leżące przed nim owoce –Super… co robią oni, jeśli mogę spytać?

-Gorącą czekoladę – wyszczerzył się szeroko Potter, wskazując na rondelek na kuchence, w której rozpuszczał tabliczki słodyczy –Jestem mistrzem w robieniu tej niebiańskiej ambrozji!

-I proszę powiedzcie mi, że gryfoni są stuprocentowo normalni – parsknął syn Lucjusza, krzywiąc do krojonego żółtego banana –Ten nóż jest chyba tępy.

-To ty jesteś tępy, kretynie – Hermiona wytrzeszczyła oczy z niedowierzaniem, wybuchając niepohamowanym śmiechem –Czy ty kiedykolwiek kroiłeś banany?

-Nie, a zanim spytasz.. nie kroiłem żadnych owoców czy warzyw – powiedział dostojnym głosem ślizgon, wzruszając ramionami –One już były podawane na tacy.

-To za pewne wyjaśnia, że kroisz je w skórce – zachichotała dziewczyna, wzdychając ciężko –Trzeba je najpierw obrać.. Natie uważaj na skorupki jajek.. Malfoy, słuchaj mnie. Najpierw obierz, a potem pokrój, to nie takie trudne.

-Mogłaś powiedzieć to wcześniej – syknął Wąż, krzywiąc ze złością na śmiejących się z niego Wybrańca wraz z Nott’em –A co robi właściwie Teodor? Oprócz utrzymywania w pionie ściany?

-Pilnuję pieca – mroczny ślizgon uśmiechnął się kpiąco, wskazując na ciasto w piekarniku –To ważne zadanie dla odpowiedzialnych mężczyzn.

-Może i ważne, ale nie tak jak obieranie bananów – prychnął Dracon, z największym skupieniem krojąc drugi owoc. Hermiona powstrzymała kolejny napad śmiechu, słuchając z rozbawieniem utarczek dwóch węży na temat „ważniejszej” pracy w kuchni. Zerknęła na mieszającego krem Harry’ego, który parskał śmiechem za każdym razem, gdy któryś z wychowanków Snape’a argumentował swoje stanowisko w tej dyskusji. Później przyjrzała się najmłodszemu z panów, który rzucał co chwila okiem na jej przyjaciela. Nate, który usiadł na taborecie, ozdabiał właśnie babeczki różnymi wzorkami. Założył szmaragdową bluzkę, którą wraz z nią kupił oraz bojówki. Jego szafirowe spojrzenie błyszczało żwawo, a różowe wargi wyginały się w coraz szerszym uśmiechu. Roztrzepane czarne loczki, skakały kiedy unosił głowę aby popatrzeć na innych.

-Wiem, że na mnie patrzysz – powiedział cichym głosem, wpatrując się w ciastko, które ozdabiał czekoladowymi płatkami –I wiem, że oceniasz moje zdrowie.

-Nie, patrzę na ciebie bo to lubię – zaprzeczyła, uśmiechając lekko, gdy zmarszczył czoło –Kiedy cię widzę, muszę się na ciebie napatrzeć. Wiem wtedy, że jesteś blisko mnie.

-Zawsze będę blisko ciebie, Hermiono, nawet kiedy mnie nie będziesz widziała – odpowiedział delikatnie, oblizując opuszek palca wskazującego, który ubrudził bitą śmietaną –Kiedy przyjdą czasy, gdy nie będziemy mogli porozmawiać.. ja i tak będę niedaleko ciebie.

-Używasz zbyt poważnych pojęć jak na swój wiek, Natie, a na dodatek wygadujesz bzdury – westchnęła Gryfonka, opierając brodę na brudnych dłoniach –Będę cię widziała, gdy będziesz blisko. Bo nigdzie nie znikniesz.

-Nie, nie zniknę – zgodził się chłopczyk, unosząc błękitne spojrzenie, w którym krył się smutek, powaga, ale i pewna mroczna akceptacja swojego losu –Ja po prostu umrę.

-Umrzesz, gdy będziesz miał za sobą parę dekad – Hermiona stanowczo potwierdził dla niej oczywistą oczywistość, ale widząc ten lekko rozbawiony, lekko kpiący wzrok malca zamarła. Wyciągnęła ręce, gładząc opuszkami policzek małego Nott’a, a potem przysunęła usta do bladego ucha –Nie umrzesz, bo nie pozwolę ci na to, rozumiesz?

-Rozumiem – odszepnął Nathaniel, wdychając zapach truskawek, którym otaczała się jego starsza przyjaciółka. Uśmiechnął się ciepło, wiedząc że na taką odpowiedź właśnie liczyła. Obserwował zadowoloną Hermionę, która wstawiała do piekarnika ostatnią blachę ciastek. Przyjrzał się przyjaciółce, starając zapamiętać właśnie taką. Później przesunął spojrzenie na stojącego obok nastolatki blondyna. Dlaczego ludzie nie widzieli tego ciepłego spojrzenia Draco? Czemu nie dostrzegali magii uczuć tej dwójki? Cóż.. on to widział, a skoro nikt inny nie, to.. na nim leżała odpowiedzialność by połączyć tych dwoje. Przed śmiercią, która zbliżała się coraz bardziej chciał zobaczyć H. w ramionach Malfoya, szczęśliwą oraz bezpieczną.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Hermiona uśmiechała się tak długo i szeroko, że czuła jak jej policzki zaczynają boleć. Ponownie starała się powstrzymać, jednak przyjaciele z premedytacją nie pozwalali na to. Opadła znowu na plecy, biorąc głęboki oddech. Kolejny raz rozejrzała się po pokoju, czując przyjemny dreszcz na widok tylu osób. W salonie siedzieli wszyscy ci, których tak kochała. Skupili się na puszystym dywanie, postanawiając po trzech godzinach rozmów zagrać w grę karcianą. Każda para usiadła naprzeciwko siebie, chociaż debata jak tu się podzielić jeszcze trwała. W końcu Gryfonka znalazła się między Millicentą, a Aryą. Jej mugolska przyjaciółka grała w parze z Blaise’m, a słodka Milli ze swoim narzeczonym. Astoria usiadła przed Pansy, gdyż Nathaniel mimo licznych propozycji uparł się na granie z Harry’m. Wciąż miał czerwone policzki oraz cichy głosik, gdy mówił coś do Złotego Bohatera, ale powoli się rozkręcał. Gryfonka przesunęła spojrzeniem dalej, przyglądając swojemu partnerowi. Draco z lekkim grymasem rozbawienia przyglądał się swoim kartom, słuchając jednocześnie przekomarzania Diabła oraz Teodora, który jako że mógłby odczytać karty Hermiony z jej głowy, postanowił odpuścić rozgrywkę. Jasne kosmyki znów sprawiały wrażenie dłuższych, kiedy opadły zawadiacko na czoło nastolatka. Usta wygięte w pokrętnym uśmieszku kusiły, a jasne zęby błyskały od czasu do czasu, kiedy wybuchał śmiechem. Napotkała wreszcie srebrne tęczówki, który błyszczały ciepłem i radością, a teraz intensywnie się w nią wpatrywały. Malfoy uniósł brew, jakby pytając o co chodzi.

-Stop! – krzyknęła Astoria, wskazując na nich palcem –Kent, mają kenta!

-Nie mamy – parsknął śmiechem ślizgon, ukazując swoje słabe karty –Pudło, Toria!

-Ale..

-Mówiłem chyba byś nie krzyczała za każdym razem, kiedy dłużej na siebie patrzą – warknął Harry, który niemal lubował się w wytykaniu błędów okropnej jego zdaniem dziewczynie –Jesteś beznadziejna w tej grze, Greengrass.

-Nie jestem beznadziejna w tej grze czy jakiejkolwiek innej czynności – zielonooka arystokratka uniosła wysoko brodę, wydymając jednocześnie pełne usta –Jestem świetna we wszystkim.

-Na pewno w irytowaniu innych – potaknął gorliwe gryfon, tasując po mistrzowsku karty –Albo w byciu męczącą.

-Ja przynajmniej nie męczę innych swoją głupotą, Potter – warknęła oburzona Królowa Slytherinu, sięgając po talerz z owocami –I umiem ułożyć włosy.

-To prawda, Hermiona nie wie co to jest szczotka – parsknął Wybawca, sprawiając że Astoria zmrużyła powieki –Ale nie ładnie tak wypominać, panno Greengrass.

-Chodziło mi o ciebie, idioto, Hermiona z taką burzą loków wygląda uroczo, a ty.. – ślizgonka uśmiechnęła się słodko, mierząc młodego mężczyznę wzrokiem –Ty wyglądasz jakby cię wypluł bazyliszek.

-A ty jak po staranowaniu przez trestale – burknął lekko urażony czarodziej, rozdając kolejną turę. Hermiona w tym czasie zdążyła wraz z Pansy przynieść nową tacę ze słodyczami, a Milli i Marcus wymienili ukradkiem czułe słówka.

-Czy ty w ogóle wiesz jak wyglądają trestale, Potter? – Harry nagle spoważniał, a jego zielone tęczówki pociemniały, jak gdyby przysłonił je cień. Westchnął ciężko, spuszczając wzrok na leżącą przed nim talię, a potem zmarszczył z zamyśleniem brwi.

-Wybacz, Harry, ona często najpierw mówi potem myśli – Milli przerwała napiętą ciszę, która zapadła, gdy ślizgoni zdali sobie sprawę co spotkało Harry’ego. Każdego nagle zaciekawiły zdjęcie wiszące na ścianach, a pani prefekt naczelna poczuła ukłucie żalu.

-Harry.. jak.. jak one wyglądają? – Nathaniel przygryzł dolną wargę, podciągając kolana pod brodę i marszcząc nosek –Są straszne?

-Nie, nie są straszne – zaprzeczył od razu zielonooki, potrząsając z namysłem głową –Są.. inne. Przypominają trochę zmutowane nietoperze.. mają czarną skórę, która pokrywa ich szkielety.. duże skrzydła oraz.. oczy bez źrenic.

-Brzmi dość.. okropnie – zauważył Marcus, popijając gorącą czekoladę –I jedzą surowe mięso.

-Cóż.. podobno Krukoni są inteligentni, Ślizgoni tchórzliwi, a Gryfoni odważni.. – Blaise wzruszył ramionami, uśmiechając lekko –Znam wiele wyjątków odbiegających od tych klasyfikacji.

-Zapomniałeś o Puchonach – zauważyła Hermiona, częstując wszystkich ciastkami ozdobionymi przez Nate’a –Mamy cztery domy w Hogwarcie.

-Puchoni to ciamajdowate pluszaki – parsknął Draco, przewracając oczami kiedy prefekt sapnęła z oburzenia –A Diabeł mówił o wyjątkach.

-Cedrik Diggory był jednym z najodważniejszych ludzi jakich znam – Harry powiedział stanowczo, zaciskając zęba na wspomnienie kolegi –Zginął z różdżką w dłoni.

-W porządku.. wszędzie są wyjątki – przyznał Marcus, obserwując z namysłem telewizor –Może obejrzymy jakiś film? Teo i Blaise wciąż mówili o tym.. czymś.

-Telewizor – powtórzył enty raz gospodyni, przewracając oczami, ale uśmiechając szeroko –W porządku, może być film.. co powiecie na..

-Shreka! – krzyknęła Arya z entuzjazmem, przybijając piątkę najmłodszemu z Nott’ów, który od razu poparł jej pomysł –Prrrosimy, H.!

Draco nie mógł się nie zaśmiać, kiedy kolejna scena z zielonym ogrem wprawiła wszystkich w śmiech. Obrócił się lekko by móc zerknąć na towarzyszy, którzy nie odrywali wzroku od magicznego urządzenia. Millicenta oraz Marcus siedzieli przytuleni do siebie, ale całkowicie pochłonięci oglądaniem. Jasnowłosa od czasu do czasu, muskała sygnet rodowy Flinta, który nosiła jako jego narzeczona. Marcus opierał brodę na jej ramieniu, muskając ustami co jakiś czas blond kosmyki czy gładkie policzki ukochanej. Ślizgon nie mógł się oprzeć wrażeniu, że podgląda ich z jakieś intymnej sytuacji, a nie w czasie oglądania bajki. Uśmiechnął cię lekko, przesuwając wzrok dalej. Harry przeklęty Potter wylegiwał się w fotelu, trzymając na kolanach miskę z jakimiś żelkami, które podjadała mu leżąca na kanapie obok Astoria. Zielonooka z szczerym ubóstwieniem chichotała za każdym razem, gdy Osioł pojawiał się w kadrze. W jej nogach przycupnęła Pansy, która wydawała się w zupełnie innym świecie. Cóz. Dracon znał na tyle swoją przyjaciółkę by wiedzieć, że za tą radosną fasadą dziewczyna cierpi. Kiedy jednak zaczepił ją dzisiaj na korytarzy, Parkinson wymigała się złym samopoczuciem. Już dawno nie widział jej tak smutnej oraz melancholijnej, o czym będzie musiał pogadać z Zabinim. Zerknął na następną osobę, którą okazał się właśnie Blaise. Diabeł siedział na sofie, ale jego oczy nie skupiły się na filmie, a na dziewczynie siedzącej pod nim na dywanie. Blondyn wstrzymał oddech, kierując tam spojrzenie. Hermiona opierała się o nogi mulata wraz ze swoją mugolską przyjaciółkę. Z tej perspektywy nie wiedział na którą dokładnie zerkał mulat, ale miał nieprzyjemne przeczucie, że to Gryfonka skupiła jego uwagę. Trudno żeby było inaczej, kiedy tak siedząc gładziła po głowie małego Nate’a, który półleżał na dziewczynie. Prefekt wydawała się całkowicie zrelaksowana, przeczesując czule ciemne pukle chłopczyka. Obok siedział Teodor, który muskał ramieniem bok brązowookiej. Zapewne znowu nieświadomie tworzyli obrazek zakochanych. Bez trudu wyobraził sobie Hermionę jako żonę ślizgona, a małego Nathaniela jako ich syna. Czysta sielanka. Jednak, gdy czekoladowe tęczówki skierowały się na niego zamarł. Chciał się uśmiechnąć, puścić jej oczko, ale nie potrafił. Poczucie winy błyszczało w ukochanych oczach, które szybko spuściła na malca.

-Śpi – Hermiona zwróciła na siebie uwagę reszty, wskazując na pogrążonego w śnie Nott’a.

-Nie śpię – ziewnął chłopiec, otwierając z trudem powieki.

-Ależ tak, zaraz będziesz spać – parsknęła czule Gryfonka, całując go w czoło –Mam przygotowany dla ciebie pokój na górze.

-Ale.. ktoś musi mi opowiedzieć bajkę – burknął urażony chłopczyk, z trudem wstając na drżące nogi.

-Ja pójdę z tobą – zaproponowała Astoria, która traktowała dzieciaka jak swojego braciszka.

-Nie, chciałbym by to był Harry – błękitnooki posłał Wybrańcu błagalne spojrzenie –Proszę?

-Nie umiem opowiadać bajek – zastrzegł zaskoczony gryfon, omal nie krztusząc się połykanym żelkiem –Serio.

-Cóż.. gorzej od Teodora nie może być – zażartował Nate, chwilę później dostając od brata poduszką w twarz –Możesz opowiedzieć o.. Hogwarcie.

-W porządku, ale reklamacji nie przyjmuję – westchnął rozbawiony Potter, wyprowadzając małego przyjaciela z pokoju. Hermiona uśmiechnęła się lekko obserwując wychodzącą dwójkę. Była zaskoczona nagłą sympatią Harry’ego wobec chłopczyka, obawiała się że jej przyjaciel będzie bardziej onieśmielony, a może nawet stremowany uwielbieniem Nathaniela. Ten jednak od razu wpisał Nate’a na listę osób do chronienia.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

 Pansy wymknęła się z salonu, zostawiając tam roześmianych przyjaciół. Ostatni raz zerknęła na nich, wzdychając ciężko. Czuła się okropnie. Była mordercą, a starała bawić wraz z nimi. Miała krew na rękach, ale pozwalała się ściskać oraz odpowiadała uśmiechem na każdy uśmiech jej paczki. Obserwowała przyjęcie pożegnalne czując jak supeł w brzuchu zacieśnia się z każdym wesołym parsknięciem Diabła, z każdym docinkiem Draco, a tym bardziej zatroskanym spojrzeniem Hermiony, która zerkała na nią niepewnie. Czy zasłużyła na to? Jak w ogóle mogła spędzać z nimi czas? Udawać, że jest starą, dobrą Pansy, która  może i pisała przeróżne dramaty w swoim zeszycie, ale nigdy nie stawała się własną bohaterką? Teraz jej świat runął w gruzach, a umysł stawał się coraz bardziej niestabilny.

Weszła jak najszybciej na drugie piętro, chcąc schować się w pokoju przyjaciółki. Musi posiedzieć chwilę samotnie, zebrać siły na kolejne żarty oraz radosne uśmieszki. Przeszła przez korytarz, zatrzymując się przed uchylonymi drzwiami zza których wydobywało się światło.

-Naprawdę nie umiem tego robić – usłyszała cichy głos, który jednak zmienił swoje brzmienie w jej głowie. Wspomnienie wypłynęło samo, a teraz gdy się przysunęła do wnęki by podejrzeć wnętrze pokoju zamarła. Na szerokim łóżku pod pościelą leżała drobna osóbka. Skupiła spojrzenie jednak na towarzyszu, który przed chwilą się odezwał. Długie nogi, smukłe ramiona oraz strzecha ciemnych włosów. Wiedziała, że to Harry, ale patrząc z boku widziała Christophera. Wyglądali tak podobnie, co ku jej zdziwieniu dopiero zobaczyła. Te same ruchy, które były pełne klasy mimo niewiedzy chłopaka.

-Wymyśl coś – poprosił niemal szeptem Nate. Pansy oparła czoło o framugę, mrużąc powieki. „Serio, Pans? Przecież wiesz, że jestem w tym okropny” Chris zawsze tak powtarzał, a ona mówiła dokładnie to co mały Nott – „Oh, Chlis, plose no.. wymysl cos!”.

-W porządku to będzie niesamowita historia o.. – zielonooki opadł na plecy przy usypiającym dziecku, zastanawiając się –O chłopcu, który pobił trolla w łazience.

-W łazience? – podłapał malec, przykrywając szczelniej kocem –Jakiej łazience?

-Łazience dla dziewczyn – mruknął niedbale Wybraniec, uśmiechając lekko –I nie pytaj, co tam robił.. on.. hmm.. zgubił coś bardzo ważnego.

-Co zgubił? – dociekał brat Teodora, a młoda Parkinson powstrzymała kwitnący na twarzy uśmiech. Czekała na dalszą wypowiedź opowiadającego, ale odpowiedziała jej cisza. Zniecierpliwiona, przysunęła się bliżej, chcąc usłyszeć ciąg dalszy.

-Zgubił tam.. magiczną żyrafę! – Harry wydawał się dumny z takiego obrotu spraw –I nim spytasz, żyrafa była dziewczynką, więc miała prawo być w łazience.

-Wiesz, że to.. hm.. – Nathaniel roześmiał się, ale odpuścił temat –Kontynuuj, dobrze ci idzie.

-Może damy sobie spokój? – wystękał Chłopiec, Który Przeżył –Jestem okropny w te klocki..

-Dobrze ci idzie – Pansy była bardziej zaskoczona niż chłopaki, kiedy zrozumiała, że to jej głos przerwał prośbę Pottera. Przesunęła się tak by widzieli ją przy ścianie, uśmiechając lekko –Co dalej, Harry?

-Cóż.. – zielone tęczówki błysnęły, chociaż ona widziała je w odcieniu brązu takiego jak miał Christopher –Skoro pytasz, Pans, to może sama coś wymyśl.

Ślizgonka na jedno uderzenia serca pozwoliła sobie na ostatni powrót do czasów dzieciństwa. Moment, kiedy leżała jak Nate, przyglądając się braciszkowi. Chwili, kiedy on posyłał jej uśmieszek pełen ciepła oraz rozbawienia, a potem słowo w słowo mówił to co wybraniec „Skoro pytasz, Pans, to może sama coś wymyśl”. Pół sekundy później siadała na łóżku po drugiej stronie chorego czarodzieja, uśmiechając lekko. Tak, może i Chris nie żył, ale wciąż mogła kontynuować ich tradycję opowiadania bajek na dobranoc. Spojrzała na starszego towarzysza, który unosił wysoko brwi. W tym momencie coś w niej przeskoczyło, a Harry przestał być jedynie przyjacielem Hermiony. Teraz był równie ważny dla niej, bo to właśnie w nim zobaczyła znów jego. Swojego brata. Harry Potter w tej minucie przestał być drażniącym oraz bawiącym ją gryfonem, a wypełnił częściowo lukę w jej sercu. Zacznie go traktować jak brata, jak traktowała Christophera.

-W porządku – powiedziała, co było szczerze mówiąc jedynie połową prawdy.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

-Granger?

-Malfoy? – Gryfonka obróciła się szybko, omal nie upuszczając dzbanuszka z herbatą.

-Mówiłem chyba żebyś mówiła mi po imieniu – westchnął ślizgon, opierając nonszalancko o blat w kuchni –A może mam ci przypomnieć?

-Nie, nie musisz, to było.. – dziewczyna odstawiła naczynie, ale nie spojrzała na blondyna, jak gdyby tocząc walkę w środku –Musimy porozmawiać.

-Cóż, to nie brzmi najlepiej – przyznał niechętnie, unosząc wzrok na sufit –Niech zgadnę.. rozmyślałaś nad zaistniałą sytuacją i.. uważasz, że to był błąd.

-Nie. Tak. Tak, nie! – prefekt skrzywiła się, ale w końcu przesunęła wzrok na rozmówcę –To nie powinno się zdarzyć.

-Ale się zdarzyło – wzruszył ramionami Król Slytherinu, uśmiechając lekko –I ci się podobało.

-Tobie również – zauważyła, ale nie zaprzeczyła stwierdzonego wcześniej faktu –Jednak nie możemy tego robić.

-Czemu? – Draco zmarszczył brwi, szukając rozwiązania –Co stoi nam na przeszkodzie?

-Wykluczając to, że nie umiemy nie kłócić się chociaż raz dziennie? Że ranimy się non stop? – parsknęła, krzyżując ramiona na piersiach –Posłuchaj, Malfoy, to jest nierealne.

-Nierealne jest również, że gryfon przyjaźni się ze ślizgonem, a mamy tam w salonie przykład, że jednak jest to możliwe – warknął, czując jak jego serce zamiera –Nie chcesz być ze śmierciożercą?

-Nie, to nie o to chodzi.. ja.. – nastolatka przełknęła ślinę, mrugając by się nie rozpłakać. Miała ochotę rzucić wszystko i przytulić się do chłopaka aby zapomnieć o całym świecie, ale.. nie mogła tego zrobić. Nie mogła ich narażać, jego, Harry’ego, ślizgonów. Nie mogła, a to znaczy że musi być dzielna –Zakochałam się chyba w kimś innym.

-Słucham? – szare tęczówki błysnęły bólem pomieszanym z niedowierzaniem, kiedy ukochana blondyna stanęła w drzwiach, rzucając mu ostatni smutny uśmiech.

-Przepraszam, Draco – wyszeptała, znikając chwilę później na korytarzu. Hermiona wbiegła szybko na górę, zmierzając prosto do swojego pokoju. Pansy wspominała, że się tam udaje, więc może dowie się wreszcie co tak bardzo gnębi jej ślizgońską przyjaciółkę. Otworzyła drzwi, zamierając w pół kroku, a chwilę później sapnęła. Na jej łóżku leżały dwie osoby, które wydawały się aż za bardzo skupione na sobie. Chrząknęła, mając nadzieję, że zapomni widok prawie półnagich przyjaciół we własnym pokoju, a co dopiero na swoim materacu.

-Orz w mordę misia – jęknęła dziewczyna, spychając z siebie kochanka. Jasne włosy były całe skołtunione, a różowe usteczka rozchylone w duże O.

-Nie ujęłabym tego lepiej – przyznała wciąż zszokowana Gryfonka, obserwując mulata, który lekko zarumieniony zapinał guziki koszuli –Czy.. co.. jak?

-H., to nie.. oh, ja.. – Arya zamknęła oczy z rezygnacją, wskazując palcem na chłopaka –To wszystko jego wina!

-Blaise? – Hermiona uniosła brwi, a widząc rozbawiony grymas ślizgona nie powstrzymała uśmieszku –Powiesz mi o co tu chodzi?

-Zakochałem się, Miona – powiedział szczerze, spoglądając z uczuciem na załamującą się blondynkę –Kocham Aryę, to ona jest tą tajemniczą miłością mojego życia.

-Chyba mam zawał – mruknęła Gryfonka, potrząsając głową –A co z Masonem?

-Powiem mu jak tylko wróci od dziadków – westchnęła mugolka, wyciągając rękę w stronę ukochanego –Ja też się zakochałam, Hermi.

-Widzę właśnie – parsknęła śmiechem brązowooka, kręcąc głową. Miała już wypytać o szczegóły, ale zadzwonił dzwonek do drzwi –Zaraz wysłucham tej jakże zapowiadającej się ciekawie historii.

-Okej – jasnowłosa dziewczyna uśmiechnęła się z wdzięcznością, rzucając na szyję przyjaciółki –Opowiemy ci wszystko.

-Zaraz wracam – zapowiedziała prefekt, dając im do zrozumienia by nie zamierzali jeszcze raz aż tak bardzo zatracić się w sobie. Nastolatka odetchnęła, przechodząc przez hol i szukając najmniej zaskakującej wiadomości dnia. Jednak mimo tylu zadziwiających sytuacji, to chwila kiedy otworzyła drzwi wskoczyła na miejsce pierwsze. Widząc osobę stojącą na gangu, widząc podpuchnięte od płaczu oczy oraz tak druzgocący widok gościa, nie wiedziała co powiedzieć –Co się stało?

-Nie żyje..